Znowu wracam do ciemnego pokoju, ale tym razem jestem sama. Biegnę do jednego z boków, przyciskając do niego ucho. Słyszę hałas i wzdycham z ulgą. 

Okej, więc nadal jestem na ziemi. 

Spoglądając w dół, zauważam, że nie mam na sobie zwykłego stroju. Mam na sobie tę cudowną czarno-złotą sukienkę, z której wychodzi czarny tren. I te cudowne, złote szpilki. W dodatku czuję na plecach gitarę. 

Teraz muszę tylko dowiedzieć się, gdzie są moi przyjaciele. Rozglądam się po pokoju, szukając drzwi. Drzwi, które w końcu po pięciu minutach się nie otwierają, choć próbuje z całych sił. Więc albo jestem głupia i nie potrafię otworzyć drzwi, albo ktoś nie chce żebym stąd wyszła.

Po kolejnych pięciu minutach udało mi się otworzyć te przeklęte drzwi i widzę kolejny, ciemny korytarz.
Podążając za odgłosami, które słyszę, dochodzę do schodów, gdzie słyszę bardzo znajomy głos.  Alex!  Zbiegam po schodach, poruszając się najszybciej jak potrafię, kiedy widzę chłopców.

— O, dzięki Bogu — mówię, docierając do końca schodów. 

Wszystkie głowy obracają się dookoła, by zobaczyć mnie, a moje oczy natychmiast przenoszą się na Luke'a. Ma na sobie granatowy garnitur, który jest dopasowany do koszulki.  Zamieram, podziwiając sposób, w jaki jego włosy są ułożone tak, by wyglądały niechlujnie, a zarazem uroczo i jak cholernie dobrze wygląda w tym garniturze.

— Hej! Przestań patrzeć na moją siostrę — mówi Alex, uderzając go w tył głowy. 

Uwalniam się z transu i zbiegam po kilku ostatnich schodach, aby stanąć obok Luke'a i Alexa.

— Ach, wreszcie dotarła nasza gwiazda!  — mówi podekscytowany Caleb. — Właśnie mówiłem tym trzem młodym mężczyznom, jak świetne byłoby dołączenie do mojego klubu — wyjaśnia mi Caleb, podchodząc bliżej. 

Tupię obcasem w jego palce u stopy, przez co cofa się z kwaśnym wyrazem twarzy.

— Tym razem ci odpuszczę. Ale... Czy nie jest miło, że jesteście tu wszyscy razem?  — mówi Caleb, składając ręce. 

Chwytam Luke'a za rękę, a on mocno ją ściska. 

— I wierzcie mi, wszystko, czego chcecie, łącznie z Williem, jest tutaj. I na mojej scenie — mówi Caleb, kierując swój wywód do mojego brata. 

Alex kręci się niespokojnie, kiedy ka robię krok do przodu.

— Nie waż się myśleć, że ujdzie ci na sucho, frajerze — warczę, robiąc krok w jego stronę z grymasem na twarzy.

— Tutaj nie zniknięcie, gdy muzyka się skonczy. Brawa trwają tak długo, jak chcecie — mówi, podchodząc do miejsca, w którym stoimy. 

Chwyta kosmyk moich włosów i przeczesuje je palcami, gdy stoję nieruchomo.

— Połączenie, które czujecie z publicznością, jest niesamowite. Zaufajcie mi — mówi, poprawiając muszkę Luke'a. Następnie kładzie ręce na jego ramieniu, a Luke podnosi głowę i napotyka jego spojrzenie. — Będzie wyjątkowo. Obiecuję.

Publiczność zaczyna wiwatować zza drzwi, a on nas ucisza.

— Och! Ćśś, ćśś! Słyszycie to? Czekają na was — mówi nam. 

Nagle znowu dostajemy kolejną dawkę wstrząsów. Tym razem było to jeszcze silniejsze niż poprzednie, więc chcąc, nie chcąc musiałam się skulić z bólu.

— Wyglądało, jakby bolało. A teraz wam coś przypomnę. Nie macie pewności, że zagranie w Orpheum to wasza niedokończona sprawa. Naprawdę ma id czas, aby popełnić ten błąd? Proponuję przyjąć moją ofertę, ponieważ zegar tyka — mówi nam magik. 

