Focus on me, lady.

Savannah'H POV

After we enjoy eating food to our Restaurant, bumalik agad kami sa company to finish our assigned tasks. Still, dad is so busy that day. While me, I am trying to pretend na wala akong iniisip. Hindi naman sa ayokong mag worried sa kanila, ayoko lang na mas maguluhan ako sa pagpili at baka maapektuhan ang pagtatrabaho ko.

I am now here in my office, drinking my favorite cáfe.

I know they are busy too, so I get some papers that I need to look and do,  I also know my schedule for this whole week. When I checked my laptop, I was suprise.

Really? Kailangan kong makasama sila ng dalawang linggo?

As in nagulat ako,nabigla ako sa mga nakita ko. Para akong nakita ng multo dahil sa panlalaki ng mga mata ko. Hindi naman sa ayoko, well it is good so that I can know them more but I have here in my heart na naprepressure pa rin. Ayoko naman kasi sanang madaliin pero ayokong dumating na naman sa punto na magtatanong si daddy.

And I will be freeze and ask myself if mayroon na nga ba? Well, I exhale and inhale to release the burden that I have. Mas mahalaga ang trabaho. Ayokong mag isip nang mag isip para lang sa pag ibig na masakit sa naman palagi ang nagiging wakas.

Maybe I am this kind of weird thoughts because honestly, I am No boyfriend since birth. Hindi naman sa mapili akong tao, sadyang mas naging priority ko ang business and of course myself. Love is everywhere at naniniwala ako na kapag nandiyan na ang para sayo, you will have it.

I stopped thinking some random things that will make me worried so much.I fix my things in my table and I will go out to supervise some of our employees.

I will always do this, para atleast aware silang dapat walang tatamad-tamad sa trabaho at mahalagang malaman nila na the time is gold.

Lumabas na nga ako at nagkatitigan kami ni Matthew, oo si Matthew lang naman ang nandito sa tapat ng office ko.

"Hi Savannah!" masayang bati nito.

"H-Hello." Utal kong tugon.

Nakakabigla naman kasi siya, bigla siyang magpapakita para siyang multo sa totoo lang.

"Bakit ka nandito?" takang tanong ko. Inunahan ko na para atleast hindi na makasabi pa ng kahit ano.

"I came here to see you, I missed you." he said.

Nakaramdam ako ng init sa aking mukha. Seryoso ba siya sa sinasabi niya? Wala ba siyang sakit?

"H-Ha?"

"I said, I miss you, Savannah." Ulit nito dahilan para mas maging kamatis ng tuluyan ang pisngi ko.

Bigla akong napipi, wala akong masabi dahil bakit ganito naman 'tong lalaking 'to. Para na nga siyang multo sa bilis ng  pagpapakita niya sa harapan ko tapos sobrang straightforward niya pa talaga magsalita.

"Nabigla ba kita? Sorry namiss talaga kita. Anyway, I have here your favorite food. Ice cream, alam kong gusto mo 'yan. Stress reliever mo. Dalawang linggo kami nandito at alam kong maiistress ka sa panggulo namin. Anyway, I have to go. Marami pa akong aasikasuhin. Take care, Sweetie." Ngumiti ito at umalis na rin.

Samantala ako hawak-hawak ang ice cream na binigay niya. Dali-dali tuloy akong bumalik sa office ko para pakalmahin ang sarili ko. Why his actions make me react this kind of weird things? Bakit naman kasi ang lakas ng appeal niya?

Para akong ewan na nagsasalita mag isa dahil sa lalaking iyon.Higit sa lahat, nakaramdam ako ng kakaiba. Napahawak ako sa aking dibdib, ang lakas ng kabog niya.

Ugh! I hate this feeling! How can I focus if you always do this ha? Oh my goodness!

Mabuti na lang talaga sound proof itong office ko kaya kahit sumigaw pa ko nang malakas, ayos lang. Pero, hindi ko na nagawa ang dapat kong gagawin. Dahil ayokong matunaw na lang ang ice cream dahil sa kaartehan at mga drama ko. Umupo muna ako sa couch ko, I checked the time. Okay pa naman, I will grab this to eat my ice cream.

Binuksan ko na nga iyon, dahan-dahang dinamdam ang pagnguya nito. Chocolate ang flavor na dinala sa akin ni Matthew. Mukhang alam niya agad ang flavor ng gusto ko ha, well matandain siya. Kaya pala talagang ang lakas pa rin ng dating niya sa bestfriend ko.

Speaking of my bestfriend, wala pa rin akong balita after she left. Almost two weeks na rin ang lumipas. Nakakalungkot, pero ganito talaga. Kailangan niya ng panahon para mas makamove on siya at mahing okay na rin talaga siya.

