Wracamy do garażu i pierwszą rzeczą, którą zauważam, jest Julie, która chodzi w tę i z powrotem. 

— O mój Boże, co wam tak długo zajęło? — woła, patrząc na nas. — Czy Willie to zrobił? Rozmawialiście z promotorem? Obejrzeli wideo? Polubili nas? Gramy dziś wieczorem? Czy ktoś może mi odpowiedzieć! Dlaczego nikt nic nie mówi? — mówi bardzo szybko, machając rękami w powietrzu.

— Whoa! — wykrzykuje Reggie. —T o dużo pytań! Luke, chcesz robić za dziennikarza? — pyta, delikatnie uderzając go w pierś.

— Usiądź — mówi jej brunet. 

Dziewczyna siada na kanapie, a trzej chłopacy, klękają przed nią. Ja stoję za nimi, na wypadek, gdybym musiała uderzyć któregokolwiek z nich. 

No co? To już normalne zjawisko.

— W porządku. Wszystko w porządku — zapewnia ją, kładąc ręce na stole.

— Tak. Powinnaś dostać telefon właśnie... Teraz! — mówi Alex, wskazując telefon na stole. 

Nic się nie dzieje. Alex dostosowuje się i próbuje ponownie. 

— Okej, to może... Teraz! — woła.  Wystąpiło niewielkie opóźnienie, ale tym razem zadzwonił. — Udało mi się. Boże mogę rywalizować z Calebem o tytuł magika — mruczy, wyciągając rękę, gdy Reggie i Luke przybijają mu piątkę.

Idę wzdłuż małej kolejki, którą utworzyli, uderzając każdego z nich w głowę za bycie idiotami i staję na końcu stołu. 
Wszyscy siedzą i patrzą na telefon, zanim chłopaki gorączkowo gestykulują, żeby podniosła słuchawkę.

— No odbierz! — Reggie syczy

— Och! Um... — zaczyna Julie, odchrząkając. Odbiera telefon i radosnym głosem mówi — Halo?

— Cześć, tu Tasza z Orpheum w Hollywood — mówi Tasza przez telefon.  Wszyscy zaczynamy skakać i wariować. — Czy to Julie z Julie and the Phantoms? — pyta. 

Julie wyciąga ręce i wszyscy przestajemy się ruszać.  Schyliła się, żeby podnieść słuchawkę.

— Tak, przy telefonie — odpowiada Julie, przykładając telefon do ucha. 

Wszyscy znów zaczynamy wariować. Zagramy w Orfeum!

— Czy możecie dziś dla nas otworzyć wieczór?— pyta Tasza. 

Odsuwam się na bok, gdy widzę, jak Reggie i Luke zajmują pozycje, by złapać Alexa.

— Tak, oczywiście— mówi Julie, podskakując dookoła. 

Alex zaczyna biec i odbija się od ziemi.  Reggie i Luke łapią go i kręcą się dookoła z Alexem w powietrzu.

— To super — mówi Tasha.

— Dziękuję bardzo — woła Julie.

— Do zobaczenia.

— Udało się! — mówi nam Julie. —Gramy w Orpheum! — wykrzykuje radośnie.

— Ja pływam!— woła mój brat.  Kręcę głową i śmieję się.

~ ~ ~

— Okej— mówi Luke, zakreślając coś napisanego na podkładce za pomocą trwałego markera. — Julie i ja myśleliśmy, że zaczniemy od „Stand Tall" — mówi nam.

— Idealnie — mówi Alex, stojąc obok fortepianu.

— Brzmi nieźle — mówi Reggie stojąc obok niego. 

Złe słowa, Reg.  Złe słowa.

— Brzmi nieźle? — pyta Luke, wyglądając na zirytowanego. Podchodzę do niego. — Stary, ogar się! Chcę usłyszeć: „To brzmi niesamowicie" —mówi nam. 

Delikatnie poklepuję go po ramieniu.

— Wiemy, Luke— mówię mu, kręcąc głową.

