Nasza czwórka rozłożyła się w garażu w przygnębiających nastrojach. 
Reggie leży na fotelu, brzdąkając na odłączonym basie, co powoduje dziwne dźwięki. Alex leży na kanapie i próbuje zrównoważyć pałeczkę na twarzy.  Luke opiera się plecami o kanapę i siedzi na podłodze, a ja leżę na podłodze z głową na jego kolanach. 
Brunet przeczesuje palcami moje włosy, co jest dość uspokajające. 
Wszyscy po prostu siedzimy w ciszy będąc absolutną reklamą chodzącej depresji.

— No śmierdzicie depresją na kilometr. Otrząśnijcie się z tego! — żąda Julie, przerażając wszystkich. 

To powoduje, że Alex spada z kanapy prosto na mnie. Wydałam jęk, gdy czuję, jak jego ciało ląduje na moim.

— Rany, no i złamałaś Alexa — mruczy Reggie. 

— A ten grubas zaraz mnie połamie — sapię, uderzając go wielokrotnie w ramię. 

Luke pomaga mu z powrotem usiąść na kanapie, a ja biorę głęboki oddech, ciesząc się, że płuca prawidłowo się napełniają.

— No chcecie oddać dusze, czy nie? — pyta nas młoda molina.

— To znaczy, tak i nie — mruczę. 

Nagle cała trójka chłopaków patrzy się na mnie wymownym wzrokiem.

— Co? Och, czy to było pytanie retoryczne?

— Zbierz się do kupy! — mówi Julie, klaszcząc w dłonie przy każdym słowie.

— Nigdy nie pozwolą nam grać w Orpheum — mamrocze Luke, opuszczając głowę z powrotem na kanapę.

— Nie ma szans  — mówi Alex, siadając.  Nadal leżę na podłodze i wpatruję się w dach.

— Jest jeszcze gorzej — mówi Reggie.  — Nie mamy ciał!

Wskazuję dłonią, gdzie on jest, zgadzając się z jego stwierdzeniem.

— Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie pytacie o pozwolenie. Po prostu gracie koncerty — mówi Julie. 

Uśmiecham się.

— To moje słowa — mówi dumnie Reggie.

— Nie, nie twoje — mówi Julie.

— Nie twoje — powtarza Luke.

— Owszem, moje — mruknął przygnębiony Reggie.

— To słowa Luke'a — dodaję

— Nawet cię tam nie było! — woła mój brat.

— Ale to brzmi, jakby on to powiedział — zaznaczam.

— To jeszcze nie koniec. Spotkaliśmy się z jakiegoś powodu: żeby sobie pomóc — mówi nam Julie. 

Postanawiam usiąść i opieram się o kanapę, opuszczając głowę na ramię Luke'a.

—Tak, ale jak powiedział Luke, ludzie nie grają w Orpheum tylko dlatego, że chcą— mówi Alex.

— Ludzie nie — mówi Julie, wzruszając ramionami. — Ale duchy tak.

Nasza czwórka wymienia spojrzenia pełne nadziei.  Możemy mieć szansę.

~ ~ ~

Następnego ranka idziemy główną ulicą Hollywood, czekając na pojawienie się Williego.  Nadal nie wiem, czy jeszcze całkowicie ufam temu chłopakowi.

— Nie martwcie się. Willie powiedział, że nas nie wystawi — obiecuje Alex, idąc.

— To zadziała? — pyta Reggie.

— Dobry Boże, mam taką nadzieję — mówię mu.

— Musi — mówi Luke. 

Wtedy nasi najlepsi przyjaciele, państwo wstrząsy zagłady, wracają, by uderzyć nas jeszcze raz. Z bólu zwijam się, biorąc głęboki oddech, próbując się uspokoić. 

— Hej, wszystko w porządku? — pyta Willie, podchodząc do nas.

— Tak. Tak, to nic, czego wcześniej nie czuliśmy — mówi Alex, pocierając swoją klatkę piersiową. Luke sięga po moją rękę i biorę ją z wdzięcznością.  — Jak poszło? — pyta

— Cóż, kiedy ten pierwszy zespół się obudzi, znajdą autobus 200 mil poza Vegas. Nie ma szans,że przyjadą na czas — mówi Willie. 

On i Luke przybijają sobie piątkę, a potem patrzy na mnie z wystawioną ręką. Patrzę na niego zmrużonymi oczami, a on ciężko przełyka i cofa nieznacznie rękę. 
Alex uderza mnie łokciem, a ja tupię mu na stopę. 
Luke odciąga mnie, żeby nie wyrządzić dalszej krzywdy mojemu bratu i bierze mnie pod ramię.

— A to oznacza, że ​​prawdopodobnie na górze jest akurat jakiś promotor, który ma ochotę komuś oderwać łeb — mówi podekscytowany Luke, wskazując na dach.

— Nie. To Hollywood, stary. Jestem pewien, że jest bardzo profesjonalny — mówi nam Willie. 

