Po około tygodniu zaczynam zauważać, że życie zespołu powoli wraca do normy. 

Znowu przez większość popołudnia robią próby, Reggie spędza czas z Rayem. 
Moja biała gitara stoi na wystawie w rogu pokoju, a wokół niej są zwiędłe kwiaty i kilka ręcznie robionych kartek. 

Uśmiecham się delikatnie, zauważając sposób, w jaki to upamiętnili. Kocham tych chłopaków. 

Siadam na ziemi, wzdychając z irytacją, że nadal mam na sobie te same ubrania.  Sukienka i buty.  Chociaż z jednej strony to dobrze. To była ostatnia rzecz, jaką miałam na sobie, zanim kopnęłam w kalendarz... Znowu.

— O mój Boże. Chciałabym mieć swoją gitarę — mruczę, znudzona. 

Nagle moja biała gitara ląduje na moich kolanach.  Patrzę na to zszokowana. 

Co się właśnie wydarzyło?  Jak to się stało? 

Położyłam ją na ziemi i wstaje na równe nogi, stwierdzając, że moja obecna sytuacja jest jeszcze bardziej powalona, niż przypuszczałam.

POV trzeciej osoby

— Ej, ludzie? — pyta Alex schodząc po schodach. — Gdzie jest gitara Ally?

—Co masz na myśli mówiąc „gdzie jest gitara?" — pyta Luke, nie ruszając się z kanapy. — Jest w rogu... Gdzie do cholery jest gitara Ally? — pyta, nie wierząc własnym oczom, że jej brakuje.

— No wcale o to przed chwilą, nie pytałem — mruczy sarkastycznie Alex.

— Reg, dotykałeś gitary Ally? — pyta Luke, wstając i rozglądając się.

— Nie... Dlaczego? — pyta, nieświadomy sytuacji, która się dzieje.

— Co za osioł — mówi Alex, uderzając się w czoło.

POV Ally

Obserwuję ich spotkanie, całkowicie zdumiona faktem, że to zauważyli.  Więc jeśli mogę przywołać moją gitarę, czy to oznacza, że ​​mogę ją odłożyć? 

Dobra gitaro, wracaj do garażu. 

Patrzę na to przez chwilę, zanim zniknie. Dysząc, odwracam się do ekranu i patrzę, co się dzieje.

POV trzeciej osoby

— Stary, wróciło! — mówi Alex, uderzając Luke'a w pierś i wskazując miejsce, w którym jest gitara.

— Nie sądzisz, że to...? — Luke mówi, że pytanie zawisło w ich powietrzu. 

Patrzą na gitarę, jakby migotała, a uśmiech pojawił się na twarzach wszystkich trzech chłopaków. 

— To ona. To naprawdę ona — mówi cicho Luke, podchodząc do stojaka na gitarę i patrząc w niebo. — Tęsknimy za tobą, Als. Każdego dnia. Ale wiem, że tu jesteś. I że zawsze będziesz z nami —mówi.

POV Ally

Uśmiecham się, obserwując ich radosne reakcje na ruchy mojej gitary i nie mogę się powstrzymać przed łzą spływającą po mojej twarzy, kiedy słucham krótkiej przemowy Luke'a. 

Nagle w mojej głowie rodzi się pomysł.

— Potrzebuję marker — mruczę, krążąc wokół. 

Trwa to chwilę, ale wkrótce przedmiot spada na podłogę. 
Krzyczę z zachwytu i podnoszę go. Słowa przychodzą mi do głowy i piszę je ładnymi, płynnymi literami wzdłuż gitary. 
Zamykając zakrętkę, pozwoliłam, by pełen satysfakcji uśmiech pojawił się na mojej twarzy, gdy chciałam, aby moja gitara wróciła do garażu. 

POV trzeciej osoby

— Luke, gitara wróciła! — woła Reggie.  — I jest na niej coś napisane.

— Co? — Luke pyta, przeskakując przez krawędź kanapy i idąc w stronę gitary.  Podnosi ją za szyję i patrzy na napis.

— No co tam pisze? — pyta Alex.

— Ty i ja do końca — mówi Luke, uśmiechając się delikatnie, patrząc na płynne pismo, które zostało zapisane na gitarze. — Musimy pokazać to Julie — mówi.

— No cóż, jest w szkole, jakbyś nie zauważył — mówi Alex.

— Kto jest w szkole? — pyta Julie wchodząc do garażu. 

— Już nie ty. Słuchaj, znaleźliśmy sposób na porozumienie się z Ally — mówi podekscytowany Reggie.

— Och, a jaki? — pyta zszokowana Julie. Luke wyciąga gitarę, aby pokazać płynne pismo ich przyjaciółki.  — Co to znaczy?

