Artemis' POV
.
.

"Bestfriend nasaan ka na? Bakit ang tagal mo?" My bestfriend Blake asked me on the other line.

Hinihingal ako at hindi makahinga nang maayos pero ayaw kong malaman niya ang sitwasyon ko ngayon.

I don't want them to know. It's better to suffer alone. Ayokong mandamay.

I composed myself and made a smile.

Alam kong hindi niya ako nakikita pero alam ko na konting mali lang sa tono ng boses ko ay mararamdaman niya na agad na may mali.

"Sorry Bestfriend ha? Natagalan ako. Papunta na ako. I'll just get my keys." I said to him. Trying to sound cheerful. I'm clutching my chest. Hindi na ako makahinga. Ang sakit, sakit na.

"Sige sige. Bilisan mo ha? Hintayin ka namin dito"

"Sige" I said.

Sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko. To my relief unti unting nawala ang pagkirot sa dibdib ko.

It's a go signal for me.

Kinuha ko na ang bag at cellphone ko na nasa taas ng kama ko.

I went out of the house and locked it.

I walked towards my car and drove off.

Nang nakarating ako sa pinagkasunduan naming place ni Blake ay agad ko siyang hinanap. He's with his girlfriend. Masakit man na hindi ako 'yung mahal niya ay may part parin sa akin na masaya. Atleast he's happy. I smiled.

He never knew about my feelings. I never tell him about it, or to anyone. Mawawala din naman ako kaya para saan pa na umamin ako diba? Ayaw ko siyang maiwan knowing that he will be alone if I pass away. Ayaw kong mangyayari yun. Kaya naman kahit masakit sa akin na makita siyang masaya sa piling ng iba tiniis ko.

I love him. At dadalhin ko yun hanggang sa hukay ko. Not in a creepy way tho.

"Oie, Artemis andyan ka na pala? Bilisan mo dito" he shouted happily.

I laughed. Mas binilisan pa ang paglalakad ko. Nang makalapit na ako sa kanila ay saka na ako nagsalita. Hinampas ko ang braso niya.

"Ang gago mo talaga. Ipagsigawan ba naman ang pangalan ko. Happy ka na niyan?" I said. Nang uuyam..

He laughed. A whole hearted laugh. A genuine laugh.

How I love this guys. Pero hindi ko man lang masabi sa kanya yun.

"Hello, Artemis" his girlfriend Nali greeted me. Smiling genuinely.

Yan ang gusto ko sa kanya. Hindi siya selosa. She thinks rationally. Kung ibang babae siguro to panigurado galit na to sakin. Pero siya hindi. Siya pa ang nag aaya sa akin na gumala. She's being a good girlfriend to Blake and a good friend to me.

"Hello, Nali" I greeted her too and kissed her cheek.

She did the same.

"Babe wag mo naman kasing isigaw ang name ni Tem." Sabi ni Nali sa boyfriend. Blake hugged her.

May kirot akong naramdaman. Watching the man you love love someone else. Watching him hug his woman. How he kissed her with so much love. How his eyes glitter with unspoken happiness everytime he sees her laugh. Naiinggit ako. That should be me..

Ako sana ang nandyan. Ako sana ang nasa posisyon niya. Sana ako nalang.

'Hindi ba pwedeng ako nalang?' I said to myself.

Nanggingilid na ang luha ko.

Kaya naman bahagya akong tumagilid sa kanila. Acting na may nilingon ako. I took the chance to wipe my tears away.

I don't want them to see me hurting. I don't want anyone to know my pain.

Ayaw kong mandamay. Ayaw kong makasira ng relasyon. It's better if it's only me, who's hurting. It's ok if I die because of pain than to see them crying over each other because of my pathetic attitude and my selfishness.

Nilingon ko lang ulit sila ng magsalita si Blake.

