Ik vermeed Jurian, ik vermeed Katana en ik vermeed Celina. Enkele keren stuurde Jurian iemand om mij uit te nodigen voor het diner, maar dat was wel het laatste waar ik behoefte aan had dus at ik al mijn maaltijden alleen op mijn kamer. De dagen streken voorbij en na twee dagen, waarop ik voornamelijk naar buiten had gestaard en door de meestal lege gangen van het landhuis had gedwaald, brak de zon door het wolkendek. De eerste zonnestralen sinds mijn aankomst in de hel. 

Vanuit mijn kamer had ik ruim zicht over de grote voortuin van het landhuis en de lange laan met bomen die naar de stad reikte. Doordat het landhuis hoger lag dan de stad, kon ik de grootte ervan makkelijk waarnemen. De stad leek tot aan de horizon te reiken en zelf 's nachts leken de lichten niet te doven. Nu de zon de natte daken, van de bui van vanochtend, liet glinsteren, zou deze plek niet onderdoen voor de hemel. 

Twee dagen had ik binnen gezeten. Ik denk niet dat ik dat ooit eerder gered had. Behalve nadat mijn ex het had uitgemaakt. Dat maakte het alleen maar verstikkender in de ruimte waar de ramen op slot zaten. Ik moest naar buiten. Nu.

Ik greep het eerste de beste vest dat ik kon vinden, daar het nog steeds niet echt warm was in de hel, en liep mijn kamer uit. Terwijl ik de gangen, die ik nu deels al goed kende, door stormde, schoot ik in het vest. Ik vloog de trap af en liep vlot door naar de deuren die naar de grote achtertuin leidde. Voor de deur stonden twee, waarschijnlijk niet goed gehumeurde, wachters. 

Een van de wachters versperde de doorgang. 'Sorry, maar je mag het gebouw niet verlaten.' 

Het kon me niets schelen of ik een gevangene was of niet, ik moest en zou nu frisse lucht krijgen. 'Kan je geen uitzondering maken? Alsjeblieft?'

Neerbuigend keek de andere wachter mij aan. 'Nee, orders van de prins.' 

'Alleen de tuin maar, ik ga er echt niet vandoor, ik beloof het,' zei ik snel. 'Ik heb alleen frisse lucht nodig.' 

'Nee, het spijt me, maar...' begon de eerste wachter.

'Laat haar erdoor,' klonk Jurian opeens achter mij. 

Ik wierp een snelle blik achter me, maar was te druk bezig mijn hoofd op een rijtje te krijgen, dat ik de mogelijkheid om naar buiten te kunnen meteen aangreep. De wachters gingen opzij en de deuren gingen open. 

Een koele bries streek langs mijn gezicht en speelde met mijn haren. Ik stoof langs de twee wachters naar buiten en liet de frisse lucht mij tot bedaren, tot rede brengen. Er stond buiten een stevige wind, die speels aan mij rukte. Mijn wil om te rennen, om te vluchten van mijzelf nam af en ik liep rustig wat verder over het kiezelpad.

Ik sloeg mijn armen om mij heen. Het was lang geleden geweest dat ik zo'n aanval had gehad. Mijn ex bracht zulke dingen altijd teweeg, zelfs nu ik hier was. Hij was dan ook de reden geweest dat ik lessen in zelfverdediging had gevolgd. De dingen die hij mij had aangedaan, waren niet oké geweest. Maar ik was blind van de liefde geweest. Het zou mij altijd achtervolgen, of ik het nu wilde of niet. 

De koele buitenlucht had inderdaad een kalmerende werking op mij. Ik haalde mijn handen door mijn haren, ademde diep in en weer rustig uit. Mijn leven had een flinke twist genomen. Wat had ik er een zooitje van gemaakt... 

Ik slenterde verder over de kiezels en liet mijn blik over de tuin glijden. De bloemenperken waren goed onderhouden en ondanks de hevige regenval van de afgelopen dagen, stonden de bloemen er vrolijk bij. Ik weet niet zo goed wat ik verwacht had van de tuin van de demonenprins. Rozenstruiken misschien? Met van die akelige doorns, waarbij alle rozenblaadjes op de grond lagen. Of kale bomen. Niet de exemplaren die hier in volle glorie stonden en schaduw op de grond wierpen. En de geur... zeker geen bloed. Nee, het rook zoet en misschien wel een beetje exotisch. 

Met mijn hoofd op orde, draaide ik mij weer om en liep ik terug naar het landhuis. Buiten de wachters die nog steeds bij de deur stonden, was de gang verder leeg. Geen Jurian. Zou ik hem moeten bedanken? Als hij geen toestemming had gegeven... wie weet hoe het dan was afgelopen. Aan de andere kant was hij ook de reden waarom ik in deze zooi was beland. Was dat eerlijk?

Dus liep ik de trap weer op en ging ik terug naar mijn kamer. Misschien was het tijd om de rijk uitgeruste badkamer te testen. Natuurlijk had ik de eerste dag gedoucht, maar er was ook een mooi, groot bad aanwezig. Daar draaide ik mijn hand niet voor om. 

Maar voor de deur van mijn kamer stond Jurian te wachten. Hij hield een boeket bloemen in zijn handen en keek op toen hij mij aan hoorde komen. 

Op een klein afstandje bleef ik staan en sloeg ik mijn armen over elkaar. 'Ga je nu voor de rol van charmeur?' 

Hij grinnikte, liep naar mij toe en gaf mij de bloemen.  'Ze zijn niet van mij,' zei hij met een knipoog. Daarna maakte hij aanstalten om weg te lopen. 

'Wacht, wat?' vroeg ik verbaasd, terwijl ik zocht naar een kaartje. 

Jurian draaide zich naar mij toe. 'Ze zijn van enkele engelen hier in de stad.' 

Fronsend keek ik hem aan. 'Engelen? Hier? Laat me niet lachen.' 

'Oh, maar toch,' knikte hij. 'Ik ben echt niet de enige met ideeën van een engelen en demonen bondgenootschap. En voor je het vraagt, ja, ze zijn hier vrijwillig.' 

Zwijgend keek ik naar het boeket. 'Waarom voor mij?' 

'Omdat ze blij met je zijn,' zei hij enkel. 'Omdat wij dingen kunnen gaan veranderen. Je wilt ze toch niet teleur stellen?' 

Ik rolde met mijn ogen en vond het kaartje dat bijgevoegd was. 

"Verenig ons."

'Diner met me,' zei Jurian na enkele tellen stilte. 

Langzaam keek ik naar hem op. Mijn hoofd zat opeens vol met vragen. 'Oké.' 

Jurian liet zijn blik over mijn kleding dwalen: een losse broek met een blauw t-shirt en een vest. 'Als we dan toch een date hebben, verwacht ik wel dat je iets chiques aantrekt.' Hij knipoogde en liep weg. 'Ik laat Celina wel iets langs brengen naar mijn smaak. Zes uur in de serre.' Hij liep langzaam door.

Met samengeknepen ogen keek ik hem na. 'Prima... En het is geen date!' Toen ik Jurians schouders lichtjes zag schokken van een ingehouden lach, stampte ik mijn kamer in.