Good morning! Ihabol ko lang 'to habang hindi pa-busy ulit. Enjoy reading!

CHAPTER ONE HUNDRED AND TWENTY ONE

MASAMA pa rin ang tingin sa'kin ni Katherine dahil sa pagkapahiya nito. I smile mockingly at her before looking at her son.

There's still no one answering the boy's question.

"Daddy, what's a bitch?" curious talagang tanong nito.

Napa-iling ako.

Nagpunas ng bibig si Kuya Jake pagkatapos at tiningnan ang bata.

"That's a bad word, Jaime. Huwag mong sasabihin 'yon," pangaral nito sa anak.

"If it's a bad word why she said it?" tanong pa nito kasabay ng pagturo sa'kin.

Ngumisi ako. "Because of I am an adult pero huwag mong gagayahin 'yon," ani ko.

Napipilitang tumango ang bata bago nagpatuloy sa pagkain. Narinig ko ang pagtikhim ni Mommy kaya nilingon ko siya.

"Do you like the food?" tanong niya.

"Yes po. Masarap."

Bumaling siya kay Hunter at malambing na nginitian.

"Ikaw Hunter, nagutsuhan mo ba ang mga pagkain?"

Mabilis na binitiwan ni Hunter ang hawak na tinidor. "Yes po, Tita. Ang galing pa rin po ninyong magluto."

Mahinang natawa si Mommy.

"Nambola ka pa, Hunter!" tumingin si Mom sa iba pa naming kasama sa mesa at tinanong ang parehong tanong hanggang sa mahinto si Mommy sa'kin at nginitian ako. "Anak, boyfriend mo ba si Hunter?"

Muntikan ko ng maibuga ang tubig sa bibig dahil sa tanong ni Mom.

I cough.

"Mom, what the hell?!" nanlalaki ang mata ko habang nakatingin dito. Kinuha ko ang table napkin at nagpunas sa bibig. "He is not my boyfriend!" tanggi ko.

"Then why is he here? He is not part of the family," ani naman ni Kuya Jake.

Tumingin ako sa kanya. Napansin ko ang pagtigil ni Zia sa pagkain at pagaalangang tumingin sa nakakatandang kapatid. Si Mr. Anderson ay tahimik pero nagmamasid.

"Nagpasama ako."

"Why? Hindi ka naman kakainin dito." Masama siyang nakatingin sa'kin. "Bakit kailangan mong dalhin ang kaybigan ko dito?" madiin nitong tanong.

Nagtataka akong tumingin sa kanya. Bakit pinagdidiinan niya ang—I mentally slap myself. Damn.

"I don't have any romantic relationship with Hunter. Naging gentleman lang siya sa pagsama sa'kin dito. If you still don't know, I'm not yet comfortable around you people, so please, don't questioned me," puno ng diin kong wika bago tumayo.

I shook my head.

Nakakahiya kay Hunter. Nagmagandang loob na nga siya sa'kin pero ganito pa 'yung mararanasan niya. I will not stay here with them kung ganito lang din ang mangyayari.

Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari I shouldn't not come na lang. Malungkot akong tumingin kay Mommy. Nag-iwas siya ng tingin sa'kin. I sigh.

"I'm sorry if I ruin your family dinner, Mom. Maybe next time na lang if nandito pa ako. I should go," pagpapaalam ko. "Hunter, let's go."

Hindi pa man ako nakakahakbang ay nagsalita na si Mr. Anderson.

"Stay, Klyzene. Just finish this night," may halong paki-usap niyang wika.

"Oo nga naman, Zene. Sayang 'yung pinunta mo dito kung aalis ka na," paki-usap ni Zia.

Napatingin ako sa kanilang dalawa bago tumingin kay Hunter.

"Let's stay here, Black," pabulong niyang ani.

Umupo ako.

Naging tahimik na ang buong lamesa pagkatapos no'n. Hindi ko alam kung paano ko pa nagawang malunok ang pagkaing nakahain sa plato ko. Before the dinner finished, Henry came. He said sorry because he was late.

PAGKATAPOS naming kumain ay inaya kami ni Mommy na magpunta sa may pool area. Umupo ako sa may gilid ng pool at inilubog sa tubig ang binti ko. Naramdaman ko ang pagtabi sa'kin. Nilingon ko siya.

"Sorry," pahingi ko ng paumanhin kay Hunter.

Nginitian niya lang ako.

"It's okay."

"No, it's not." Humarap ako dito. "I didn't know na gano'n ang magiging reaction nila dahil dinala kita dito."

