Title: My Only MVP

As I was writing this, I was watching him from afar.  

Isang MVP. Maraming beses naglaro at napanalo lahat iyon. Sikat at tinitingala lahat lalo na ng mga babaeng halos mawalan ng boses tuwing nag ba-basketball na siya. 

Habang ako ay tahimik lang na nanonoud sa malayong parte ng bench. Training,  Practice o Championship man yan ay naroon ako. Nakikita ko ang unti-unti niyang pag-angat sa larangan ngbasketball. Hanggang sa malayo na ang narating niya. 

I was junior highschool back then, while him is senior. Grade 11 siya. Infatuation siguro kung tawagin ng iba dahil na-attract agad ako sakanya. But for me, its not. Alam kong may ibang tawag doon at yun na ang nararamdaman ko ngayon. 

I was now a graduating college student. An accountant to be exact when I graduated. At mapasa hanggang ngayon ay siya parin, siya parin ang nag iisang MVP player para sakin. 

Its been 8 years since I saw him near with me, pero ngayon hanggang t.v ko nalang napapanoud ang minahal ko ng mahabang panahon. Mas marami ang humahanga sakanya at siyempre nagmamahal. Pero ako hanggang tingin nalang at imposibleng mapansin niya pa. 

Isang araw nag aya ang kaibigan kong manoud daw ng basketball sa Araneta. Yeah, I know its Heather vs. Lions game today. Halos 1 year ata itong pinaghandaan na event.  

Nakabili  na siya ng ticket kaya wala ng paraan para tumanggi pa ako. Sumama ako sakanya papunta sa Araneta. Traffic ang sumalubong saamin sa daanan at nang makarating naman sa mismong lugar ayhalos mapuno ang loob ng Araneta Coliseum ng tao.  

Malalakas na sigaw, mga pinaghandaan na cheer at maiingay na pagtawag  ng pangalan ng taong matagal ko nang gustong makita ng kahit ganito ulit kalapit. Kahit natatabunan kami ng mga nakatayong tao ay nakikita ko pa naman ang paglabas niya. Mas lalong umingay ang boung lugar halos magwala ang mga tao nang tumunong na ring, hudyat na magsisismula na ang laban. 

Dribble, Free throw, Head Pass, Lay-up at Jumpshot. Lahat na siguro ng mga nakaka bilib na moves ay nagawa niya.  

Hindi parin siya nagbabago. 

Siya parin ang lalaking minahal ko.  

Napangiti ako bigla ng maala ko kung paano siya nag umpisa hanggang marating niya na ang pinapangarap niya ngayon. 

One last shot. And they won. 

Tumulo ang luha ko at napasigaw napatayo pa ako at napapalakpak. Its my first time to do this. Maingay ang boung Arena kaya hindi ako agaw atensyon.  

Nanatili muna kami doon ng aking kaibigan hanggang sa unti-unting lumalabas na ang mga tao. Magpapa picture daw si Julia sa mga Heather's bago man lang kami umuwi. Kaya mahigit isang oras kaming Naghintay.  

Hinila nalang ako bigla ni Julia sa baba at nakikita ko doon ang mga Heathers. Agad bumilis ng pintig ng puso ko. This is my first time to come near them.. him. 

Nang makalapit kami ay naagaw namin ang atensyon ng mga players isa na siya doon. 

"Pwede po bang mag pa picture?" Nahihiya pa si Julia ng nagtanong siya. Ngumiti sila at lumapit saamin. 

Ako ang kumuha ng picture. Masayang masaya si Julia ng tinitignan ang litrato pagkalabas namin ng Arena. Hindi parin siya maka move on sa nangyari kanina. Habang ako naman ay napangiti nalang, okay na yun. Atleast I see him so near to me. 

"Wait lang bes, mag c-cr lang ako. Pwede dito ka nalang muna? Promise sandali lang ako."  

Tumango ako sakanya at naghintay nalang sa parking lot kung nasaan ang sasakyan ko. Pero halos matigil ako sa paglalakad ng makita siya na nag aayos sa likod ng kanyang Fortuner ng mga gamit sabasketball. 

