"I want to get better!" I screamed at the top of my lungs, tears rolling down my cheeks. I waved the IV pole at anyone who approached me, including Inus. My skin ripped as a result of the needle in my hand. When the IV pole fell to the floor, I quickly removed some tape from my hand and tossed the needle on the floor as well. "Remove this tumor in my head right now! Operahan niyo na ako, please lang!"

"Inaasikaso na po iyon ng doktor na naka-assign sa 'yo. Kumalma lang po kayo, Ma'am. Mas makakasama po ito sa kondisyon mo," mahinahon namang sabi ng isang nars sa akin. "May tumawag na ba sa mga magulang niya?"

"I already informed them." Boses iyon ni Inus.

Nagsalita pa 'yong nars pero hindi ko na narinig pa dahil napasigaw na naman ako sa sakit nang wala sa oras. I curled up to one side with my body trembling. Hindi ko magawang maipaliwanag sa kanila kung anong klase ang sakit na bumabalot sa buong katawan ko ngayon, hindi lang sa ulo, at gaano ito kasakit. Pakiramdam ko unti-unti akong tinatakasan ng kaluluwa ko.

"Huwag kayong lalapit!" I continued to scream.

Mariin akong napapikit at napasabunot sa buhok ko. I even slapped my head a few times. Hindi ko na rin mabilang kung gaano na ako katagal sumisigaw, maibsan lang ang sakit. Hindi ko rin mapigilan ang sarili ko sa pagluha. I really looked like a crazy patient right now.

"Lu, please stop!"

Napatingin ako kay Inus at napailing. "Please!" The veins in my neck stiffened. Kanina pa napupuwersa ang boses ko simula nang magising ako sa sakit. "Carve it out from me! I... I couldn't take it anymore!" Lalo lang akong naiyak.

"We're here to help you po, Ma'am. So, please let us if you really want to get better."

Unti-unti akong natauhan sa sinabi ng nars. Pakiramdam ko bigla ring humupa ang sakit pero nang sinubukan ulit nilang lumapit ay mas lumala ang sakit. I screamed once again. Ilang beses ko ring nasaktan ang sarili ko bago nila ako tuluyang nahawakan.

"No... no... no..." I protested, but they managed to inject something into my arm. Moments later ay naramdaman ko na unti-unti na itong umeepekto pero may naiiwan pa ring sakit sa ulo ko.

I tried to scream once again but I feel like only air came out from my mouth. Umagos ang luha ko. I pushed myself even harder, and I can feel my veins in my neck are bulging. Nang mapagod ay lumapit sa akin si Inus at marahan akong yinakap. Wala akong nagawa kundi ang umiyak na naman sa kanya.

"I want to get better," I whispered hoarsely. Napapikit ako't napalunok. "I don't want... to die yet."

"I know. I know. So, please stop hurting yourself. This is a torture for me."

I cried a few more times before the medicine kicked in. Before letting go of the hug, Inus tightened his grip on my hand. He even kissed my forehead as his tears dripped down my cheeks.

"You will come back to me, Lu." Nakita ko ang malungkot niyang ngiti bago ko pa man tuluyang maisara ang talukap ng mga mata ko.

It was the scariest moment of my life, thinking that I might not be able to wake up and that I would never see him again. But... why do I feel like I've only been asleep for a minute? Kakapikit ko lang ng mga mata ko kanina pero nagising na agad ako. When, in fact, they stated I was unconscious for seven days after the brain tumor surgery. Isn't that a good thing? I was able to rest more in order to recover quickly.

"You did it." Inus gently caressed my hand before kissing the back of it with his teary eyes. "You did it, Lu." Sinalubong niya ako ng tingin. May kung ano akong naramdaman nang marahan siyang ngumiti. Nakakapanibago.

Although it's not obvious, I always had deep worries and fears when I was with him while I was still suffering from a tumor. So I used to think that spending all of my time with him was the same as not wasting my life. I'm always in a hurry for no apparent reason. But now, all of that is gone.

"I missed you." It's almost a whisper. Kahit na nakapagpahinga na naman ako ng ilang araw dahil sa sedatives na binibigay nila sa akin ay ramdam ko pa rin ang pagkapagod at pangangalay ng buong katawan ko.

"I missed you more."

