Daar is ze weer. Ik zucht geïrriteerd. Ze is zo verschrikkelijk irritant. Ik zet mijn fiets tussen twee anderen en loop naar binnen, voordat ze achter me aan kan lopen. Ze kijkt me verdrietig na. Eenmaal binnen zie ik mijn vrienden, Arnold en Carlo voor hun kluisjes staan. We komen altijd rond dezelfde tijd aan.

"Hey" zeg ik. "Sorry dat ik wat later ben, ik moest een andere weg nemen"

"Wat?" vraagt Arnold. "Alexa weer?"

"Jep".

"Ach, ze vind je gewoon leuk" zegt Carlo. "Ik ben jaloers". Hij is al jarenlang verliefd op haar, allen zijn hele gezicht zit onder de acne, waardoor hij er niet echt geweldig uit ziet. Ach, hij is heel aardig en ik beschouw hem samen met Arnold als een van mijn beste vrienden.

"Ze stalkt je echt" zegt Arnold opeens. Hij zegt vaak random dingen, maar dat vind ik juist wel leuk aan hem.

"Ja, ze stalkt ons zelfs omdat we met jou bevriend zijn" antwoord Carlo hem.

"Ach" zeg ik. "Tenminste niet zo veel als mij, Ze heeft zelfs een foto van een keer toen ik in de douche stond. Beschamend".

"Ja, inderdaad" zegt Arnold. "Volgens mij heeft ze haar hele kamer volgehangen met foto's van jou".

Ik lach. "Ja, daar zie ik haar wel voor aan". Ik begin mijn spullen uit mijn tas in mijn kluisje te stoppen. "Wat hebben we vandaag ook alweer?" vraag ik aan Carlo. Hij heeft een fotografisch geheugen, hij kent het hele rooster uit zijn hoofd.

"Wiskunde, daarna Duits, Engels, Frans, geschiedenis, biologie en dan zijn we uit".

"Dank je" zeg ik en ik doe mijn wiskunde en Duits in mijn tas.

"En we hebben trouwens minirooster".

Ik stop meteen mijn Engels erbij, want ik heb geleerd om hem te vertrouwen. Hij heeft het nooit fout. Het enige waar hij slecht in is, is gym.

"Nou, zullen we naar de kantine gaan?" vraagt Arnold.

"Sure" zeggen Carlo en ik tegelijk en we lopen de trap af, naar de kantine. Eenmaal daar zijn alle tafeltjes bezet, dus we jagen een paar bruggertjes weg. Wij jongens uit de derde moeten een stuk meer meenemen, dus wij mogen de kantinetafels hebben.

Op het moment dat ik wil gaan zitten, voel ik een scherpe pijnscheut in mijn borst. Ik klap dubbel, terwijl ik op de tafel leun. Arnold en Carlo helpen me op een stoel. Het is de laatste tijd al vaker voorgekomen, maar nog nooit zo pijnlijk en lang. Normaal duurt een pijnscheut maar een paar seconden, maar dit keer duurt het een paar pijnlijke minuten totdat hij voorbij is. De bel is al gegaan, maar ik kan me niet echt bewegen. Carlo gaat het vertellen aan de leraar, terwijl ik even bijkom.

"Het word steeds erger" zegt Arnold.

"Ja..." kreun ik. "Water..."

Arnold geeft me een flesje water aan en ik drink hem bijna halfleeg, waarna ik hem teruggeef.

"Gaat het?" vraagt hij bezorgd.

De tweede bel gaat, we zijn te laat voor de les.

"Ja hoor, we kunnen gaan". Ik probeer op te staan, maar opnieuw dwingt een hevige pijnscheut me terug op de stoel. Ik kreun zachtjes. De pijn begint uit te stralen naar mijn linkerarm.

Dan wordt alles zwart.