De lunch die samen met Ashlynn, Calum, Katana, Gabe en Merida gegeten werd, was eigenlijk best een bijzonder moment. Het was de eerste keer dat deze groep als vrienden met elkaar aan tafel zat. Er werd volmondig gesproken, maar het ging lang niet alleen over de oorlog. Iedereen moest bijgepraat worden over de avonturen van de ander. 

Het waren erg interessante verhalen, dat zeker, maar ik kon mijn gedachten er niet heel goed bij houden. Hoewel ik zo veel mogelijk probeerde deel te nemen aan de gesprekken, werd ik ontzettend afgeleid door Jurian. Ik had de grote fout gemaakt om tegenover hem te zitten, waardoor hij af en toe met zijn been langs de mijne kwam, waardoor ik sidderde. Ik probeerde dat ten zeerste te verbergen, wat hij duidelijk amuserend vond.

Op een gegeven moment koos ik ervoor om mijn benen onder de stoel te schuiven, tot ongenoegen van de demon tegenover mij. Zelfvoldaan kon ik toen wel mijn verhalen delen. 

Maar de lunch kwam ten einde en de dag was nog lang. De groep engelen inclusief Merida zouden terug gaan naar het engelen leger, om daar verder te gaan met de trainingen. Ze zouden de armbanden introduceren. Katana zou achterblijven om ervoor te zorgen dat het zwarte serafiniet ook zo omgesmolten zouden worden dat ze identiek waren aan de armbanden van de zwaardstenen. 

En Jurian en ik? Wij gingen onze eigen armbanden uitproberen. We hadden ons omgekleed en waren in de trainingsruimte. Ik haalde de twee setjes banden tevoorschijn. Een overhandigde ik aan Jurian terwijl ik de andere in mijn eigen handen hield. Slechts met het aanraken van de banden voelde ik de kracht in mijn aderen al sterker worden. 

'Dit gaat leuk worden,' merkte Jurian op, die duidelijk hetzelfde voelde. 

Ik keek grijnzend naar hem op. 'Ik wil een echte krachtmeting.' 

Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Dat lijkt me niet heel eerlijk.' 

'Ik weet dat ik sterker ben,' zei ik schouderophalend. 'Maar je kan wel je best doen, toch?' 

Hij begon te lachen. In principe zouden zijn krachten sterker moeten zijn, daar hij er meer ervaring mee had. Ik twijfelde er niet aan dat hij mij zou overmeesteren, maar ik kon altijd proberen om een zo'n goed mogelijke verdediging en aanval te leveren. Als het er op aan zou komen, zou Katherine ook sterker moeten zijn dan ik. Ook zij was een grensengel geweest, dus zij had ook de nodige kracht in haar aderen lopen. Dat had ik immers al eens mogen ervaren...

'Oké, en wat nou als ik toch weet te winnen?' vroeg hij terwijl hij zijn banden om schoof. 

Ik volgde zijn voorbeeld. 'Wat stel je voor?' 

'Dan laat je mij je verjaardagsfeest organiseren.' 

Mijn mond viel open van verbazing. 'Wacht wat?' 

'Denk je nou echt dat jouw vrienden vergeten wat jij allemaal tegen ze bazelt? Katana hoorde van Ashlynn dat je een keer had laten vallen dat je net je twintigste verjaardag zou missen op aarde.' 

Ik voelde mij ongemakkelijk worden. Ik was het geheel vergeten, mijn eigen verjaardag. Het was waar. Toen ik stierf was het nog zo'n tweeënhalve maand tot mijn twintigste verjaardag. Hoe lang was ik nu hier? Ik had geen idee. Ik denk wel zoiets. Maar leeftijd maakte hier toch niets uit...

'Deal? Het leger kan toch wel een feestavond gebruiken.'

Fronsend keek ik hem aan. 'Ik vind het geen goed idee. Ik hoef die spotlights niet.' 

'Dan moet je winnen,' zei hij knipogend.

