[07.09.1997]
》Michael《

/Domek na wybrzeżu/

Po śniadaniu poszliśmy z dzieciakami na plażę. Oni poszli do wody, a ja i Lilly zostaliśmy na kocu, na brzegu...

– Możemy gdzieś zgłosić dyrektorkę? – zapytała Lilly przytulając się do mnie.

– Nawet jeśli nie, to możemy ją pozwać prywatnie...

– Liczyłam, że nasza córka nie będzie miała dzieciństwo niż my i nie doświadczy rasizmu...

– Mam nadzieję, że jestem lepszym ojcem niż Joseph albo twoi rodzice... – stwierdziłem patrząc na Ivy i jej przyjaciół odbijających do siebie piłkę...

– Na pewno... Ty wdałeś się w swoją mamę... I przynajmniej nie zacząłeś pić, w przeciwieństwie do mnie... – stwierdziła Lilli ścierając cieknącą po policzku łzę

– Nie płacz... – pocałowałem ją w usta – wychowali cię przecież alkoholicy... Dopóki nie przesadzasz, ani nie szkodzisz sobie lub komuś, mi nie przeszkadza, jeśli się czasem napijesz... No, nie teraz, bo teraz jesteś w ciąży, ale po za tym, to nie będę mieć pretensji.

– Nie Michael... Wiem jak się to skończyło dla moich rodziców... Nie mogę...

– Ty jesteś inna niż oni. I ciebie nie wylali z pracy za alkohol – objąłem ją i pocałowałem znów w usta.

– Nie do końca... przez związek z Olivierem straciłam możliwość pracy w więzieniu

– Ale nadal możesz, przyjmować prywatnie albo po prostu w szpitalu lub w szkole

– Tak naprawdę, to myślę czy nie zacząć pracy w szkole Ivy... jeśli ta dyrektorka i jej dzieci są takie zawsze, to muszę mieć pewność że czarne dzieciaki z tej szkoły, będą się czuły bezpiecznie...

– Jeśli tylko tego chcesz, nie mam nic przeciwko... Ale przynajmniej najpierw dojdź do siebie po pobiciu... I może urodź...

– Michael... – zaczęła niepewnie – może kupmy apartament blisko szkoły Ivy, i w tygodniu tam mieszkajmy

– Dopóki nie dostaniesz tam pracy, to bez sensu. Ivy jest dobrze w internacie... ma przyjaciół w szkole, którzy nie wiedząc, czyim jest dzieckiem stanęli w jej obronie...

Wsunęła swoją dłoń pod moją i zaplotła nasze palce.

– Chciałabym cofnąć czas i nigdy nie poznać Oliviera... Nigdy nie rozwieść się z tobą...

Postanowiłem przynajmniej po części spełnić jej słowa:

– Jakiego Oliviera? Jaki rozwód? – zapytałem uśmiechając się do niej – przecież nic takiego nie było.

– Kochany jesteś... ale... eh... Olivier był i nie zaprzeczymy temu... Szczególnie moja ciąża...

Jeszcze gdy byliśmy małżeństwem, uwielbiałem drażnić ją, delikatnie całując jej szyję, teraz też to zrobiłem, bo z doświadczenia 13 lat małżeństwa wiedziałem, że ją to podnieca...

– Przestań Mike... – szepnęła – wiesz jak to na mnie działa...

– Wiem, dlatego to robię... gdybyśmy byli tu sami, już bym cię brał...

– Wiesz, że jest na to metoda, nie? Zapytaj dzieciaki czy chcą KFC, a dzieci zawsze chcą, wyślij Billa, powiedz, że idziemy przygotować picie, nalejemy je do szklanek wstawimy do lodówki ono się chłodzi my "czekamy" – tu zrobiła cudzysłów palcami

Podszedłem do Ivy i jej przyjaciół:
– Chcecie KFC, dzieciaki?

Każde z nich powiedziało mi co chce, więc z listą wysłałem Billa po jedzenie...

