POV Sandy

Niet huilen. Niet huilen. NIET HUILEN. De stem in mijn hoofd schreeuwt naar mijn traanbuizen. Het is een herrie. Ik kan me eigenlijk niet eens concentreren op wat de ambtenaar allemaal zegt. Ik kan ook eigenlijk niet geloven dat ik hier zit. Vandaag was een drama, of nou ja drama. Mijn wekker zou zeggen van wel. Het was vanochtend 4 uur toen die af ging. Met heel veel pijn en moeite kon ik een heel klein beetje uit bed komen. Het was raar om niet naast Don wakker te worden, maar helemaal alleen. Maar het is het allemaal waard. Ik kijk naast me, naar Don. Ik zie aan z'n gezichtsuitdrukking dat hij ook zenuwachtig en emotioneel is. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Dit is de dag, de dag! De dag dat ik mezelf officieel Sandy Plevier mag gaan noemen. Don heeft door dat ik hem aanstaar, want hij kijkt mijn kant op. Dat was een fout, want nu ik in zijn ogen kijk komt die ene traan toch echt naar buiten. Hij fluistert zachtjes: 'Ik hou van je, San.' Eikel, nu komen er nog meer tranen. Ik probeer ze binnen te houden, anders ben ik vanochtend voor niets zo ontzettend vroeg mn bed uit gekomen. Ik pak zachtjes zijn nu nog ring-loze hand en knijp er zachtjes in. Kom maar door met die vraag. De ambtenaar is druk bezig met haar verhaal over onze levens. Wat een gezeik was dat, al die vragen die we moesten invullen. Maar ik ben nu wel blij dat we het gedaan hebben want het maakt het verhaal een stuk persoonlijker en grappiger. Er zitten leuke anekdotes tussendoor en het zorgt voor een prettige en ontspannen sfeer. Dan is het eindelijk tijd voor die echte vraag. Die vraag waarbij het antwoord allang bekend is. Iedereen in de zaal weet al wat we gaan antwoorden, en toch is het spannend. 'Jullie zijn voor mij, ambtenaar van de burgerlijke stand verschenen, om, in tegenwoordigheid van ons allen te verklaren dat je bereid bent je aan de wettelijke verplichtingen te houden. Ik verzoek de aanstaande echtgenoten op te staan, elkaar de rechterhand te geven en mijn vraag te beantwoorden:

Don Antonius Plevier neemt u aan tot uw wettige echtgenote Sandy Noëmi de Zeeuw en belooft u trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt?' Don kijkt mij aan. 'Ja, dat beloof ik.' Klinkt zijn heldere stem door de doodstille zaal. 'En Sandy Noëmi de Zeeuw neemt u aan tot uw wettige echtgenoot Don Antonius Plevier en belooft u trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt?'Ik merk dat ik niet zo helder kan praten als Don, maar ik doe mijn best. 'Ja, dat beloof ik.' Mijn stem is zacht en gebroken, maar oprecht. 'Dan verklaar ik als ambtenaar van de burgerlijke stand van deze gemeente dat u vanaf nu als man en vrouw door de echt aan elkaar verbonden zijn.' Die ene traan ontsnapt toch, maar het boeit me niet. Ik ben getrouwd met Don. Het leven is goed. Dan komt Rachel aangereden met een kinderwagen. Anderhalve maand geleden is Lieke geboren. Het is zo'n lief meisje. Dus Don en ik waren er vrij snel over uit dat zij de ringen mocht komen brengen. Maar, je kan uiteraard niet van een baby verwachten dat ze iets vast kan houden, dus het kussentje ligt op haar buik. Ik pak het er voorzichtig vanaf, aai even over haar hoofd en kijk dan terug naar Don. Wat houd ik van deze man, correctie, van mijn man.