Dahan-dahan akong naglakad. Magkatabi pa naman ang sasakyan naming dalawa. Napatigil ako dahil hihintayin ko pa si Julia na makarating. Nakita ko ang unti-unting pang angat ng ulo niya at dumako ito sa akin.  

Nanlalamig ang kamay ko habang nagkatitigan kami. Shit. This is damn awkward. Pero natigilan ako 'cause this is first time he smiled at me.  

"Hi Miss."  

Hindi ako makangiti sakanya, I was stunned by his presence. 

"H-hello." Sagot ko kahit naiihi na sa sobrang kaba. 

Lumapit siya sakin at nagulat ako ng linabas niya ang kanyang cellphone. 

"Can I take a picture of the two of us?"  

Hindi niya ako hinintay na sumagot at agad siyang lumapit saakin.  

Hindi ko alam pero ng nakita ko ang mukha naming dalawa doon sa camera ay napangiti ako. The picture actually looks real like we know each other. Pero ako lang ata ang nakakakilala sakanya 'cause Im just a nobody. 

"Finally, I heard you shout. I've been waiting that damn moment. Eversince my career started you were there and until now. I- i cant believe that you are still with me." 

"H-huh?"  

"Ayaw ko na atang palampasin ang araw na 'to na hindi gumagawa ng bagay na hindi ko makakalimutan. So, if you let me?"  

I was stunned at the nth time. But before I can think straight.  

He kissed me. 

"Kung may bayad ang isang halik, sabihin mo lang. Handa akong panagutan iyon."  

I saw him blushed. He smirk and smile at me.  

I guess, I should get the payment. 

Nagising ako isang napakagandang panaginip. Oh how I wish to go back in that very memorable moment. Where my husband and I started to know each other more. 

Today is our wedding day. Napaka bilis ng panahon ni hindi ko inaakalang dadating kami sa punto na ganito. I was just a fan back then, then here we are. Marrying each other in the 14th of February. Valentine's Day.  

"Are you ready?" My mom asked me. I nodded. This is it.  

Humakbang ako palabas ng kotse at dahang dahang naglakad papasok sa simbahan. A peaceful ambiance sorrounds me. A song played entitled statue. Our favorite song. One tear flowed in my eyes.  

When the day is said and done in the middle of the night you fast asleep my love 

Stay awake looking at your beauty telling myself Im the luckiest man alive 🎶 

After he kissed me. I was so stunned. Ngumiti siya saakin at niyakap ako. Gulat na gulat ako dahil hindi maman kami magkakilala. I mean, ako lang pala ang nakakakilala sakanya. 

"Im sorry kung naging mabilis ang pag approach ko sayo.." nasa isang coffee shop kami dahil nag aya siyang mag usap daw. So, pumayag ako. Pero ni isang salita wala parin akong masabi. 

"No.. its okay."  

Ito na ata ang pinaka awkward na pangyayari sa boung buhay ko. I've never been this quiet in my entire life.  

"Highschool. February 14th. Unang araw na nakita kitang pinapanoud ako. Tahimik ka lang sa isa sa mga bench doon. Gusto kitang lapitan pero kinakabahan ako. Baka kasi hindi mo ako pansinin.."  

I dont know what to say. Nakakagulat.  

"Hanggang sa natapos ang game namin nun, hindi parin kita magawang lapitan. Kaya sabi ko, may next time pa naman. Kaya umalis na ako sa court kung nasan ka.. In that day nakita kitang binigyan ng rose ng isang lalaki. Kaya mas dumistansya ako kasi baka boyfriend mo yun. Hanggang sa hindi na talaga kitamalapitan kasi halos araw araw may nakabantay sayo."  

Akala niya boyfriend ko si Kuya Axel? Binigyan niya ako ng rose ng araw na yun dahil Valentines even our mom recieves a flower from him. Ganun ka sweet si Kuya.  

"Kaya wala na akong lakas ng loob. Tapos, nag transfer na ako sa isang university para matupad ang pangarap kong maging basketball player. Pero sa tuwing naglalaro ako ikaw parin ang iniisip ko. Sa bawat sulyap ko sa bench inaasahan kong andoon ka. Im sorry sa nagawa ko kanina masyado lang akong masaya dahil nakita ulit kita." Mahabang litanya niya.  

