A DIFFERENT TIMELINE PART 3

"PAPA!" Mabilis niyang tinungo ang direksyon ng ama.

Tatanggalin na niya sana ang mga kadena gamit ang kaniyang Dagger ngunit pinigilan siya nito. "Leave! Leave me! What are you even doing here? Leave now!"

"But I can't leave you looking like this." Nanginig ang kaniyang boses, hindi niya kayang pagmasdan ang situwasyon nito.

"He's coming!" sigaw nito. Ang mga mata nitong puno ng pag-aalala ay nakatuon sa kaniya. "Please, leave!"

"Who—"

A loud bang barged the door from behind, making him looked back.

A man wearing weird glasses greeted him with a grin. May halong puti ang iilang hibla ng itim nitong buhok at klaro rin ang kulubot sa mukha. He clothed his body with a laboratory coat like Shio, but he had something on his wrist; a handcuff like a prisoner but without the chains to connect the two.

Lis grimaced as he sensed a familiar yet undescribable feeling coming from the handcuffs.

"Oh, wow. Hindi ko na pala kailangang pumunta ng Mythria para makita ka," the guy said, looking at him as if he had been waiting for him.

"Lis, leave now!" his father yelled.

But before he could do so, the man charged at his direction. He was caught off guard when the man's feet float, smoke coming out below his shoes. Sinangga niya ang mabigat na suntok nito gamit ang kaniyang braso.

"Lis!" Violet shouted, releasing her bandages, she coiled it to the man's body. Pero wala pang isang segundo ay mabilis na nawala na parang bula ang nakapulupot na benda.

Sabay silang natigilan.

"What did you do?" Mariin niyang hinawakan ang braso nito.

The man smirked. "Why would I tell you?"

Tumalon siya at buong puwersang sinipa ang dibdib nito. Tumilapon ito palayo pero imbes na bumangga sa pader, napigil nito ang sarili na para bang may hangin na sumuporta sa likuran nito. He bounced off like a ball from the wall, preventing him from getting any damage.

"Be careful. That thing on his hand is his armor. It is protecting him. It's an anti-spell, Lis," his father said behind him. "Katulad ito sa nakakadena sa 'kin pero mas matibay ang nasa kaniya kaya walang spell ang umeepekto."

"Aw, ang boring mo talaga. Ba't mo naman sinabi? Spoiler tuloy." Tinaas nito hanggang dibdib ang kanang kamay, nakatuon ang kamao sa direksyon niya. Biglang umilaw ang posas at sumunod n'yon ang paglabas ng kakaibang mga bala.

"Barrier Spell!" Sinubukan niyang protektahan ang sarili pero nabutas ang kaniyang barrier. Tumagos ang bala nang walang kahirap-hirap.

Mabilis ang mga pangyayari at nakita niya na lang si Violet na nakaharang sa kaniyang harapan. Napayakap ito sa kaniya nang tumama sa likuran nito ang mga bala.

Natigilan siya. "V-Violet?" Naramdaman niya ang dumaloy na dugo sa kaniyang kamay habang yakap-yakap ang babae.

"What a fool." Dali-dali niyang tinago sa kanyang likuran si Violet nang lumapit ang lalaki. He was about to release a punch, but he suddenly felt weak. Nawala ang lakas sa kaniyang kamao at bigla ring nangitim ang gilid ng kaniyang paningin.

Mahigpit na hinawakan ng lalaki ang kaniyang leeg habang unti-unti siyang nawawalan ng malay. May kakaibang amoy ang nagmumula sa posas nito dahilan para lalo siyang manghina.

"Let go of my son!" His father struggled as he heard the sound of the chains clashing against the metals.

"Let him go!" napapaos na sigaw rin ni Violet. Naramdaman niya itong gumalaw. Pilit nitong inaalis ang kamay ng lalaki na nakahawak sa kaniyang leeg.

"Don't touch me, you lowly animal!" The man slapped the woman with the metal handcuffs.

Napabitiw ito at kaagad na bumagsak sa sahig.

