POV Sandy

Ik kijk op mijn telefoon. Don heeft geappt. Of ik morgenochtend nog mee wil rijden. Ik twijfel. Aan de ene kant lijkt me dat echt super chill want dan hoef ik niet met het OV. Aan de andere kant moet ik dus wel met hem meerijden. En wat als Daniel dat hoort. Daniel is niet super jaloers aangelegd maar toch. Ik mis Daniel wel. In Nijmegen was hij er bijna dagelijks en nu niet. We zijn al een 10 maanden samen. Tijd vliegt zeggen ze dan. Zo voelt het ook wel een beetje. Als we een avond uit zijn voelt het echt alsof we 3 minuten bij elkaar zijn terwijl dit in werkelijkheid soms een hele dag kan zijn. We hebben het nooit naar elkaar uitgesproken maar we houden van elkaar. Dat weet ik vrij zeker. Er heeft altijd een soort spanning rond die woorden gelegen dus hebben we het nooit gezegd. Maar ik voelde afgelopen woensdag wel een soort klik met Don dus ik denk dat ik het wel gewoon doe. Ik reageer dat ik rond een uur of half 8 bij z'n deur ben. Het liefst zou ik nu heel hard gillend naar Rachel rennen, maar ja, dan hoort Don dat en dat is dan direct weer gecompliceerd enzo. Zonder geluid te maken ren ik gillend naar Rachel. Ze zit op de bank en kijkt me raar aan. 'Wat is er met jou aan de hand dan? Alles goed? Moet ik je naar een instelling brengen? Wil je even met een psycholoog praten?' Ik begin te lachen. 'Nou, mevrouw de spiegeloog,' begin ik met een glimlach op mijn gezicht. 'Ik heb zojuist mijn collega laten weten dat ik morgen met hem meerijd en ik weet niet zo goed hoe ik me erover voel. Maar als ik ga gillen omdat ik hem appte dan hoort hij dat.' Rachel schudt lachend haar hoofd. 'Jemig Sandy. Waarom weet je niet hoe je over dit voorval voelt?' zegt ze alsof ze al jaar en dag een psycholoog van de bovenste klasse is. 'Hmm. Omdat ik bang ben dat hij me niet mag. Omdat hij misschien wel denkt dat ik alleen maar mee wil rijden omdat hij bekend is. Omdat ik het waarschijnlijk niet kan laten om morgen een sarcastische opmerking over zijn auto te maken.' 'San. Hoor je jezelf wel praten. Allereerst, hij mag je sowieso. De klik die ik woensdagavond tussen jullie voelde was vanaf de eerste seconde echt heel goed. Dus daar zou ik me oprecht niet druk om maken. Daarnaast was je afgelopen woensdag zo normaal dat hij niet gaat denken dat je alleen maar met hem omgaat omdat ie bekend is.' Ik knik. Ze heeft goeie punten. 'Oh en volgens mij is Don groots liefhebber van sarcasme dus dat levert denk ik alleen maar leuke gesprekken op.' Ik moet lachen. Het is wel waar. Don is zeer sarcastisch aangelegd. Een van de redenen dat ik het ontzettend leuk vind om zijn video's te kijken. Daniel vindt het maar raar dat ik, als meisje, gaming kijk. Maar dat boeit me echt niet. Daniel hoeft niet mijn hele leven uit te stippelen, ik ben gehecht aan vrijheid. Ik ga in Rachels armen op de bank liggen. 'Je bent nu de plaatsvervanger van Daniel geworden.' Zeg ik. 'Wat nou als ik dat helemaal niet wil?' zegt ze. Ik lach. 'Heb je lekker pech' en ik duw mezelf nog iets dieper in haar armen. Ik hoor dr zuchten maar ze accepteert mijn keuze.

Met een diepe zucht stap ik mijn bed uit om mijn wekker uit te kunnen zetten. HALF 7!! Wie bedenkt dat. Dat is echt nog midden in de nacht. Op het meest slakkentempo wat ik ooit geproduceerd heb loop ik naar de badkamer. Ik poets mijn tanden en spring ff onder de douche. Niet dat ik er wakkerder van word, maar mijn haar kan ik dan wel beetje fatsoeneren. Ik sta bijna te slapen in de douche. Als ik eronderuit kom zie ik dat het al over zevenen is. Shit. Ineens moet ik opschieten. Voordat ik me aankleed zet ik het koffiezetapparaat aan. Dan loop ik terug naar mijn slaapkamer en schiet ik mijzelf in mn jeans en een blouse. Ik ga tenslotte op een kantoor werken en vanuit mijn studententijd weet ik dat een blouse dan flink gewaardeerd wordt. Ik vind het ook eigenlijk prima zitten. Sommige meiden hoor je er over klagen, maar ik snap niet waarom. Het is wat luchtiger dan een shirtje ofso. Ik loop naar de keuken en smeer twee crackers met wat beleg. Die duw ik gauw in mijn mik en giet er een koffie achteraan. Waar is de kauwgom?! Ik kijk in de kast maar ik zie dat potje nergens staan. Ik kijk op mijn horloge. Nog 5 minuten en ik moet mijn schoenen ook nog aan. Nouja, eerst die dan maar aandoen. Ik loop naar de gang en kies mijn zwarte Nike's uit. Mijn oog valt op het kauwgompotje, die daar op het schoenenrek staat. RACHEL!! Nou goed. Ik heb hem gevonden. Ik trek snel mijn schoenen aan en prop dat langgezochte kauwgompje in mijn mond. Ik doe de deur open. Oh wacht, mijn sleutels. Ik snelwandel terug naar de woonkamer. Op de tafel liggen mijn sleutels. Ik pak mijn tas, want die was ik ook nog bijna vergeten, en een jas en trek dan de deur achter mij dicht. Gelukkig. Don is er nog niet. Ik kijk op mijn telefoon. 07:29. Lekker op tijd San. Ik kan mezelf niet echt een houding geven. Moet ik nou tegen de muur aanleunen? Of juist gewoon staan? Moet ik aanbellen bij Don? Moet ik al naar beneden? Ik kijk nog eens in mijn mobiel. Ik had beloofd voor zn deur te staan. Oké, dan hoef ik dus niet naar beneden. Ik scrol door insta heen. Wat een troep is daar ook eigenlijk. Allemaal chicks die ervoor zorgen dat zij de standaard worden. Mega dun, bijna lelijk dun, en ziek veel make-up. Zucht. Ik schud mijn hoofd. Deze maatschappij is ruk. 'Wat zit jij je hoofd te schudden op deze vroege ochtend?' hoor ik. Ik schrik er een beetje van. Ik had Don niet aan horen komen. 'De rukke maatschappij met insta-chicks.' Don knikt. 'Ja, dat levert zo veel schade aan zoveel mooie meiden. Als ik me ooit ergens nog hard voor wil maken is het daarvoor.' Ik glimlach zwakjes. 'Anyways, let's go. Mijn auto staat beneden in de garage.' Zegt Don. We stappen samen de lift in. Mijn verlegenheid is bijna helemaal weg. Ik voel me op mijn gemak bij hem.