Good morning, Belladonna's!
Kumusta kayo? Sana goods lang. Keep safe, beautifulllll! And sorry nga pala kung ngayon lang nakapag-UD busy sa school eh. I hope you like this chapter, mwuaps!

CHAPTER TWENTY-ONE

Instead of going to my classes I just go in someone's office. I don't know but I feel so secured when I'm with him. I opened his office and I saw no one. I smile. I'm alone.

Tiningnan ko muna ang paligid kung may tao, at nang walang makita ay dahan dahan kong nilakihan ang bukas ng pinto pakatapos ay pumasok sa loob. Sinarado ko rin ang pinto ng mabilis. Ini-lock ko para walang makapasok na sino man. Kahit ang may-ari ng opisina.

Inilibot ko ang tingin ko sa buong opisina, napatango ako. Hindi na rin masama. May isang book shelf sa gilid na may lamang mga libro. Sandamakmak na libro. May isang table sa gitna na puno ng paper works. May drawer sa likod ng mesa at may mga pictures don.

Lumakad ako palapit don at kinuha ang isang picture. Tumaas ang kilay ko ng makitang si Sir Nat iyon kasama ang isang babaeng hindi ko kilala at lalaki rin. Siguro ay mga magulang niya. Napatingin ako sa iba pang picture frame na nandoon. May mga solo niya, meron rin namang mga kasama yung tatay niya o di kaya naman ay family picture.

Napansin ko rin ang pagiging berde ng mga mata nito. Nakuha nito sa tatay niya. I saw it in old man's photo here. May pinagmanahan naman pala.

One particular picture caught my attention. It's his with a baby? May anak na ba siya? No, it can't be. His too young to be a father. I think he's 11 or 12 in this picture. But who's that baby? Lalapit na sana ako para hawakan at tingnan ng mabuti ang picture ng biglang bumukas ang pinto.

Mabilis akong lumingon at nanlaki ang mata nang makitang si Sir Nat ang pumasok. May mga dala itong libro at mukhang kagagaling lang sa klase. Halata rin sa mukha niya ang pagkagulat pero mabilis namang nakabawi. Tumayo ako ng tuwid at lumayo sa mga larawan.

"What are you doing here, Ms. Anderson? I thought you're excused for the whole week?" striktong tanong nito.

Lumayo ako sa table niya at nagpunta sa may sofa na nasa tapat lang ng pinto.

"I was scolded back to get back to City. I did devilish things to the bride-to-be friends." Totoong sagot ko at umupo sa sofa, kinuha ko rin ang isang magazine na nasa ibabaw ng center table.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako o kung ano pero nakita ko itong ngumisi.

"So, pinandigan mo na rin ang tawag nila sayong 'Devil?'" tanong niya at lumakad papunta sa table niya. Umupo ito at nagbukas ng laptop. "At anong ginagawa mo dito sa office ko?" tanong nito pero ang mga mata ay nakatingin sa laptop.

"I have nowhere to go." Simpleng sagot ko habang tinitingnan ang magazine na hawak ko. Tumaas lang ang kilay ko ng mapansing hindi ito ang tipikal na magazine. Napangisi ako ng makita ang isang katawan ng lalaki na naka-pose. Tumango ako nang ilipat ko ang page ng magazine at nakita ang babaeng nakahubad.

"Well, they now know na andito ka dahil sa gate ka pumasok. I'm sure some of your classmates and profs saw you too." aniya at tiningnan ako. Tumingin ako dito habang ibinababa ang magazine na hawak.

"Well, I don't care. They can scold me for the hell I care. I stop being a good and nice kid." Malamig kong sabi at sumandal sa sofa. "But I can't promise to be silent while they're doing that." Dagdag ko pa.

Napailing nalang siya sa'kin. "Ms. Anderson, I remind you na hindi dapat ganito ang teacher at student. They might think the wrong impression."

"They can't think whatever they want. We're not doing anything wrong. I'm just here to hang out." Sagot ko at hinubad ang sapatos ko pagkatapos ay humiga sa sofa.

Nakatingin lang siya sa'kin na para bang hindi na nabibigla sa ginagawa ko. Sa ikalawa o ikatlong pagkakataon ay umiling na naman siya at binuksan ang AC. Pagkatapos ay niluwagan ang neck tie.

"Why you wearing a suit? It's not your style." Tanong ko.

"Ha... then what is my style, Ms. Anderson?" tanong niya habang nakatingin na naman sa laptop.

"You wear, maong pants and shirts. Ngayon lang kita nakita na nag-ganiyan." Sabi ko saka kinuha ang isang throw pillow para ilagay sa ulunan ko.

"Hindi ba bagay?" tanong niya.

"No, actually you look good with that." Sagot ko. I notice he grins.

MAHABANG KATAHIMIKAN ANG NAMAYANI SAMIN DAHIL hindi ko na siya ulit kinibo. Napansin ko kasi ang pagiging busy nito at ngayon ko lang naalala na may mga graduating students nga pala katulad namin. I'm sure they're so busy right now.