Namilog ang kaniyang mga mata sa ginawa nito kay Violet. Pinukol niya ito ng masasamang tingin kahit hindi na niya ito maaninag pa nang mabuti. "How . . . d-dare . . . you . . ." He reached for his hand that was holding his neck. Pilit niyang nilalabanan ang antok subalit para siyang kinakain nito nang buo. His hand slid down to the handcuff as he started to lose conciousness.

Pero bago pa siya tuluyang mawalan nang malay, nakaramdam siya ng pintig mula sa handcuff.

He heard a whisper of life.

There was a Flora inside the handcuff.

---

"LEAVE my son alone! You promised me, didn't you?!"

"But you didn't comply with the conditions. You didn't bring his Dragon Stone to me. Because of that, I have to make extra work just to find out where you have given his Dragon Stone, you damn animal!"

Nagising si Lis sa ingay ng nagtatalo sa kaniyang paligid. Sa pagmulat ng kaniyang mga mata, una agad niyang nasilayan ang walang malay na si Violet.

"My quintessence . . ." Sinubukan niya itong lapitan subalit nakakadena ang kaniyang mga paa at kamay. Nakadikit ang kaniyang katawan sa pader kagaya sa ama habang si Violet naman ay nakahandusay sa sahig sa kaniyang harapan.

Pilit siyang kumakalas. Nais niyang lapitan si Violet at tingnan ang kondisyon nito. Hindi niya alam kung nawalan lang ito nang malay o tuluyan nang nawala dahil hindi man lang niya ito magawang hawakan.

"Violet!" He and the body he possessed called out to her, hoping that he could wake her up. "Violet! Wake up! Violet!"

But she didn't respond. Nor move. Nor even flinch.

"Violet!" His throat, a little sore, continued to shout her name.

"Shut up, will you?" He received a punch from the doctor. Nalasahan niya ang dugo na dumaloy mula sa pumutok niyang labi.

He gritted his teeth as he looked at him, full of madness on his eyes. Hindi na niya mabilang kung ilang beses niyang minura ang lalaki sa isipan.

Katabi niya ang ama na nakakadena rin at salubong ang mga kilay na nakatingin sa lalaki.

"I'm going to kill you," nangangalaiting saad niya. Parang naging isang isip sila ng Lis na ginagalawan niya. Pareho silang nag-iisip kung paano paparusahan ang lalaking nakatayo nsa kanilang harapan.

He felt for the first time how badly he wanted to kill someone, to torture someone and to make his death the most gruesome thing he could ever imagine. How could he hurt the people dear to him? First his father, now his beloved.

"Silly little animal. Kahit 'di ko gusto ang tabas ng pananalita mo, I need to keep you alive," ani ni Doctor Lucatha.

Isang Z-gene ang pumasok sa kuwarto. "Doc, we found her."

Ngumisi naman ang doktor. "Great."

Lumabas ang doktor at sumama rin ang Z-gene. Naiwan silang tatlo sa loob ng kuwarto.

Kaagad siyang nilingon ng ama. "Lis, did you bring her here?"

"Who?"

"Aryl."

Napakurap siya. "Y-yes."

Mariing napapikit ang kaniyang ama. "This is a disaster."

"Bakit? Anong kailangan nila kay Aryl?"

"They need your Dragon Stone." Napakuyom ang mga kamao nito. "The humans are aiming to extinguish us. They want to be the best. And for them to achieve that, your stone is what that doctor needs."

"Why? I don't understand." Nagtatanong ang kaniyang mga mata.

"Witheria holds the power of every life and energy, Lis. I know you already knew that."

He nodded.

"The two greatest spells Witheria can cast are the abilities to extinguish every life form or provide them life. Ghequiteo, the first Withered Dragon, sacrificed himself to build the Eteria to sustain life. But since you inherit Witheria, all the energy went back to you, causing the Eteria to wither. Simula no'ng pinanganak ka, nagsimula na ring mawalan ng buhay ang Eteria."

Napakurap siya. Kung ang Lis na ginagalawan niya ay hindi makasagot, higit siyang natulala. Hindi niya ito inasahan.

"We need to protect Aryl," saad ng ama. "But first, release yourself. Use your Dagger. The chains may have an anti-spell, but it's weaker than what the handcuff of Doctor Lucatha has. With your current state, kahit papaano kayo mong kunin ang enerhiya na nasa mga kadena."

