Good morning mga kapatid sa pagpupuyat! Wag sana kayo mahuli ng mga nanay niyong nagbabasa pa ng wattpad, hahahaha!

CHAPTER ONE HUNDRED AND FORTY-TWO

I WAKE up with a headache. Paano kasi magdamag akong gising para bantayan ang video call namin ni Hunter, kahit naka-charge kasi ang kanya-kanya naming phone ay hindi pa rin namin pinuputol. It's been a week since naging routine na namin iyon. Walang nagre-reklamo sa isa't isa sa'min dahil pareho naman naming gusto 'yon.

Kaninang mga seven am ay nagpaalam si Hunter para maligo dahil aalis ito para pumasok sa opisina. Pumayag naman ako dahil kaylangan ko ring pumasok sa school, mayroon akong klase nang mga bandang ten am.

Hinayaan ko munang magpahinga ang cellphone ko habang naka-charge. Bumaba na ako ng kama. Inayos ko muna ang sapin bago ko pumasok sa loob ng banyo. Naghubad ako ng damit at naligo na. Nang mayari ako ay sinuot ko ang roba papasok sa walk in closet ko. Kumuha ako ng isang skirt na hanggang gitnang hita ang haba at isang t-shirt. Itinack in ko 'to.

Kinuha ko ang ankle boots ko sa ibaba at 'yung ang pinares sa suot na damit. Dala-dala ko ang bag ko nang lumabas ako ng kwarto. Nasa loob na ang mga importanteng gamit na daldalhin ko sa school.

Instead na magluto pa ng kakainin ko ay lumabas na ako ng unit ko. Ni-lock ko ng mabuti ang pinto bago lumapit sa may elevator. Pinindot ko ang open button, sumakay ako sa loob. May mga nauna sa'kin sa loob na ang punta rin ay sa ibaba kaya hindi ko na need I-push ang down button.

Sa harapan ako pumuwesto.

Ilang minuto lang ako naghintay at bumukas na ang elevator. Humakbang ako palabas at saka lumakad palabas pero natigil ako sa paglalakad nang madako ang mata ko sa may front desk. Tinuro kasi ako ng clerk sa lalaking naka-suot ng helmet at uniform sa isang flower shop.

Kumunot ang noo ko nang magsimula itong lumakad palapit sa'kin.

"Ms. Klyzene Anderson?"

"That's me. Is there any problem?"

Ngumiti ito at saka inabot sa'kin ang isang bouquet of flowers. Umawang labi ko. Kinuha niya ang kamay ko at pilit pinahawak ang bulaklak.

"W-wait—maybe your mistaking it—I didn't or—"

"Sorry, ma'am but I'm just doing my job. Its already paid, don't worry," anito saka inabot sa'kin ang isang paper, "please, sign here, ma'am," aniya kasabay ng pagturo sa may check na box. Hindi na ako nakatutol.

Kinuha ko ang ballpen na hawak niya at pumirma. Pagkatapos no'n ay tumalikod 'to paalis.

Naiwan akong tulala habang nakatingin sa punpun ng bulaklak na hawak ko. Inilapit ko ito sa ilong ko at inamoy. Napapikit ako sa bango. Nilayo ko at hinanap ng card ang bulaklak. May nakita ako kaya kinuha ko.

Binasa ko ang nakasulat. Hand written ito.

Kinagat ko ang pang-iibang labi ko upang pigilin ang kilig. Napuno ng init ang dibdib ko kasabay nang pagwawala ng mga paru-paru sa'kin tiyan.

Bumalik ako sa loob ng elevator at pinindot ang floor ng unit ko. Pinagmasdan ko ang bulaklak. Napaka-ganda. Ito ay Camellia flowers na kulay pink and red. Ang galing naman niyang pumili ng bulaklak. Malaki ang mga petals nito, nasa five to nine ang petals ng ibang bulaklak.

Pagkapasok ko sa unit ko at kumuha agad ako ng vase na paglalagyan ng mga bulaklak. Nilagyan ko muna ito ng tubig bago inalis sa punpun at isa-isang nilagay sa vase ang mga 'yon.

After no'n ay kinuha ko ang phone ko para tawagan si Hunter, gusto kong magpasalamat.

Naka-ilang ring na pero hindi pa rin sumasagot kaya hinayaan ko na. Baka busy siya. Instead, kinuhanan ko na lang ng picture at nagpunta sa Instagram account ko. Pinost ko ito do'n at naglagay ng caption 'Thank you, my love, @Hunter_Wnchstr'

Dinama ko ang tapat ng puso ko habang nakatitig sa bulaklak na bigay ni Hunter. Hindi ko itinago ang ngiting kanina pa nasa labi ko.