– Ja i Lilly idziemy na chwilę do środka po picie, będziecie chcieli? – zapytałem jeszcze dzieciaki.

Uznali że nie (co dla mnie i Lily było lepsze), więc razem z Lilly poszedłem do środka... przygotowałem nam bezalkoholowe mojito i wstawiłem je do lodówki, żeby zyskać czas i żeby kruszony lód się nie rozmroził. Lilli i ja przeszliśmy do łazienki i się tam zamknęliśmy...

– Ile mamy czasu? – zapytała

– Może pół godziny...

Posadziłem ją na blacie umywalki i znów całowałem po szyi.

– Jesteś moja... Znów będziemy razem. Tym razem do śmierci... – szepnąłem nadal całując jej szyję.

– Ej, kochanie, to brzmi jak groźba... – stwierdziła ze śmiechem Lilli kładąc fdłoń na mojej klatce piersiowej.

– Widzę, skarbie, że jasno sprawiasz sprawę... – odsunąłem dół jej stroju kąpielowego na bok i zsunąłem własne kąpielówki – To co? Gotowa?

– Tak. Tylko proszę bądź delikatny...

Po szybkiej zabawie poprawiliśmy stroje kąpielowe i poszliśmy po nasze napoje, a już z nimi wróciliśmy do dzieciaków, które nadal się bawiły.

– Ślicznie pani wygląda, pani Jackson – poprawiłem jej włosy.

– Czy przypadkiem nie ma Pan narzeczonej, panie Jackson? – odparła z uśmiechem.

– Mam, ale to pani nią jest...

Mieliśmy się znów pocałować, gdy nagle Ivy chlusnęła we mnie wodą przyniesioną w małym wiaderku i zaczęła uciekać z powrotem do wody.

– Niech no cię dorwę... – pobiegłem za nią i gdy oboje wbiegliśmy do wody, to ja ją ochlapałem.

– Tato! – pisnęła i zaczęła się śmiać.

Chwilę się chlapałem z dzieciakami po czym wróciłem do Lilli na koc.

– Woda ci kapie z włosów – stwierdziła Lilli.

Potrząsnąłem głową otrzepując ją jak pies, na co ochlapała w ten sposób Lilli zaczęła się śmiać.

– Przestań... – stwierdziła. – Ale cieszę się, że nie chowasz przed nimi plam...

– To dzieci. Wiesz doskonale, że ufam dzieciom bardziej niż dorosłym. Po za tym, to przyjaciele Ivy, bronili jej nie wiedząc, że jest moim dzieckiem...

– Tato – odezwała się nagle Ivy, która jak się okazało stała tuż przy nas.

– Tak, córeczko? – odparłem i spojrzałem na nią. Obok niej stała Enid.

– To nie jest tak, że żadne z nich nie wiedziało. Enid wiedziała od początku. To tylko chłopaki dowiedzieli się, gdy przyszedłeś – stwierdziła.

Spojrzałem na Enid, która wydawała się przestraszona. Odniosłem wrażenie, że najchętniej rozpłynęłaby się w powietrzu.

– Enid, nic ci nie zrobię, ale zdradź mi tajemnicę. Jakiego jesteś pochodzenia?

– Czemu pan pyta? – zapytała wystraszona.

– Ciekawi mnie to, bo ja sam wśród przodków mam istną mieszankę. Gdybym się uparł to pewnie znalazłbym nawet członków Armii Napoleona. O indiańskich szamanach wiem na pewno.

– Też mam indiańskich przodków – odparła i usiadła obok nas na ręczniku. – moja pra, pra, pra, prababcia była Indianką. Miała dzieci z jakimś francuskim żołnierzem... Ona nazywała się Rose Richbourg. Była jego niewolnicą

– Przepraszam, co ty powiedziałaś? – niedowierzałem w to, co właśnie powiedziała 14-latka

– Rose Richbourg. On James Joel Richbourg, Sr.

– Dziecko, czy ty wiesz kim oni byli? – zapytałem zszokowany tym, co właśnie powiedziała przyjaciółka mojej córki.