Alex robi niepewny krok do przodu i traktujemy to jako wskazówkę, aby się odsunąć. Nie słyszę, co mówią, ale wciąż ich widzę.  Willie szeroko się uśmiecha, a następnie się przytulają co powoduje uśmiech na mojej twarzy. 

— Przepraszam na chwileczkę — szepczę, wbijając się na środek ulicy. — Tak! — krzyczę, głośno i skaczę dookoła.  — Mój brat znalazł chłopaka!

Pojawiam się ponownie obok Luke'a i Reggiego, wciąż mając szeroki uśmiech na twarzy.

— Lepiej? — pyta Luke z uśmiechem na twarzy.  Kiwam głową.

— Tak. I to bardzo. A teraz przestań się tak szerzyć, Patterson — mówię mu. 

Willie odwraca się, żeby odjechać, a ja dyskretnie pokazuję mu kciuki w górę.  Cóż, wygląda na to, że z Williamem wszystko w porządku.

— Alex, wszystko w porządku, stary? — pyta Reggie. 

Blondyn odwraca się i staje twarzą do nas.

— Tak — mówi mój brat. — Tak, wszystko w porządku. — posyła mu delikatny uśmiech i zwraca się do mnie. — A ty nie masz nic lepszego do roboty ze swoim życiem, niż zawstydzanjd mnie? Nie myśl, że nie widzieliśmy twojego małego wyczynu — mówi, machając palcem w moją twarz.

— Kochasz mnie — drażnię się, uśmiechając się do niego.  Przewraca oczami, ale się uśmiecha.

— Cóż, dzięki Williemu, Panic! At The Disco potrzebuje nowego zespołu otwierającego wieczór — Luke mówi.

— Więc chyba ktoś tam na górze musi wiedzieć, że jesteśmy dostępni — mówi Alex. 

Wszyscy podzieliliśmy się uśmiechem i pojawiliśmy się w jednym z biur, gdzie już panikuje kierownik!  To znaczy, sugeruje to po tym, że mężczyzna dosłownie zepsuł swój telefon.

—Tak, Willie miał rację. Ten facet jest totalnym zawodowcem — szepnął do nas Reggie. 

Chichoczę z jego dziecięcego zachowania i uśmiecham się. 
O rany, kocham tych chłopaków.

— W porządku, chłopcy — zaczyna Luke.

Szturcham go mocno.

— I Ally. Niech magia się wydarzy —kończy. — Alex, bez żadnego tańca.

— Och, pozwól dzieciakowi zatańczyć, staruszku. Dopiero co znalazł chłopaka, musi się jakoś wyżyć — mówię do Luke'a. 

Brunet patrzy na mnie z oburzeniem, gdy nazwałam go "staruszkiem" i przesyłam mu całusa.  Alex ignoruje nas i udaje baletnicę, tylko po to, żeby zrobić mu na złość. 
Parskam i podążam za nimi. 

Alex przewraca uchwyt na długopisy, a recepcjonistka schyla się, żeby je podnieść. Luke w tym czasie zabiera jeden z długopisów, żeby zacząć pisać.

— O nie nie nie nie! — mówię, żeby go zatrzymać.  Wyrywam mu długopis z rąk. — Od pisania jestem ja. Nie chcemy, żeby Julie i Kulfony wystąpiły na jednej z największych scen w Hollywood, prawda? —drażnię się.

— Och, zobaczysz co się stanie, kiedy wrócimy do domu — mówi brunet. 

Wypuszczam serię chichotów, gdy szybko zapisuję na papierze nazwę naszego zespołu i numer telefonu Julie.

— Dobra, odsuńcie się, baba wstaje — ostrzega Luke i wszyscy odsuwamy się z drogi, gdy Reggie włącza nasz filmik w internecie.

— Tasha! Daj dzień do CJ. Powiedz mu, że potrzebuję zespołu do otwarcia za trzy godziny — żąda facet.

— Jasne, ale może zechcesz to sprawdzić — mówi Tasha, odchylając się na krześle. 

Facet upuszcza telefon na biurko i podchodzi. 

— Ten filmik sam zaczął się odtwarzać na moim laptopie. Pół miliona odsłon w zaledwie dwa dni! — mówi mu kobieta, a nasza piosenka ciągle gra. 

— Kim oni są? — pyta facet.

— To jakiś zespół hologramowy. Nazywają się Julie and the Phantoms — odpowiada Tasha

— Powiedz znajomym — dodaje Reggie.

— Gdzie mieszkają — Facet pyta.

— Mamy szczęście, bo w naszym mieście aniołów — odpowiada.

— Dzwoń do nich! — Mówi jej.

— Tak!— Wszyscy mówimy, przytulając się.

— Jasne, po prostu nie wiem, jak... —urywa, gdy widzi moją notatkę. Podnosi ją i bada.

— Twoje pismo jest dużo lepsze niż moje — narzeka Luke.

— Każdy ma od ciebie lepsze pismo, stary — mówi Alex klepiąc bruneta w ramię.