Niemal w ułamku sekundy pojawiamy się w domu Bobby'ego.  Nie mogę się powstrzymać od kpiny z tego. 

Ma swój własny plakat. W środku domu! Dziś słowo "egoistyczny" zostało zamienione na Bobby. 

Rozdzieliliśmy się, rozglądając się po jego różnych płytach.

— Dom Bobby'ego jest śmieszny — stwierdza Alex.

— Naprawdę? — pytam go sarkastycznie.— Nie zauważyłam.

— Widzieliście te platynowe płyty? —odzywa się po chwili ponownie blondyn.

— Platyna? — pyta Reggie, idąc do przodu.

— Nagrał „My name is Luke” — mówi Luke z niedowierzaniem. — Ja jestem Luke! I najwyraźniej ,,Beautiful Girl" dotyczy jego cudownej córki Carrie — mamrocze. 

To wzbudza moje zainteresowanie.  Podchodzę do miejsca, w którym stoi Luke i czytam mały akapit.

'Moja córka. Najsilniejsza osoba, jaką znam.  Ta piosenka jest dedykowana tobie.  Moja piękna dziewczyno'

— To egoistyczny, zaabsorbowany sobą, do niczego, kłamliwy, śmieć — warczę, zaciskając szczękę. 

Luke pocieszająco pociera moje ramiona. Nagle otwierają się drzwi i wchodzi sam diabeł.  Ubrany w skórzaną kurtkę i okulary przeciwsłoneczne.  Wewnątrz domu.

— To on! — Wykrzykuje Reggie. 

— Hej, Carrie. Idę medytować! — krzyczy Bobby.

— On nawet nosi okulary przeciwsłoneczne w domu — mamrocze Reggie z obrzydzeniem.

— Jestem w salonie! — woła Carrie z innego miejsca w domu.

— Fajne! — Bobby wrzeszczy, wchodząc po schodach.

— Nie znoszę go — szydzę.

— Czas, by dopadła go własna przeszłość — mamrocze obok mnie Luke.

— Dokładnie — dodaje Reggie. 

Wymieniamy wkurzona spojrzenia i wbiegamy po schodach.

— Czekajcie! — Alex mówi, zatrzymując nas na schodach.  wszyscy odwracamy się twarzą do niego. — Nie spieszmy się. Wiecie, to mój... Mój pierwszy raz, kiedy kogoś nawiedzam.

Patrzę na Luke'a, który po prostu wygląda na zdezorientowanego.

— Chcę żeby było to wyjątkowe — kończy Alex.

— Błagam cię, Alex — mamrocze Luke, idąc po schodach.

— Stary, co to było? — pytam go.

— To było dziwne. Wiem — mówi, doganiając mnie.  Ruszamy za Reggiem i Luke'em. 

W końcu trafiamy do czegoś, co wydaje się być pokojem Bobby'ego, który medytuje. 
Luke uśmiecha się figlarnie i wsadza Bobby'emu mokry palec w ucho.  To oczywiście przyciąga jego uwagę, ponieważ zatrzymuje się, dotykając ucha. Ignoruje to i kontynuuje swoje poczynania. 
Alex i Reggie zdmuchują świeczki, a ja podchodzę do radia, wciskając przycisk, żeby włączyć muzykę. 

Zdezorientowany mężczyzna wstaje i wyłącza je, ale ja włączam ponownie do momentu, aż wyrwie wtyczkę. 

W tym czasie Luke poszedł do łazienki i włączył prysznic. Podążam za nimi, podchodząc do zlewu.  Bobby z wahaniem wyłącza prysznic, a ja zaczynam pisać, upewniając się, że wydaje charakterystyczny pisk.  Bobby odwraca się, by spojrzeć w lustro i ujrzeć napis

Cześć, Bobby
~ Piękna Dziewczyna

Specjalnie narysowałam „Y” tak, aby przypominało koniec logo naszego zespołu. 

Mężczyzna blednie i wybiega z łazienki, tylko po to, by wbiec w drzwi, które trzyma Alex. 
Pojawiam się po drugiej stronie, śmiejąc się z tego jak to wyglada.

— W życiu się tak nie bawiłam — mówię do Alexa, który w odpowiedzi się smieje.

— Wypuść mnie! — woła Bobby. 

Alex ucieka od drzwi, gdy Bobby przez nie wyskakuje.  Zatrzymuje się przed nami.

— Cicho — mówię, kiedy patrzymy, jak mężczyzna wariuje i zbiega po schodach szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. 

Luke wyciąga ręce i wszyscy przybijamy piątkę. 

— Chodźcie na zewnątrz — mówi Luke, chwytając mnie za rękę, abyśmy się po chwili znaleźli na zewnątrz. 

Lekko potykam się przy lądowaniu, ale poza tym wszystko jest w porządku. Marszczę brwi widząc, że Bobby ucieka swoim helikopterem.

— Szybko, pomóżmy mu tyłki, zanim ucieknie — mówi podekscytowany Reggie.