Ik houd Dons hand vast. We zitten in een schattig zaaltje waar we met de daggasten net gegeten hebben. Het duurt zeker nog wel anderhalf uur voordat de rest van de genodigden ook komen, en dus zijn we druk bezig met de speeches. Don en mijn speeches zijn op het eind. Mijn vader heeft al een speech gegeven en Dons moeder ook. Rachel, als mijn getuige, is net klaar en nu klimt Rudi op het podium. Hij was Dons getuige, en dus vond hij dat hij ook recht had op een speech. Don knijpt zachtjes in mijn hand, en mijn hart maakt een klein sprongetje. 'Goed, dames, heren, bruidspaar.' Rudi staat met een microfoon in zijn handen. 'Ik vond het meer dan terecht dat ook ik een speech mocht geven. Hiervoor heb ik meerdere argumenten, die ik even langs wil lopen. Allereest, stelt u zich voor. Het is 's ochtends half 8. Je hebt een lift kunnen regelen om naar je werk te kunnen rijden. De ander, met wie je dus carpoolt, geeft aan dat hij om half 8 altijd vertrekt. Want, zijn buurvrouw gaat ook mee en moet er echt om 8 uur zijn. Moe en chagrijnig om het tijdstip kom je aan in de afgesproken garage. De desbetreffende auto staat nog, dubbel geparkeerd moet ik er wel bijzeggen, maar de collega staat nergens. Je loopt dus maar naar de lift, en met dat je op het knopje hebt gedrukt springt de lift open. Daar staat de collega, met zijn buurvrouw, TE ZOENEN!' Ik rol met mijn ogen. Uiteraard herinner ik me dit nog, het was immers de eerste echte dag dat we samen waren. 'Vervolgens mocht ik er niets over zeggen EN moest ik ook nog achterin zitten. Dit was reden 1. Door naar reden 2.' Ik kijk Don aan en hij mij. We moeten allebei lachen, zo is herinneringen ophalen nog niet zo erg. 'Biceps. Dat is de hele reden. Als eenieder de biceps van Don vergelijkt met die van mij, is het vrij duidelijk wie er meer heeft. Daar was ook Sandy achter gekomen. Al snel was de echte reden van hun gastvrijheid bekend. Ik diende daar als leuning. Elke keer als ik op de bank zat, werd er tegen mijn biceps aangehangen. En het erge is, Don snapte het volledig.' Rudi kijkt mij doordringend aan. Ik haal lachend mijn schouders op. 'Dan nog een wat serieuzer argument. Of in ieder geval een serieus verhaal. Ik vraag daarbij ook dat iedereen dit ook serieus neemt. Zo heel af en toe heeft Sandy momenten waarop ze van wijsheid spreekt. Ik weet het, het gebeurt zelden, maar ik mocht erbij zijn. Sandy, onze analist, had mij en mijn gedrag geanalyseerd en was tot de conclusie gekomen dat ik volwassen ben.' Ik hoor her en der wat protesterende geluiden uit het zaaltje komen. Ik moet zachtjes grinniken. Rudi gaat verder, 'en omdat ik dit jullie niet wil onthouden, heb ik een klein cadeautje voor jullie meegenomen. Want, Sandy gaf aan dat het hebben van een plant spreekt van volwassenheid. Nu snappen jullie ook wat de vreemde opdracht was die jullie moesten uitvoeren.' Ik kijk wat verbaasd, maar de rest van de zaal lijkt het te snappen. Rudi loopt naar een doek en tovert er iets groens onderuit. 'Het is een kamerplant!' Ik lach. Wat een fantastische jongen is het ook. Ik trek Don mee omhoog en samen lopen we naar het podium. Rudi overhandigt mij de plant. Maar dan zie ik pas dat deze nep is en dat er op elk papieren blad wat geschreven is. Ik voel de tranen opnieuw opkomen. Wat is mijn leven toch goed.

AN: kusjes. We zijn bijna aan het einde tho, verwacht nog 3 hoofdstukken en een epiloog.