Alex wpadł na genialny pomysł by iść przytulić Julie, ale szybko go powstrzymałam. Teraz całą czwórką siedziny tuż przed studiem.

- Och, siora, dlaczego mnie powstrzymałaś? Julie potrzebuje przytulasa! - krzyczy Alex, gdy patrzę na drzwi studia.

- Bo stary, to nie jest dobry moment. Bracie, uścisk ducha nie jest dobrym momentem, o którym myślisz, że jest. W porządku? - Luke mu mówi delikatnie.

- Ma racje - mówię, podchodząc, by stanąć przy Luke'u. - Julie potrzebuje teraz, odrobiny prywatności.

- Wiesz co, wkurzyłaś mnie. Płakałem w nicości przez 25 lat i nikt z was nie chciał mnie przytulić! - mówi wyraźnie zdenerwowany Alex.

- W porządku. No to kto chce przytulasa? - Pyta Reggie, idąc do przodu, by przytulić blondyna.

- Nie dotykaj mnie! - Alex warczy, a Reggie wycofuje się.

- Sam się o to prosiłeś - mówi cicho.

Chichoczę i idę do mojego brata.

- W porządku, Alex. Jestem tu dla ciebie - mówię, przytulając go z boku. Mogę śmiało powiedzieć, że docenia to, ponieważ się odpręża.

- Okej... - zaczyna niezręcznie Luke. - Myślę, że pierwszą rzeczą, którą powinniśmy zrobić, kiedy już zdobędziemy się na odwagę, by tam wejść, jest zapytać Julie... Dlaczego kłamała na temat gry na pianinie.

- Tak, może powiedz jej, jaka jest niesamowita - dodaje Alex.

- Myślę, że poczułaby się lepiej - dodaję.

- Jest bombowa. Aż mam ciarki" mówi Reggie z podziwem.

Wszyscy tylko się na niego gapimy, a on próbuje nam to udowodnić.
Brama się otwiera i jakąś płacząca dziewczyna zbiega po schodach.

- O mój Boże, czy ona też płakała? - Pyta Alex, a ja unoszę ręce w górę.

- Tak! - Luke syczy. - A jedyne, co jest bardziej przerażające od płaczu jednej dziewczyny, to płacz dwóch - mówi.

Kpię z ich głupiego zachowania, chodząc po ogrodzie.

- Mogę sprawić, że zaraz będą płakać trzy dziewczyny... - śpiewam cicho. Wszyscy głośno protestują, a ja się śmieję. - Wyluzujcie, chłopaki. Poza tym powinniście się do tego przyzwyczaić. Jak długo mieszkacie ze mną?

- Tak, ale dorastaliśmy z tobą. To się nie liczy - mówi mi Reggie, a ja przewracam oczami na te uwagę.

- Luke! - wołam, a ten odwraca się do mnie. - Złap mnie - Odwracam się do tyłu i pozwalam sobie upaść, czując, jak łapie mnie para silnych ramion. - Wciąż w formie - mówię, czesząc jego włosy.

- Zdecydowanie nie możemy teraz tam wejść - mówi Luke, ignorując moje dziecinne zachowanie.

- Ale możemy podsłuchać! - Mówi Reggie. Wszyscy trzej zakradają się do drzwi i zaglądają ponad nimi.

- Cóż, ja wchodzę do środka, bo jestem dziewczyną i dam sobie radę - mówię im powoli.

Wszyscy kiwają na mnie głową. Wchodzę i siadam na skraju kanapy, słuchając czegoś, co wydaje się być końcem ich rozmowy.

- ...Znowu żywa! - Dziewczyna mówi.

- Racja? To tak, jakbyś wypiła siedem napojów gazowanych - dokucza Julie.

Wow, ta dziewczyna potrafi komuś dogryźć. Lubię ją.

- Co sprawiło, że znowu zagrałaś?