"Alam kong napakabilis nito.. but I dont want to miss the chance. Can I court you?" 

Hindi ko alam kung bakit ako tumango at pinayagan siya. I think this is just the start. 

Everyday feels like heaven for me. Hindi nagkulang si Troy. All of his best was given while he was courting me. Everyday was the best day in my life because of him. 

"What do you want to eat?"  

"Nag c crave ako ng pizza, hon." I pouted at him. He pinched my cheeks and got up from the sofa where we are sitting at. 

"Mag pa deliver nalang tayo. Wait.."  

That one gesture makes me love him more.

"Troy, kinakabahan ako." Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko at nginitian ako.  

"My family loves you, Isabelle." Yun lang ang huling narinig ko sakanya bago kami pumasok sa loob ng kanilang mansion. Yes. Mansion dahil hindi pang karaniwang bahay ang matatawag dito.  

"Siya na ba si Isabelle?" Sabay kaming napalingon ni Troy sa bukana ng hagdanan. There, a lady in her mid 40's approach us. She looks regal.  

"Goodevening, maam." I smiled at her. Hinigpitan ko kapit sa braso ni Troy habang siya tatawa tawa lang. Tsk.  

"Call me, Mommy. Wag ka na mahiya hija. Alam mo bang ikaw palang ang unang babaeng ipinakilala ni Troy saakin?" Saad ng mommy niya. Parang may humaplos sa puso ko nang marinig yun.  

Thats one of the things Troy did for me na mas lalong kong minahal.  

February 14th 2015 

"Hon? May kailangan tayong pag usapan." I coldy said over the phone. 

"Huh?"  

"Meet me at the coffee shop." I ended the call immediately.  

Nasa coffee na ako at hinihintay nalang siya. I was nervous. Goodness! Kaya ko bang gawin to? What will his reaction? Ano kaya ang mangyayari?!  

"Hon, im sorry kung pinaghintay kita. Kanina ka pa ba?" He kissed my cheeks before he sat down infront of me.  

Umiling ako. Nakita ko ang pagtataka sa mukha niya. Kinuyom ko ang mga palad ko.  

"May problema ba?" I stared at him before i sipped my frappe. Kinalma ko muna ang sarili ko.  

"Itigil na natin to..." I glance at him. Para siyang binuhasan ng tubig sa reaction niya. Pinanatili ko ang reaction na naka plaster na sa mukha ko. I calmed myself more. 

"A-anong ibig mong sabihin?" I saw a tear fell from his eyes. Im so sorry hon kung napaiyak man kita.  

"Itigil na natin to..." ulit ko. Hinawakan ko ang kamay niya at nginitian siya. 

"Itigil na natin ang ligawan. Dahil sinasagot na kita. You already proved yourself, hon and thank you for staying this long. 1 year is enough. I love you so much, my man." He hugged me tight and he whispered "thank you" before he kissed me on my lips.  

We are couple in 2 years. Our relationship was smooth as it goes. Dumating rin ang mga problema saaming dalawa pero sabay naming linabanan yun. Hanggang sa mag propose si Troy saakin. Its was February 14, 2017. Another good memories from February for us and it was the happiest day in my life.  

"Hon, I have a surprise for you." He held my hand as we walked through a grassy path. Nakarating kami sa dulo nun. There was a large gate. May kinuha siyang remote control sakanyang bulsa at pinindot yun.  

A huge expensive house welcomed us. Napaka ganda nito at mukhang bagong tayo pa. Bigla nalang tumulo ang luha ko. Yinakap ako ni Troy at hinalikan sa noo.  

"Its our house, my love. Are you ready to spend the rest of your life with me?"  

"Im ready, hon. I love you. Thank you for all of this." 

Nilibot namin ang kabuuan ng bahay. Sobrang na amaze ako sa ganda. This is my dream house and Im not expecting it to be real.  

"Hon, if you are sleepy. You can take a nap." Medyo inaantok nga ako kaya sinunod ko ang sinabi ni Troy. He held my hand before I fell asleep.  