Znowu uderzyły nas wstrząsy. 

— Auć — mówi z udawanym współczuciem. — Wiecie gdzie mnie znaleźć.

Po tych słowach przechodzi przez drzwi i wchodzi na scenę, gdy gra muzyka.  Tłum wiwatuje i wszyscy zbliżamy się o krok do drzwi.

— Panie i panowie, wróciłem! — woła.  — Witam, witam! — mówi do publiczności. — Jestem bardzo podekscytowany, mogąc ogłosić, że oprócz występu będziecie świadkami nowej magicznej sztuczki — mówi podekscytowany. 

Nagle szklane pudeło zwisało z sufitu. Nie wiedziałam jakim cudem w ogóle utrzymało się w pozycji pionowej. 

— Mam nadzieję, że wam się spodoba! — Caleb pstryka palcami i pojawiam się w tym pudle. 

Krzyczę. Głośno. Szczególnie, gdy chwieje się w powietrzu i przechyla.  Kucam lekko, próbując znaleźć wyjście, ale go nie ma. 
Rozglądam się, wpatrując się w chłopców i wszyscy mają mieszankę strachu i szoku na twarzach.  Przykładam dłoń do szyby i patrzę błagalnie na nich, ale to nie ma sensu. Nic nie mogę zrobić.

— You know you wanna take a chance and be a little bit bad. Ain't nothing quite like living on the edge so get ready to go — śpiewa magik, spoglądając w stronę publiczności ze złowieszczym uśmiechem na twarzy. 

Łańcuch, na którym wisi pudło, rozpada się przez co upadam z krzykiem.

— I'm chasing down a thrill, and lookin' fit to kill
So listen to the words a wise man said
He said, "Covington, I got an offer that you can't refuse — śpiewa Caleb, patrząc w stronę chłopaków, po czym ponownie przesuwa się na przód sceny. 

Po raz kolejny pudeło spada, powodując, że krzyczę, tym razem głośniej.

— You got nothing to lose, boys
Lose, lose, lose
You got nothing to lose, boys
Lose, lose, lose
You got nothing to lose — śpiewa, gdy zespół zamiera i Alex pojawia się na perkusji.

Co? Co się dzieje? I jak... on nas kontroluje. To jego klub. Ma nad nami kontrolę.

Alex zaczyna grać, a wyraz zmartwienia i zmieszania na jego twarzy jest widoczny gołym okiem, ale nikt z tym nic nie robi.

— Alex, pokaż im magię — szepcze Caleb, kiwając głową. 

Jego dwaj tancerze odsuwają sie, aby odsłonić Reggiego, który gra za nimi na basie.

— Reggie, rozkręć to — mruczy Caleb, tańcząc — Teraz Luke — mówi, gdy widzę, jak brunet próbuje z tym walczyć. 

Moje pudełko upada całkowicie na ziemię i krzyczę, kucając, gdy odłamki szkła latają wszędzie, ale... Nie jestem ranna.  I to ta magiczna sztuczka? Sprytnie, jestem duchem, nie mogę zostać zraniona, więc wepchnął mnie do pudełka. Co za kretyn.

— I wreszcie panna Ally Faith! — krzyczy, kiedy zaczynam grać. 

Nie żebym chciała.  Wchodzę na środek sceny, obok Luke'a i wymieniamy zmartwione spojrzenia.
Co się dzieje i dlaczego nie możemy się z tego wydostać?

— Jak wam się podoba mój nowy zespół? — pyta publiczności magik. 

Ludzie krzyczą i wiwatują dla niego.  Chyba nas kochają. Ale co z tego, skoro robimy to wbrew naszej woli?

— It's electrifying
From your hat to your shoes
I feel it in the air
We got nothing to lose, nothing to lose, yeah — śpiewa, trzymając ostatnią nutę przez długi czas, kiedy kończymy ostatni akord, wszyscy ciężko dysząc.

Dzielę się spojrzeniami z resztą moich przyjaciół i wszyscy komunikujemy  to samo... Mamy poważne kłopoty.