It feels like a long time since I've last stared at him like this. Gosh, hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya ngayon. He's here. I'm sure he never left my side even once. Siya pa mismo ang una kong nakita nang imulat ko ang mga mata ko.

But... where are my parents?

Sinubukan kong hindi ipahalata na may hinahanap ako sa loob ng kuwartong kinaroroonan namin ngayon pero alam kong pansin niya pa rin iyon. Hindi na ako nagulat nang sagutin niya verbally ang kung ano man ang nasa isip ko.

"Your parents will be here soon. I already told them that you're awake." Pinisil niya ang kamay ko suot ang ngiting palagi niyang pinapakita sa akin, just for me to be calm and not to worry any more.

"Ikaw, Inus... kumusta ka? What did you do while I was unconscious? Hindi ka naman nag-cheat o gumawa ng masama?" Nanliit ang mga mata ko pero tinawanan niya lang ako.

"Tapos na ang midterms niyo." Binitawan niya ang kamay ko para tumayo. Napaayos naman ako ng higa. "I asked someone in your class to take notes for you. Kapag pumayag na ang doktor na makauwi ka, tutulungan kitang makahabol sa mga na-miss mong lessons at gawain. Sayang din iyon. Med student ka pa naman. Kailangan ka ng mga tao."

"That's... that's so kind of you, Inus. Thank you." I waited for him to look at me again but I feel like he's purposely avoiding any eye contact with me now. Pansin ko rin na inaabala niya ang sarili niya kahit na wala naman dapat na gawin kundi ang manatili lang sa tabi ko.

"Gusto mong kumain?" He offered but I didn't know how to answer. "Hindi ka ba nauuhaw?" Naghanap siya sa maliit na fridge na puwede kong inumin.

"Inus."

"Oo nga pala, may dinala pala si Mab para sa 'yo. Wait, I'll look for it." Ilang beses siyang napapabuntonghininga habang may kung anong hinahanap. "Alam ko nandito lang iyon, eh. Sandali lang, Lu."

I licked my lips. "Nag-cheat ka, 'no?" Marahan akong napangisi sa pagbabakasakaling lilingunin niya na ako.

"Kahit naman na mag-cheat ako sa exam, mababa pa ring scores ang makukuha ko. Hindi ako kasingtalino gaya mo. Huwag ka rin palang mag-alala kasi binigyan ka ng chance na mag-take ng mga exams na naiwan mo."

I sighed, disappointedly. "You know that's not what I meant. And I asked about you, Inus. I expected you to tell me about your life when I wasn't with you for, what, a week? I know it sounds crazy, but I just feel like I missed something important in your life when I was supposed to be with you."

Binalot kami ng nakakabinging katahimikan. Ilang beses ko ring pinaglaruan ang mga kamay ko, iniisip kung may nasabi ba akong mali na siyang ikinatigil niya. Hindi ko tuloy namalayan na nakalapit na pala siya sa akin. Tiningala ko naman agad siya nang hawakan niya ang pisngi ko.

"Alright, I'm sorry." He breathed heavily as he looked at my eyes as if asking for permission to kiss me. Hindi rin ganoon katagal bago niya sinakop ang mga labi ko.

Napapikit ako't napahawak na rin sa kamay at batok niya. Swiftly, he lifted me into a sitting position to deepen the kiss. Halos hindi ako makasabay sa bilis ng galaw niya, tila nalulunod sa sarap ng mga halik niya, pero kalaunan ay nagawa ko rin.

When his hand touched my neck, I felt tickles all over my body. Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti habang iisa pa rin ang mga labi namin. Alam kong naramdaman niya iyon kaya binagalan niya ang paghalik hanggang sa unti-unti siyang bumitaw.

"I thought you'd never wake up."

Pinunasan ko agad ang luhang lumandas sa pisngi niya. "Alam mong hindi ko iyan hahayaan na mangyari. I will always find a way to come back." This time, ako na ang humalik ulit sa kanya. May kabang bumalot agad sa akin nang mas naging uhaw kami sa bawat isa. I can also feel his hands all over my body.

"What the fuck?!"

"Get a room you two — ay oo nga pala, solo niyo na sana 'tong kuwarto kung hindi lang kami dumating. Sorry."

