CHAPTER TWENTY-FIVE

BORED na bored na ako sa loob ng kwarto kung saan ako naroroon ngayon. Madilim na sa labas ng bintana at sigurado akong magagalit na naman sa'kin ang mga magulang ko kapag nalaman nilang wala ako sa bahay. Baka ipatapon ka na sa kung saan.

Napalingon ako sa pinto ng pumasok ang isang nurse na babae. Ngumiti siya sa'kin.

"Good evening, Ma'am. I'm Iva. I was here a while ago but you're still sleeping." Aniya at kinuha ang isang gamot sa side table. "You need to drink this, Ma'am." Inabot niya sa'kin ang isang tablet.

"What this for?" tanong ko at sinuri ng tingin ang tabletang ibinigay.

"Pain reliever. Doctor prescribe that for you until you can't feel any pain anymore." Aniya at binuksan ang chart na hawak.

Ngumiti ako ng malungkot. This can't erase the pain I'm feeling. Umakto ako na ininom ang gamot pagkatapos ay inilagay ko sa ilalim ng unan ko ang gamot ng pasimple. Uminom ako ng tubig at tiningnan lang ang nurse na busy sa kung ano ano.

"That's great. I will be back later." Aniya.

"Kahit huwag na." sabi ko saka humiga sa kama. Tumalikod ako sa may pinto at nagtalukbong ng kumot. Nagtataka lang ako dahil wala sa silid na 'to yung gamit ko. Paano ko mapapaalam sa kanila kung nasaan ako? Paano ko masasabi kung anong lagay ko at paano ko malalaman kung hinahanap ba nila ko kung wala ang phone ko?

Tumihaya ako ng higa at tiningnan ang pinto. Mukhang wala talaga silang balak na pauwiin ako ngayong gabi. Imbis na magpuyat at matutulog nalang ako. Tulog is life. Duh.

Nagising ako dahil sa kung anong dumadampi sa pisnge ko. Unti-unti kong minulat ang mga mata ko at sinalubong ako ng kulay abong mga mata ni Hunter. Napabangon ako sabay libot ng mata sa buong lugar.

"How did you find me?" tanong ko saka tumingin sa pinto. Hindi ba't may mga bantay sa labas? Paanong nakapasok ang lalaking 'to?

"Tita is so worried so she called me immediately after she find out na umalis ka." Sagot niya.

Tinaasan ko siya ng kilay. "Napakalayo naman ng sagot mo sa tanong ko." pamimilosopo ko sa kanya.

Ngumiti siya sa'kin saka pinisil ang ilong ko. Hinawi ko ang kamay niya.

"How dare you?!" naiinis kong sabi saka tinulak ito.

"Madali ka kasing hanapin. May nakakita rin na nahimatay ka kaya nagbakasakali akong dito ka nila dadalhin." Turan niya.

Tumango ako sa sagot niya. "Nalaman mo ba yung pangalan nung lalaking nagdala sa'kin dito?" tanong ko sa kanya.

Kumunot ang noo niya at tumingin sa'kin. "Lalaki?" pag-uulit niya.

"You heard me." tipid kong sagot. "I don't know his name. He didn't tell me eh." Sabi ko at tiningnan ang lapag. Nandoon pa ang hinawi kong mansanas na ibaabot nito kanina.

Lumapit siya sa'kin. "Bakit daw siya nandito? Anong ginagawa niya? May ginawa ba siyang masama sayo?" sunod sunod niyang tanong.

"Wala siyang ginawang masama sa'kin. I actually thankful to him for what he did. And I want to say thank you to him." Ani ko.

Umiling ito at ngumisi sa'kin. "No. I will not let you. Hindi mo kilala kung sino yon. Baka mamaya ay may hindi maganda siyang gawin sayo. You're not safe with him."

"I'm not safe with you either." Mataray kong sabi saka inirapan siya. Nalungkot naman ang hitsura nito. I'm not sure kung bakit pero bigla nalang bumigat ang pakiramdam ko ng makitang malungkot niyang mata.

Huminga ito ng malalim saka tumango. "I told you. I will get your trust again. I will do anything for you." Marahan niyang sabi saka hinawakan ang kamay kong nasa ibabaw ng kama.

Tiningnan ko siya sa mukha. "Anything?" paninigurado kong tanong.

"Yes. Anything." Madiin niyang sabi. Tiningnan ko siya sa mata at ng magtama ang mga mata namin ay may kung anong emosyon ang nandon. Hindi ko mabasa.

"Help me." I said with pleading voice. "Help me to know the truth about me. Since I was a kid I always feel I'm outsider. I'm not belong to the Andersons. Did you see my eyes? I'm the only one who have this color in our Family. They all have blue." pagsusumbong ko sa kanya na parang bata.

I don't but... I want to tell him everything I carry in my heart. I want to burst out. Maybe because I did it once.

"What do you mean?" tanong niya.

"We came from the family of blue eyes. Lahat sila. From mother and father side ko lahat sila blue eyes. May hazel but almost of them are blue. Samin ako lang ang naiiba. Pakiramdam ko hindi naman talaga ako isang Anderson. Yes, Blue and I have the same face but iba ang trato nila kay Blue."

