POV Sandy

Vandaag komt Daniel eindelijk. Ik weet nog niet precies of ik daar zin in heb. Aan de ene kant wel, want ik heb hem enorm gemist en hij heeft dit appartementje nog nooit gezien. Maar aan de andere kant, hij heeft nogal veel stampij gemaakt over de telefoon over Don. Ik snap niet waarom hij zo moeilijk doet. Ik bedoel, Don is toch gewoon een collega en toevallig buurman waarmee ik dus een paar keer per week een kleine twintig minuten in een auto zit. Toch?! Ik begin een beetje te twijfelen. Misschien zijn Don en ik gewoon vrienden aan het worden. Maar zo snel al? Ik kijk mezelf aan in de spiegel en probeer mezelf te overtuigen dat Don slechts een collega is. Want als ik het zelf al niet eens geloof, laat staan dat ik het dan geloofwaardig over kan brengen aan Daniel. De deurbel gaat. Daar gaan we. Langzaam loop ik naar de deur. Als ik de deur open doe verdwijnen al mijn twijfels. Damn, he's hot. Ik knuffel hem en geef hem een vlugge kus. 'Hey Dan, welkom in mijn stulpje.' 'Hi San. Geef me eens een rondleiding. Ik ben benieuwd.' Ik grinnik en loop naar de woonkamer. 'Nou kijk, hier is dus het koffiezetapparaat.' 'San! Kap daar eens mee. Ik wil straks wel koffie, maar eerst de rest van je appartement. Waar is Rachel trouwens?' Ik lach. 'Boodschappen doen. Dat deed ze in Nijmegen al altijd op zaterdag, dus nu ook uiteraard' Daniel knikt.

Na een kleine rondleiding en wat koffie ploffen we op de bank. Ik kruip tegen hem aan, ik heb hem gemist. Daniel slaat een arm om me heen. 'Ik heb je gemist San.' Fluistert hij en plant een kus op mijn haar. 'Missed you too'. Fluister ik terug. Het is vredig stil. Maar op een een of andere manier kan ik niet stoppen met denken aan Don. Wat zou hij aan het doen zijn? Ik zag Lotte vanochtend buiten lopen samen met Don. Ze liepen hand in hand. Ik voelde een steek. Maar ik weet niet wat dat betekende. Zou het een vorm van jaloezie zijn? Neh, misschien een vorm dat ik jaloers ben op de manier van hun relatie. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst met Daniel hand in hand gelopen heb. 'Waar denk je aan?' hoor ik bromstem boven me zeggen. 'Onze relatie.' Zeg ik vrij eerlijk. Ik ben eigenlijk altijd heel open geweest, Daniel wat minder. 'Wat is daar mee dan?' Daniel laat me los. Ik ga wat rechterop zitten. 'Niets. Ik heb je gewoon weinig gezien. Dat is alles.' Daniel kijkt me wantrouwend aan. 'Weet je dat zeker?' Ik zucht. 'Don, luister nou. Er is niets.' SHIT! Ik zei Don in plaats van Dan. Dit maakt het niet beter. Ik hoop zo erg dat hij het niet gehoord heeft, maar aan zijn gezicht te zien wel. 'Ik wist wel dat er iets was. Je woont hier nog maar een week en je hebt een ander. Die Don is helemaal geen collega van je he. Dit heb je gewoon verzonnen.' Ik word boos. 'Daniel dat is niet waar. Don en ik werken toevallig bij hetzelfde bedrijf. Ik heb gewoon heel veel zijn naam gehoord deze afgelopen week, dan wordt het wel eens verwarrend. Ik ben heel blij dat ik met hem mee kan rijden, scheelt mij flink wat kosten. Laat mij ook gewoon mijn werkleven hebben.' Daniel schudt zijn hoofd. 'Je lijkt wel een klein kind. Ik moet zelfs nog opletten met wie je omgaat omdat je anders binnen no-time vreemdgaat.' Dit is voor mij de druppel. 'DANIEL!' schreeuw ik. 'Hoe durf je te denken dat ik vreemdga. Zo laag ga ik niet. En al je zo graag op kleine kinderen wil letten had je zwembadmeester moeten worden.' Ik hoor Daniel grommen. 'Mijn huis uit. NU!' Ineens zakt Daniel bijna in elkaar. 'Ik zal gaan,' zegt hij zachtjes, 'maar het is niet uit toch?' Ik zie hem slikken. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dat niet. Maar flik me dit niet nog een keer.' Hij knikt en loopt het appartement uit. Hij trekt iets te hard de deur dicht. Ik zak in elkaar op de bank en barst in tranen uit. Wat heb ik gedaan?! Maar dan word ik weer boos. Hoe kon hij überhaupt bedenken dat ik vreemd zou gaan. Ik ben blij dat hij weg is. Even helemaal niemand om me heen. Al is dat van korte duur want Rachel komt thuis. 'Hey, waar is Daniel?' vraagt ze verbaasd. 'Naar huis. We hadden ruzie en ik hoefde hem even niet meer te zien.' Ik zie aan haar hoofd dat ze schrikt. 'Alles goed tussen jullie?' Ik knik langzaam. 'Ik denk het.' 'Mooi.' Ik sta op en help haar met de boodschappen. 'Rach, als ik een tip mag geven. Begin nooit aan een relatie. Het is soms echt even een hel.' 'Ach lieverd toch. Alles komt goed. Misschien is Daniel gewoon niet de ware.' Ik zucht. 'Misschien niet, maar hij is wel heel hot.' Ze knikt. 'Dat is waar. You're a lucky bird.' Ik lach en geef haar een knuffel.

Het is maandag. In gedachte verzonken zit ik in de auto. Gister heb ik nog een tijd met Daniel gebeld. Het is weer goed. Hij zag ook in dat hij fout zat. Dus de liefde is terug in de lucht. We hebben afgesproken dat we elkaar elk weekend gaan zien. De ene week is hij bij mij, de andere ik bij hem. Dat gaat denk ik goed doen voor onze relatie. 'San. Is alles weer goed tussen jou en je vriend?' Ik schrik op. 'Hoe weet je dat?' verbaasd kijk ik Don aan. 'Ik hoorde je schreeuwen en niet lang daarna vertrok die jongen weer. Ik neem aan dat jullie ruzie hadden.' Ik knik. 'Sorry, ik hoop dat ik je opnames niet verstoord heb met mijn gegil.' Don gniffelt. 'Maak je daar maar niet druk over. Zolang alles weer goed is tussen jou en je vriend is alles goed.' Ik knik. 'Nou, dan is gelukkig alles goed.' 'Fijn.' Zegt Don met een glimlach op zijn gezicht.