They lost the competition. Dean was drunk throughout the performance only adding to the scrape that was his row with Wilmer. Hindi ako nagpakita hanggang natapos ang show ngunit hindi ko na siya nagawang lapitan. Maliban sa naduwag ako, the bevy of girls swarming him was too intimidating to think that they lost.

That was my last memory of Dean. While his last memory of me was my tears and my lips on his best friend's.

Who is now browbeating me with his glare na hindi ko alam kung pinaplano na ang pagkonsidera sa pabor ko o hinahatid na ako sa aking huling hantungan sa isip niya.

"Fine," Wilmer finally spoke. "But not now."

Bumugso ang protesta sa loob ko. Napatuwid ako ng tayo. "Bakit?"

Umatras ako nang lumapit ulit siya pasan ang mahigpit na tingin. Dumilim lalo sa pwesto namin sa paraan ng kanyang paninitig.

" Sa tingin mo makakapuslit pa siya ng kahit isang segundong makausap ka? Aside from the shock of seeing you again, not to mention how he's still holding you in contempt, he's busy interacting with his fans."

May nabanggit siyang naging panggatong sa tapang ko.

"Now you mentioned how he's still holding me in contempt. Kanino kayang kasalanan iyan, Wilmer?" binahagi ko ang lakas ng loob sa aking tono.

Inasahan kong sinabi niya ang totoong nangyari noon. That he kept me from coming clean and that stupid stunt of kissing me. And I hope Dean listened. That could have lessen his hate on me.

Agad tumikom ang bibig ni Wilmer upang paigtingin nang maigi ang panga. Iyon pa lang ay alam ko nang hindi nangyari ang pag-amin. Dissapointment surfaced not just from me. Nagbaba siya ng tingin, maybe realizing only now what he'd said and regretted it so badly.

Isang kilay ko ang umangat at pinaigting ang aking halukiphip. Pakiramdam ko nanalo ako sa isang debate sa unang pagkakataong nakikita ko siyang tumaob.

This guy never really liked me and I know there is more than seeing me as a threat on the band. Either he's gay at may gusto siya kay Dean, o ayaw lang talaga niya sa akin.

We can never control our dislike towards other people no matter how kind they are. This is just one of the truths in life where other than we can love, we can also hate inexplicably.

Bahala siya. Tatanggapin kong pagkaayaw niya sa akin as long as I get to talk to Dean. Tutal ay siya naman ang mas mamomroblema dahil hindi ko siya suliranin. So why should I bother stress myself over him? Kahit ga-hibla nga ng buhok namin ay hindi close.

Sa muling pag-angat ng paningin niya ay hindi ko akalaing maisasabuhay ang sinabi ko. He's wearing the problem like a mask.

"Ruth, please...I will help you pero hindi muna ngayon."

Hinihila bira ako sa pagitan ng gulat na nakiusap siya sa akin at sa sinabi niyang tutulugan niya ako. Tinitimbang ko ang sincerity sa kanyang boses at mga mata. I ended up relying on his voice. Masyadong misteryoso ang mga mata niya upang mahanapan ko ng katotohanan.

This cold man infront of me that probably was the descendant of ice age, the last stunt he did ruined Dean and I. Kaya hindi niya ako masisi kung hirap akong pagkatiwalaan siya.

"Fuck, right," bulong niya at mariing pumikit. Sinuot niya ang cap bago ako muling binalingan. Now he seems more frustrated.

"Give me your phone." Naglahad siya ng kamay.

Tinignan ko iyon. "Why should I?"

"Just give it, Ruth."

Bumuntong hininga ako at kinuha ang cellphone sa aking bulsa. Kahit hindi pa buo ang tiwala ko sa kanya ay sinunod ko ang kanyang sinabi. I won't lose anything in trying anyway 'cause once this ends up being his trap again, he's going to regret even doing so.

Nahagip ko pa ang apat na missed calls galing kay Jude at ilang texts bago ko binigay ang aking cellphone. Malamang hinahanap na ako.

Ginamit ko ang pagkakataon ng pagiging abala ni Wilmer sa phone at sumilip sa stage. Ngunit ang bumungad sa akin ay ang pinaka-backstage talaga. Kailangan ko pang dumaan doon bago ako maihatid sa entablado kung saan nagpipirma pa ang banda.

I can only hear the background song of the band's music on speakers at tawanan ng mga tagahanga. Nakita ko rin ang ilang nagre-relax na backstage crew habang on-going pa ang meet and greet.