While thinking those thoughts about her, I enjoy eating this chocolate ice cream. Actually, this ice cream make me feel better than awhile ago. Masyadong nakakastress ang mga pangyayari at mangyayari pa. I need to be ready for the posible situations with them, except with him.

Ayokong mas lalo siyang magkaroon ng puwang sa puso ko, hindi pa ko handa. Higit sa lahat, masyadong mabilis kung sakali. Hindi naman sa ayoko pero mahalaga na makilala ko muna siya talaga ng lubusan, dapat silang apat hindi lang siya.

Hanggang sa mauubos ko na rin ang ice cream na bigay niya. Well, masarap talaga ang ice cream lalo na mung bigay ng taong gusto mo.

Bigla tuloy akong napakunot-noo dahil sa naisip ko, my mind is already agreed to my feelings ha? Huwag naman sana. Ayoko pa!

Pumikit muna ako sandali at huminga nang malalim. Mababawasan lang ang ating ganda sa kakaisip sa mga bagay na hindi naman dapat. Kalma ,self. Kalma ka lang. Don't pressure yourself too much. You will know them little by little. You will choose the best and the real man for you.

Habang pinapakalma ko ang sarili ko dahil sa stress ko sa mga lalaking iyon, biglang may kumatok sa pinto ko.

Inayos ko ang sarili ko bago ko tuluyan papasukin ang taong iyon, baka kasi ang secretary ko o kung sinong tao na may mahalagang bagay na sasabihin.

"Come in," wika ko.

Pumasok naman ito, at habang nag aayos ako ng mga gamit ko sa papeless nakaramdam ako ng kakaibang presensiya. Presensiya na nagbibigay kaba sa akin.

"It's already break, just eat your food. Dinalhan na kita, kumain ka na ha. Ayokong magkasakit ka, my lady." Malambing na pagpapaalala nito at inilagay sa ibabaw ng lamesa ko ang pagkain.

Hindi nga ako nagkakamali, siya nga. Pero... bakit ba parang hindi siya busy? I mean hindi ba talaga siya busy?

"A-Ahh oo, salamat dito. Hindi ka ba busy?" biglang pagtatanong ko dahil parang kanina lang nandito siya, tapos ngayon nandito na naman siya.

"Nope. Tapos na'ko sa mga bagay na kailangan kong gawin. If you will asks me about the three men na kasabayan ko, mas busy sila. Pero ayos lang naman sila kaya mas marami akong oras para sayo." Sabay kindat nito at ngumiti ng kakaiba.

Napasinghap na lang talaga ako at biglang namula ng kaunti. Maloko rin pala 'tong lalaking 'to.

"I see. Thank you sa pagkain. You may go." Pagsusungit ko at humarap sa laptop, kunwaring abala sa  pag aasikaso ng kung ano-ano.

"I got you. Always welcome, my lady. Take care of yourself. If you need something, I am here for you. I need to go, mukhang busy ka pala. Anyway, have a great day!" Mahabang linyahan nito at umalis na rin pagkatapos ng ilang saglit.

Hindi na ako naghintay pa ng kahit anong salita o aksyon na gagawin niya. Ayokong magpahalata na kinikilig ako sa ginagawa niya. I don't understand myself right now, masyado kasi siyang sweet.

Pero bigla akong napakagat labi ng maalala ko ang ginawa niya kanina. He looks so handsome kapag nagpapacute siya. Higit sa lahat, ang hot niyang tingnan kapag nagpapansin siya.

Ugh! Ano ba 'tong ginagawa mo, Matthew!

Tiningnan ko na lang ang pagkaing dala niya sa akin, sandwich and coffee lang naman ito pero ramdam ko yung effort at pagiging honest niya.

And I see the simple note coming from him.

Eat this one and stay hydrated. I bring you coffee to stay you alive because I know you're doing a lot. Drink water, too. Just focus on me, my lady. I am here for you, remember that.

-Matthew King Vosco

Hindi ko alam ang dapat maging reaksyon sa sinabi niya sa notepad na iniwan niya. Pero ang alam ko ngayon, napapangiti niya ako.

Ganito ka rin ba sa kanya dati? Bakit masyado mo naman akong dinadaan sa concern and sweetness mo?

I know it trigger my different questions nad the fear that I feel dahil sa mga naisip ko, pero dahil nagugutom na rin ako, kinain ko na lang ang pagkain na nasa harapan ko.

Thank you, Matthew but for this time I need to be careful. I liked you, but your past can change your situation anymore.