He followed his father's order. Sinira niya ang mga kadena gamit ang Dagger at sunod naman sa kaniyang ama.

"We need to hurry. We should not let that crazy doctor get a hold of your Dragon Stone." Kaagad itong tumakbo patungo sa pinto.

Tumango siya at si Violet. He touched her neck and to his relief, she still had pulses. Kinarga niya ito bago sumunod sa kaniyang ama na palabas na sa pintuan.

"What if he'll succeed from getting my stone?" tanong niya nang makahabol sa kaniyang ama.

Pumasok naman kaagad sa utak ni Lis ang nabasa niya sa libro na hiniram niya kay Violet kaya may napagtanto siya.

"Aryl will die." Nilingon siya nito. "Hindi lang 'yon, Lis. Once he gets your Dragon Stone, we can no longer stop him." Tumigil ito sa pagtakbo. "Your stone will provide him a lifespan like that of ours. And his anti-spell will get stronger. Kapag nangyari 'yon, wala nang kahit anong spell ang makakatapat sa kaniya. We will be defeated, and the humans will invade our district. That's the worst-case scenario that should never happen."

Bumalik na sila sa pagtakbo at nagtungo kung saan naroroon ang Nebula.

He finally understood. But there was one thing he kept on thinking that made the Lis he inhabits question his father too, wording the same word he had in mind. "Pa, about Ghequiteo's sacrifices . . . what spell did he use?"

"A self-destruction spell." His father's answer made him understand the conversation he had with Witheria.

Everything. Everything became clear to Lis. Nalinawan na siya at ngayon desidido siyang gawin ang lahat para lang mapigilan si Doctor Lucatha.

"You still wanted to co-exist with them, do you?" her father asked without looking at him. He was pertaining to the A-genes and H-genes.

He bit his lips and nodded as he remembered the humans locked up on the facility.

Larius, his father, gave him a smile. "Ambitious as always." His father snapped his finger, releasing an attack spell as they saw Z-genes coming into their direction. "Triton!"

Bubbles of water appeared that later formed into millions of tridents. It was silent and fast, it shot the enemy, creating a hole on the enemies' forehead.

"I hope we're not too late," his father whispered.

A sudden breeze of coldness enveloped them as they were nearing to where the Nebula was. Sa sobrang lamig napatayo ang buong balahibo niya sa katawan. Napahigpit ang hawak niya kay Violet na hindi pa rin nagigising hanggang ngayon.

Sabay silang napatigil habang napunta ang tingin sa labas. Muntik niya nang mabitawan ang babae. Nasa lugar na sila kung saan naroroon ang Nebula subalit wala silang makita. Purong kadiliman lang. Kahit isang liwanag sa labas ay wala.

Muli silang niyakap ng lamig habang 'di napapansin ang mga luhang tumakas na pala sa mga mata ni Lis.

"Aster . . ." He heard his father.

"No . . ." Lis muttered.

Every S-gene had the ability to kill themselves, and what they had just witnessed was the self-destruction of a Sun Dragon.

The deeps of the sea were already dark, but it became darker, completely turning into the color of the night. There were no traces of light shone outside nor a slight spark, not even a glimpse of white.

The sun was shining no more. Sephtis, his butler and his closest friend, killed himself.

Napaluhod si Lis habang walang tigil ang pagtulo ng kaniyang mga luha. As the body he possessed suffered, he himself felt his pain as well.

They were too late.

"Finally! Nakuha ko na rin ang Dragon Stone!" Isang pigura ang lumabas mula sa Nebula.

It was Doctor Lucatha.

Aryl died. She was killed. And his butler chose to kill himself as well.

He was slowly losing everything. The burden from his heart started to make sense as he saw how they were slowly getting defeated. Hindi niya ito kayang tanggapin.

Nilingon siya ng kaniyang ama. "Run, Lis! A human can't use the power of the Dragon Stone as long as the owner lives." Hinila siya ng kaniyang ama pero hindi siya nagpatinag.

"Then why didn't he kill me earlier? He should have killed me. He should have done it!" sigaw niya nang may dinadalang pagtangis. Sana nga pinatay na lang siya kaysa makita ang ganitong pangyayari. "Sana pinatay na lang—"

Isang sampal ang natanggap niya mula sa kaniyang ama. Kinuha nito si Violet sa kaniyang mga braso at ito ang nagbuhat sa babae. Marahas siya nitong hinila sa kuwelyo at sabay silang tumakbo.

