Jurian sloot de bijeenkomst af, maar ik hoorde maar de helft van wat hij zei. Het enige wat ik kon doen, was bijna stuiterend op mijn plek staan. Natuurlijk waren er her en der nog twijfelende gezichten, en eerlijk was eerlijk: ik was zelf nog steeds niet 100%  zeker van onze zaak, maar dat maakte mij nu niet uit. De engelen overtuigen was onze missie geweest. Uiteraard was dit slechts een kleine groep van hele bevolking, maar als de groepering ons steunde, konden zij de rest ongetwijfeld ook overhalen. 

Dat was dan ook voor nu even het plan. De groepering zou zo veel mogelijk engelen gaan inlichten over de stand van zaken. De samensmelting zou nog even op zich wachten, maar hij was nu in zicht en dat was het enige wat telde. 

Toen de groepering langzaam weg ebde, kon ik mijn enthousiasme niet langer inhouden. Ik vloog Jurian om zijn nek. 'We hebben het gewoon geflikt.' 

Hij begon te lachen. De diepe trilling kon ik in mijn botten voelen. 'Jij hebt het geflikt. Het waren jouw woorden.' 

Ik draaide mijn hoofd tot mijn lippen slechts enkele centimeters van zijn oor waren. 'Nee, we deden het samen.' Ik begon te lachen toen ik zijn lichaam voelde rillen en ik liet hem los. 

Hij porde mij in mijn zij. 'Wie was hier nou de duivel?' Zijn blik gleed langs mij op.

Vlot draaide ik mij om en keek ik Calum in zijn ogen. Hij had ons uit de brand geholpen. Als het niet aan hem had gelegen, was een deel van de engelen niet zo makkelijk geweest. Ze vertrouwden hem blindelings en nu leek hij zijn vertrouwen eindelijk weer aan mij terug te geven. 

Daarom liep ik naar hem toe. Voordat hij kon protesteren, had ik mijn armen om zijn nek geslagen. Het verraste mij enigszins toen ik zijn armen om mijn lichaam voelde. Hoewel er veel tussen ons veranderd was, herkende ik de oude Calum weer een beetje. 

'Dankjewel,' fluisterde ik. 

'Het spijt me voor het wantrouwen,' zei hij zachtjes, zijn woorden slechts een fluistering. 

Ik schudde mijn hoofd. 'Je had er het recht toe.' 

Toen we elkaar loslieten, zei een zwijgende blik genoeg. We zouden het achter ons laten en ons focussen op de toekomst. 

Ashlynn was de volgende die mijn aandacht trok door een keer flink in mijn zij te prikken. 'Jeetje, meid, ik weet niet waar je het vandaan haalde, maar dat was geweldig.' 

Ik kon een glimlach niet onderdrukking terwijl ik mij naar haar toe draaide. 'Wat complimenteus van je, Ash.' 

'Wat is nu de planning?' vroeg Gabe, die als een schaduw naast Calum was opgedoken. Soms vroeg ik mij wel eens af of hij over meer krachten beschikte dan hij toe zou geven. 

Nadenkend tuitte ik mijn lippen en keek ik naar Katana en Jurian. We hadden hier nu niets meer te doen. Het was aan de groepering om de engelen bij elkaar te rapen voor de samensmelting. Alleen kon die samensmelting niet van één kant komen. 

'De demonen,' zei Jurian, mijn gedachten weer lezend. 

Ik knikte. 'Ja, we moeten terug om de demonen over te halen.' Mijn blik schoot terug naar Ashlynn. 'Heb je er heel veel op tegen als ik je vraag om de touwtjes in handen te nemen wanneer wij weg zijn?' 

'Nee hoor, dat mag je best vragen,' knipoogde ze.

'Wat ben jij een trut,' zei ik hoofdschuddend terwijl ik met mijn schouder plagend tegen haar aan botste. 'Ik denk dat jij samen met Calum en Gabe wel orde kan houden? En eventuele onrust stokende generaals aan te pakken, natuurlijk.' Bij de laatste woorden keek ik ook Calum en Gabe aan. 

Waar Calum en Ashlynn instemmend knikten, leek Gabe zijn bedenkingen te hebben. 

Maar voordat ik hem kon vragen zijn gedachten met ons te delen, nam Katana het woord. 'Ik wil anders ook wel een poosje hier blijven.' 

Verbaasd keken Jurian en ik haar aan. Dat was wel het laatste wat we van Katana hadden verwacht. 

'Prima,' zei Jurian toen. 'Dan zou jij misschien de belangen van de demonen en van ons kunnen verwoorden.' 

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik van Jurian naar Katana. Tegen die laatste zei ik: 'Je laat mij met hem achter?' 

Katana grinnikte. 'Ik denk dat jij hem inmiddels wel de baas bent.' 

Jurian snoof, maar hé, hij kon niet ontkennen dat het niet waar was. 

'Ik wil anders wel met jullie mee,' zei Gabe toen, niet geheel onverwacht. Hij gaf geen reden waarom.

'Oké, klinkt goed, een wisseltruc dus,' grapte ik. 

Ik maakte gebruik van het moment om al mijn vrienden stuk voor stuk aan te kijken. Ze waren in een korte tijd veel voor mij gaan betekenen. Mentale en fysieke steun, wijsheid en ontspanning. Dit kon nog wel eens de laatste keer zijn dat ik iedereen in zo'n ontspannen sfeer terug zou zien. Wie weet wat de eerst volgende keer zou zijn dat ik de achterblijvers zou aantreffen? En onder welke omstandigheden zou dat zijn?

'Deze oorlog zal voorbij zijn voordat hij goed en wel begonnen is,' stelde ik vast. 

Dat leverde enkel zwijgend geknik op. Het was geen aanname, het was een belofte. We zouden Katherine afmaken voordat ze maar een vinger uit kon steken naar welke demon of engel dan ook.