Kahit sabihing ang school kung nasaan kami ay para sa mga mamayaman ay puro tamad pa rin ang andito. Hindi lahat ay nagc-comply. Katulad ko.

Naglalaro lang ako ng wordster sa cellphone ko ng biglang tumawag si Blue. Nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko ba o hindi. And I turn off my phone. Ayoko muna siyang kausap. Ayokong kausap ang kung sino man sa kanila don.

"Are you not hungry?" tanong ni Sir Nat habang nag-aalis ng salamin sa mata.

I pouted. "I'm actually famished, I'm just waiting­—"

I didn't finish my sentenced when he cursed. "Damn! Why you didn't tell me? I could asked someone to buy you a food or I could order online." pagalit nitong sabi at sa isang iglap ay nasa harapan ko na ito.

"Do you feel dizzy? Or is your tummy hurts?" sunod sunod niyang tanong at ibinangon pa ako.

I frowned and removed his hand holding me. I find him weird right now.

"I'm okay... chill out. And I eat some food before I go here." Sabi ko at mabilis na tumayo. I feel suffocated. "I'll go now. I will find something to eat" ani ko at kinuha ang bag ko. Sinuot ko na rin ang sapatos ko. Akma akong lalakad para umalis nang hawakan niya ako sa braso.

"Sama ako. I'm also hungry." Aniya at binitawan ako. Mabilis nitong sinarado ang laptop at kinuha ang coat. Hinawakan niya ako sa braso at hinila palabas ng office niya. Wala nang gaanong student dahil 3 pm na. pag ganitong oras madalas mag-cutting ang ibang student and go somewhere else.

Nagtuloy kami sa parking lot. Huminto kami sa harap ng isang Raptor na kulay asul. Tumaas ang kilay ko. Nice choice of car.

Binuksan niya ang pinto sa kaliwa. Pumasok naman ako at sinarado na ang pinto. Umikot naman ang isa para pumunta sa driver seat. Sumakay na rin ito at pinaandar na ang sasakyan. Mabilis kaming nakaalis sa school.

"Where do you want to eat?" he asked.

I shrugged my shoulder. "I don't know. You choose." Sagot ko.

He laugh and look at me. "Nah, that word is deceiving. You women will tell us to choose what is what especially food but when we do you will say you don't like that. You'll be angry." Aniya.

Nginisihan ko siya. "What a certified playboy." Ani ko. "How many girls you dated? You seem expert."

"Nah. A few."

"A few?" I bit my lower lips to suppress the smile on my lips. "I think we have a different definition of 'few'"

Tiningnan niya ako saka umiling.

"You won't stop asking me about that, aren't you?"

"I don't think so. If you will not answer me now, I will not asked you again. I do my own research." Ani ko.

He laugh again and now it's louder than a while ago. I just smile and look in the window so he won't see me smiling too. I don't know but when I'm hearing his laughter It makes me smile.

He brought me to a fast food chain. I just raised an eyebrow at him because of a man with a high salary, I didn't think he would take me here. Especially since he looks rich and capable in life. But it's okay. I'm not picky when it comes to food. Actually, Mang Inasal is quite good.

"Can you find a seat for us?" he asked me while looking at queue at the counter.

I nod and go inside. I'm looking for a place for two of us. Since there were so many people I had a hard time finding a table for us. Maybe I'm lucky to find a vacant table and it looks like no one used it. I took a few steps to go and quickly sat down. I put my bag on the front seat so no one could sit there. It was also close to the window where I could see the cars passing by.

I looked inside. They are still in turmoil. Waiter here, waiter there. There are also diners coming in and out. My eyes went to an old man. He's alone and I think waiting for his order. He looks sad. His hair is white and I know he also moved slowly and feel easily.

Why do they just let an old man leave unaccompanied? What if something bad happened to him?

"Are you okay?"

Tiningnan ko kung sinong nagsalita. Si Sir Nat, habang dala ang isang tray with number. He sits in front of me. Ang bag ko ay inilagay niya sa ibabaw ng mesa.

"Where's our order?" tanong ko. He put down the tray and look at the cashier.

"We need to wait." Aniya.

"Why?" tanong ko.

"Because there's so many people here. Hindi nila kayang i-handle." Sagot niya at kinuha ang phone. Napairap ako at ngumuso.

"Hindi ganito sa Mcdo." Ani ko.

Hindi ko pinansin ang kung ano mang magiging reaction nito basta yumukyuk lang ako. I waited in our order and let a sigh.

Isasara ko na dapat ang mata ko kaya lang ay may nakita akong kakilala. I don't know kung siya yon pero unti unting lumaki ang pigura nito. Nanlaki ang mata ko ng lumapit ito sa matandang tinitingnan ko kanina. Bakit naman kasi sa dinamirami ng tao sa mundo at siya pa ang makikita ko.

Nag-uusap sila nung lolo pero hindi ko marinig. Umayos ako ng upo ng umikot ang ulo nito at nilingon ako. Nanlaki ang mata niya ng makita ako samantalang ako ay walang kahit anong reaction.