"This is not the right time for you to lose yourself! Kung pinatay ka niya kanina, hindi na gagana pa ang Dragon Stone kapag kinuha niya iyon kay Aryl."

"Where do you think you're going?" Nakarinig sila ng boses mula sa likuran.

Dali-daling binigay ng kaniyang ama si Violet sa kaniya at gumamit ng attack spell. A giant wave swallowed him and Violet, causing them to get separated from his father. Tinangay sila nito palayo at hindi niya alam kung saan sila nito dadalhin.

Napadpad na lang silang dalawa sa isang pasilyo ng council nang tuluyang mawala ang malaking alon na lumamon sa kanila.

"Lis." Nagising si Violet. Parehas silang basang-basa.

"Violet." Kaagad niyang niyakap at hinalikan ang noo nito. At least for a little, he was able to save his heart from a total grief.

Mayroon pang natira sa kaniya.

"Can you run?"

She nodded.

Hinawakan niya ang kamay nito at sabay silang tumakbo. Ilang pasilyo at kuwarto na ang kanilang nadaanan at patuloy pa rin sila sa pagtakbo. Hindi alam ni Lis kung paano sila makakaalis dito nang wala si Shio kaya nais niya itong hanapin.

Napalingon siya kay Violet nang biglang bumagal ang takbo ng babae. Pansin niya ang pagod sa mukha nito. Ang sugat nito sa likuran na hanggang ngayon ay dumudugo pa rin ang dahilan kung bakit nanghihina ito.

"Let me carry you."

"No. You should leave me. Unahin mo si Shio."

"Hindi puwede!" Kinarga niya ang babae at magsisimula na sanang tumakbo ulit pero nagulat na lang siya nang malakas siyang tinulak ni Violet.

Nawala siya sa balanse dahilan upang mapasalampak siya sa sahig at mabitawan ang babae.

"Violet, why—" Hindi niya natapos ang sasabihin dahil sa nakita.

"Sayang! Muntik na sana."

Isang boses mula sa kaniyang likuran ang bumungad sa kaniya ngunit hindi niya iyon pinansin at mabilis na tinungo ang direksyon ng minamahal. Isang espada ang tumagos sa tiyan nito. Tinulak siya nito para ito mismo ang sumalo sa espada.

"V-violet . . ." Nanginig ang kaniyang boses.

Wala ang tingin ni Violet sa kaniya at nandoon sa mga kararating lang na Z-genes. Dalawa sila. One guy who had multiple swords and the other with a wind attribute.

They were both high-ranked.

"Attack Spell—argh!" He attempted to cast another spell, but he coughed blood once more. Isa-isang tinusok ang kaniyang puso nang nakamamatay na sakit, hudyat na nasa dulo na siya ng kaniyang kakayahan.

Mariin niyang kinuyom ang mga kamao at sinubukan ulit dahil papalapit na sa kanila ang dalawang Z-gene. Subalit isang malamig na kamay ang humawak sa kaniyang mga palad. Ginawang suporta ni Violet ang kaniyang braso upang makatayo. Sumilay ang mga ngiti sa labi ng babae bago binalik ang tingin sa mga kalaban.

Isang ngiti na naging dahilan ng labis niyang kaba.

"Bandage: Disperse!"

Before he could even stop her, hundreds of bandages had encircled the two Z-genes, swallowing them, and sipping their sanity. His heart sunk as he saw Violet fell into the ground.

"N-no, Violet." Kaagad niyang hinawakan ang magkabilang pisngi ng babae. "Wwhy did you do that?"

Nanginginig ang kaniyang mga labi. Ilang beses siyang umiling, pilit na ginigising ang sarili dahil baka panaginip lang ang lahat. Na hindi totoo ang nakikita niya. Na hindi niya hawak-hawak na duguan at nag-aagaw buhay ang babaeng pinakamamahal niya.

Pero hindi nagbago ang lahat. Totoo ang pangyayari sa harapan niya.