------

GOOD mood ako pagpasok ko sa school. Kahit siguro buhusan ako ng malamig na tubig ay okay lang sa'kin dahil sa saya na nararamdaman ko. Nag-park ako ng kotse katabi ng kay Linda, naka-upo sa hood ng kotse ang babae habang may kalandiang hindi ko kakilala. Nang makita ako ni Linds ay humalik ito sa kausap bago pinaalis.

Maloko akong tumingin sa kanya habang nakangisi. She winked at me.

"Who's that?" nagtatakang tanong ko at sinundan ng tingin ang lalaki.

"Nate."

Nilingon ko siya. "You're dating him?"

"Nah. We're just fooling around," she replied.

My brow raise.

"Did Carl knows?" She shook her head. My mouth shaped 'O' before nodding. "Owww-kay." Nag-iwas ako ng tingin bago binalik ang tingin sa kaniya. "Let's go," yaya ko.

Ngumiti siya at tumango. Bumaba siya sa hood ng kotse. Ipinasok niya ang braso niya sa braso ko at saka ako hinila paalis. Pagpasok namin sa loob ay wala ng katao-tao. Nag-umpisa na siguro ang klase ng ibang estudyante kaya walang tao.

Tinungo namin ang silid aralan namin. Kagaya ng nakasanayan ay kami ang nauna. Umupo na kami sa pwesto namin sa likuran. Naglabas ng isang libro si Linda na ginaya ko. Malay ko ba kung anong tinuturo ng prof namin. Makiki-share na lang ako.

"What do we need to study?" I ask.

"This, a lot of reading about this topic," aniya at tinuro ang title ng babasahing aralin.

"Do we need to do a prototype of that machine?" Kinuha ko ang librong hawak niya at tiningnan ang sinasaad no'n.

"I think yes. Damn! It will be a long-long week for us."

Sumimangot ako. Kababalik ko lang ngunit paggawa na kaagad ng prototype ang sumalubong sa'kin.

"Is it required that we do that machine? Can't we choose another one?"

"I don't think so, but let's ask later. I think I can't do this machine. This one is hard to do."

Sangayon ako sa sinabi ni Linda, mukha naman kasi talagang mahirap gawin ang prototype sa harap namin. Inilipat ko ang pages at tiningnan kung paano ang magiging procedure hanggang sa sinubukan na naming mag-isip ng gagawin.

Nahinto ang pag-aaral namin nang pumasok ang unang guro sa ibang asignatura. Nakinig kami sa lesson dahil sa susunod daw na linggo ay midterm na at mas mahirap ang midterm this year. Sabi nila'y maagang magsisimula ang training namin.

NASA cafeteria kami nang subukan ko ulit tawag si Hunter. Katabi ko sa kanan ko si Linda at nasa harapan namin si Carl. Busy sila pareho sa pagkain ng fried at burger, while me? I'm eating my salad and apple.

Isinandal ko sa likod ng bottled water ang phone ko para tumayo. Ilang sandali pa lang na nagri-ring ay sumagot na si Hunter.

Bumungad sa'kin ang abo nitong mga mata. Napalunok ako sa ka-seryosohan no'n pero kaagad ring nawala nang ngumiti ito.

"Hey, babe! I miss you!" bati niya.

Ngumiti ako. "I miss you too!! I'm called you earlier, but you didn't answer. Are you busy?"

Umiling ito sa kabilang linya. "I'm sorry, babe. My phone is silent, I didn't notice it," pagpapaliwanag niya.

Nakaka-intindi akong tumango. May itatanong pa sana ako nang tumikhim ang katabi ko na para bang may malalang sakit. Nagtatanong akong tumingin sa kanya pero hindi niya ako sinagot, ngumisi lang siya at tumingin sa may phone ko. Makahulugan niya akong tiningnan.

Pinandilatan ko siya para tumigil pero mas lalo lang lumala, gano'n din, si Carl ay nag-start na ring umubo na para bang sinasabing ipakilala ko sila kay Hunter.

Huminga ako ng malalim. Wala yatang balak mga magsitigil.

Tumingin ako kay Hunter.

"Babe, I want to introduce you my friends," ani ko. Itinapat ko ang camera kay Linda. "This is Linda. Linds, this is Hunter," pagpapakilala ko sa kanilang dalawa. Ngumiti si Linda dito at kumaway.

"Hi, Hunter! I've heard a lot about you!" mapanuksong ani Linda.

Sinipa ko siya sa ilalim ng mesa at pinandilatan ng mga mata pero tinawanan niya lang ako.

Tinapat ko ang camera kay Carl.

"And this is Carl. Carl, he is Hunter." Sumaludo si Carl kay Hunter, tapos ay ibinalik ko na sa'kin ang camera. "Those are my friends, Hunter. They have been with me since I started studying here."