'Oké, maar als ik win moet je mij het mooiste plekje van de hel laten zien,' zei ik met mijn armen over elkaar geslagen. 

IJskristallen begonnen door de lucht te dwarrelen. Een uitdaging. 

'Deal,' zei hij grijnzend. 

Mijn adem vormde wolkjes in de koude lucht. Tijd om de temperatuur omhoog te gooien. Met een korte, soepele beweging vormde ik een cirkel van vuur om ons heen. Dat maakte de temperatuur daarbinnen zeer aangenaam. Het mooiste was nog dat het mij vrijwel geen moeite kostte om dit te doen, terwijl dit vroeger toch aardig wat impact had op mijn krachten.

Dat was vreemd, want de armbanden zouden enkel mijn licht- en duistermagie moeten versterken. 

Maar Jurian liet zich niet uit het veld slaan door mijn vuur. Hij vormde een muur van ijs aan de binnenkant van de cirkel van vuur. Hierdoor werden we beiden gedwongen een stap naar voren te zetten. Er was slechts een afstand van een kleine twee meter tussen ons in.

Heel even bleef het rustig en stil. We keken elkaar aan, de vonken tussen ons waren scherper dan de stekende kou die mijn warmte buitensloot. Maar daarna barstte het los.

Doordat ik zijn bewegingspatroon had geobserveerd, zag ik zijn eerste aanval aankomen. Tot mijn grote verbazing viel hij aan met lichtmagie. Dit maakte dat ik niet alleen mijn vuur inzette, om hiermee het ijs in duizenden stukjes te laten breken, maar ook mijn duisternis. Er klonk een luide klap, alsof de bliksem ergens op insloeg, toen onze twee vormen van energie in aanraking met elkaar kwamen.

En het was allemaal zo makkelijk. Waar mijn hoeveelheid aan kracht vroeger een woeste rivier leek te zijn, ging het nu zo soepel als een kabbelend beekje. En dat maakte het gebruik ervan zowaar leuk. Ik had de grootste lol terwijl ik mijn nieuwe hoeveelheid aan kracht op de proef stelde. Dit was al meer dan wat ik wist te bereiken met de aanraking van Jurian. Ik kon alleen maar bedenken welke impact het zou hebben als wij contact hadden. 

Maar dat was nu niet het doel van onze training. Ik kwam vandaag om te winnen. Ik zou hem uitschakelen alsof hij Katherine was. 

Katherine. Alleen bij die naam al begon mijn bloed te koken. Wat een vreselijk kreng was ze. Voor mijn ogen zag ik haar al, met die rot grijns op haar gezicht. De schade die ze had aangericht was niet goed te praten. En dat was alleen de schade waar we van wisten. Ze zou gaan boeten voor alles wat ze had gedaan. Ik zou vechten voor deze dimensie en de gevallen engelen en demonen eren. Niet alleen in deze dimensie, maar ook de andere dimensies die ze onder haar tirannie had geworpen. 

En met die gedachte voelde ik een nieuw vuur aanwakkeren. Het was alsof ik in lichterlaaie stond. Ik zag niets meer helder voor mij, ik zag alleen vuur. Nee, dat was niet waar. Ik zag vuur, ik zag licht en ik zag duisternis. Voor het eerst sinds ik al mijn krachten had geaccepteerd, wist ik ze te bundelen. Niet drie krachten die als kabels langs elkaar liepen. Het was één grote bundel van kracht die ik wist te beteugelen. Ik voelde alle controle.

Toen ik mijn zicht terug kreeg, zag ik Jurian afwachtend kijken. Hij gebruikte zijn krachten niet, keek mij enkel vragend aan. 

'Wat is er? Geef je je over?' vroeg hij grijnzend.

'Oh, Jur,' glimlachte ik uitdagend, met die woorden zag ik hem verstrakken en weer een gevechtspositie aannemen. 'Als ik iets geleerd heb, is het dat ik niet mag opgeven. En als je net iets dieper in mijn geest was geweest, had je dat kunnen weten.' Ik duwde zijn krachten uit mijn hoofd. 

