Let's spice things up a bit... Je bent gewaarschuwd. ^^ 

---♥---

Ik dacht er niet over na om zijn hand los te laten toen ik de deur open duwde. Ik was trots en enthousiast om Jur het leger te laten zien. Het was dan ook geen klein aantal dat hier nu op de oprit stond.

Met mijn vrije hand trok ik de deur van de hoofdingang open, om daarna het leger te bewonderen dat de tijd had gekregen om nu in zijn geheel te verzamelen. En zelfs nu vlogen er nog engelen aan. 

'Aanschouw het leger!' verklaarde ik trots.

Jurian floot tussen zijn tanden door. 'Dat is niet niks.' 

'En dit is nog niet eens alles,' fluisterde ik. 

Hij snoof lachend. 

'Nou, hup, vertel ze waar ze hun kamp op kunnen slaan. Ik zat te denken op het veld naast de stad.'

'Nou, vertel hen dat dan maar. Het is jouw leger.' 

Ik klakte afkeurend met mijn tong. 'Óns leger.' Met tegenzin liet ik zijn hand los en liep ik naar Ashlynn. Wel hoorde ik dat Jurian met mij mee liep, een kleine pas achter mij. 'Ash, begeleid het leger naar het veld langs de stad. Schrijf alles wat nodig is op, dat wordt meteen geregeld. Je bent samen met Caleb, Katana, Gabe en Merida meer dan welkom om tot het werkelijk uitbreken van de oorlog te verblijven in het landhuis, natuurlijk.' 

Ze knikte kort. 'Ik denk dat ik met een uur terug kan zijn.' 

'Prima.' 

Ze draaide zich om en begon bevelen te schreeuwen. De andere generaals namen het van haar over en daarna kwam de hele groep in beweging. 

Jurian kwam achter mij staan en sloeg zijn armen rond mijn heupen. Ik legde mijn handen op zijn armen en we keken samen toe hoe ons leger de lucht weer in schoot. 

Ik leunde tegen Jurian aan. Ik had deze subtiele aanraking gemist. Het gevoel van veiligheid dat zich daarin schuil hield. 'Lunch?' 

Jurian kuste het kuiltje in mijn nek. 'Hmm, over een uur komt Ashlynn terug, dan kunnen we net zo goed dan lunchen. Bovendien weet ik wel wat anders om in dat uur te doen.' 

Ik draaide mij om in zijn armen en liet mijn handen over zijn borst dwalen. 'Zolang het maar geen trainingssessie is.' 

'Hmm,' zei Jurian enkel, zijn ogen in die van mij vast pinnend. Hij pakte mijn handen vast en nam mij mee naar binnen. 

Ik had wel geteld twee stappen naar binnen gezet toen Jurian mij zachtjes tegen de muur klem zette. Zijn ene hand lag op mijn heup, de andere vlocht zich ineen met mijn haren. Hij kuste mij vol passie, het zinderende beest in hem liet hij iets gaan.

Natuurlijk kon ik niet ontkennen dat er ook een beest in mij was. Het schraapte met zijn nagels langs mijn binnenste. Mijn handen vonden hun vast patroon weer op Jurians rug. Zijn spieren staken heel duidelijk af. Zoveel kracht in één lichaam. 

Ik voelde hoe zijn energie mij aftastte. Ik liet het toe in mijn hoofd, liet hem mijn lust zien. Iets dat ik in meervoud in zijn ogen terug kon zien. 

Jur verbrak de kus. 'Alleen als jij het wilt.' 

Mijn handen waren inmiddels bij zijn gezicht. Ik wist niet of ik naar zijn lippen of naar zijn ogen keek, toen ik zei: 'Dat is de meest nutteloze opmerking die je tot nu toe hebt gemaakt.' Daarna kuste ik hem weer.

Hij lachte tegen mijn lippen en pakte mijn armen. Zonder moeite wurmde hij zich uit mijn grip en zei hij vervolgens: 'Niet hier.' 

Het duurde niet lang of we hadden de gang verruild voor zijn slaapkamer. Hij had de deur nog niet in het slot laten vallen of ik had zijn shirt al vast. 

Hij draaide zich grijnzend om. 'Rustig aan, kleine.' 