- Znalazłam tę piosenkę, którą napisała mi mama - mówi Julie, przejeżdżając opuszkami palców po klawiszach fortepianu.

- Whoa - mówi drugą dziewczyna, zszokowana tym wyznaniem.

- Wiem - szepcze Julie. - Tak bardzo bałam się zagrać. Wszystko, co wiąże się z muzyką, przypomina mi mamę. A dziś obudziłam się... I zdałam sobie sprawę, że dlatego powinnam to zagrać. Aby zachować jej pamięć.

- Aw! Chodź tutaj - mówi dziewczyna, otwierając ramiona przed Julie. Obie się przytulają, ale nagle drugą dziewczyna drywa się z westchnieniem. - Musimy powiedzieć pani Harrison, że znowu grasz. Wtedy wrócisz na profil, a moje życie nie będzie tym smutnym obrazem, który właśnie ci przedstawilam!

Julie chichocze z jej zachowania.

- Double Trouble znowu żyje!

- To nie nazwa naszego zespołu - mówi jej Julie.

- Dałam ci koszulkę z logo. To już o czymś świadczy!

Łapię wzrok Julie, gdy przechodzi obok i uśmiecham się do niej, co ona odwzajemnia.
Wychodzą przez drzwi garażowe, a ja wreszcie mam czas by rozejrzeć się po pomieszczeniy. Wszystko się zmieniło, odkąd tu ostatnio byłam.

Chłopcy przechodzą przez drzwi garażu, nieświadomi faktu, że wciąż tu jestem.

- Zastanawiam się, dlaczego Julie nie powiedziała nam, że może tak wymiatać na fortepianie? - pyta Reggie, delikatnie uderzając Luke'a w ramię.

- I śpiewa! Ta dziewczyna potrafi śpiewać! - Luke dodaje.

Kiwam głową w porozumieniu. Prawdopodobnie mogłaby dołączyć do Luke'a i mnie jako liderów.

- To prawdopodobnie ma coś wspólnego z jej mamą. Wiesz? - Alex dodaje.

- Nienawidzę się do tego przyznawać, ale mój brat ma rację. - mówię

- Nie wiem, czy powinienem się obrazić, czy nie - narzeka Alex

- Nie obrażaj się. Właśnie zaszczyciłam cię swoją obecnością - ćwierkam, podchodząc do nich.

-Julie teraz odzyskała muzykę w swoim życiu. Tak jak my - mówi Luke, a ja przewracam oczami z małym uśmiechem na twarzy.

- Czy coś innego niż muzyka zajmuje twoją głowę? - Pytam go.

Chłopak wzrusza ramionami.

- Może - mówi, uśmiechając się do mnie. Odwracam wzrok.

- Nie jestem pewien, czy można nazwać to, co mamy głową - mówi Alex z poddasza.

Mamroczę niezrozumiale pod nosem i dołączam do niego.

- O, ej, niektóre ubrania, które zostawiliśmy, wciąż tu są - wołam do Luke'a i Reggiego.

Alex i ja rzucamy czarne worki na dół, uważając żeby nie trafić w głowy tych baranów. Przynajmniej Alex starał się uważać.

- Świetnie! - mówi Luke, zdejmując kurtkę. - Och, te same ciuchy od 95. - mówi Luke, zdejmując koszulkę i szukając nowej.

O mój...

Musiałam się za długo na niego gapić, bo patrzy na mnie.

- Hej, Als, wszystko w porządku? - pyta.

Otrząsa. się i kiwam głową.

- Tak... - mamroczę.

Alex szturcha mnie w bok.

- Nie bądź taka oczywista następnym razem - szepcze.

Odpycham go, gdy się śmieje i zbiegam po schodach.

- Idę do łazienki się przebrać - mówię, zabierając, wybrany strój.

Kiedy wreszcie wychodzę, Luke i Reggie płaczą.

- Płaczecie? - Pytam ich, ale nie dostaję odpowiedzi. Alex tylko wzrusza ramionami.