Im like a statue stuck staring right at you 

Got me frozen in my tracks so amaze how you take me back each and everytime our love collapsed 🎶 

Lahat ng tao ay nakatingin saakin. Pero sa isang tao lang ako nakatingin. Sa taong pag aalayan ko ng boung buhay ko, sa taong mahal ko. I promise him that he is the only person I'll love in this lifetime.  

Malamig na katawan ni Troy ang katabi ko. We are both infront of god and our family who will witness our wedding. That night, Troy died. He died from the accident. Nag crash ang kotse na sinasakyan namin sa isang van. Maswerte daw ako dahil nakaligtas pero yung mismong araw na yun ay hiniling ko nalang rin na sana namatay nalang rin ako. Kung hindi siguro ako niyakap ni Troy ay parehas kaming mawawala. Magkasama siguro kami hanggang ngayon.  

I love him so much that it kills me. Hindi ko matanggap na wala na siya. Apat na taon pero naglaho nalang naparang bula. Akala ko sabay kaming lalaban. Akala ko hindi niya ako iiwan. Mahal na mahal ko siya pero sobrang sakit dahil mas pinrotektahan niya ako kesa sa sarili niya.  

I touched the hand of my husband before saying my vow to him. Pinahiran ko ang luhang tumulo galing sa mga mata ko. 

"Hon, Ang daya mo bakit mo ako iniwan? Akala ko sabay tayong lalaban? Marami na tayong plano. Pero bakit ako nalang ang tutupad? Troy, mahal na mahal kita. Ang sakit lang kasi iniwan mo ako agad. Sanasinama mo nalang ako... hirap na hirap na ako, hon. Nasanay ako na andyan ka, na sa tuwing malungkot ako may nagpapasaya saakin, na kapag sobrang down ako andyan ka para i cheer up ako. Pero wala ka na. Pano nalang ako? Paano ako aahon? Hon, I love you so much. I hope you are in a peaceful place. I will love you forever and there is no another man in my life that can replace you. I love you that much. I hope to see you in another lifetime."  

I hugged his cold body tight before I finally let him go. Dahil pagkatapos nito ay hindi ko na ulit mayayakap si Troy, hindi ko na ulit siya makikita pa. I cried harder when his body is buried.  

"I love you, Troy. I love you so much." Tumingala ako sa langit at bumulong sa hangin.  

Ikaw lang ang lalaking mamahalin ko, Troy. Pinapangako ko yan.  

Bitter nga siguro si kupido. Dahil hindi niya ako binigyan ng happy ending. Pero sa mga oras na nakasama ko si Troy, yun ang pinakamasayang araw sa buhay ko. Hindi na rin masama. Dahil sa pana ni kupido natuto akong magmahal at naging masaya. Sa kabila ng sakit na dinulot nito ay ang pagbangon ko dahil sa pagmamahal ni Troy, pinrotektahan niya ako dahil gusto niya pang mabuhay ako at maging masaya. At yun ang ginagawa ko. Its been 5 years. 14th of February. Nandito ako ngayon sa puntod niya. Its also our 5th year wedding anniversary.  

"Mommy!" A small hands enveloped my neck. 

"Wag ka masyadong magpagod. Nasan si yaya mo?" Tanong ko kay Troy. 

"Nandun po mommy." Tinuro niya si Tessa na hinihingal kakatakbo.  

"Pinagod mo nanaman ang yaya mo, anak." Tinawanan niya lang ako.  

Troy was our son. Im pregnant when the accident happened. Thanks to god that our baby is safe. Eventhough, Troy passed away Im so blessed to have our son and he was now 5 years old. My own little boy. 

"Mommy, masaya ba dun sa pinuntahan ni Dadddy?" He innocently asked.  

"Yes. Peaceful doon anak at kasama ni Daddy mo si Papa God."   

Tumayo si Troy sa kandungan ko at hinaplos ang puntod ng asawa ko.  

"Daddy, I love you po. Mahal na mahal ka namin ni Mommy. We will never forget you po..."  

My son hugged me. Sabay naming hinaplos ang puntod ni Troy.  

"I love you, My love."  

"I love you, Dad." 

Hindi naman bitter si kupido. He gave everyone a love. Nasa, sayo nalang yun kung paano mo gagamitin at i h-handle. Kupido did a great job in making my own lovestory with Troy. And, Im grateful for that.