Het was weken nadat ik op het kamp aangekomen was en mijn plek gekregen had. Het verschil was enorm, ik kon nu serieus te werk gaan en mijn doel waar gaan maken. Sukkelig liep ik door een straat van een stil dorpje, er was nog geen hond buiten en er klonk amper geluid. Of.. Leek dat zo. Plots klonk er een harde schreeuw, een stuk verderop en hard gepraat. Ik pakte mijn stok en snelde me naar de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Hoogstwaarschijnlijk waren het gewoon irritante dreuzels, maar ook dat was de moeite waard om naar te kijken. Al was het om de verveling die er heerste te dimmen. Maar toen ik dichterbij kwam, merkte ik op dat dit geen simpele dreuzels waren. Er leek iemand op de grond te zitten, met meerdere volwassenen eromheen. Een grijns vormde op mijn gezicht toen ik de mannen herkende als dooddoeners uit het kamp. 'Goedemiddag,' zei ik kalm en grijnzend. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een meid op de grond zitten. Vastgebonden en al. Ze keek naar de grond. De mannen keken naar me, fluisterde wat en waren daarna kort stil. 'Hey knul, wij moeten gaan, maar Ryan stelt het vast op prijs als je het voor elkaar krijgt dat zij mee komt naar het kamp.. Je hoort later wel waarom,' zei na een tijdje een man. Nog voordat ik kon antwoorden riep de meid door me heen. 'Ik ga niet mee schoften!' klonk de kwade stem. Ik trapte even richting haar knieschijf als teken dat ze stil moest zijn, wetend dat het een gevoelig plekje was. En inderdaad, de meid kromp ineen. 'Komt goed, ik zal hem niet teleurstellen,' zei ik daarna kalm. De mannen knikte, zeiden verder niks en verdwijnselden. Dus, ik werd hier achtergelaten met een dame die om onbekende redenen naar het kamp moest komen maar dat niet wilde? Right.. Logisch.. Ik keek naar de meid en knielde. 'Dus..' grijnsde ik en ik tilde haar kin op, zodat ze me wel moest aankijken. Het boze blik van de meid rond mijn leeftijd bleef nog een tijdje naar onderen staren, maar keek me na even aan. Ik viel direct stil. De bruine ogen. Het blik. Ik kende het, ik had het eerder gezien maar wist niet meer waar. En het leek heel kort alsof de meid voor me hetzelfde dacht. Maar dat leek was zo. Ik keek haar kalm aan. 'Dus madame wilt niet mee.. Waarom niet dan?' zei ik kalm en ik cirkelde even om haar heen. 'Ik hoef niet terug naar die pokkeplek,' snauwde ze naar me. Ik keek haar aan. 'Terug? Je bent dus gewoon al een dooddoenertje..' grijnsde ik en ik liet mijn vingers glijden over haar linkerpols. 'Blijf van me af!' snauwde de meid, waarna ze zich los probeerde te trekken wat niet kon door de touwen. Ik sloot mijn vingers om de stof van haar mouw en trok deze ruw omhoog, waarna het prachtige duistere teken zichtbaar werd. Een kronkelende slang, en doodskop. Ik grijnsde, het was misschien één van mijn grootste trotsen. Het bewijs dat ik écht was. Sterk was. En deze dame had het dus ook in zich. Ze trok haar arm los, wat ik liet gebeuren. 'Waarom zou je niet terug willen komen?' vroeg ik met een kalm stem. 'Terug?! Omdat, ik hoef niet bij monsters als jullie te zijn!'
'Monsters?'
'Ja, merk je dan niet dat dat is wat je bent!'
'Dus jij bent ook een monster?'
Even was het stil. Mijn opmerking had haar blijkbaar aan het denken gezet en mij ook. 'Ik wil niet meer,' zei ze na even met een zucht. 'Ik heb er niks. Niemand. Dan ben ik liever hier,' reageerde ze. Ik keek haar aan, nogsteeds verward dat ik haar blik leek te herkennen, maar het gewoon geen plaats kon geven. 'Hier heb je waarschijnlijk nog tien keer minder, met het teken, niet waar?' zei ik kalm. Ze haalde haar schouders op was ik als een 'ja' opvatte. 'In het kamp heb je tenminste een plek,' zei ik tegen haar, proberend haar te overtuigen. Niet dat ik haar nodig had binnen het kamp en ik zag ook niet veel in de meid, maar blijkbaar was er íets waarom het nodig was.

Het duurde even, maar na een tijd was het me blijkbaar gelukt om haar te overtuigen om mee te gaan naar het kamp. 'Finite,' mompelde ik over de touwen, waardoor ze los kwam en op stond. Ik had haar nog geen eens gevraagd hoe ze heette, ik wist niks van haar. Maar ze zou wel belangrijk zijn, als Ryan, de leider van het grote kamp, haar wilde hebben. Ik trok mijn mond open om iets te zeggen, toen ik een zware mannenstem achter me hoorde. 'Wat doen jullie hier?' klonk het. Ik draaide me geschrokken om en trok me stok, waarna ik recht in de ogen keek van drie schouwers.