"Eh bakit ba ayaw niya? Eh wala naman may interesado sa kanya. Baliw siya eh. Takas sa mental. Haha. Tsaka ang ganda nga ng name niya ehh. Artemis and dyosa ng pangangaso. Oh diba? Hindi niya na kailangan pang mangaso dahil ang aso na mismo ang lumalapit sa kanya. Hahaha" he laughed.

I smiled.

I hope you could still smile and laugh like that when I'm gone. I hope I'll still see it.

I did not notice my tear falling of my eyes.

Unti unting nawala ang ngiti ni Blake. He looked at me with his worried eyes. Napalingon naman si Nali sa akin. She's worried to. Agad humiwalay ng yakap si Blake sa girlfriend niya at nilapitan ako.

"A-are you fine?" He asked. "bakit ka umiiyak? Ok ka kang ba? May masakit ba sayo? May gusto ka ba? Sabihin mo naman sakin oh" Sunod sunod na Tanong niya sa akin. Nanggingilid na din ang luha niya. He held both of my shoulders. Maging si Nali ay nilapitan na din ako at niyakap.

"Hey Tem. Wag kang umiyak. Naiiyak din ako. Anubayan. Tem!" Maktol ni Nali. Napatawa naman ako ng bahagya.

"Ok lang ako. Anubayan. Alam niyo naman na may plano akong mag artista diba? Mag-a-audition na nga ako sa star magic eh." Biro ko. Napatawa naman sila.

"Ang gaga talaga neto! Wag kang umiyak. Pati ako naiiyak pag nakikita ang luha mo." Nali said.

She's really a good person.

Sana alagaan niya ng mabuti si Blake pag wala na ako. San hindi niya iwan at sukuan si Blake. Sana mahalin niya ang taong mahal ko ng higit pa sa pagmamahal ko.

Sana.

I wiped my tears away. And hugged them both. Hindi magkalayo ang tangkad namin kaya naman madali lang para sakin na yakapin silang dalawa.

"Hahaha. Oo na." Sagot ko.

We had fun touring.

We danced, we sing, we cheered, we laugh.

Babaunin ko ang mga ala-alang ito hanggang sa kamatayan ko.

I asked Nali if we could talk nang lumabas na si Blake ng kwarto namin.

"Hey, Nal?" I called her

She responded with a hum. As she looked at me with her smiling face.

"How much do you love my bestfriend?" I asked her.

The question got her so curious.

"Huh? Uhmm. So much that what you could ever imagine. Why?" She asked.

"Wala lang" I smiled. "I just want to know. Nali, can I ask you a favor?"

"Of course, yes naman Tem. Love Kita eh" she said. Then hugged me. I hugged her back.

"Can you take care of Blake? Pwede mo ba siyang alagaan? Pwede mo ba siyang mahalin ng sobra? Wag mo siyang iiwan ha? Wag mo siyang susukuan! Kayanin mo yung pagiging attitude niya minsan, yung kakulitan niya, yung pagiging OA niya. Lahat sa kanya. Mahalin mo ha?" I said. Tumulo na ang luha ko.

"T-tem, ano ba y-yang pinagsasabi mo?" Bahaw siyang natawa. Her voice rasped. Halatang naiiyak na din siya.

"Haha wala. Gusto ko lang sabihin."

"Wag ka ngang magsalita ng ganyan, Tem. Kinakabahan ako sayo. Para kang namamaalan." tumulo na ang luha niya.

"Just promise me, okey?"
I make a pinky promise sign.

"I promise" and she did too.

We hugged each other.

Sakto namang pagbukas ng pinto.

"Oyy! Ano yan? Inaagaw mo ba sakin si Nali? Ha, Tem?" Blake kiddingly asked me.

I rolled my eyes. Humiwalay na kami sa yakap namin.

"Ewan ko sayo" I snarled at him.

Natawa naman siya.

Nagkwentuhan pa kami sandali bago kami nagpasyang matulog na. Tig iisa kami ng kwarto.

Tears fall down my eyes as I felt the intoxicating pain in my chest. I tried so hard not to make any sound.

