Toen we onszelf hadden gecontroleerd op eventuele stekels van het duistere wezen, waren we er klaar voor om hetgeen te ontdekken dat dit wezen moest beschermen. Maar niet voordat Calum mijn grootste wonden had geheeld, zodat ik niet meer energie kon verliezen. Hoewel ik dat niet nodig vond, stonden mijn vrienden er op. 

Maar het gevecht was het waard geweest. Het was het meer dan waard geweest. Want nog voordat wij goed en wel in de gigantische grot waren gekomen, hoorden we al enthousiaste kreten van onze verkenners. Hun fakkels verlichtten slechts een klein deel van de grote hoeveelheid zwaardsteen dat er in de ruimte was. Maar toen ik mijn vuur als een zon aan het plafond liet stralen, zagen we waarvoor we gevochten hadden. 

De hele grot was gevuld. Het was niet moeilijk om de bijzondere steen van de doodnormale rotsen te onderscheiden. Niet alleen straalde het kracht uit, maar het wist ook een bepaalde, blauwe gloed te produceren. Al met al was het een magisch aanzicht.

De engelen waren zowaar aan het jubelen en juichen. Iedereen was laaiend enthousiast, want we wisten allemaal wat dit betekende. We maakten een kans om deze oorlog te gaan winnen. 

Er trok een geamuseerde glimlach rond mijn lippen. De engelen draaiden zich met een verwachtingsvolle blik in hun ogen naar mij toe. 'Neem zo veel mogelijk mee. Stop alle tassen en kisten vol.' Er klonk instemmend geluid. 'We moeten een oorlog winnen.' 

Het gejuich dat tegen de muren van de grot weerkaatste, was bijna oorverdovend. 

We kwamen met kilo's zwaardsteen de berg weer uit. De stemming was gemoedelijker dan ik ooit had mogen ervaren. Veel engelen verwoorden hun enthousiasme naar mij, of lieten een vreugdige, dan wel dankbare, uitdrukking zien. 

Calum klopte mij op mijn schouder. 'Dat heb je echt top gedaan.' 

'Ik? Ik heb niet veel gedaan,' zei ik enkel.

Katana, die er ook bij kwam staan, begon te lachen. 'Ben je gek? Je hebt ze geleid, beschermd en geïnstrueerd. Je bent een leider, Feline.' 

Een warm gevoel verspreidde zich in mij. Het was niet mijn vuur, nee, het was trots. Het voelde ontzettend goed. We hadden deze missie tot een goed einde weten te brengen, onder mijn leiding. Wie had ooit gedacht dat ik een leider kon zijn?

Katana en Calum liepen samen door, met elk een zware tas met zwaardsteen. 

En op dat moment mistte ik Jurian. Op dit moment wilde ik niets liever dan mijn enthousiasme over deze missie met hem delen. Hem heel even aanraken, al was het slechts een fractie van een seconde. 

Zoveel vrienden om mij heen en toch voelde ik mij alleen. 

Diep van binnen voelde ik ook een zekere hoeveelheid angst. Ik had geen flauw idee hoe het met hem ging. Natuurlijk kon hij zichzelf staande houden. Hij was de sterkste grensengel die ik kende. Hij kon zijn mannetje staan. Maar Katherine was daar. Jurian vertelde mij dat ze na een dimensiewissel niet meer over haar volledige kracht beschikte, en om die reden geen ware tegenstander voor ons was. Maar als zij al sinds haar aankomst niet meer teruggekeerd was naar haar eigen dimensies, dan kon dat betekenen dat ze haar kracht langzaamaan weer terug had. Dat maakte haar wel degelijk gevaarlijk.

Twee dagen. Met de voorspoedige resultaten, konden we morgen misschien al wat vroeger naar de hel gaan. Dan kon ik dit leger, mijn leger, meenemen naar het slagveld. Een idee dat mijn hele lichaam liet sidderen. 

Maar dat was niet mijn zorg toen ik mijn kantoor weer binnen kwam. Ashlynn stond bijna letterlijk met haar handen in haar haren tegen een andere vrouw te praten. Vanaf de achterkant zag ik alleen maar rossige krullen in een paardenstaart. De vrouw had een slank postuur en toen ze een blik over haar schouder wierp, zag ik haar jeugdige uitstraling en de vurige blik in haar blauwe ogen. 

'Mijn hemel, Feline, je ziet er niet uit,' merkte Ashlynn geschrokken op. 

'De bedreiging is uitgeschakeld,' zei ik enkel, mijn blik niet losmakend van dit mogelijke, nieuwe doelwit. Ik realiseerde mij op dat moment pas dat ik nog altijd onder het bloed zat.

De jonge vrouw keek geen seconde bedenkelijk toen ze zei: 'Je moet opschieten.' 

Ik trok een wenkbrauw op. 'Je naam is mij even ontschoten?' 

Een lome grijns sierde haar lippen. Nu sprak haar blik uitdaging. 'Merida Ponts.' 

Opeens ging er een belletje bij mij rinkelen. Merida, de wederhelft van Gabe. Had hij haar gevonden of was zij hier uit eigen beweging?

'Merida vertelde mij net over de sombere toestand in de hel. Katherine heeft door gehad dat Jurian en jij op het moment van elkaar gescheiden zijn en is begonnen met aanvallen op enkele dorpen,' zei Ashlynn. Ze was een echte generaal: ze draaide er niet omheen. 'Het kan een manier zijn om jou terug te lokken, maar dat is niet zeker. We moeten wel zo snel mogelijk ons leger naar de hel verplaatsen.' 

Ik liep verder naar binnen tot ik bij mij bureau was. Ashlynn zette een stap opzij zodat ik mijn plaats op de stoel kon innemen. 

Merida zei: 'Gabe en Jurian zijn voornamelijk bezig met het verdediging. Ze hebben nog niet voldoende manschappen voor een tegenaanval.' 

Ik knikte langzaam terwijl ik de informatie verwerkte. Daarna wierp ik een blik op Ashlynn. 'Hoe lang duurt het voordat de zwaardstenen verwerkt zijn?' 

Ashlynn trok een map tevoorschijn uit de kast die vol stond met haar mooie, georganiseerde mappen. Ik durfde daar absoluut niet aan te zitten. 'Het duurt niet lang om ze om te smelten. Per draagbaar stuk duurt het plusminus een paar minuten. Ik denk dat je toch wel op zes uur zit om het allemaal om te smelten. En dan moeten er ook nog onderdelen gemaakt worden voor de grensengelen.' 

'Doe het. Zet zoveel mogelijk engelen die je kan missen in op dat project.' 

Ze knikte en liep naar de deuropening. 

'En maak iedereen klaar. We vertrekken morgen tegen het vallen van de middag.' 

Opnieuw een knik.

Merida fronste. 'Kan je niet de mensen die je al hebt vooruit sturen?' 

Ik stond op. 'Nee. We maken alleen indruk als we als georganiseerde groep binnen vallen. We moeten indruk maken met nummers.' 

Ze glimlachte. 'Nu zie ik wel wat ze in je zien.' 

'Sorry?' vroeg ik niet begrijpend.

'Jurian en Gabe,' zei ze schouderophalend. 'Ze vertelden mij al dat je een vurig type was. Dat, als je in jezelf geloofde, je voor je zaakje zou staan.' 

Ik was dankbaar voor die woorden. Zelfs op deze afstand zouden ze hun vertrouwen in mij niet laten varen. Deze mensen... Jurian, Ashlynn, Gabe, Calum en zelfs Katana, ze waren familie voor mij geworden. 

En ik zou mijn leven geven voor mijn familie. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.