— Dziś wieczorem musimy być najlepsi jak jeszcze nigdy — mówi nam brunet, na co kiwam głową. — To nasza druga szansa na grę w Orpheum!

—Rozumiem, rozumiem, ale to trudne — przyznaje Reggie. — W ogóle wiemy, co jest po drugiej stronie, kiedy oddamy dusze? — pyta. — Nadal będziemy się trzymać razem? — pyta.  — Wy... Wy jesteście jedyną rodziną, jaką mam — mówi cicho. 

Odsuwam się od Luke'a i owijam ramiona wokół Reggiego, przytulając go.  Trzyma mnie mocno, a ja uśmiecham się do niego, przesuwając się, by stanąć między nim a Alexem.

— Ja też nie wiem, co się stanie, ale... To nie jest tak, że mamy wybór — zauważa Alex.

— Hm — mówi Reggie, nucąc na zgodę. 

Wstrząsy ponownie w nas uderzyły i chrząkam, zginając się w nadziei, że ból ustąpi. Jeszcze kilka razy dostaję kilka mniejszych, a oddech, który nie wiedziałam, że trzymam, ucieka z moich ust. 
Opieram czoło na fortepianie, przywracając miarowy oddech, podczas gdy Alex kojąco pociera mnie po plecach.

— A ja myślę, że mamy inny wybór — mówi Reggie, ciężko oddychając. — I to rymuje się z Hollywood Ghost Club.

W tym momencie Julie wchodzi do studia z szerokim uśmiechem na twarzy.  Wszyscy odwracamy się i patrzymy na nią, nie mogąc ukryć bólu.

— Gotowi? — Pyta nas.  Wszyscy po prostu się na nią gapimy. — Co jest?

— Właśnie dostaliśmy dość mocnego kopa przez jeden z tych wstrząsów—mówi jej Alex, pocierając się po bokach.

— Jestem prawie pewien, że trochę się posikałem — dodaje Reggie, gdy on i Alex podchodzą do niej.  O

dsuwam się od niego, a na mojej twarzy widać wstręt i obrzydzenie.

— Ale nic nam nie jest — mówi jej Luke.

— Właściwie, to jestem trochę zdenerwowana — przyznaje Julie, na co uśmiecham się delikatnie. — Ally, mogę z tobą chwilę porozmawiać? — pyta. 

Kiwam głową i idziemy w kierunku drzwi.

— Możesz coś dla mnie zrobić? — pyta, delikatnie kołysząc się w przód i w tył. 

— Wszystko dla mojej najlepszej przyjaciółki — mówię z uśmiechem.

— Słyszałem! Zdrajczyni! — Alex krzyczy.

— Wiem. Zamknij się! — odkrzykuje.

— Kiedy przejdziecie na drugą stronę... — zaczyna, brzmiąc ponuro — Jeśli... Jeśli zdarzy ci się zobaczyć moją mamę. Czy możesz jej powiedzieć, że ją kocham... I... Możesz jej podziękować za zesłanie was? — pyta, a ja się uśmiecham  słysząc jej prośbę.

— Oczywiście — mówię jej. — Krąg zespołu?

Kiwa głową i podchodzimy do chłopaków.

— Dobra chłopaki! — krzyczę, klaszcząc w dłonie. — Damy radę!

— Brzmisz jak nasz stary nauczyciel wychowania fizycznego — mamrocze Reggie, podchodząc bliżej. 

Śmieję się, gdy wszyscy stoimy w kręgu.  Julie, ja, Luke, Alex, Reggie.

— Nie wiemy, co nas tu sprowadziło, ale... — zaczyna Luke, rozglądając się po nas wszystkich. — Wiemy, że jesteś gwiazdą, Julie — mówi.

Uśmiecham się na jego słowa, kiedy spogląda na mnie i puszcza oczko. 

— I tylko dlatego, że jest to nasza ostatnia noc razem, nie oznacza to, że nie będziemy cię obserwować z góry... Albo... — kontynuuje i spoglądając w dół.