Now I wonder kung hindi ba hinahanap itong si Wilmer, Undeniably, he's one of the stunners of the band, too. Pumapangalawa 'to kay Dean, e.

"Come to this place this Saturday." Kinuha nito muli ang atensiyon ko. He's handing me back my phone. "I put the address in your Notes."

"Saturday! Will naman...Linggo ngayon!" Sinamahan ko iyon ng dabog. Ang layo pa ng Sabado!

Hindi niya pinansin ang reklamo ko at basta nalang akong tinalikuran para sa stage.

Ay, bastos. Sinundan ko nga.

Mas maliwanag ang parteng ito sa main backstage. Nagulat pa ako sa pag-aakalang nasa gilid ko si Dean ngunit standee niya lang pala ito na titig na titig sa akin.

Naiwan ang paningin ko roon na hindi ko napansing nakahinto na pala si Wilmer. Nabunggo ako sa haligi ng kanyang matigas at may katangkaran ding katawan.

All eyes were on me including from the crew. Kiniliti ako ng hiya dahilan ng marahan kong pamimilipit.

Wilmer's stand is obviously meant for blocking me. At ang crew ay nakasuporta sa kanya sa gilid, handa sa maari kong gawin.

Crazy escape ideas running around my head. At kasama na roon ang pagdadrama. But the hell if I'd do that!

Sa katunayan ay pwede ko na naman siyang isahan. Mas maraming tao rito sa kabila kesa sa kaliwa. Iyon nga lang, may nag-aabang na dalawang bouncer sa hamba na tila ba alam nila ang binabalak ko at inaalerto na nila ang mga sarili. Pang-nurse lang yata talaga ako at hindi pang-ninja.

"A-aalis na ako..." sabi ko sabay turo sa labas. Iyon ang gusto nilang marinig kaya iyon ang ipaparinig ko.

Nanatili ang mahigpit na tingin ni Wilmer.

"Go!" muwestra ko sa kanya sa stage at pinandilatan. "Bumalik ka na! Aalis na nga ako." Pangungumbinse ko pa. Ba't ba ayaw niyang maniwala?

Tinaasan niya ako ng kilay.

Binalingan ko ang mga crew at may nahagip akong gusto nang matawa. And some of them were...looking at my chest and legs. Right, I'm still wearing the ripped denim shorts at ang suot kong pang itaas ay papasa nang kakambal ng bra.

Mukhang wala akong makukuha rito. Think, Ruth! Ikaw ang isa sa mga pinaka-resourceful na nurse sa isang prestihiyosong ospital na internationally accredited pa. Hindi pwedeng wala akong maisip!

Dahan-dahan akong umatras. What I have is a weak plan but I hope it would work. Wilmer's glare never left its residency on my face.

Pairap ko siyang tinalikuran. Binagalan ko ang aking mga hakbang palayo roon. Tinatabihan ako ng aking pag-asa na magtatagumpay ito. But to think that I can only hope for this, weakness pulled me to my pithole.

If only I could think properly of a well built strategy. Kung hindi lang talaga ako pinapakaba ni Wilmer. With his hawk-eyed scrutiny, aba'y wala talagang makakaisa sa supladong iyon!

Lumingon ulit ako at halos tumilapon ang puso nang makitang nasa gilid na siya ng stage. Bullshit naman. Susundan yata ako ng mga mata nito hanggang Edsa!

Bumaling ako sa stage. Kaunti na lang ang mga naroon at wala na ngang in-entertain sina Cash. The remaining fan girls were all heaping on Dean. Nagtutulakan pa iyong iba, all vying to get the rockstar's ass in their beds.

Kung bumalik kaya ako upang magpapirma ng cd? Ngunit ginawa ng isip ko ang trabaho niya at pinaalala sa akin na may autograph na pala niya ako. Sa balat ko pa.

Almost hopeless, I sighed as I I turned to Will again. This one chance is my only salvation so I'm gonna risk it. I-cheer mo sarili mo Ruth nang mag-alab naman iyang pag-asa mo.

Mukhang tanga akong kumakaway sa kanya habang lumalapit na sa pintuan palabas ng arena. Ipapakita ko lang na aalis na talaga ko. Pagkalabas ay nagtago ako sa gilid kung saan pwede pa rin akong makasilip sa loob. Gumiti ang pawis sa aking mga binti at sentido.

"Huy! Anong ginagawa mo? Kanina pa kita hinahanap!"

