POV Sandy

Vermoeid zak ik op mijn stoel. Het is nog te vroeg om iets uit te voeren. Arvy komt binnenlopen. 'Hey San.'Zegt hij. 'Hoi.' Brom ik terug. 'Wat is er met jou aan de hand dan?' vraagt hij verbaasd. 'Het is maandagochtend Arv. Was dit nog een vraag?' Arvy grinnikt. Ik doe mijn PC aan. Kijken wat mijn agenda deze week voor activiteiten voor me heeft. Hmm. Ohja. De hele week meetings als voorbereiding voor seizoen 7. De tijd gaat snel. Seizoen 6 is nu bezig en we willen het tempo er echt wel in hebben. Ik heb ontzettend veel zin in een volgend seizoen. Mijn telefoon gaat. Het is een anoniem nummer. Ik neem dan toch maar op. 'Met Sandy de Zeeuw.' Zeg ik opgewekter dan ik me voel. Wie belt er immers om kwart voor 9 's ochtends op een maandag?! 'Dag Sandy.' Ik hoor een stemvervormer. Ik schrik. Wat moet deze persoon van me hebben. 'We hebben jouw meest gewaardeerde persoon te pakken. Als jij niet doet wat wij van je vragen, kan het zomaar slecht aflopen.' Ik zet grote ogen op. Wacht wat? Mijn hoofd begint met malen. Wie zou het zijn? Rachel? Lizzy? Don? Mijn vader of moeder? En wat moeten ze van me? Wie is ze eigenlijk? Ik tik Arvy aan en gebaar naar hem dat hij stil moet zijn. Ik zet mijn telefoon op luidspreker. Zo ben ik in ieder geval niet alleen. 'Uhm. Mag ik vragen wie je hebt dan?' De stem begint met lachen. 'Sandy, Sandy, Sandy. Je weet toch zelf ook wel van wie je het meest houdt. Maar goed. Ik zal je even vertellen wat we van je verwachten. We willen dat je zo meteen de verhuurder van je appartement belt om te zeggen dat je de huur wil opzeggen. Het is 8 juli vandaag. Ik weet dat je contract de 10e afloopt. Dus als jij 11 juli nog steeds in dat appartement rondloopt, zijn de gevolgen ernstig. Oh en vertel niemand dit. Als we merken dat iemand anders ervan af weet zullen de gevolgen ook te merken zijn. Omdat we niet de slechtste zijn, zullen we deze persoon niet vermoorden. Maar het kan zijn dat deze persoon dan met afgeknipte tenen, die door een nagelknipper zijn afgeknipt, door het leven moet.' Toen werd er opgehangen. Beduusd blijf ik zitten. Arvy kijkt me aan maar zegt ook niets. 'Goed.'Breng ik uiteindelijk uit. 'Wat was dit?' vraagt Arvy verbaasd. Ik haal mijn schouders op. Het enige wat ik nu moet weten is of iedereen veilig is. Ik ga een lijstje maken met alle mensen die me dierbaar zijn. Rachel, Don, mijn familie. 'Weet jij nog mensen Arv?' Hij schudt zijn hoofd. Ik sta op en loop richting de chill-room. Als ik daar aankom zie ik Don zitten. Ik kijk Arvy opgelucht aan. Hij krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. Dat is in ieder geval een veilig. 'Hey Jer.' Zeg ik, zo normaal mogelijk. Hij kijkt verbaasd op. 'Wat?' 'Wil jij Rachel ff voor me appen. Ze reageert niet op mij, maar misschien sta jij hoger op haar lijstje. Ik wil namelijk weten of ze vanavond wil koken.' Jer grinnikt en pakt zijn telefoon. Ik praat wat met Don. Al snel zegt Jer: 'Uh San. Jij zou vanavond koken zegt Rach.' Ik kijk dankbaar naar Arvy. Hij knikt. Nu alleen nog mijn familie. Ik durf niet te bellen. Wat als de gasten een soort track-systeem hebben. Ik probeer na te denken. Maar elke seconde worden mijn gedachte erger en zie ik mijn zusje zonder tenen. Dit moet ik oplossen. Wacht, ik heb iets. 'Uhh Don.' Zeg ik en hij kijkt me aan. 'Volgens mij ben ik mijn notitieblok vergeten in de auto, mag ik de sleutels ff hebben.' Don knikt en geeft ze aan mij. Dan komt Niels binnen. 'Hallo hallo. Vandaag zijn de laatste opnames van seizoen 6. Verder gaan wij intern aan de slag met seizoen 7. Daar horen jullie later meer over.' Iedereen staat op. Ik loop met Arvy richting ons hokje. Niels komt achter ons aangelopen. 'Sandy!' Ik kijk om. 'Hey Niels.' 'Wat ga jij nu doen?' 'Ik moet even wat fixen voor een telefoontje van vanochtend en daarna wil ik een schema maken voor de planning van gesprekken van deze week.' Niels knikt en loopt naar de opname ruimte. Arvy kijkt me aan. 'San. Ik rijd mee.' Ik knik.

Gespannen zitten we in de auto. We spreken geen woord met elkaar. Ik maak de afslag naar mijn ouders' huis. Ik merk dat ik steeds zenuwachtiger word, des te dichter ik bij mijn ouderlijk huis kom. Ik zie dat de auto's er allebei staan. Dat zegt nog niets. Ik parkeer de auto en vlieg eruit. De auto staat zeer verkeerd geparkeerd, maar ach. Zolang mijn ouders en zusje maar thuis zijn. Daar gaat het me nu echt om. Ik bel aan. Mijn moeder doet open, gelukkig. 'Hey mam. Waar zijn pap en Liz?' Mijn moeder kijkt me verbaasd aan. 'Pap is hier in de woonkamer. Liz is naar school.' Ik schrik. Mijn telefoon gaat, ik neem op. 'Dat is jammer.' Hoor ik aan de andere lijn. 'Als je Arvy niets had laten weten was alles goed geweest. Wil je Lizzy's tenen nog hebben?' Ik zak in elkaar. Nee. Nee! NEE! Dit mag niet. Arme Lizzy. Waarom nou? Ik merk dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik heb het verpest. Het is allemaal mijn schuld. 'Sandy. Saaandy. Sandy!' Ik hoor iemand mijn naam roepen. Mijn moeder denk ik. Ik wil geen aandacht geven aan haar. Ik wil haar niet vertellen dat ik het leven van haar dochter heb verpest. 'SANDY!' De stem wordt luider en er wordt aan me geschud. De stem is te laag voor mijn moeder. Ik kijk op om te kijken wie het wel is. Ik moet mijn ogen opendoen. Eerst wrijf ik de tranen uit mijn ogen en dan open ik langzaam mijn ogen. Ik kijk in Dons ogen. Wat doet hij nou hier? Ik lig op mijn bed. He? Ik snap er niets meer van. Ik kijk verward om me heen. Rachel staat in de deuropening. Wat gebeurt hier. 'Hey San. Dat mocht ff duren? Wat is er gebeurd?' Don praat tegen me. Ik registreer het. 'Hey.' Zeg ik zwakjes. 'Waar is Liz. Hoe is het met haar tenen?' Don begint te gniffelen. 'San. Je hebt gedroomd.'