- Okej i to ja jestem ten emocjonalny? - pyta.

- M-Możemy iść zobaczyć moją rodzinę ię czują? - Pyta Reggie.

- Jasne... - mówię, podchodząc do nich. - Tak, słuchanie tego wydaje się... Niewłaściwe

Następnie ojciec Julie przechodzi do rozmowy o czasie, kiedy byli tu sami z matką Julie i moje oczy się rozszerzają.

- Tak. Nie, zdecydowanie powinniśmy iść - mówi Luke.

Stoję w szoku, dopóki nie chwyta mnie za nadgarstek, przez co znikam razem z nim.

Wszyscy lądujemy na plaży tuż obok domu Reggiego. Miło było tu przyjechać. Jego rodzice zawsze byli bardzo mili dla mnie i Alexa, zwłaszcza po naszym małym konflikcie z rodzicami.

Jednak domu nie było.

- Wypożyczalnia rowerów w miejscu, gdzie kiedyś był mój dom... - mówi Reggie, kiedy wszyscy stoimy i się na nią gapimy. - Tutaj...

- Przykro nam Reg --mówię, klepiąc go po ramieniu.

- Zamienili mój dom na jakieś niepotrzebne gowno - podkreśla. - Dlaczego nie mogli zrobić pizzerii czy czegoś takiego?

Jeszcze raz klepię go po ramieniu

- Zburzyli całą okolicę - mówi Alex.

Rozglądam się. Faktycznie. Wszystko się zmieniło.

- Myślę, że moich rodziców już nie ma - mamrocze Reggie ze smutkiem.

- Nie koniecznie - mówi Alex, zwracając się do Reggiego. - Minęło dopiero dwadzieścia pięć lat...

Tak. Dziękuję za przypomnienie, że moje życie nigdy nie będzie już takie samo i że moi rodzice mnie nienawidzą.
Też cię kocham, bracie.

- Przyjaciele, rodzina. Bobby, wszyscy.

- Bobby, właśnie - mówię, właśnie przypominając sobie o nim. - Ten pseudo wegetarianin miał szczęście. Jak myślicie, co się z nim stało? - pytam

- Prawdopodobnie zestarzał się jak wszyscy i ruszył dalej - mówi Luke, brzmiąc na trochę wściekłego.

- Zjedz go, tygrysie - mamroczę, osłaniając się za Alexem.

- Naprawdę? To cię w tym wszystkim najbardziej interesuje? - Pyta Alex. - Nie chcesz dowiedzieć się, co się stało?

- Bądźmy przez chwilę szczerzy - mówi Luke - Nikt z nas nie był blisko z rodzicami.

Jeszcze raz dziękuję za kolejne bolesne przypomnienie.

- Moi rodzice zawsze żałowali, że kupili mi tę gitarę - wyjaśnia. - Reggie, twoi rodzice byli dosłownie o krok od rozwodu - podkreśla.

Patrzę na zbolały wyraz twarzy Reggiego. Nikt z nas nie miał łatwo.

- Alex... Twoi rodzice nie byli zadowoleni, jak powiedziałeś im, że jesteś gejem - mówi.

Mój brat kręci się niezręcznie.

- A Als, twoi rodzice praktycznie się cię wydziedziczyli, kiedy dołączyłaś do zespołu. Nie chcieli, aby ich córka grała w zespole rockowym, więc udawali, że nie istniejesz.

W tym momencie staram się, subtelnie ukryć zbierające się łzy.

- Okej, nikt z nas nie miał łatwo - mówi do niego Alex. - Ale przynajmniej teraz coś mamy. Wiecie, co? - pyta. - I zanim powiecie umiejętności teleportacyjne, po prostu wiedz, że mi to też nie odpowiada, dobrze? To mrowi. W dziwnych miejscach. - kończy.

- Ew. Nie musiałam tego wiedzieć -mamroczę, klepiąc brata po plecach.