Nakita ko ang pagkagat ni Hunter sa pang-ibabang labi niya, napalunok ako. Parang kissable ang lips niya—nanlaki ang mata ko nang ma-realize ko ang naisp ko. Nag-init ang pisnge ko kasabay ng pag-iwas ng tingin.

I scolded myself.

Bakit ako nakatitig sa labi ni Hunter?!

"Why?" tanong ng lalaki pagkaraan ng ilang minuto.

Bahagya ko siyang nilingon.

"Why what?" pa-inosente kong tanong.

Naghihinalang tumingin siya sa'kin. Inangat niya ang kamay niya at dinama ang leeg ko. Pagkatapos no'n ay pinatong niya ang kamay niya sa ulo ko.

"Namumula ka pero wala ka namang sakit. Mainit ba?" nag-aalalang tanong niya.

Mainit?! Yes—no! Actually, it's a not. Ang lamig nga ng simoy ng hangin eh.

"Hindi naman, napadiin lang siguro 'yung pagpunas ko kanina sa pisnge ko."

He smile a bit. Tumingala ako sa langit.

"Walang stars at moon, ma-ulap kasi," nanghihinayang kong sabi.

"Uulan kasi yata," sagot ni Hunter.

Nagkibit balikat ako. "Maybe..."

Narinig ko ang pagtikhim nito sa tabi ko. Hindi ako lumingon bagkus ay nilaro ko ang tubig sa paa ko.

"Do you still remember dito tayo nagkaroon ng agreement before?"

"Yap. I still remember," mapait kong sagot. Nilingon ko siya. "How can I forget, right?"

Guilt flooded on his face. He lowered his head and scratch his nape.

"I'm—"

"You don't have to say sorry," pigil ko sa kanya. Huminga ako ng malalim. "C-can you explain to me why. Ahm... why did you think I have your dead fiancée' eyes?"

He sadly look at me.

"The first time I saw you without your contact lens, I remember her...Divine. You botth have sad eyes. You both have almost empty eyes. You're not free before. Kaya siguro naisip kong nasa iyo ang mga mata niya kahit hindi naman."

"You really think na kanya 'yung mata ko?"

"Yes."

"How—Ahm..." nag-iwas ako ng tingin. "Gano'n na ba talaga ako kalungkot dati?" mahinang tanong ko sa sarili.

Bumalik sa mga alaala ko ang panahong nagtatago pa ako sa likod ng asul kong contact lens para lang huwag malaman ng ibang tao na naiiba ako sa pamilya ko.

Ang tagal na rin pala simula nung mangyari ang lahat ng 'yon.

"Before, gano'n ka lungkot ang mga mata pero iba na ngayon. May buhay na ito."

Napangiti ako, "because I'm starting to be happy and free."

"Yes, you are."

Mariin akong pumikit. I want to ask him some questions... to ease me.

To move forward...

Tiningnan ko siya sa mata.

"Lahat ba ng ipinakita mo sa'kin ay totoo?" kinakabahan kong tanong.

Mukhang nabigla ang lalaki sa tinanong ko. Umayos ito ng upo, ibinabad rin ang binti sa tubig. Kinuha niya ang kamay ko saka hinawakan ng mabuti.

"All of it is true, Klyzene Black. At first siguro, I have my motive kaya kita tinulungan pero habang tumatagal na nakikilala kita naging genuine na lahat ng pagtulong ko sa'yo."

Ilang beses akong lumunok.

"N-naisip mo bang sabihin sa'kin noon ang totoo?"

Sunod-sunod siyang tumango. "Of course. I have think of that, but when I'm ready to say it... umalis ka na. I don't have a chance anymore."

"Talaga? S-sasabihin mo sa'kin?"

"Yes."

Parang may dumakot sa dibdib ko nang maalala ang narinig kong sinabi niya sa kanyang condo. Nasaktan ako sa sinabi niya.

"My heart got broken when I heard you say you don't care about me, and you only want to know if I have your ex-fiancée's eyes," pag-amin ko.

Namasa ang mga mata ni Hunter.

"I-I'm sorry... Klyzene. I'm really sorry about that. Pati na rin ang pagtapon sa cookies mo." Nginiwian niya ako. "I didn't mean what I did back then. I'm sorry," paghingi niya ng paumpanhin.

Mapait akong ngumiti.

"It's okay."

"No it's not—"

Binitawan ko ang kamay ni Hunter at hinarap siya. Nagtataka siyang tumingin sa'kin sabay ng pag-ayos ng upo katulad ko.