— To taka jakby mantra. Gdy było źle, oboje to sobie mówiliśmy — mówi jej Luke.

POV Ally

Patrzę na uśmiech Julie i nie mogę się powstrzymać przed cichym chichotem po zobaczeniu ich min. 
Luke podnosi moją gitarę i trzyma ją w dłoniach, grając akordy, które brzmią podobnie do „Afterlife".

— Will you love me when my heartbeat stops, when my heartbeat stops will you stay mine — zaczyna Luke.

— Will you promise me you'll search for us, will you find me afterlife — śpiewa Julie, dodając do piosenki. 

Reggie i Alex przechodzą do swoich instrumentów, a ja się uśmiecham.
Kocham tych chłopaków. 

Ale coś jest nie tak. 

Patrzę w dół i widzę, jak migoczę. Nie!  Nie!  Myślałam, że zostanę tu do końca życia, po śmierci... Jakkolwiek mam to nazwać. 
Nie chcę umierać.  Nie znowu. Proszę, nie znowu. 

Zaczynam być do czegoś wyssana i krzyczę, próbując uwolnić się od tego, co mnie ciągnie.

— Nie! — krzyczę i znowu znikam. 

Zaczynam odczuwać to gwałtowne uczucie i znowu krzyczę, zanim ziemia uformuje się pode mną i ląduję mocno w nią uderzając.
Wypuściłem powietrze, wielokrotnie kaszląc.  Jęcząc, wstaję, strzepuję kurz z sukienki i biorę głęboki oddech. 

Rozglądam się.  To miejsce... Znów jestem w garażu?  Co u licha?  Czy ja... Wróciłam?

— Ally?

Odwracam się i widzę stojących tam mojego brata, Reggiego, Luke'a i Julie z zszokowanymi twarzami.

— Alex? — pytam z wahaniem. — To jest prawdziwe, prawda? Nie śnię? — pytam, robiąc krok do przodu. 

Blondyn przechyla lekko głowę, a ja zbliżam się do niego, wyciągając rękę.  Dotyka jego ramienia i wzdycham z podekscytowaniem. 
Otaczam brata ramionami, gdy go mocno przytulam, a on szybko to odwzajemnia.

— O mój Boże, A, myślałam, że zniknę na zawsze — mówię, trzymając go mocno. 

Chłopak delikatnie odsuwa ​​mnie od siebie i trzyma za rękę.

— Myślałem, że odejdziesz na zawsze — powtarza, na co uśmiecham się.

— Nic mnie nie powstrzyma przed truciem ci tyłka — mówię zuchwale. 

Blondyn uśmiecha się i kręci głową. 

— Dobra, dobra. Mam ludzi, z którymi chcę się przywitać — mówię, omijając go i kierując się w stronę Reggiego.

— Wróciłam — śpiewam, obejmując mocno basistę.

— Jesteś z powrotem! — mówi podekscytowany.

— Jest i moja Julie! — mówię, krzycząc jej imię, gdy się przytulamy, skacząc i krzycząc razem. — Och, to takie surrealistyczne! Nie mogę w to uwierzyć — mówię, wzdychając głęboko.

— To naprawdę ty, prawda? — pyta cichy głos. 

Odwracam głowę, żeby zobaczyć Luke'a.

— Nie, jestem po prostu martwą zjawą, której każdy może dotknąć oprócz ciebie — mówię sarkastycznie. 

Brunet przewraca oczami, ale na jego twarzy pojawia się uśmiech. Rzucam się w jego ramiona, owijając nogi wokół jego talii, gdy mocno go przytulam. 
Obraca nas dookoła, a ciąg chichotów wypływa z moich ust, kiedy to robi.

— Och, tak się cieszę, że mógłbym cię teraz pocałować! — woła, nie zdając sobie sprawy z tego, co powiedział. 

Uśmiecham się delikatnie, gdy zdanie, które właśnie powiedział, dociera do mnie.

— To znaczy, po prostu... No, wiesz...

Przerwałam mu, kładąc obie dłonie na jego twarzy i przyciskając usta do jego.  Delikatnie kładzie mnie na ziemi, gdy przekładam ręce na jego szyję, a żadne z nas nie przerywa pocałunku.

— W porządku, wystarczy. To wciąż moja siostra — mruczy Alex niezadowolony z takiego obrotu sytuacji. 

Odsuwam się delikatnie, z uśmiechem na twarzy, gdy opieram czoło o jego.  W końcu oparłam głowę na jego klatce piersiowej, patrząc na innych z uśmiechem.

— Ty i ja do końca — szepczę cicho. —Tylko ty i ja.

KONIEC