– Ona była Indianką i jego niewolnicą. On francuskim żołnierzem – odparła pewnie.

– Nie to mam na myśli. Oni są moimi przodkami w pełni męskiej linii. Pra, pra, pradziadkowie, jeśli dobrze liczę. Ich synem był dziadek mojego dziadka. – uśmiechnąłem się do niej. – Jesteś kuzynką Ivy, Enid. Możesz mi jeszcze zdradzić od której strony to twoi przodkowie? Od strony mamy, czy taty?

– Do mojej pra, pra, prababci, cały czas żeńska linia. Nazywała się Gina Gale. Z domu Freeman.

– Myślę, że ty i twoja mama powinnyście porozmawiać, z moją rodziną. Zwłaszcza z siostrami mojego dziadka, Pearl i Gertą i z ich bratem Esco. Myślę, że się ucieszą, że was poznają.

– Czemu akurat z nimi? – zapytała Ivy przechylając głowę.

Uśmiechnąłem się.

– To rodzina dziadka Samuela. Dzieci pradziadka Izraela, czyli syna Jacka i Giny. Różnica między tobą a Enid to linia pokrewieństwa. W średniowiecznym języku ty jesteś ich potomkinią po mieczu, czyli w męskiej linii, a Enid po kądzieli, czyli w żeńskiej linii – wyjaśniłem. – Enid, jak zjemy tozadzwonię do twojej mamy i poproszę, żeby przyjechała tutaj, zgoda? Pogadamy z nią, czy zgodzi się na to spotkanie – stwierdziłem.

– Zgoda – odparła Enid.

Kilkanaście minut później Bill przywiózł KFC, więc usiedliśmy

***

Kiedy zjedliśmy, dzieciaki usiadły do grania na konsoli, a ja zadzwoniłem do matki Enid.

***

Gdy matka Enid dotarła do nas ze swoją starszą córką i mamą, bo ta akurat u niej była, usiedliśmy w salonie i zabraliśmy się do rozmowy.

》Ivy《

– O czym chciałeś porozmawiać? – zapytała Laura, matka Enid.

– Przypadkowo coś odkryliśmy z Ivy i Enid. Mianowicie, od Enid dowiedzieliśmy się, że waszymi przodkami byli Jack i Gina Gale.

– Nie widzę w tym nic specjalnego – stwierdziła Harriet, babcia Enid. – To mój pradziadek.

– A mój pra, pradziadek – odparł tata. – W najprostszej męskiej linii. Jego syn Izrael Nero to dziadek mojego ojca, a wnuk Jack'a, to mój dziadek Samuel. W skrócie jesteśmy rodziną. Myślę, że dobrym pomysłem byłoby, gdybyście spotkały się z rodzeństwem mojego dziadka, znaczy z dziećmi Izreala.

– Mamo, moim zdaniem pan Jackson ma rację – stwierdziła starsza siostra Enid, Harriet.

– Harriet, mam do ciebie prośbę – zaczął tata. – Nie mów do mnie per pan. Samo „Michael" wystarczy.

》Elizabeth《

Laura spojrzała na Michaela zdziwiona,

– Czemu chcesz jej na to pozwolić? Po pierwsze mógłbyś być jej ojcem, po drugie w zasadzie jesteś moim kuzynem, czyli jej wujkiem.

Chciałam się odezwać, ale Michael mnie wyprzedził:

– Dzieci mojego rodzeństwa nazywają mnie Apllehead. Szczególnie, że na przykład Stacee jest ode mnie młodsza mniej niż Janet od Rebbie. Między moimi siostrami jest 16 lat różnicy, a między mną, a najstarszą córką Rebbie jest 13 lat. Taki urok bycia jednym z najmłodszych w rodzeństwie. Jak dla mnie, to Harriet i Enid też mogą tak do mnie mówić.

Michaelowi udało się przekonać matkę i babcię Enid, żeby spotkały się z rodzeństwem jego dziadka.

