Ook al waren het hersenspinsels geweest, kon ik de ervaring niet loslaten. Er had zeker een kern van waarheid in zijn woorden gelegen. Ik was hier gekomen en had me eigenlijk zonder twijfel aangesloten bij de groepering. Eigenlijk had ik over het algemeen weinig terug gedacht aan mijn familie, terwijl zij waarschijnlijk aan het rouwen waren. 
Ik zou ze nooit meer zien. Nóóit meer. Zou dat ooit tot me doordringen?
'Weet je,' begon Calum subtiel. 'In principe heb je het meeste aan eten als je het ook daadwerkelijk opeet.' 
Het enige wat ik deed was met mijn vork het eten heen en weer schuiven. 'Ik heb niet zoveel honger.' 
'Kon je dat niet zeggen voordat we het eten besteld hadden?' 
We zaten in een klein, knus restaurantje. Ondanks de vele ramen die het zonlicht binnen lieten, brandden er overal sfeervolle kaarsen. De meeste tafeltjes waren bezet en iedereen leek in een opperbeste stemming te zijn. 
Calum prikte met zijn vinger tegen mijn hand. 'Kop op, er staan nog heel veel leuke dingen op je te wachten.' Hij legde zijn hand op mijn hand en stuurde een koelte door mij heen. Mijn gezichtsveld werd wazig en ik was opeens hoog in de lucht, de wolken schoven langs me heen. 
Ik zoog de lucht naar binnen en piepte: 'Hoogtevrees.' Meteen keerde mijn zicht weer terug. 'Ja, super leuk,' beet ik hem toe. Ik legde mijn bestek neer. 
'Dat was niet mijn bedoeling,' zei hij. Aan zijn ogen kon ik zien dat hij het meende. 
'Wat stond er eigenlijk nog meer op het programma vandaag?' vroeg ik aan hem terwijl ik mijn drinken op maakte. 
'Ik wilde eigenlijk met je gaan vliegen,' antwoordde hij nadat hij het laatste beetje van zijn eten had weggewerkt. Toen ik nadenkend bleef zwijgen, zei hij: 'Je kunt het niet voor eeuwig blijven uitstellen, Feline. Iedere engel moet kunnen vliegen. Als we onze vleugels niet kunnen gebruiken zijn we kwetsbaar.' 
Ik wreef met mijn handen over mijn armen. 'Ja, dat begrijp ik. Ik zou de groepering alleen maar tot last zijn als ik mijn angst niet onder ogen zou komen.' 
'Ik ken nog iemand die haar hoogtevrees heeft overwonnen sinds ze hier is,' merkte hij subtiel op. 
Natuurlijk wist ik meteen over wie hij het had. 'Ashlynn?' vroeg ik verbaasd. 
Hij knikte met een grijns. 'Daar heb ik haar overheen gehaald en zij begon te krijsen wanneer ze slechts twee meter boven de grond hing.' 
Ik schudde mijn hoofd. Ashlynn had mij juist een persoon zonder angsten geleken. Dat zij zo'n last had gehad van hoogtevrees, zou bij mij nooit zijn opgekomen. Dat zou veelbelovend zijn. Hoogtevrees was iets geweest wat ik altijd onder stoelen en banken had geschoven. Wellicht was dat ook een prima manier geweest om mijn vleugels mee op te roepen. 
'Stapje voor stapje?' vroeg ik voorzichtig aan hem. 
Zijn ogen fonkelden. 'Baby stapjes.' Zijn stem klonk standvastig. 
Nerveus haalde ik mijn hand door de losgeraakte plukken haar. 'Ik heb het idee dat ik geen keuze heb.' 
Hij haalde zijn schouders op. 'Ik kan wel zeggen dat je geen keuze hebt, maar dat is niet waar. Op die manier werk ik niet.' 
Ik wees met mijn vinger naar hem. 'Oké, ik geef het een kans. Eén kans.' 
'Dat is de juiste mentaliteit,' zei hij lachend. Daarna stond hij op en ging hij de rekening betalen onder het mom dat hij blij was dat ik het ging proberen. 

'Oké, het belangrijkste is dat je je leert te ontspannen,' zei Calum. Zijn vleugels pronkten in het zonlicht terwijl ze hem met krachtige slagen in de lucht hielden. 
Ik had mijn armen om mijzelf heen geslagen. 'Ik weet niet of ik dat kan aan de rand van een afgrond,' snauwde ik naar hem. 
We waren aan de andere kant van de stad. De stad lag tussen de bergen in en nu stonden we vlak bij een diep dal. Voor mensen zonder hoogtevrees was het vast fantastisch geweest. 
Calum zette zijn handen in zijn zij. 'Zodra je het onder controle hebt, ga je het fantastisch vinden.' Hij wenkte met zijn arm naar het diepe dal. 'Kijk hoe ver het zich uitstrekt! Je kan hier zo snel vliegen.' 