.hindi nila pwedeng marinig na nasasaktan ako. I don't want them to witness my pain as I slowly die

Nanginginig man ang mga kamay ko at napasakit man ng dibdib ko ay nagawa ko pang magsulat ng liham. Basa ng luha ko ang sulat.

I placed it on top of the bedside table. With my phone. I alarmed my phone. Alam kong hindi titigil sa pag alarm ang phone ko pag hindi ito pinatay.

I slowly crawled on the bed. Clutching my chest as I rested my body on the soft bed.

Memories flashed back in my head as I closed my eyes and drifted off to sleep. Forever.

-----------------------
.

Nali's POV

Morning came. Anong oras na pero hindi parin lumalabas sa kwarto niya si Tem. What. Happened? Hindi naman kami nag puyat ah? I glanced at the wall clock. It's always already 8:47am.

Kinatok ko si Blake sa kwartong tinulugann niya.

"Babe" tawag ko sa kanya.

I heard footsteps.

Mayamaya lang ay bumukas na ang pinto ng kwato niya.

"Hey, babe. Si Tem hindi pa kumakain. Hindi pa siya lumalabas ng kwarto niya. Kinatok ko din siya sa kwarto niya kanina pero di siya lumabas." I said to him. Kumunot naman ang noo niya.

After seconds biglang nanlaki ang mga mata niya na para bang may naalala. Tumakbo siya ng mabilis papunta sa kwarto ni Tem.

Kinabahan ako sa kilos niya kaya tumakbo na din ako pasunod sa kanya.

"Blake!" Sigaw na pagtawag ko sa kanya.

Ano ba ang nangyayari? Why did he act that way?

"TEM!" I heard him shout outside Tem's door.

Nang wala kaming marinig na response ay agad na sinubukang bukasan ni Blake ang kwarto ni Tem. But it's locked.

Umatras si Blake. And to my shock sinipa niya ang pinto kaya narira ang doorknob nito. Napatakip ako sa bibig ko at napatili sa gulat. Tumakbo siya papasok sa kwarto ni Tem. Unti unti akong humakbang papasok sa kwarto. Nanlamig ang katawan ko sa nakita ko. Sunod sunod nang tumulo ang luha ko.

Hindi ko na alam kung ano ang nangyari. Basta narinig ko nalang ang biglang pag sigaw ng malakas ni Blake mg pangalan ni Tem. He ran towards Tem's side. Niyakap niya si Tem na naka higa sa kama niya, walang buhay.

"ARTEMMMIIIISSSS!"

She died. She died without us knowing. She died without saying any good bye.

My eyes flew over the bedside table when I heard it rang.

Agad akong lumapit doon at pinatay ang alarm. I saw a folded paper there.

I opened it and read it. Mas bumilis pa ang pagtulong ng luha ko. Humahagulgol kami ni Vince.

I slowly opened the paper. It's Artemis' letter for us.

Dear Blake and Nali,

Thank you for being a good friend to me. I'm sorry if I left without saying a word. I'm sorry. So sorry. I do want you to carry my burden too. As long as I can keep my illness a secret, I will keep it this way. Ayaw kong mahirapan kayo. Ayaw kong makita nyo akong nahihirapan.

I have a brain cancer. Alam ko na hindi na ako gagaling kahit na operahan pa ako. I already accepted the fact na hanggang dito lang talaga ako. I can't live long like you guys. Kaya sana. Pahalagahan niyo ang buhay na mayroon kayo. Not all people have long lives to live with. Gusto ko pang mabuhay. Pero di na ako binigyan pa ng diyos ng extension. I wish you all your happiness. See you in our other lives. May we meet again.

We continued shredding our tears to somo who deserves it. She's one of a kind. A good hearted woman who deserves to have another life.

I'll always pray to meet you again, our hunter.

-----------------------
PLAGIARISM IS A CRIME!
DON'T STEAL!

all rights recieved 2021
@Mysteriousgleam