I am already 21 years old but yet my mother is always commending of what I will doing.

Nakakasakal na. Na para bang wala na akong kalayaan kung ano ang gusto ko, lahat ay limitado. Oras, panahon at lugar ay dapat na aayon sa kung ano ang gusto niya.

She always says na 'dapat I should be 10x better than anyone' na para bang dapat ako yung laging may quality kasi ganon yung gusto niyang gawin ko.

I always wanted to say no to her. Pero natatakot akong ma dismaya siya. Yes. meron parin namang natitirang pagmamahal ang nakalaan para sa kanya. In the end of the day she is still my mother. The mother who only wants the best of their children.

Pero kasi nakakasawa na, gusto ko ngayon desisyon ko naman ang susundin ko. I will prove to her na kaya ko na hindi ko minsan kailangan ang tulong niya na her mere presence is enough for me to continue what my life are supposed to be.

I am now in a coffee shop near in the company where I worked at. Kompanya ito ng daddy ko. The Del Real Company. I started working here since I graduated in college at kung sino ang dahilan nito? Ang mommy ko, she said that this will be my training ground since ako naman daw ang magmamana ng kompanyang ito.

Pero hindi ko naman gustong manahin ang kompanyang ito. Sapat na sa akin ang mag trabaho bilang employee not the employer kasi ayaw ko ng pressure.

All my life my mother pressure me for the things I should do and make. Na para bang lahat ng gagawin ko inaabangan niya. I already suffered the worst kaya laking pasasalamat ko ng grumaduate ako.

I even fight her when the day I told her that Im moving in a condo. Kasi gusto kong mapag isa, no woman dectating for what I will do. Kasi siguro naman sapat na ang 20 years na pagiging aso niya, na kahit akong sasabihin ay ginagawa.

"What are you doing,? why are you packing you things aalis kaba?" mommy asked nang madatnan niya akong nag eempake ng mga gamit na dadalhin ko sa bagong titirhan kong condo.

"Im packing my things here because Im moving out here since tapos naman na akong mag aral at gawin ang pinapagawa mo sa akin." matapang kong sagot habang nilolock ang maleta.

"At bakit mo naman naisipang umalis ha! Ni hindi mo man lang sinasabi na aalis ka na pala."

"Kasi gusto ko po this time ako naman, sarili ko naman ang iisipin ko, na walang mata ang nakatingin, na walang salita ang maririning kung mag ka mali man, na walang husga galing sayo mommy"

"At may gana ka pang isumbat ang lahat ng ginagawa ko para sayo, ha Allison?!" pangagalaiti niyang sigaw. "Kung minamasama mo lahat ng pinapagawa ko sa'yo, nag kakamali ka. Lahat ng iyon ay para sa ikakabuti mo, wala akong intensyon na masama at ikakasira mo Allison"

"Oo mommy wala nga pero do you even think of me? Na naiisip mo ba ako na kung gusto ko lahat ng mga pinagagawa mo sa akin? Im just your son and I have my life too. Oo noong una okay lang kasi iniisip ko na baka para sa ikakabuti ko to pero habang nag tagal na alam ko na lahat ng to ay para sa sarili mo-" hindi ko natapos ang pagsasalita ko na ng may kamay akong naramdaman sa aking mukha, making a loud sound impact.

Hindi na ako nasaktan pa. Sanay na ako sa ganito. Kasi paano ba namang hindi ka masasanay kung konting pagkakamali mo lang e ito ang kapalit.

She always says na para to sa akin, na ikakabuti ko pero hindi lahat ng ito ay para sa kanya. She made do what she pleased for. Para sa mga kaibigan niya para may ipagmalaki rin siya sa kanila na kesyo ang anak niya e ganyan at ganyan.

I opted followed her until Im tired to pleased her. Pagod na pagod na ako sa kakasunod sa mga gusto niya. At ngayon ako naman.

"What made you think answering me like that ha Allison? Ako at ang daddy mo ang nag pakain sa'yo, nag palaki at nag bihis ng magagandang damit sayo! And even my simple whimps ay hindi mo man lang ibinigay? Ha! E kasi paano ba naman BAKLA ka kasi!" and that statement made my world collapsed.

Bakit ang unfair ng mundo sa akin no? Ha nakakatawa lang isipin na mismong mommy ko hindi ako matanggap na kung sino at ano ako.

Bakit yung iba ang dali dali lang nilang natanggap na kakaiba sa lahat ang anak nila na unique sila na may validation sila sa mundo na hindi sila salot at walang kwenta. Na may silbi sila at pakinabang.

At isa na doon ang mommy ko, she didn't accept the fact na ang bunso niyang lalaki e bading na all her life lalaki ito.

Pero paano ba naman kasi niya malalaman na kakaiba ako e, lahat ng mga pinapagawa niya sa akin ay ginagawa ko, even na alam kong mahirap para sa akin.

"Whatever you said ay hindi ko na papakinggan. Enough na siguro ang mga panahon na ikaw ay pinapaluguran ko, this time I will decide whatever are good and bad for me." sabi ko habang dinadala ang maleta na nag lalaman ng mg damit ko. Hindi ko na isinama pa ang iba kasi bibili din naman ako ng bago.

"Sige lumayas ka! At wag na wag ka nang bumalik pa dito! You ungrateful son!" sigaw niya sa akin habang pababa na ako ng hagdan namin.

For the last time I will say it to her.

"Thank you mommy for everyting, sorry."

At tuluyan na nga akong lumisan sa mansion.

Setting my mindset to a newly one and a peaceful one, na wala akong aalalahanin na masasakit na salita at sarili lang.

Ako muna.