Jurian hielp mij overeind en streek een pluk haar achter mijn oor. 'Je hebt in ieder geval Yrianthe vast uit de weg geruimd.' 

Ik sloeg mijn armen om mij heen. Ik weigerde om naar de rotzooi te kijken die de restjes van Yrianthe vormde.  'Dat betekent dat de hemel vrij is. Vrij van haar tirannie.' 

'Als je iets wilt uitmaken, moet je nu toeslaan,' merkte Gabe op. Hij had alles zwijgend gade geslagen, maar van zijn gezicht viel niets af te lezen. 

Ik knikte langzaam terwijl ik zijn woorden tot mij door liet dringen. Dit is waar we op hadden gewacht, toch? Een kans om hemel en hel samen te brengen. Maar hoe gingen we dat doen? Hoe moesten we de engelen overtuigen om hun strijdbijl met de demonen neer te leggen... En hoe stonden de demonen hier eigenlijk tegenover? 

'Jij moet de hemel gaan leiden, Feline,' merkte Jurian op. 'Ze hebben een sterke grensengel nodig.' Hij keek langs mij op naar Gabe. 'Niets persoonlijks.' 

Gabe haalde luchtjes zijn schouders op. 'Niet zo opgevat.' 

'Ik ga dat niet alleen doen,' antwoordde ik en ik boorde mijn ogen in die van Jurian. 'Als we dit doen, dan doen we dat samen. Het is nota bene allemaal jouw idee.' Ik wreef met een hand door mijn gezicht. 'Maar kunnen we dat op z'n minst morgen doen?' 

Jurian snoof lachend. 'Prima.' 

Dus vlogen we met z'n drieën terug, waarbij Gabe en ik Jurian ondersteunden. Hij mocht zich dan wel groot houden, maar de pijn was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Daarom was ik meer dan blij toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, zodat hij zijn vleugels niet meer hoefde te belasten.

Ik stuurde Jurian naar mijn appartement, waarna ik met Gabe naar het kantoor van Yrianthe ging. Er zou vast nog wel een appartement vrij zijn voor Jurian en Katana. Nou, die waren er genoeg. Na enkele minuten zoeken in haar computer, hadden we gevonden wat we zochten. 

Ik keek het kantoor rond. Het was groot, open en licht. Nergens lag er rotzooi of een verdwaald document. Alles had ze op orde gehad, tot ik haar leven nam.

Er trok een koude rilling over mijn rug.

'Als je jezelf niet slecht had gevoeld nu, was je geen engel geweest,' merkte Gabe op. 

Ik draaide mij naar hem toe. 'Is dat zo? Want ik voel mij engel noch demon op het moment.' 

Hij hield zijn hoofd schuin. 'Je bent sterker dan toen je ging, Feline. Dat komt echt niet alleen door die band die je met Jurian hebt.' 

Ik glimlachte, een oprechte glimlach. 'Bedankt voor het vertrouwen in mij. Ik weet niet wat er tussen jou en Jurian is voorgevallen, maar ik ben echt dankbaar dat je mij in vertrouwen hebt genomen.' 

'Wie kent het leven van een grensengel beter dan een grensengel?' knipoogde hij. 'Ik ken het wantrouwen van engelen ook.' 

We liepen samen terug naar mijn appartement. Katana was inmiddels opgelapt en zat samen met Ashlynn en Jurian bij de haard. Blijkbaar was de sfeer gemoedelijk, want er stond een oprechte lach op het gezicht van Ashlynn. Alleen Calum ontbrak. 

'Zo,' zei ik, terwijl ik mijn handen in mijn zij plantte. Ik keek mijn gezelschap één voor één kort aan. 'En nu iedereen weg, want ik wil slapen.' 

Gabe schudde zijn hoofd. 'Graag gedaan hé. Ik had op z'n minst een borrel verwacht.' Daarna draaide hij zich op zijn hakken om en liep hij weg.

Ik grinnikte. 'Bedankt!' riep ik hem nog snel na. 'Twee verdiepingen hier beneden zijn nog twee appartementen vrij. Gang C.' Ik keek vragend naar Ashlynn.

'Komt goed,' knikte ze. Ze hielp Katana overeind en dat verbaasde mij. Ik moest nog even navragen wat er precies gebeurd was in mijn afwezigheid. 

Jurian sloeg het laatste beetje uit zijn glas naar achteren en stond ook op. 

'Nee, dacht het niet,' zei ik, waarna ik de deur sloot. 

Hij trok een vragende wenkbrauw op.

'Jij bent de meest gezochte demon in de hemel,' merkte ik op terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. 'En je bent nog steeds gewond, dus mooi niet dat je ergens alleen in een appartement gaat zitten. Eén reddingsactie is genoeg.' Ik was aan het brabbelen.

'Dat is niet de enige reden, hè?' 

Ik wendde mijn blik af. 'Ik wil niet alleen zijn als de nachtmerries opspelen. Sorry, dat is echt heel dom. Maar vroeger had ik mijn hond, zij sliep altijd bij mij en...' 

'Het is goed, Feline,' zei hij enkel. Zijn stem was zwaar en vertrouwd. 

Met een zucht liep ik naar de vrije bank en liet ik mijzelf erop ploffen. 'Jij mag het bed wel.' 

Hij schopte zijn schoenen uit en ging op zijn bank liggen. 'Of we maken er een slaapfeestje van en blijven gewoon allebei op een bank liggen.' 

Er trok een frisse bries door het appartement en kleine ijskristallen zweefden door de lucht. Ze bleven zweven als kleine sterren. 

Zo moe als ik was, besloot ik om mijzelf niet meer om te kleden, en trok ik ook mijn schoenen uit. Daarna ging ik ook op de bank liggen en keek ik naar de geïmproviseerde sterren. Met een subtiele beweging van mijn vinger, ving ik een vonk uit de haard en liet ik deze tussen de kristallen door zweven. 

'Hoe voelt je rug?' vroeg ik, zonder mijn blik af te wenden.

Ik voelde zijn blik, echter, naar mij verplaatsen. 'Je was netjes op tijd. Ik mis maar een paar veren, maar dat groeit wel weer terug.' 

Het bleef even stil terwijl ik de vonk tussen de kleine lichtjes door liet zigzaggen. 

'Waarom kwam je?' vroeg hij. 

Mijn vonk vervaagde. Ik legde mijn hand op mijn buik. 'Samen uit, samen thuis, toch?' Ik sloot mijn ogen. 'Dat is wat vrienden doen, Jurian.' 

Ik was bijna weg toen ik Jurian nog hoorde zeggen: 'Ik verwacht wel een ontbijt op bank voor deze vriendelijke daad.'