"That's nice. I wanted to meet them soon!" he said.

"We're excited to meet you too!" sigaw ni Linda na alam kong narinig ni Hunter dahil tumawa ito.

"Next week or month, I'll be there, babe. I'm just finishing some work here to go there," he said.

"I'll wait. Just inform me when, so I can pick you up at the airport."

"Really? You will?" hindi makapaniwalang tanong niya.

Natatawa akong tumango. "Yes. Of course! Why? 'Di ka naniniwala?"

"Naniniwala but di naniniwala." Tumawa ito.

"That doesn't make sense," ani ko.

"It is to me!" giit niya.

Hindi na ako sumagot. Tumingin ako sa may counter, may vase ng tulips do'n kaya naalala ko ang binigay niyang bulaklak. Nakangiti akong tumingin dito.

"Thanks for the flowers, by the way!" ani ko.

Malambing siyang ngumiti sa'kin.

"You're welcome, babe. Did you like it?" nakangiting tanong niya.

"I love it! I really love it, Hunter," I replied.

"I'm glad you like it."

Tiningnan ko lang siya. Napansin kong gumagalaw ang lalaki at nag-iiba ang pwesto. Nasaan kaya siya? Kunot noo kong chineck ang wrist watch ko. Twelve na dito so, twelve midnight na sa Pilipinas.

"Where are you?" nagtatakang tanong ko.

Ngumiti ito sa'kin. "At the convenience store. May kaylangan lang akong bilhin."

"And what is it?" curious kong tanong. Sumubo ako ng salad.

"Owww... someone's acting like a detective," pa-inosenteng kanta ni Linda.

"Maybe not acting but being really a detective," panggagatong ni Carl.

Nilingon ko sila. Parehong nakangisi at nang-aasar na nakatingin sa'kin. Pinandilatan ko sila bago inilagay lahat ng pagkain ko sa tray at saka binuhat 'yon. Lumipat ako sa kabilang table. Tinawanan ako ng mga walanghiya kong kaybigan.

"Sorry. Kaylangan kong lumipat ng table. Makukulit kasi sila," nahihiyang paumanhin ko.

"It's okay. Ang cute nilang mang-asar," aniya.

Umirap ako. "Cute my ass. Nakaka-inis kamo."

"Wag na masyadong pikon," pagpapakalma niya sa'kin.

Umepekto sa'kin ang ginagawa niya. Tipid akong ngumiti sa kanya at saka itinayo ang phone ko. Nag-umpisa na akong kumain ulit, I still have next class fifteen minutes from now.

"I need new batteries. That's why I'm here."

Nag-angat ako ng tingin.

"Batteries?" He nodded. "For what?"

Napansin ko ang paghinto nito sa may mesa para umupo rin. Inabot ko ang table napkin at nagpunas ng bibig.

"We need in the office. I need to bring this tonight there. Kaylangan nila 'to bukas para sa operation nila," pagpapaliwanag niya.

Before I could even reply to him, the bell rang. I frantically look around me. Other students are starting to get up and run to go to their respective classes.

My eyes widened.

I started to pack up my things. I didn't notice Hunter looking at me with a worried face.

I took my phone, then hang up the call without saying goodbye in my rush.

I, Carl, and Linda rush to run because if we get late. We're dead!

HUNTER'S

I look in the mirror to see my reflection. Mukha akong buhay na patay sa hitsura ko ngayon. Ilang araw na ba kaming parehong walang tulog ni Klyzene para matugunan ang pagka-miss sa isa't isa?

Umiling ako at naghilamos. Kaya pala 'yung ibang magkarelasyong malayo sa isa't isa ay nagloloko dahil ganito kahirap ang malayo sa girlfriend mo. Kaylangan sa ganitong set-up ang pasensya at tiwala.

Lumabas ako ng banyo at dumeretso na sa kusina para kumain ng hapunan? Or midnight snack? Miski sa pagkain ay wala akong kagana-gana.

Umupo ako at kumuha ng isang piece ng spicy chicken, hidni ako makapagluto kaya naman madalas akong um-order sa fast food.

Pinatunog ko ang leeg ko pagkatapos ay pinisil-pisil ang batok ko.

Ano kayang ginagawa ni babe? Is she in class? What is is doing? Miss ko na siya.

Matutulog na sana nako nang biglang may pumasok na message sa'kin. Galing kay Jiggy.

Jiggy: Boss, nagkukulang tayong supply ng batteries na kakaylanganin para sa operation bukas. ASAP na kaylangan ngayon kasi nag-aayos na sila ng dadalhin. Kung pwede lang naman ikaw na ang bumili, hehe.

