CHAPTER FORTY-EIGHT

I WOKE up feeling dizzy and when I open my eyes I'm surprise to see a white ceiling. I look around and I saw two guys sleeping in a couch, pinagkakasya nila ang sarili nila sa mahabang upuan. Tiningnan ko ang kanang bahagi ng kamay ko at nakita ang dextrose doon.

Dahan-dahan akong umupo at tiningnan ang buong paligid ng kwarto kung nasaan ako. Nakaramdama ko ng panunuyo ng lalamunan kaya naghanap ako ng tubig. May nakita ako sa may lamesa kaya lang masyadong malayo sa'kin.

Sinubukan kong tumayo pero muntikan lang akong bumagsak.

Naalimpungatan ang dalawang lalaking kasama ako sa kwarto, naunang nagising si Sir Ivan kesa kay Sir Nat na hanggang ngayon ay tulog pa rin. Nanlalaki ang mata ni Sir Ivan ng makitang gising na ako. Mabilis siyang tumayo at lumapit sa'kin.

"What happened?" nag-aalalang tanong niya.

"W-water..." mahinang sagot ko.

Mabilis siyang tumalima, lumapit ito sa lamesa at kinuha ako ng maiinom. Lumapit siya sa'kin at inabot ang tubig, kinuha ko naman at mabilis na uminom. Ngumiti siya ng maliit at hinaplos ang likod ko upang hindi ako mahirinan.

Nang maubos ko ang tubig ay ibinalik ko sa kanya ang baso.

"Want more?" he asked but I shook my head, sumandal ako sa unan ko.

"Why I am here?" mahinang tanong ko. "Who bring me here?" dagdag ko pa.

"Me. You almost died in hypothermia... are you hungry?"

"How many days I'm here?"

"You've been sleeping three days straight now."

"What?! Three days?!" I almost shouting while asking him.

"Yes, you need to eat. Nathaniel bought us foods." Tumalikod siya sa'kin at nagpunta sa may lamesa. May kinuha siyang plato at nagsalin siya ng pagkain. "You need more energy in your body. The doctor said you're not eating right and you're been stressed out. You need rest and more nutritious foods."

Bumalik siya sa'kin na may dala ng pagkain. Mayroong isang mini-table do'n na kinuha nito at ipinatong sa kama ko. Ibinaba niya sa table ang tray ng pagkain pati na rin ang baso ng gatas.

"Eat," he said.

Maybe dahil na rin sa gutom kaya ko siya sinunnod. Kinuha ko ang fork at nag-umpisang kumai, mayroong chapsuy, fish at pork sa mesa ko. Inuna ko ang pork at fish, huling kinain ang mga gulay dahil hindi ako masyadong mahilig do'n.

Ilang sandali pa ay nagising na rin si Sir Nat, ngumiti siya sa'kin at umupo sa may upuan na nasa tabi.

"Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong nito habang nakamasid sa'kin.

"Good," maikling sagot ko saka inubos ang gatas. Nang matapos ako ay inalis na ni Sir Ivan ang table.

"Alam mo bang sobrang nag-alala sa'yo si Ivan, bakit ka naman kasi nagpapa-ulan? Nagbabad ka pa," may halong panenermon ang pagtatanong niya.

Napakamot ako sa ulo ko at nginitian na lang siya ng maliit, nawala ang ngiti ko ng maalala ang dahilan kung bakit ako nagpa-ulan kahapon. Bumigat ang pakiramdam ko at nawalan ng emosyon ang mga mata ko. Bakit pa ako nagising?

"I'm wondering, Klyzene. Why did you do that?" biglang tanong ni Sir Ivan.

"Thank you for helping me but that's a personal question. I will not answer that," tipid kong sagot pagkatapos ay sinubukan tumayo pero pinigilan ako ni Sir Nat. Tumingin ako dito. "I want to go back in our house," malamig kong saad.

Sabay pa silang umiling. "You cant, mahina ka pa at hindi namin pwedeng baliwalain ang kalusugan mo," anito.

I give them a bored smile before I pull out my dextrose, tumagas ang napakaraming dugo na kinataranta nila.

"Fuck!"

"Dammit!"

Lumapit sa'kin si Sir Ivan at kinuha ang kamay ko. Nilapatan niya ito ng panyo upang patigilin ang pagdurugo.

"Damn, Nat! Call a nurse or a doctor!!" tarantang ani Sir.

Mabilis namang sumunod si Sir Nat at lumabas na nga para humanap ng Nurse, naiwan ako kasama ang lalaking 'to.

"Dapat kasi pina-uwi niyo na lang ako," malamig kong saad, seryoso niya akong tiningnan.

"Don't hurt yourself, Klyzene. It's not funny," may inis niyang sabi.

"I'm not joking either. I want to go back," sagot ko at humiga sa kama. Sa totoo lang ay hindi ko alam kung pwede pa akong umuwi sa bahay namin. After what happened? I know mas maraming magbabago... and ayoko na rin muna silang makita.

"Tss. You're a hard headed girl," turan niya. Nagulat na lang ako ng haplusin niya ang pisnge ko na may halong pagmamahal at pag-aalaga. Napaka-gaan.

Lumayo ako sa kanya at binawi ang kamay ko. Ako ang nagbigay ng pressure para tumigil na ang pagdurugo. Mabilis namang pumasok sa kwarto ang isang Nurse at si Sir Nat. Lumapit sa'kin ang Nurse at kinuha ang kamay ko. Inalis niya ang panyo at nilinisan ang sugat ko bago pinasok ulit ang karayom.