Shit! Dumating ang dalawa kong magaling na pinsan, Kuya Io and Kuya Iz. Sa pagkakataon pa talagang ito? Well, if it weren't for them, baka nasa langit na kami ngayon.

"Ang galing talaga ng Elonora namin! Naka-score agad pagkagising mula sa surgery, 'di ba Kuya?" Napahalakhak si Kuya Iz.

"Shut up, Zee." Kuya Io walked near me kaya pigil na pigil ang ngiti ko instead na matakot ako sa kanya.

Pano ba naman kasi, unti-unting lumalayo sa akin si Inus. Hindi rin siya makatingin ng maayos sa dalawa kong pinsan. Gosh, isn't he so cute?

"How are you feeling?"

Bumalik agad ang tingin ko kay Kuya Io. "Okay na ako, Kuya Io. They had given me enough sedatives to ensure my quick recovery. I can have sex with Inus na nga, eh, kung hindi lang kayo dumating."

"Are you fucking insane?!"

Lahat kaming nasa kuwarto ay halos mapatalon sa gulat sa pagsigaw ni Kuya Io. Bigla ko tuloy silang na-miss. Medyo madalang na rin kasi kaming magsama-sama simula nang dumating si Inus sa buhay ko. It sounds so unfair, but what can I do if I'm so in love with Inus?

"Biro lang naman!" Humagikhik ako.

"Biro?!" singit ni Inus. Lalapitan niya sana ulit ako pero agad siyang pinigilan ni Kuya Io sa pamamagitan lamang ng titig. Mas lalo lang tuloy akong natawa.

"That's not something you should make fun of, especially in front of men!"

"Kalmahan mo lang, Kuya. Nasa edad na naman si Elonora."

"Bobo ka ba? She's only seventeen!"

"So? Wala rin tayo sa tamang edad 'nong maka-first blood tayo."

My mouth formed a big O before my both hands covered it. This is something I do not know about. Grabe talaga 'to si Kuya Iz. Ang kalmado lang tapos masyado pang straightforward. Napailing na lang ako. Magkaibang-magkaiba nga sila ni Kuya Io. I also thought Kuya Io would remain composed but...

"Do you really need to say it out loud in front of them?" Napakuyom ng kamao si Kuya Io.

I gazed at Kuya Iz and tease him more by sticking my tongue out. I even mouthed 'lagot ka.' Napakamot lang siya sa batok bago nagsimulang umatras palapit sa may pinto. Tawang-tawa pa siya before he swung the door opened when Kuya Io got near him, pero mabilis naman iyong naglaho hanggang sa kami na lang ulit ni Inus ang natira sa loob ng kuwarto.

Akala namin hindi na sila babalik kaya nahuli na naman namin ni Inus ang mga labi ng isa't isa habang paunti-unti siyang nagkukuwento. We were so comfortable with each other again not until the door opened again. Parehas nakaawang ang mga labi namin dahil maghahalikan palang ulit sana kami pero pasimple na lang lumayo si Inus sa akin.

"Ay? Naantala ko? Sige, labas na lang ulit ako." Mab was about to open the door again when I stopped her.

"Mab, na-miss din kita!" I opened my arms wide to welcome her with a warm hug. "Tagal naman!" reklamo ko pa nang titigan niya lang ako.

Suminghot siya pagkalapag niya ng dala niya sa sahig. "Lu!" And... she ran over me and enveloped me with a hug. Marahan ko namang hinaplos-haplos ang likod niya.

"Inus told me you're always here. Thank you." Napapikit ako't napangiti. "Hindi na naman kailangan kasi alam kong iiyak ka lang kapag nakikita mo ako rito... and I'm right as always."

"Gaga ka!" Kumalas siya sa yakap para lang bigyan ako ng sapak. Napahawak naman agad ako sa pisngi ko, namimilog ang mga mata. "Sinong hindi maiiyak sa kondisyon mo? Sinong hindi mag-aalala 'nong ipasok ka nila sa OR? Sinong hindi maghihintay sa paggising mo? Tanga! Maraming nagmamahal sa 'yo!" Napaiyak siya bago ulit ako binalot ng yakap.

"Tumigil ka nga! Hihikain ka na naman sa kakaiyak mo, eh!"

"Hika lang 'to, ikaw tumor!"

"Hoy! Naoperahan na ako! Eh 'yang sa 'yo walang operasyon ang makakapagpaalis o makakapagpatigil."