Hindi ko alam kung maiinis o matatawa ba ako dahil sa message nito. Ako ba ang Boss o siya na?

Umiling ako.

Binitawan ko ang chicken at nilagay sa ref. Pagkatapos ay pumunta ako sa salas, kinuha ko ang susi pati na ang leather jacket ko. Lumabas ako ng unit ko.

DAHIL hating-gabi na ay wala nang bukas na mga Malls or hardware's na pwede kong bilhan ng batteries, may nakita akong bukas na mga convenient store kaya huminto ako do'n. Walang tao kundi ang clerk. Sa likod na ako nagtuloy.

Iba't iba ang klaseng batteries ang nandon. Hindi ko alam kung anong kukunin at gagamitin nila kaya kinuha ko na lahat. Lumapit ako sa cashier, kinuha ko ang wallet ko para magbayad.

"Two thousand, five hundred pesos po lahat, sir," ani ng babae.

Kumuha ako ng exact amount na sinabi nito. Inabot ko dito. Ngumiti siya sa'kin at saka inabot ang plastic kung nasaan ang batteries ko.

"Thank you, Sir," aniya.

Tumango ako. Palabas na ako nang tumunog ang cellphone ko. Huminto ako at kinuha ang phone ko. Ngumisi ako nang makita ang pangalan ng baby ko sa screen. Mabilis kong sinagot ang tawag niya. I've met her friends. Carl and Linda, mukha silang mababait. Excited akong makilala sila sa susunod.

Nagpasalamat din siya sa bulaklak na in-order ko para sa kanya. Ngumiti ako. Mukhang hindi nila alam ang ibig sabihin ng bulaklak na 'yon. Pinadalhan ko siya ng bouquet ng Camellia pink and red.

Ang ganda niya. Nakatali ang buhok nito, may ilang hibla ang nahulog sa mukha niya na mas lalong nagpaganda sa kaniya.

Mapapahaba pa sana ang usapan namin ng bigla itong tumayo at nagligpit. Nagmamadali hanggang sa wala na akong makita. Blank screen na lang. Huminga ako ng malalim. Lumakad na ko palabas.

Nagche-check ako ng ibang messages nang mabunggo ako.

"Ouch!"

"Fuck!"

Nahulog ang mga hawak kong batteries. Yumuko ako at nag-umpisang pulutin ang mga nahulog na baterya.

"I-I'm really-really sorry! Hindi ko sinasadya!" kinakabahan sabi ng babae na tinulungan na kong magpulot.

Umiling ako.

"No, it's okay. It's my fault," pag-ako ko nang kasalanan dahil totoo naman.

Nang iisa na lang ang kukuhanin namin ay nagkabunggo ang kamay namin.

Parang napapaso akong lumayo sa kaniya at tumayo. Nag-angat ako ng tingin ng tumayo na rin ito.

Apologetically akong ngumiti ng makilala ang taong nabangga ko. Kinuha ko sa kaniya ang mga batteries.

Inipit niya ang buhok niya sa likod ng kaliwang tenga nito at saka tipid na ngumiti.

"Sorry talaga. Hindi ko sinasadya," nahihiyang sabi niya.

I shake my hands. "Don't worry, hindi mo naman kasalanan. I'm not looking at the way," ani ko.

"Me too. Nagmamadali kasi ako," ani Bea.

Tumango ako. "Saan ka pupunta?"

"Sa loob." Tinuro niya ang loob ng convenient store, lumingon ako sa tinuro niya.

"Ah. Okay. Sorry for the trouble again. I'm gonna go!" ani ko, humakbang ako patalikod, "It's nice to see you here." Tumalikod na ako at humakbang palayo.

Malapit na ko sa kotse nang may humawak sa braso ko. Napalingon ako. Nakita ko si Bea, nakangiti sa'kin pero nangangamba ang mga mata.

Tinaasan ko siya ng kilay at pasimpleng inilayo ang braso ko. Umatras ako.

"Ahm...can you go with me inside?" nahihiya at mahinang aniya.

Tumikhim ako. "Why?"

Nakita ko ang pagkagat nito sa bottom lips niya at saka yumuko.

"I'm scared kasi...I'm alone and a girl, may pumasok na group of boys sa loob—"

"I understand," pagpuputol ko sa sinabi niya. Bumuntonghininga ako saka tumingin sa loob ng salamin ng convenient store. May grupo nga ng kalalakihanang nasa loob. Ibinalik ko ang tingin kay Bea at saka naunang maglakad papunta sa loob.

Hindi naman siguro magagalit si Klyzene kung sasamahan ko si Bea. Isa pa, babae siya at takot. Kung mangyari man 'to sa girlfriend, anak o nanay ko ay gusto ko ring may tumulong sa kanila katulad ng ginagawa ko ngayon.