Ik liet mijn vleugels tevoorschijn komen, maar ik voelde hoe ze slap naar beneden hingen. Ze leken er net zoveel zin in te hebben als ik. 'Ja, ja,' mompelde ik. 
Calum landde vlak voor mijn neus en keek me doordringend aan. 'En nu alsof we er ook daadwerkelijk zin in hebben?' 
Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en stak mijn duimen naar hem op. 'Ja, top!' Op een of andere manier hingen mijn vleugels er een stuk fraaier bij. 
Hij tikte tegen mijn vleugels aan. 'Kijk, je stuurt ze aan met positieve energie.' 
Er trok een rilling door mijn rug toen hij mijn vleugels aanraakte en ik draaide ze bij zijn hand weg... uit automatisme. 
Grinnikend zei hij: 'Je moet aan iets denken wat je gelukkig of blij maakt. Hoe meer positieve energie, hoe makkelijker het vliegen je af gaat.'
'Wat gebeurt er als je geen positieve energie meer hebt?' vroeg ik fronsend. 
'Ik ga er niet van uit dat dit bij jou het geval is, maar in dat geval zullen de veren langzaam maar zeker uitvallen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Positieve energie, Feline.' 
Het eerste wat in mij opkwam, waren de gedachtes aan mijn leven op aarde. Het geluk dat ik putte uit mijn vrijwilligerswerk en mijn hond. Mijn hond, mijn maatje. De gezellige feestdagen met mijn familie. Het deed dan wel pijn om er aan terug te denken, het maakte me ook gelukkig. Het feit dat ik die momenten had mogen hebben. 
'Dat ziet er goed uit,' knikte Calum. 'Stuur die energie naar je vleugels. Voel hoe die warmte zich door je lichaam verspreidt.' 
Hoe zweverig het ook klonk, ik kreeg het inderdaad voor elkaar om de energie naar mijn vleugels te sturen. Ik voelde me meteen ontspannen. 
'Trek de spieren in je vleugels samen en ontspan ze weer. Doe dit enkele keren achter elkaar. Het moet routine worden, automatisme. Krachtig samentrekken van je vleugels houdt je in de lucht, het snel samentrekken en ontspannen zorgt dat je opstijgt. Laat geen enkele angst je in de weg staan.' 
'Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan,' gromde ik. Dat was echter niet helemaal waar. Het activeren van mijn vleugels ging eigenlijk best makkelijk. Die angsten was echter een heel ander verhaal.
Terwijl ik de spieren in mijn vleugels herhaaldelijk spande en ontspande, voelde ik hoe het gewicht op mijn voeten langzaam afnam.
'Krachtige slagen op vlot tempo,' dirigeerde Calum. Zelf deed hij het voor en al snel hing hij weer in de lucht.
Ik volgde zijn bevel op en plots bungelden mijn voeten boven de grond. Ik voelde de angst meteen naar mijn hart grijpen.
'Doorzetten nu!' zei hij scherp.
Ik knikte, maar dat was meer om mezelf moed in te praten. Er speelde een lichte duizeligheid op en de kriebels in mijn buik waren sterk aanwezig. Ik vloog.
Mijn vleugels maakten krachtige bewegingen, de wind suisde erdoor. Spannen en ontspannen, spannen en ontspannen. Door heel krachtig aan te spannen leek ik inderdaad in de lucht te blijven.
'Ziet er goed uit,' grijnsde Calum. 'Maar nu komt het leuke nog: echt vliegen.'
'Is dit nep vliegen?' kaatste ik terug.
Calum vloog richting het dal. 'Jij zweeft. Je moet je vleugels als het ware met krachtige slagen laten afrollen. Dan blijf je niet alleen omhoog, maar ga je ook vooruit. Om te remmen steek je je vleugels tegen de wind in. Vergeet niet om die krachtige slagen te maken, want anders stort je neer.'
Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken.
'Kom op, Feline,' moedigde hij mij aan. 'Je kan het. Stap over die angsten heen. Ik ben altijd een stap achter je. Mocht je vallen, ben ik daar om je op te vangen.'
Ik voelde mezelf bleek wegtrekken. 'Ik durf het niet,' piepte ik. 'Ik durf het echt niet.'
Calum schudde zijn hoofd. 'Dat weiger ik te geloven.' Hij kwam iets dichterbij en stak zijn hand naar mij uit. Niet dwingend, niet vragend. Een optie. 'Ik wil je helpen, Feline. Baby stapjes. Een paar centimeter.'
Toen realiseerde ik me dat ik hem vertrouwde. Ik geloofde het als hij zei dat hij me zou vangen als mijn angst mij zou verlammen. Daarom legde ik mijn hand in de zijne en keek ik hem vastberaden aan terwijl ik zijn instructies opvolgde.
Hij hield mijn blik vast. 'Goed. Dat was meer dan een paar centimeter. Als je nu terug wilt, dan hoef je je daar absoluut niet rot om te voelen.'
Mijn mondhoeken krulden omhoog. Er ging niet alleen angst door me heen, maar ook euforie. 'Nee, ik wil doorgaan.'