Umalis rin agad ang Nurse at sinabing huwag ng alisin ang dextrose, bukas o sa makalawa pa daw pwedeng alisin 'yon.

"Damn, talagang pinapangatawanan mo ang tawag sa'yo sa school, huh," ani Sir Nat.

Nagtatanong akong tumingin sa kanya. Ngumiti ito. "They said, you're now a green eye devil. Noon daw kasi ay blue eyes ka pero ngayon green na kaya pinalitan na nila." Tumawa pa siya.

Tumalikod ako ng higa sa kanya at pumikit, wala si Sir Ivan dahil may binili sandali. Binilin niya ako kay Sir Nat.

"Anong meron sa inyo ni Sir Ivan? Bakit kayo magkakilala?" tanong ko.

"Bakit mo tinatanong?" tanong niya rin sa'kin.

Napairap ako. "Don't answered me a question too," mataray kong ani.

I heard him chuckle, lumingon ako at humarap dito ng tuluyan. Nakangiti siya sa'kin na ngayon ko lang rin nakita.

"We're cousins," aniya.

"Pinsan?" paninigurado ko.

"Yes, Father side."

"What his father's name?"

"Too personal."

"How old is he?"

"Twenty-four," sagot niya.

Tumango ako. "Maybe they're looking for you two in school. Go now," pantataboy ko sa kanya.

"Wow, after mo akong mapiga sa mga sagot gagawa ka ng paraan para mapalayas ako?" ani mo nasaktang turan niya.

"I didn't know you're a dramatic person," malamig kong saad saka tinuro ang pinto. "Leave. I don't want you here," dagdag ko pa.

Umiling siya sa'kin at ngumisi. "Nope, I'm sorry but if I leave you here alone before Ivan get back, I'm dead for sure."

Hindi ko siya pinansin at tiningnan ang buong kwarto. Hindi ko pa nakikita 'yung mga gamit ko kanina pa.

"Where's my bad?" tanong ko.

Nagkibit balikat si Sir Nat. "Dunno, I think Ivan hide it for a while."

Tumango lang ako. Masama pa rin talaga ang loob ko sa kanilang lahat. Niloko nila ako. Anong kasinungalingan na naman kaya ang ipapasok nila sa utak ko? Hindi na nila ako pwedeng maloko ngayon. Hindi na.

"Bukas ay hihingin ko sa subject teachers mo ang mga na-missed mong lesson pati na rin ang quizzes, ngayon pa naman kasi nangyari ang lahat ng 'to kung kaylan pa-graduate ka na ng Senior High."

"Hindi ko naman ginusto 'to, saka kaya ko namang habulin lahat ng na-missed ko."

He just smiled at me and me rolling my eyes at him. Nakaka-asar sila.

HUNTER'S P.O.V.

DAMN! Kanina ko pa tinatawagan si Klyzene pero hindi siya sumasagot. Ilang araw na siyang nawawala. Nag-aalala na ako sa kanya. Baka mamaya ay may masamang nangyari sa kanya. Nagsisisi tuloy ako at ibinigay ko pa sa kanya ang mga impormasyon na 'yon dapat pala ay hindi ko na lang sinabi at pinakita.

"Ano ba kasing sinabi niyo sa kanya?! Dapat ay hindi ninyo siya hinayaang umalis!" galit na sigaw ni Jake habang naglalakad pabalik-balik sa harapan ko.

Nandito kami sa bahay nila. Tinawagan ako ni Jake para tulungan silang mahanap si Klyzene. Akala naming lahat ay uuwi rin si Klyzene kinabukasan pero hindi, dumaan na ang araw at gabi pero wala pa rin siya. Tinawagan ko na lahat ng mga kakilala ko pero walang nakahanap kay Klyzene. Hindi namin alam kung saan siya nagpunta.

"K-kuya... nalaman na kasi niya 'yung totoo." Umiiyak na sabi ni Klyzia, kanina pa rin umiiyak ang kakambal ni Zene. Ayaw tumigil dahil nag-aalala na rin.

"How did she found the truth?! God!" Napa-upo si Jake sa tabi ko habang nasa mukha ang mga kamay niya.

"We don't know. Basta sumugod na lang siya dito at nagalit. Alam na niya lahat Jake, anong gagawin natin?" nag-aalalang tanong ng Mother ni Jake.

Tahimik lang ako dito at pinapakinggan sila. Alam ni Jake ang lahat? Bakit nung tinanong ko siya para siyang walang alam.

"Alamin ninyo kung anong alam niya, Mom. Bata pa siya, siguradong naguguluhan pa siya ngayon at hindi magandang magpagala-gala siya sa kalsada!" sigaw ni Jake.

"Don't shout at your Mother, Jake! We're going to find her. Nagpapalamig lang siguro ng ulo si Klyzene. Kilala niyo ang batang 'yon... uuwi rin siya," parang walang pakialam na sabi ng ama ni Jake. Katabi nito si Zia na inaalo pa rin hanggang ngayon.

Bakit niya gano'n tratuhin si Klyzene? Malayong malayo kung paano niya aluiin ang anak na si Klyzia. There's really something wrong in this house.

"Dad, it's been three days. If magpapalamig siya dapat ay kahapon pa siya nakauwi," ani Jake.