'Ik heb lang genoeg rustig aan gedaan.' Oh ja, dat beest had het bit vastgepakt en nu werd ik wel gedwongen om de teugels te laten vieren. 

Er veranderde iets in zijn blik. Het dierlijke in hem kwam meer naar boven, maar dat beangstigde mij niet. Ik vertrouwde hem met heel mijn hart. Ik zou mijzelf aan hem over kunnen geven, iedere keer weer.

Binnen een mum van tijd lag niet alleen Jurs shirt op de grond, maar lag de mijne er naast. Hij leidde mij voorzichtig naar het bed. Heel even stonden er vraagtekens in zijn ogen, maar die wist ik binnen een seconde weg te vagen toen ik hem op het bed duwde.

Heel even vond er een dominantiestrijd plaats, waarbij ik zeker wist dat Jur zich nog steeds inhield. Natuurlijk was hij de sterkste van ons tweeën. Brute kracht, mentale kracht en tactiek maakten dan ook dat hij als winnaar uit de strijd kwam. 

Ik liet mijn hoofd op het kussen vallen en keek hem aan. Even waren we beiden roerloos. De afgelopen weken waren als een achtbaan geweest, maar het had allemaal naar dit moment mogen leiden. En misschien was het zelfzuchtig om naar onze lusten te luisteren op dit moment, maar dat kon mij eerlijk gezegd helemaal niets schelen.

Dit moment draaide om ons. Eindelijk om ons. 

De laatste kledingstukken vonden hun weg naar de grond en daarna volgde er een gepassioneerd spel, beter dan ik ooit had mogen ervaren. Hij wist al mijn zorgen weg te vagen met een enkele blik in mijn ogen. Ik had oprecht maar één tel oogcontact nodig om helemaal te smelten. Het was een strijd van licht en duister, vuur en ijs. Een strijd zoals alleen wij die konden leveren. Liefde, passie en kracht smolten samen. 

Toen we beiden tevreden waren, lieten we ons in de kussens zakken. Nog altijd verstrengeld tekende hij cirkels op mijn buik. We hoefden niets te zeggen. 

Ik sloot mijn ogen en schoof nog wat dichter naar hem toe. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en zuchtte diep. Dit was precies wat ik nodig had gehad. Al mijn zorgen waren weggevaagd, ik zat vol nieuwe energie en kracht. 

'Eigenlijk moeten we nu wel gaan lunchen,' merkte Jur op. Hij kuste mijn kruin.

Ik kreunde. Hoewel ik wel degelijk voelde dat ik trek had, was dat wel het laatste waar ik nu zin in had. 'Ik kan wel zonder lunch vandaag,' mompelde ik. Ik sloeg mijn arm om zijn buik.

Er volgde een lange, vredige stilte. Mijn lichaam was zo ontspannen, dat ik in slaap was gevallen als we geen zwijgende elementenstrijd hadden gedaan. Hij pestte mij met zijn ijs, zodat ik niets anders kon dan terug vechten met mijn vuur. 

'Dit soort dingen moeten we 's avonds doen, zodat ik niets meer hoef te doen erna,' mompelde ik waarna ik hem aankeek. 

'Lui kind dat je er bent,' zei hij.

'Hou je waffel,' beet ik hem toe, waarna ik mijzelf weg rolde naar de rand van het bed.

Hij griste naar mijn pols, maar ik was sneller. 

'Kom eens terug,' kreunde hij. 

'Nee, nu heb je het moment verpest,' zei ik plagerig over mijn schouder.

Ik verliet de warmte van zijn lichaam en de dekens voor de koele lucht van zijn kamer. Dat hij mij nog eens extra pestte door een koude wind door het vertrek te laten trekken, werkte daar niet geheel aan mee. Maar ik weerstond mijn innerlijke drang die er op stond dat ik terug onder de dekens kroop en pakte mijn kleding op. 

Jurian zuchtte. 'Hoe kan ik het goed maken?' 

Met nieuwe energie kleedde ik mij aan. 'Dat zal ik nog even bedenken.' 

'Oh god.'

Grijnzend keek ik over mijn schouder. 'Hup, ik kom terug op mijn woorden. Ik heb honger en als je niet opschiet, ga ik gewoon zonder jou.' 

'Heks.'