— Hej, jedną osobą, która powinna dostać się na górę, to ja. Byłam wcielonym aniołem — mówię oburzona.

— Nadal jesteś — odpowiada Luke, a moje policzki czerwienieją.

— Zamknij się — mamroczę, odwracając wzrok od niego.

— Teraz chodźmy dać czadu — mówi brunet. — Dajmy im koncert, o którym będą rozmawiać aż do wschodu słońca — mówi z pasją. 

— Legendy na trzy — mówię, wyciągając rękę.

— Jeden — mówi Alex, kopiując mój ruch.

— Dwa — mówią razem Luke i Reggie.

— Trzy — dodaje Julie.

— Legendy — wszyscy krzyczymy, unosząc ręce w górę. 

Słychać klakson samochodu i Julie ożywia się.

— To mój tata. Zawiezie mnie na miejsce, więc do zobaczenia wkrótce — mówi nam. 

Macham do niej, gdy wychodzi z garażu.  Odwraca się i patrzy na nas z uśmiechem na twarzy.

— Miłego występu, boysbandzie — mówi Carlos wchodząc do garażu. 

Kucam i patrzę na niego.

— Kogo nazywasz boysbandem?— pytam.

— Carlos! — woła Ray. 

Młody rzuca nam ostatnie spojrzenie i daje sygnał „Patrzę na ciebie".  Tyle że w ogóle nie kieruje tego w naszą stronę.  Wszyscy podążamy za jego spojrzeniem, dopóki nie wyjdzie.

— Jak się o nas dowiedział? — pyta Reggie.

— Och, no nie wiem, Reg. Może to były rolety. Albo wiesz co? Koc. Wiesz, to mogło być wiele rzeczy, które robiłeś w tym domu — mówi Alex sarkastycznie.

— Nie ma to znaczenia. Ponieważ po dzisiejszej nocy już tu nie wrócimy — mówię im, kładąc dłoń na ramieniu Reggiego.

— A propos — mówi Luke, podnosząc głowę. — Mam dla ciebie prezent na dzisiejszy wieczór, Als — mówi mi, szperając w jednej z szafek. 

Czekając, krzyżuję ramiona, niepewna ten chłopak znowu wymyślił.

— W porządku, zamknij oczy — instruuje.  Robię to i słyszę, jak zbliża się do mnie. — I otwórz.

Otwieram oczy, żeby zobaczyć najpiękniejszą różową gitarę, jaka istnieje  Wzdycham cicho, a moje ręce lecą do ust.

— Święty... Luke. Nie wiem, co powiedzieć. Bardzo ci dziękuję — mówię, obejmując go ramionami i mocno trzymając. Brunet obejmuje mnie ramionami w talii i stoimy razem.

— A gdzie to się wybieracie? — pyta głos z fortepianu. 

Odwracamy się, żeby zobaczyć tam Caleba.  Luke popycha mnie za siebie i zbliża się do Caleba. 

— Co Ty tutaj robisz? — syczy.

— Oh jaka wrogość — mówi magik z udawanym westchnieniem. — Jestem tu tylko po to, by pogratulować wam tej wspaniałej nocy. Nie każdy może grać w Orpheum — mówi z chichotem.

— Oh doprawdy? Wiemy, że to twój stempel nas rani — mówi Luke ze złością, wskazując na swoje ramię.

— Już ci mówiliśmy, mamy zespół. Nie chcemy dołączać do twojego małego, żałosnego klubu — warczę.

— I nie możesz nas też zmusić — mówi mój brat.  Caleb rzuca mu spojrzenie i odchrząkuje. — Proszę pana.

Kopię go w nogę posyłając zirytowane spojrzenie. Teraz mu się na dobre wychowanie zebrało?

— A więc dzisiaj wieczorem oddajecie dusze! To ekscytujące! Zabawna rzecz z tymi duszami. Nikt tak naprawdę nie wie, co czeka po drugiej stronie. Ale ja wiem, co się dzieje po tej stronie — mówi. 

Posyła nam buziaka, a ja odrywam się od chłopców i znikam.