— On nas nie widzi — podkreśla Alex.

— Och, to nie dla niego. To dla nas — mówi Luke. 

Odchodzę, nie zwracając uwagi na ich rozmowę, podziwiając otoczenie.

— Więc chłopaki, myślałam...  Ah! — Odwracam się.  Żałuję, że to widziałam.  Krzyczę, natychmiast zakrywając oczy.  — O mój Boże, to obrzydliwe —mamroczę, przykucając, jednak już po chwili słyszę kroki.

— Więc dobrze się tam bawiliście? — pyta Julie, a ja w samą porę słyszę jak chłopaki ubierają spodnie.

— Zrobiłabyś dokładnie to samo, gdyby ukradł wszystkie twoje piosenki — mówi Luke. 

— Skończyliście? Proszę, powiedzcie mi, że to koniec. Skończyli? Żałuję, że się  odwróciłam. Proszę, proszę, proszę, powiedz mi, że podciągnęli spodnie —pytam, nadal mocno zakrywając oczy ręką.

— Um... Tak? — mówi Julie, brzmiąc na bardzo zdezorientowaną.

Rozsuwam palce i spoglądam przez nie.  Julie miała rację.

— Och, dzięki ci Panie Boże — mówię, wstając ponownie.  Zwracam się do chłopców. — To było obrzydliwe. Nigdy więcej tego nie róbcie. Nigdy, czy przy mnie. Proszę? 

Nie dostaję odpowiedzi.  To wywołuje u mnie dreszcz obrzydzenia.

— W każdym razie macie nowe piosenki. Ze mną — mówi Julie. — Najlepszym sposobem na zemstę jest to, żeby ten zespół świetnie sobie radził. A żeby być świetnym, musimy grać na dyskotece, a potem w klubach — mówi nam. 

— Wiem — mówi Luke.

— Do zobaczenia w szkole. Zaczynamy o 9. Proszę, nie spóźnijcie się. Będzie tam dużo ludzi — błaga Julie.

— Będziemy, J. Nie martw się — mówię jej, wyciągając rękę.  Przenika przez jej, a moja twarz lekko opada.

— Nie martw się — mówi Alex, potwierdzając moje poprzednie stwierdzenie. 

Dziewczyna jedynie wzdycha ciężko i odchodzi.

— Nie obchodzi mnie, co myśli Julie. Cieszę się, że przestraszyliśmy Bobby'ego — przyznaje Reggie. — Powinniśmy byli zrobić więcej, jak... Jak napisać mu na czole "złodziej".

— Alex, jak zamknąłeś drzwi? Ledwo mogłeś otworzyć drzwi garażu — pyta Luke. 

To bardzo interesujące pytanie, na które sam chciałabym znać odpowiedź.

— Nauczyłeś się tego od Williego, prawda? — mówi Reggie porozumiewawczym głosem.

— Oh! — mówię podekscytowana.  — Alex ma chłopaka. Alex ma chłopaka — drażnię się, podchodząc bliżej. 

Blondyn popycha mnie, co powoduje, że wpadam na Luke'a, który na szczęście chwyta mnie i podtrzymuje, więc nie upadam.

— Nauczył mnie kilku rzeczy, kiedy byliśmy w muzeum — mówi zawrotnie.  —To długa historia.

— Myślisz, że ma kilka innych sztuczek do zaoferowania? — pyta Luke

— Dowiedzmy się — mówi Alex, lekko wzruszając ramionami.

— Poczekaj, zanim cokolwiek zrobimy… Co jest z wami nie tak? — pytam, kładąc ręce na biodrach.

— Co zrobiliśmy? — pyta Luke. 

Czy on jest poważny?

— Och, no nie wiem. Co takiego robiłeś dosłownie 5 minut temu! — krzyczę.

— Oh — mówi cicho, pocierając kark.  Nerwowy nawyk.

— Oh — kpię. — Wasza trójka jest obrzydliwa. To było obrzydliwe. Nie chciałam tego widzieć, ale niestety tak było. Macke szczęście, że Julie tu nie było i nikt inny was nie widział.

— Przepraszam, Ally — Wszyscy mamroczą.

— Dziękuję — mówię, kiwając głową.  Wyciągam rękę do Luke'a.  — A teraz idziemy poznać chłopaka Alexa? — pytam.

— Ally — ostrzega mnie blondyn.

— To znaczy Williego — poprawiam. 

Cała trójka uśmiecha się do mnie i znikamy.  W końcu ponawiamy się w parku, gdzie zbliża się do nas chłopak na deskorolce.  Willie.

— Hej! — mówi, chichocząc, gdy podchodzi do nas. — Co słychać, stary? Przyprowadziłeś przyjaciół.

— Tak. To są moi koledzy z zespołu, uh, Luke i Reggie — mówi, wskazując na nich. — A to moja siostra, Ally — kończy, wskazując na mnie.  Macham wolną ręką.