Hij grijnsde. 'Je hebt je duisternis volledig geaccepteerd. Je krachten zijn nu gelijk.' 

Mijn krachten hoopten zich in mij op. 'Ik voel me sterker dan ooit.' 

'Zullen we het dan afmaken? Ik zal het je niet gemakkelijk maken.' In zijn ogen flikkerde een nieuw licht, alsof hij zijn eigen krachten nu ook tot een maximaal niveau kwamen.

'Kom. Maar. Op.' Daarna zette ik de zogenaamde deur naar mijn krachten iets open. Ik had de teugels in handen. Mijn kracht was optimaal, en controleerbaar. Dat maakte niet alleen mijn krachten sterk, maar het maakte mij ook mentaal heel sterk. 

Toen brak de hel pas echt los. Waar we eerder een leuk onweerspektakel hadden geleverd, waren we nu op het punt van het einde van de wereld. Onze krachten suisden door de ruimte. Het maakte een hels kabaal, maar het was tegelijkertijd ook als muziek in mijn oren. 

Ik moest enkele klappen incasseren, maar dat was oké. Ik wist namelijk dat ik Jur ook een paar rake klappen had gegeven. Met mijn duistermagie, die nu inderdaad was uitgebreid, reikte ik mentaal naar hem. Ik voelde zijn enthousiasme, zijn zelfverzekerdheid. 

Hiermee zouden we Katherine kunnen verslaan. Dit was de soort kracht die we nodig hadden. 

Door de duisternis zag ik Jurian naar mij toe komen. Ik reikte met mijn hand naar hem. Geen aanval, nee, een uitnodiging. Om onze krachten te testen.

Hij schudde zijn hoofd en schreeuwde boven het kabaal uit: 'Niet hier! Ik wil het landhuis niet afbreken!' 

Ik sloot de zogenoemde deur. Hij ook. Onze krachten waren net zo snel verdwenen als dat ze gekomen waren. En toen ze weg waren, incasseerden we de schade. Niet zo zeer bij ons, want wij hadden er zeker onder geleden, maar de ruimte... 

'Shit,' merkte Jur rustig op.

'Hmm, ja, zeg dat wel,' zei ik, waarbij ik zijn kalmte overnam. Toen we een blik wisselden, kon ik alleen maar lachen. 

Onze krachtmeting was letterlijk buiten de muren getreden. De muur waar de deur in had gezeten, was aan stukken geslagen. De frame van de deur was het enige dat nog een beetje aanduidde dat er een muur had gezeten, afgezien van de brokken steen die verspreid lagen over het naastgelegen vertrek, een opslagruimte, en de gang.

'Nou ja, ik hoorde dat er om meer opslagruimte werd gevraagd,' zei Jur schouderophalend. 

'Dit is dan wel weer een beetje letterlijk, vind je niet?' 

Er kwamen enkele mensen de gang in snellen. Ze gingen allemaal vol op de rem toen ze de schade zagen. Er klonken wat vertwijfelde geluiden.

Jur stak zijn handen op. 'Ik zal het zelf opruimen, geen zorgen.' 

Toen het groepje weer afdroop, duidelijk alleen benieuwd naar de hevige klap die geklonken had, keek ik Jur aan. 'Wie heeft er nu gewonnen?'

'Ik zeg gelijkspel,' antwoordde hij. 

Ik sloeg mijn armen over elkaar. Hoewel ik het eens was met het feit dat het een gelijkspel was, vond ik het idee van een verjaardagsfeest drie keer niets. 

Hij stapte naar mij toe en streelde met zijn hand over mijn wang. Hij boog naar mij toe en fluisterde in mijn oor: 'Accepteer het nou maar.' Zijn ademstroom streelde langs mijn oorschelp.

Ik rilde en zuchtte. 'Oké,' mompelde ik.