- Cóż, powiem ci, co zyskaliśmy, od pierwszego dnia, kiedy się spotkaliśmy - mówi Luke.

- Mamy siebie nawzajem - mówię, wychodząc zza pleców Alexa, by stanąć obok Luke'a. Uśmiecha się do mnie i obejmuje mnie z boku. - Jesteśmy jedyną rodziną, jakiej będziemy kiedykolwiek potrzebować. Wiecie, co jeszcze mamy? - Pytam.

- Zgaduję, że jest to doświadczenie śmierci - mówi Reggie. Widzę, że Alex się z nim zgadza.

- Naszą muzykę, głupku - mówię, wskazując na niego

- Als ma rację. Mamy swoją muzykę, chłopaki. Ludzie, prawdziwi ludzie, mogą nas usłyszeć! Nie widzą nas, dobrze, ale mogą nas usłyszeć. Gdybym miał swoją gitarę, grałbym dla wszystkich tych ludzi w tej chwili! - mówi, wskazując na tłum zgromadzony na plaży.

- Tak jak za dawnych czasów, na molo - mówię im wszystkim.

Co za wspaniałe wspomnienia. Pamiętam, jak zapraszałam mamę i tatę, ale odmówili przyjścia. Gdyby tego nie zrobili, mogliby zobaczyć, że to właśnie chciałam robić.

Łza spływa mi po twarzy, kiedy o nich myślę.
Czy opłakiwali nas?
Czy w ogóle obchodziło ich, że umarliśmy?
Czy nadal nas kochają?

W końcu idę do naszego starego domu, który na szczęście wciąż tam stoi. Przechodzę przez ściany i patrzę na posklejane zdjęcia zaśmiecające ściany.

Jedno było z moich urodzin, kiedy dostałam gitarę. Wyglądałam na bardzo szczęśliwą. Moja mama podarła to zdjęcie tuż przede mną w dniu, w którym wyszłam z domu.

Miło widzieć, że nadal o nas dbają.

Patrzę na kalendarz. Jeszcze tylko kilka dni do moich urodzin. I Luka. Tak, mamy w ten sam dzień urodziny.

Słyszę głosy w kuchni. To moi rodzice. Nie wyglądają już tak wesoło.

Siedzę na kuchennym blacie i ich obserwuję, łzy swobodnie spływają im po twarzy. Wyglądają ponuro.

- Tęsknisz za nimi? - Pyta mój ojciec. Moja mama kiwa głową.

- Codziennie - mówi, a pod koniec jej głos się załamuje. - Chciałabym tylko, żeby Ally i ja się pogodziliśmy.

- Wiem. Wszyscy byśmy chcieli - mówi tata.

Podnoszę kolana do klatki piersiowej i przytulam je do siebie.

- Tak myślałem, że tu będziesz - słyszę za sobą.

Luke. Nawet nie muszę się odwracać, żeby go usłyszeć. Ignoruję go, wciąż obserwując moich rodziców.

- Tęsknią za wami - mówi.

Wzdycham delikatnie, próbując się opanować.

- Wiem. Chciałabym tylko móc ich znowu zobaczyć - przyznaję.

Chłopak zatrzymuje się obok mnie, a ja opieram o niego głowę.

- Wszyscy byśmy tego chcieli - szepcze.

Chwytam go za rękę i stoimy razem, w ciszy, po prostu będąc ze sobą.

Zauważam, że Alex, Reggie i Julie nas obserwują. Uśmiecham się do nich słabo, ale tylko Alex to zauważa. Podnosi kciuk, a ja mrugam do niego. Uśmiecha się do mnie i wszyscy odchodzą.

Zamykam oczy, wspominając dobre czasy. Luke ściska moją dłoń.

- Chodź. Spotkamy się z chłopakami.

- Kocham was - szepczę do rodziców, ściskając mocno dłoń Luke'a.

Następnie razem znikamy. razem.