"Hunter, I asked for an explanation because I want to move forward. I want to forgive you, so accept it. You already said sorry, so apology accepted." I sigh. "I'm thinking that...I need to forgive and let go of the grudges toward the people who hurt me before so that when I leave, I can live my life with peace of mind. Without heartache," I said in my soothing voice.

I can finally say I forgive him truly. After this night, maybe my heartaches will disappear. Perhaps I can go back to New York with my peace of mind. I believe that I can finally live in peace without running to my past.

Hindi nagsalita si Hunter at tumitig lang sa mukha ko. Bago pa man din siya magsalita ay dumating na ang mga kasama namin. Nagtataka sila habang nakatingin sa'ming dalawa. Tumayo ako at pinunasan ang binti ko.

Tumayo ako.

"What did you bring?" I cheerfully asked Klyzia.

"Ahm... some mango shake," she innocently answered me while looking at Hunter. She looks at me. "Saka nga pala, Mom's asked me to tell you na puntahan mo daw siya sa kitchen."

"Bakit daw?"

She shrugged her shoulders. I smile at her before leaving. Pumasok ako sa loob ng bahay. Kinakabahan ako, who wouldn't, right? Bakit naman ako ipapatawag ni Mom ng walang dahilan.

Huminto ako sa may gitna ng sala. My heart beats so fast. Kinagat ko ang labi ko.

I can do this, bulong ko sa isip ko.

Lumakad ako papuntang kusina. Wala akong ibang nakita do'n kundi bakanteng lamesa. Where is she? Pumunta ako nang dirty kitchen at tiningnan kung nandoon si Mommy pero wala rin siya.

Pinaglololoko ba ako ni Klyzia? Wala si Mom dito. Lalalakad na sana ako palabas nang bumukas ang backdoor.

Lumakad papasok si Mr. Anderson na may hawak na isang bote ng red wine. Nag-umpisang tumibok ng mas mabilis ang pagtaas baba ng dibdib ko.

"W-where is Mom?" mahinang tanong ko.

Gulat siyang tumingin sa'kin. "You are talking to me?"

Naguguluhan man ay tumango ako.

"Of course. Unless may iba pa tayong kasama dito," may pagka-sarcastic kong wika.

He chuckled a bit bago tuluyang pumasok sa loob. Sinarado ang pinto. Pumuwesto ito sa likod ng island counter, ipinatong sa ibabaw no'n ang bote ng wine. Nag-cross arm ako.

Pumasok ang isang ideya sa isip ko.

Ayoko mang paniwalaan pero...'yung 'yung sinisigaw ng isip ko kahit na nag-aalangan 'yung dibdib ko.

Niyakap ko ang sarili ko kasabay ng pag-haplos sa magkabilang balikat ko. Hindi ko naman akalaing nakakapang-lamig 'to.

Dapat lumabas na ako.

Yes, I should go out and find my mom. Siguro kanina pa rin niya ako hinahanap. Mukhang hindi naman alam ni Mr. Anderson kung nasaan siya.

Nagbuntong hininga ako saka tumuwid ng tayo, walang buhay akong tumingin sa kanya.

"I should go. I will find my mother."

"No, don't leave."

"Why?"

He focused his eyes on me.

"I was the one who told Blue to make you come in," pag-amin niya.

"B-bakit?" my eyes widened.

Nagsalin ng wine si Mr. Anderson sa dalawang wineglass ta's lumakad siya palapit sa'kin. Inabot niya ang wineglass, nanginginig ang kamay na inabot ko 'to.

Lumabas ng kusina ang matandang lalaki kaya naman sumunod ako. Huminto ito sa may dining table na ngayon ay may nakahaing iilang pa-midnight snack. Umupo ito sa may kabisera. Nakamasid lang ako sa kung anong mangyayari.

Tinuro nito ang upuan sa bahaging kanan niya.

"Sit."

I laugh awkwardly.

"Don't ask why just sit down," naiiritang utos nito.

Labag sa loob kong umupo ako sa upuan. Binaba ko sa mesa ang wine saka huminga ng malalim. Palihim kong kinurot ang sarili kong binti para pigilan itong manginig dahil hindi ito titigil panigurado.

"Bakit gusto niyo kong mag-stay?" mahinang tanong ko.

Nagtama ang mga mata namin. Kumunot ang noo ko dahil may kakaibang emosyong hindi ko masigurado kung tama ba ang nakikita ko. Kung tama bang nakakakita ako ng pangungulila at takot o nag-iilusyon lang ako?

"Did you enjoy your food?" pag-iiba nito ng topic.

"Yes and no."

"Why is that?"

Umirap ako dahil sa inis.