Gdy rodzina Enid pojechała, podeszły do nas dzieciaki

– Możemy urządzić bitwę na poduszki albo pistolety na wodę? – zapytał Randy.

– Na co wolicie? – zapytał Michael wstając.

– Obojętnie.

– Mam lepszy pomysł. Przygotujemy ciasta z kremem i zrobimy bitwę na jedzenie, co wy na to? – zapytał.

– Michael, to nie jest najlepszy pomysł – stwierdziłam. – Przez ten gips nie dam rady zrobić tych ciast.

– Ja nie mam gipsu. Dam radę sam zrobić kilka ciast.

》Michael《

Zabrałem dzieciaki do kuchni i zaczęliśmy przygotowywać ciasta.

***

Po północy dzieciaki poszły się ogarnąć i spać, a ja i Elizabeth zastaliśmy w kuchni dokończyć ciasta.

– Wiesz, zapomniałam już, jak seksi jesteś gdy gotujesz... – stwierdziła Lilli siadając na blacie.

– Lilli, przypominam ci, że jesteś w ciąży, na piętrze jest czwórka czternastolatków. Obiecuję ci, że gdy Ivy wróci do szkoły to mogę ci gotować nawet nago... – szepnąłem sunąc dłońmi po jej plecach.

– Podoba mi się to oferta – uśmiechnęła się.

[08.09.1997]

Po śniadaniu urządziliśmy bitwę na ciasta.

– Wiesz co? – zapytała Lilli, gdy brałem czyste rzeczy, żeby po bitwie na ciasta się umyć. – Może ja cię wyczyszczę? – podeszła do mnie i pocałowała mnie namiętnie w usta, zjadając cały krem jaki na nich był.

– Całego?

– Całego... –szepnęła uwodzicielsko po czym pocałowała moją klatkę piersiową, zlizując resztki ciasta.

– Podoba mi się twoja propozycja. Jesteś bardzo niegrzeczna – złapałem ją za pośladki. – Wiesz jak to lubię?

– Wiem, a ja kocham, gdy jesteś Zły, mój badboy'u... – znów uśmiechnęła się uroczo.

– Przestań, zachowujesz się Nieprzyzwoicie... – cmoknąłem ją w usta.

– To ty mnie trzymasz za tyłek. Kto tu jest Nieprzyzwoity, panie Jackson?

– Jest pani Niebezpieczna, pani Evans... Niebezpiecznie seksowna i strasznie nie grzeczna

Poszliśmy do łazienki, gdzie zmyłem z siebie resztki ciast

– Wiesz, Michael... – zaczęła Elizabeth gdy się wycierałem – Myślałam o tej pracy w szkole Ivy... Myślę, że lepiej było by przenieść Ivy do innej szkoły. Sprawdziłam listę nauczycieli i pracowników szkoły. Czarne są tylko sprzątaczki i kucharki. Ta dyrektorka jasno sugeruje co o nas sądzi.

– Uważam, że to jest najlepszy powód, żebyś zaczęła tam pracę, a później w jakiś sposób przejęła funkcję dyrektorki. – ubrałem czyste rzeczy.

– Po co?

– Żeby zamiast dyskryminować, traktować te dzieci równo. Nie faworyzować ani ze względu na płeć, ani na rasę, wyniki w nauce czy to kim są rodzice danego dziecka. Osobiście, gdybym był dyrektorem szkoły, to faworyzowałbym tylko te dzieci, które okazują najwięcej wsparcia innym. – stwierdziłem wiążąc włosy.

Wróciliśmy na parter. Dzieciaków nie było w środku, więc wyjrzałem na zewnątrz i momentalnie w moją stronę poleciał balon z wodą którego w ostatniej chwili uniknąłem, przez co balon trafił Lilli.

– Hej! – pisnęła, po czym oboje zaczęliśmy się śmiać, ona z zaskoczenia, ja bo ostatni raz dostała takim balonem, nim zaczęliśmy proces rozwodowy...