— Jest pomocą techniczną, czy co? —Willie pyta Alexa, a moje spojrzenie twardnieje.

— Jestem w zespole. Gram na gitarze, frajerze — warczę. 

Luke kładzie ręce na moim ramieniu, ściskając je delikatnie, żeby mnie uspokoić.

— Okej... — mówi Willie. — Jestem Willie. Więc… Jesteście tu, żeby nauczyć się kilku „sztuczek”? — pyta. 

Wskazuje rękami na dwa policyjne quady, powodując, że syreny się załączają, a deskorolkarze uciekają.  Moje usta otwierają się.  Boże, to jest chore!

— Zrób to jeszcze raz! Zrób to jeszcze raz! —  Reggie go błaga, a ja walę go w brzuch.

— Właściwie myśleliśmy o czymś bardziej efektywnym— mówię mu. — Okradł nas stary kolega z zespołu. Chcemy stawić mu czoła twarzą w twarz — wyjaśniam.  — Ten kłamliwy, samolubny śmieć zasługuje żeby dopadły go sidła sprawiedliwości — mamroczę pod nosem, krzyżując ramiona.

— Jest trochę zirytowana — szepcze Alex do Willie'go.

— W porządku. Czy was stary przyjaciel to żyjek? — pyta Willie. 

O Boże, czy on nie potrafi mówić w języku ludzi?

— Och, to wyszukany slang duchów, oznacza żyjący — mówi mój brat. 

Oh. Racja, teraz to ma sens.

— Ach! Więc tak — mówi Reggie z rękami w kieszeniach. — On jest żyjkiem.

— A poza tym to kłamliwy, głupi, nie nadający się do niczego, łajdak, który... —
Po raz kolejny przerywa mi dłoń Luke'a zakrywająca moje usta, aby powstrzymać mnie przed dokończeniem zdania. 

Nie rozumiem.  Co jest nie tak w tym, że wyrażam swoją opinię?

— Oh nie pomogę wam — Willie zaczyna. 

Chwila, co? Cóż, kolejny bezużyteczny frajer się znalazł na mojej drodze życiowej. 

— Rozmawianie z żyjkami jest nawet poza moją ligą.

Oczywiście.  Wszyscy wymieniamy rozczarowane spojrzenia, co Willie musiał zauważyć.

— Wiecie, ale jest jeden duch, który może wam pomóc — dodaje. To przyciąga moją uwagę.

— Kontynuuj — mówię, zwężając oczy.

Chłopak przełyka i patrzy na chłopaków.

 — On jest… On jest kimś ważnym.

— Liczy się każda pomoc — dodaje Luke, podchodząc obok mnie.

— Och, w porządku. Cóż, um, muszę zająć się niektórymi sprawami, ale spotkamy się tam, gdzie spotkaliśmy się z Alexem, o ósmej — instruuje. 

Kiwam głową, notując w pamięci, żeby to wszystko zapamiętać. 

— Do zobaczenia — mówi, odjeżdżając.  Alex patrzy na mnie.

— Czy możesz, och, nie wiem, nie odstraszać każdego faceta, którego spotykam? Czy ja proszę o tak wiele?  — pyta mnie z rękami w kieszeniach.  Chowam się za Lukiem.

—  Po prostu się tobą opiekuję. Na tym polega moja praca. Jeśli jest aż mięczakiem, żeby do niego zagadać, to daj chłopakowi spokój — mówię.

— Ally!

— Już idę! — Biegną przed siebie, starając się unikać mojego brata.

~ ~ ~

Dokładnie o ósmej, nasza czwórka zostaje odprowadzona do tego dziwnego budynku przez Williego.

—Właśnie to tutaj — mówi, prowadząc nas przez hol. Wchodzimy na antresolę i przez chwilę się rozglądam.

— Whoa — mówi Luke. — Więc to tutaj mieszka ten utalentowany duch? — pyta, rozglądając się po ścianach.  Willie posyła nam mały uśmiech.

— Śmieszne, przeszliśmy obok tego hotelu jakieś milion razy — mówi Alex.

— Właśnie, dlaczego nigdy nie zauważyliśmy ani o nie słyszeliśmy o tym? — pytam, wychodząc zza chłopaków.

— To dlatego, że ten obszar był od dziesięcioleci zamknięty — mówi Willie, wskazując na wszystko za sobą. — Chodzi mi o to, że nawet nie wiedziałabyś, że to miejsce istnieje, chyba że jesteś zaproszona.

Alex uśmiecha się do niego, a mi serce puchnie widząc, jak bardzo jest zauroczony tym chłopakiem.

— Muszę już iść i upewnić się, że wszystko jest w porządku, ale zaraz wracam. — mówi Willie, odchodząc.

Wychodzimy na balkon.

— Hollywood Ghost Club? — pyta Reggie. — To miejsce jest przerażające, jak na klub.

— No cóż, innej opcji nie mamy — mówi niedbale Alex. 

Rozglądam się. Reggie ma rację.  To miejsce jest przerażające.