Nagkatitigan kami pagkatapos ay nagtawanan. Tumigil na rin siya sa pag-iyak dahil ano pa nga bang aasahan ko? Kay dami na naman ng dala niyang tsismis sa akin. Jusko, isang linggo lang akong nawala sa radar ng tsismis, pinaulanan niya naman agad ako without even asking for it, which is somehow comforting.

Tawa lang kami nang tawa sa mga ibinabalita niya, although may ilan ding seryoso pero nabibigyan pa rin niya iyon ng humor dahil sa way ng pagkuwento niya. Paminsan-minsan naman akong tumitingin kay Inus na tahimik lang ding nakikinig sa amin, nakaupo sa sofa hawak ang phone niya. Nakikita ko rin ang simple niyang pag-ngisi o dahil lang iyon sa kung ano mang tinitingnan niya sa phone niya. Inaasikaso niya rin kami, like what food and drinks we want.

Well, anyway, I appreciate these two people here. They have such different ways of comforting me and making me happy. Sinusubukan namang isali ni Mab si Inus sa kuwento pero mukhang ayaw iyon ni Inus so...

"Can I ask about what happened to those two culprits who..."

Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil alam kung nakuha na rin naman nila agad iyon. Bigla rin kasi silang natahimik nang bigla lang akong sumingit.

"Huwag kang mag-alala! Inasikaso iyon ni Inus habang tulog kang bruha ka!"

Nalipat agad ang tingin ko kay Inus.

"Let's not talk about it, please."

"I'm sorry," agap ko naman.

"No, no. We'll talk about it later." Inus smiled.

"Tangina niyooo! Aalis na nga lang ako!" Tumayo si Mab mula sa kinauupuan niya.

I chuckled. "Stay a little longer, Mab."

"Hmmm." Napatingin siya sa may bintana. "Gabi na?! So, kailangan ko na ngang umalis." Kinuha niya sa sofa ang bag niya.

"May pupuntahan ka pa ba?"

Natigilan siya saglit. "Wala naman. Magpahinga ka na, ha? Nawili ka na naman sa mga tsismis ko. Bukas ulit." Nilapitan niya ako para bigyan ng yakap at halik. "Pagaling ka."

Hindi pa gaanong nagtatagal simula nang makaalis si Mab ay dumating na rin sina Mom at Dad. I expected them to treat me the same way, but I was surprised when they both hugged me. They even spoke to me in a soft and gentle tone, as any normal parent would when their child is sick. Well, I'm sick. Maybe they're just doing it for the sake of it, but I doubt it.

"We're pleased to hear you found a good boyfriend. Have you already talked to him?" It's Mom.

Kusa ulit hinanap ng mga mata ko si Inus. "Uh, yes po. Pumunta rin po pala sina Kuya Io at Kuya Iz, maging si Mab."

"So, we're your last visitors," si Dad naman. "Pero hindi rin kami magtatagal, ha? Your Mom needs to rest."

"Yes, Dad. Mukhang sabik na rin kasi akong makita ng kapatid ko, eh. Oh, by the way, have you thought about his name?" My eyes twinkled the moment I mentioned 'name.'

"Oh, that." Tumawa si Mom pero halatang kulang iyon sa humor. "Nakunan ako, remember?"

"I'm sorry, Mom..." Iiyak na sana ako dahil alam kong it's my fault but they all laughed because of my reaction.

"Just kidding! Malakas ang kapit ng kapatid mo." This time, Mom smiled genuinely.

"Mom naman!" I closed my eyes and small drops of tears rolled down my cheeks. Natawa ako bigla.

"It's such a relief. Dagdag pa ang stress at ilang hormonal changes ng Mom mo sa pagdurugo niya. So, you need to get well, Lu." Dad caressed my hair as he softly planted a kiss on my forehead.

"So, can I name him now? Please, please. Pambawi?"

"Sure, honey." Mom caressed her belly.

Napuno ng tawanan ang loob. If I had known that this could be the result of my surgery, I would have had it done before Inus and I got together. Perhaps it would be more pleasant for my parents to witness Inus' sincerity towards me. They would have been more familiar with Inus. But aren't the most unexpected moments always the best? I know we can always work on our relationships as long as we continue to choose to make happy and beautiful memories.