"There's a bitch who ruined it. Katherine, she have a thick face para umaktong parang asawa ni Kuya Jake like...asar!" nanggigigil kong ani.

"Be patient with her. Huwag mo na lang siyang pansinin," anito.

Umiling ako.

"I cannot do that—"

"Do it for your nephew, she's her mother."

Napanguso ako. "Kahit na...I will try," napipilitan kong ani.

Tahimik siyang nakamasid sa'kin. I touch my nape then I took my wineglass and drink it. I look away.

We aren't talking.

He is just looking at me while drinking his wine. Napangalahati ko na yata ang nasa baso ko pero wala pa ring kumikibo sa'ming dalawa. Ang nagsisilbing ingay lang ay ang ceiling fan.

Kung wala rin pala siyang sasabihin sana ay hindi na lang niya ako pinapunta dito. Sumandal ako sa upuan ko bago inubos ang laman ng baso ko. Tumingin ako sa kanya at tipid siyang nginitian.

"I will leave na po. Kung may gusto kayong sabihin say it now na po," may pagkamagalang kong ani.

Mabilis siyang umiling.

"I need to talk to you about something...don't leave yet," he said in pleading voice.

"Then what is it?"

Tunog nagmamadali man ako ay hindi ko na napansin.

Huminga ng malalim ang lalaki bago sinapo ang mukha at hinilamos ang palad.

"I don't know where to start," nahihirapang banggit nito.

"Start from the very beginning," I suggest.

Nag-angat siya ng tingin sa'kin. Nahihirapan at mukhang hindi mapag-desisyonan ang dapat gagawin.

He laugh with pain.

"I didn't know na ganito pala kahirap 'to," anito. Pinasadahan niya ng haplos ang buhok niya papunta sa likod.

Nanlamig ang buong katawan ko.

"When you and your twin sister are born...that's become one of the happiest moments of my life," pag-uumpisa nito.

Ilang beses akong lumunok.

Ang mga kamay ko ay nanginginig. Ikinuyom ko 'to. Pinigilan ko ang sarili kong emosyon na gustong kumawala.

Mariing pumikit si Mr. Anderson.

"I have a twin. Who would think na magkakaroon ako ng kambal na anak, gayo'ng wala naman sa lahit namin ng asawa ko ang kambal. You are the first one I held in my arms. I still remember how scared I was because you are so fragile. I'm afraid that I might hurt you." Tumulo ang luha sa mga mata ni Mr. Anderson.

"You are so beautiful na naloko ko pa ang mom mo na babakuran kayong dalawa ni Blue para lang huwag magka-boyfriend." Bahagya siyang natawa.

Nanginginig ako.

"W-why are you saying this?" mahina ngunit puno ng sakit kong tanong sa kanya.

He smiled in sorrow.

"Because I don't want to die without reconciling with my daughter."

Tuluyan nang bumagsak ang luha sa mga mata ko. Nagpatuloy ang lalaki.

"Nung una kang dumilat, akala ko nagkamali lang ako ng tingin na green ang mga mata mo. Nagbulag-bulagan ako. Tanga-tangahan na baka hazel ang kulay nito dahil may kamag-anak ang Mom mo na hazel ang kulay ng mga mata. Hindi ako nakinig sa mga sinasabi ng ibang tao patungkol sa'yo pero habang lumalaki ka hindi ko napigilan ang sarili kong makinig sa kanila.

"Naalala ko pa noong pumasok ka sa school. Excited na excited ka to the point na halos hindi ka na makatulog."

Nakita ko ang pag-ngiti nito na para bang nakikita niya ang mga imahe sa kanyang balintataw. Agad ring naglaho 'yon at napalitan ng sakit, galit at takot.

"But you came home crying because someone annoyed you because of your eyes. I didn't listen. I tell your mother na away bata lang 'yon, but it became constant. Almost always. Hanggang sa nagpunta na kami ng school to know na binu-bully ka dahil sa classmates mo. You may not remember, but I do."

"Pinag-uuusapan ka na rin ng mga magulang do'n dahil magka-iba kayo ng kulay ng mata ng kakambal mo kaya umisip kami ng paraan. I suggested contact lens. You stop studying. The both of you. We told to people na na-aksidente ka kaya hindi niyo natapos 'yung year na 'yon. Then, the next year, pumasok ka na sa school with your contact lens. And since then...hindi na nahubad."

Umawang ang labi ko.

"W-what..."

"Nasabi ko na sa sarili kong anak kita kahit iba ang kulay ng mga mata mo. Inangkin na kita bilang sa'kin..."