Jurian droeg Kiara terug naar het landhuis. Inmiddels was ze buiten westen. Er spookten vele vragen door mijn hoofd. Hoe lang had ze niets gegeten? Hoe lang was die vleugel gebroken? En, misschien nog wel het belangrijkste, wie had die vleugel gebroken?

Daar zouden we pas antwoord op krijgen zodra de arts haar een beetje opgelapt had. Ik begon de man te vertrouwen. Hij hoefde maar één blik op Kiara te werpen en liet haar zonder er een woord vuil aan te maken door een bediende meenemen. Hij had ongetwijfeld een van de vele vertrekken tot zijn eigen beschikking. 

Met mijn armen over elkaar geslagen keek ik het drietal na. 'Het zit me niet lekker,' zei ik tegen Jurian.

'Hmm?' 

'Ik had die man niet in leven moeten laten,' snoof ik.

'Je weet niet of hij het gedaan heeft, Feline,' zei Jurian, waarbij hij lichtjes zijn schouders ophaalde. 'Je kan niet zomaar iemand openbaar afslachten.' 

'Het hoefde ook niet openbaar,' mompelde ik zachtjes.

Maar Jurian hoorde het en grinnikte even. 'Als je iedereen wilt verenigen, dan moet je geen onrust veroorzaken.'

'Ik heb medelijden met de engel die met die vent opgescheept zit.' 

Julian keek onverschillig, als of hij niet wist of hij met mij moest instemmen, of dat hij dat tegen moest werpen. Hij legde zijn hand op mijn rug en zei: 'Ik moet even wat regelen. Ik zie je straks, oké?' 

Ik knikte en keek toe hoe hij weg liep. Ik betrapte mij er op dat ik nog enkele minuten zo was blijven staan, kijkend naar de plek waar hij was verdwenen en denkend aan, nou ja, aan niets eigenlijk. Ik voelde mij een beetje leeg.

Zuchtend wreef ik over mijn slapen, om daarna achter de arts aan te gaan.

Ja, ik was in slaap gevallen. Ik werd pas wakker toen ik Kiara wakker hoorde worden. Dat ging met enig kabaal, omdat ze half vloekend over de pijn zat te klagen. Ik kon aan haar zien dat ze mij niet had gezien, daar ze enigszins geschrokken was.

'Oh, het spijt me, ik wilde je niet wakker maken,' zei ze meteen. 'Alleen mijn rúg...' 

Ik glimlachte. 'Dat maakt niet uit. Voel je je wel iets beter?' 

'Alsof mijn lichaam uit elkaar gescheurd wordt,' mopperde ze. 

'De arts heeft je vleugel weer in elkaar gezet,' merkte ik op. Ik stond op uit mijn stoel en liep naar de tafel waar de arts de pijnstillers op had uitgesteld. Er naast stond een tweetal flessen met water en twee glazen. Ik pakte een glas water en wat pijnstillers.

'Nou, dat voel ik wel, ja. Na vijf dagen was ik er wel aan gewend geraakt.' 

Ik liet het glas nog net niet vallen. Ik koos er voor om haar de pijnstillers en het water te geven voordat ze mij nog meer schokkende details zou vertellen.

Met mijn gezicht in de plooi keek ik haar aan. 'Is je vleugel vijf dagen gebroken geweest?' 

Ze knikte. Voor iemand die in zo'n slechte staat was, sprak ze behoorlijk voluit. Ze had dus blijkbaar genoeg meegemaakt. Nadat ze de medicijnen weg had, en daar even van had gerild, zei ze: 'Jep.' 

'Kan je mij vertellen wat er is gebeurd?' probeerde ik. 

Haar gezicht betrok. 'Hmm, ik kan mij niet heel erg veel meer herinneren, eigenlijk.' 

Ik knikte. 'Dat is oké. Je moet eerst goed herstellen, Kiara.' Daarna maakte ik aanstalten om haar de rust te gunnen die ze nodig had.

Maar Kiara legde haar hand op mijn arm. 'Wacht. Ik wil je helpen. Jij hebt je tussen mij en Pedro geworpen. Ik dank mijn leven aan jou.' 

Fronsend trok ik de stoel bij haar bed. 'Pedro? Was dat de man die naast je stond.' Ik wilde niet stil staan bij het feit wat er gebeurd had kunnen zijn als we ons niet over Kiara hadden ontfermd. 

Ze knikte. 'Dat klopt. Hij probeert op meerdere plaatsen aanhangers voor zijn groep te ronselen. Ik weet niet voor hoeveel optredens zoals die hij mij gebruikt heeft. Van de helft van de tijd herinner ik mij niets.' 

'Heeft hij je gedrogeerd?' 

Ze haalde heel lichtjes haar schouders op. 'Ik denk het. Of iets met zwarte magie.' 

Duizenden vragen spookten door mijn hoofd. Ik was hier nooit goed in geweest. Ik was veel te chaotisch voor zulke vraaggesprekken. 'Weet je wat het doel van de groep is? En waarom heeft hij jou hiervoor uitgekozen? Sorry.' Ik schudde mijn hoofd. 'Eén vraag tegelijk.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Van allebei de vragen niet. Ik weet wel dat ik niet alleen was. Ik hoorde het gehuil van andere meisjes, waarschijnlijk ook een jaar of achttien net zoals ik.' 

Achttien. Ze was achttien. Ze zag er bij lange na niet zo uit. Ik wilde niet weten hoe ze hier was beland, in het leven na de dood. Er er waren er meer zoals zij.

'Weet je waar Pedro je vast hield?' vroeg ik.

Ik voelde mij zowaar teleurgesteld toen ze wederom haar hoofd schudde. 'Nee, sorry. Ik weet alleen dat hij iets gebruikte waarmee hij mij onder zijn bevel kon houden. Ik kon er niets tegen doen.' 

Het deed mij oprecht pijn om te horen wat zij, en nog meer demonen, doormaakten. Maar voor welk doel?

'Was Pedro degene die je vleugel brak?' Het was een korte vraag, misschien niet helemaal relevant, maar als ze ja zou zeggen, zou ik per direct mijn jacht inzetten.

Maar Kiara schudde haar hoofd. 'Nee. Dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Ik was daar net. En deze vrouw, ze straalde een koelte uit die om mijn hart greep. Je kon haar niet aankijken maar aan de andere kant kon je ook niet weg kijken. Haar ogen waren blauw, wat vreemd is voor een demon. Misschien een krachtige grensengel? Maar ze had blonde krullen en ze bewoog zich voort als een...' 

'Een kat?' 

Ze knikte. 'Absoluut. Soepel, geamuseerd, flexibel en gracieus. En angstaanjagend, dat bovenal. Je kan haar duisternis bijna voelen als je naast haar staat.' 

Ik slikte en stond op. 'Dankjewel, Kiara.' 

Ik moest naar Jurian toe.

Er was maar één iemand die aan die beschrijving kon voldoen: Katherine.