"Baka coincidence lang? I mean, you said some of your fam members have a hazel eye color, baka mayroon sa kanilang may green eyes." Aniya.

Umiling ako ng maraming beses. "Wala! Did you think I didn't ask my cousins? Do you think hindi ko nagresearch sa sarili ko? I did! Many times but walang may alam. And they didn't know that I have a green eyes. They all known I have a blue one." Mapait kong sabi.

Kinuyom ko ang kamao ko. "Simula bata palang ako sinabi na nilang kaylangan kong magsuot ng contact lens dahil naiiba ako. Hindi ko alam kung bakit pero ginawa ko."

Kinabig niya ako payakap at hinalikan sa noo. May sariling buhay yata ang mga braso ko dahil gumanti ako ng yakap sa kanya at sumiksik sa leeg nito. Pumikit ako ng mariin para pigilin ang luha ko na ngayon ay gustong kumawala.

Hinaplos niya ang likod ko at hinalik-halikan ang ulo ko.

"It's okay to me, baby girl. You can cry all you want. I won't judge you." Bulong niya.

That's the cue and I burst out again. I cry with him again. He saw me at my lowest point.

"I-I asked M-Mom why b-but she didn't give me the answer I want...." Pagsusumbong ko sa kanya. "I-I just want to know why I feel so different."

"You're not different. You're unique." Bulong niyang muli sa'kin at inilayo ako. Tumingin ako sa kanya. He just smile at me and kiss my forehead. He hugged me again.

"Unique in your own ways. It's okay to cry sometimes. It's okay. It will be okay."

And in that moment I know someone finally understand me. Madami pa siyang binulong na malalambing na salita upang pakalmahin ako. Lahat ng yon pakiramdam ko totoo. Lahat ng yon pakiramdam ko sinasabi niya galing sa puso.

"Take me home now." ani ko nang maayos na ako. Hindi dapat ako lumambot sa kanya dahil may kasalanan pa siya sa'kin. Paano nalang kung ginagamit niya lang ang pagiging mahina ko sa ngayon para mapaamo ako.

"Now? Okay. Kakausapin ko ang Doctor mo kung pwede ka ng lumabas." Aniya sabay tayo. Lumakad na ito palabas ng kwarto. Ako naman ay tumayo at lumapit sa sofa na nasa loob ng kwarto. Kanina ko pa napapansin ang isang paper bag don pero hindi ko magawang pakialaman.

Kinuha ko yon at tiningnan. Kumunot ang noo ko na makitang damit iyon pambabae. Naalala ko ang lalaki kanina. Siguro sa kanya galing ang mga damit na ito. Binitbit ko ang paper bag papasok ng banyo.

NANG matapos ako magbihis ay tiningnan ko ang reflection ko sa salamin. Ngumiti ako dahil nagustuhan ko ang suot ko. Isang kulay itim na dress abot hanggang tuhod ang haba nito. Mayroon ring jacket na ma pagka-purple and green. So evil.

Lumabas ako ng kwarto at naabutan ko doon sa labas si Hunter na inaayos ang gamit ko. My bag. Where did he get that?

Mabilis akong lumakad sa kanya at lumapit. "Where did you get this?" tanong ko sabay agaw ng bag sa kanya. Napatingin siya sa'kin at parang nagulat sa ginawa ko.

"The nurse give me that. Hindi raw naibalik sayo kanina." Mahinahon niyang sabi. Inirapan ko siya saka ibinaba sa kama ang bag ko.

"Don't ever touch my things without my permission." Malamig kong sabi sa kanya habang tinitingnan ang gamit ko. Pati wallet ko ay tiningnan ko dahil baka mamaya ay may malikot ang kamay na gumalaw. Nang makapanteng walang mawala ay humarap ako sa kanya. "Let's go." Ani ko.

He just opened the door for me and walk with me. There is no words can hear from us.

"Do you want to eat first?" tanong niya ng makalabas kami ng hospital. Umiling ako sa kanya. "Sure? I know some good restaurant near here." Aniya pa.

"I said I don't want to. I want to go home straight." Malamig kong sabi saka sinuot ang earphones ko. Hindi ko na nakita ang naging reaction nito dahil tinalikuran ko na siya. Ako ang sunusundan kahit na hindi ko alam kung alin ang kotse niya.

I can feel his stare at my back. I roll my eyes. Why I'm thinking he's a fucking pervert?

Hinawakan niya ako sa braso at hinila papunta sa kotse nito. Malapit lang pala kung saan nakaparada. Isang BMW ang kotse nito. Binuksan niya ang passenger seat kaya naman pumasok ako don. Hunter close the door for me bago ito umikot papunta sa driver seat.

Sumakay agad ito at pinaandar na ang kotse. Pinaandar na niya ang kotse and umalis na kami doon. Nakaramdam na naman ako ng antok kaya naman sumandal ako sa upuan at pinatong ang ulo ko sa may bintana. Sinara ko ang mga mata ko at hindi ko gaano katagal ang inabot bago ako nakatulog ng tuluyan.