"Hibi . . ." Dumoble ang sakit na nararamdaman niya nang magawa pa nitong ngumiti. Inabot nito ang kaniyang pisngi at pinahid ang mga luhang walang tigil na umaagos sa kaniyang mga mata. "Leave now. Find him. F-find Shio."

Mabilis siyang umiling. "Hindi. Hindi kita iiwan dito." Niyakap niya ito nang mahigpit.

Naramdaman niya ang kamay nito sa kaniyang buhok. Natigilan siya nang hinaplos iyon ng babae. "I don't want to be a burden. Leave me. You thought of something, right? Shio also h-have something he can help you w-with . . ."

Umiling siya. Tuluyan nang gumuho ang pag-asa sa puso niya. Unti-unti na ring nanghihina ang kaniyang katawan at kinakain na siya ng after effect sa paggamit ng spells kaya ano pang mababago niya kung iiwan niya rito si Violet.

"I'm sorry. I'm so sorry," he blurted as his vision became blurry.

It was all his fault. Kung hindi lang siya naging mahina, hindi sana ito nangyari. Kung hindi niya lang dinala rito si Violet, hindi sana ito nag-aagaw buhay.

"It's not your fault. It was mine. I chose to be with you," her voice almost whispering. "I'm n-not regretting it, though. At least I was able to protect you. At least for the last time—"

"Don't say that. Please, don't say that," hagulgol niya at siniksik ang mukha sa leeg nito. "Please, huwag mo 'kong iwan."

"You have to move now. Let me go, Lis."

Hinigpitan niya ang pagkakayakap dito. "No. I love you. I love you, Violet. Hinding-hindi kita iiwan dito."

Napabitiw lamang siya nang biglang may bendang pumulupot sa kaniyang leeg. It was Violet's spell. May kung anong pakiramdam ang sinisipsip ng bendahe sa kanya, pilit na kinukuha sa kaniya. Dahan-dahang nawala ang bendahe at kasabay din n'yon ang pagtigil ng kaniyang pag-iyak.

He was no longer in pain. He was no longer grieving. The feelings he had for Violet suddenly perished.

"What did you do!" taranta niyang sigaw.

Pinikit ni Violet ang mga mata habang ang mga labi ay nakangiti pa rin. "Don't cry for me anymore. Don't be with me, leave me and focus on your goal. That's my only wish, Hibi."

He wasn't able to answer when someone interrupted them.

"Lis!"

Napalingon siya. It was Shio. Hawak-hawak nito ang kahon na inimbento nito at tumatakbo papalapit sa kaniya.

"I have no time to explain. Give me your hand." Hinila nito ang kaniyang kamay at tinapat sa kahong umiilaw na kaagad siyang binigyan ng sakit ng kuryente. Mabilis na dumaloy ang liwanag at sumuot ito sa buo niyang katawan.

Nasisilaw siya.

Tiningnan niya si Shio sa kaniyang harapan. Wala na ang maaliwas nitong mukha. Nabahiran ng kaba at takot ang mga mata nito, subalit may isang emosyon ang nangibabaw.

It was hope.

"For your dream and my dream, go back and change everything."

Huli niyang narinig ang mga salita hanggang sa tuluyang kainin ng bisyon ang kaniyang liwanag. Wala siyang inisip sa pagkakataong 'yon kundi baguhin at iligtas ang lahat ng malalapit sa kaniya. Especially, Violet.

Nagising na lang siya na isa na naman ulit siyang bata.

He returned from the past. And when he looked at himself in a mirror, he saw a dot of a lavender color from his pastel pink hair.

Muli niyang naranasan ang mga pangyayari ngunit wala siyang nabago dahil hindi magawang maalala ng Lis na ginagalawan niya ang nakaraan. Ilang beses niyang nakita ang pagkawala ng kaniyang mga minamahal at ilang beses din siyang bumalik. May kaunting mga pagbabago ang bawat pangyayari subalit hindi nito nabago ang resulta.

All those timelines, he witnessed her beloved woman die in his arms. He witnessed how she took his love for her just so he couldn't fall in love with her. But despite stealing his emotion, he still fell in love with her, over and over, and over again.

When he became a child again, the lavender dots scattered. As it became countless, he also, couldn't longer count the times he went back to the past.