Marahan kong ikinaigtad ang pagtapik ni Jude sa balikat ko. Mas ramdam ko ang sakit ng kamay niya kesa sa gulat.

"Sshh..."

Bahagya ko lang siyang sinulyapan. The only time that I'm going to let my eyes go of Wilmer is when he goes back to the stage.

"Anong shh? Girl, public place 'to. You can't be a secret here. Sino bang pinagtataguan mo?" Sumiksik siya sa likod ko at hinahanap ang paksa ng aking pinagtataguan. Inihipan ko ang namamawis ko nang palad.

"I'm doing something, Jude. Makipag-cooperate ka nalang."

Nakatutok pa rin ako kay Wilmer. I'm unconsciously biting my nails while waiting for him to leave my sight.

"Anong gagawin ko?" tanong ni Jude.

"Just shut up and support me."

Sarkastiko siyang natawa. "Wow! Kung maka-shut up ka mukhang hindi ako ang bumili ng ticket para makita mo ex mo to think that you could afford better. Hello? You've got more money to burn than me, Ruth."

Doon ay nilingon ko na siya. I can't just let this statement go knowing I have something to say about it.

"It's my father's money, not mine. Besides, break up gift mo sa 'kin 'to so I don't owe you anything."

"Bitchesa ka talaga." Tinulak niya ako.

Muntik ko na siyang gantihan kung hindi lang sa naging reaksiyon niya na parang nakakita ng malaking bagay. Tumuro siya sa loob.

"Putresa! Si Wilmer babe ko!"

Sumilip ulit ako at naabutan ang pag-iling ni Wilmer bago muling pumasok sa pinagdalhan niya sa akin. Is he going back to the stage now? Oh my, does he think I'm really gone for real? Hah! Naisahan ko siya? Damn!

Habang hindi pa siya nakabalik sa stage ay mabilis ko iyong tinakbo at hindi na nagawang lingunin ang sambit ng pag awat ni Jude sa akin. Ang suot na mini rucksack ay tumatalbog at tumatama sa aking likod. If only I could turn my hearbeats into my footsteps 'cause they seem faster than anything that runs right now.

I was more terrified of getting caught again than the thought of talking to Dean, kaya ganito na lang ang pagbabalik ng lamig na tila naghihiganti sa aking sistema. I was only focused on his smile as I neared the stage. Apat na fan pa ang kausap niya na alam kong wala pang balak umalis kung hindi lang dahil sa mga bouncers na inoorasan sila.

Dito ako dadaan sa harap. Maraming balakid sa backstage. I already oriented myself for the possibe obstacles at so far wala na naman dahil niligpit na ang barricade.

Umiinit ang dibdib ko sa paghingal. Puno ito ng pananabik at kalahating takot.

Tumungo ako sa gilid ng stage kung saan bumababa na ang huling mga fan. Adrenaline is pumping me like gasoline on a machine, kaya iyon ang mas napagtuunan ko kesa sa pagwawala ng mga babaeng papaalis na ngayon. Nagtago ako sa ilalim ng malaking speaker.

"Okay guys, that's the wrap for...mornight!" biro pa noong babaeng organizer ng concert.

The chairs made a noise as they all stood up. Ang mahabang binti ni Dean ang sinisilip ko sa aking pinagtataguan. Hindi ko na pinatagal at lumabas na ako at mabilis inakyat ang entablado.

"Dean!"

You can all call me desperate, I don't give a damn. Inaanod na ako ng sariling kaba habang hinihele ng aking paghingal.

Lahat sila natigilan lalo na si Dean na siyang huling lumingon. The chewing of his gum has stopped, too. Wilmer saw me first again. Namilog ang nagbabanta niyang mga mata.

"Ma'am tapos na po ang meet and greet—"

"Dean, please. Kausapin mo ako," putol ko sa isang bouncer. The plead and determination in my voice joined forces.

I've waited so long for this one moment. But Dean's reaction told me that what I wanted to happen is a snowball's chance in hell.

Sa kabila ng lahat ay dahan dahan akong lumapit . My pulsing fear is trying to tug me away but my labored courage is pushing me to step up some more.

He only stared at me in sheer shock as if going as far as this is beyond madness. Galit lang naman siguro iyong nauna kanina at ngayong nagpakita muli ako ay ito na ang totoong nararamdaman niya. He find it unbelievable that I am here infront of him.

Defeaning silence filled the stage except the still screaming girls outside. Sumasabay ang aking hingal sa nakakabinging tibok ng puso ko.

His eyes made a trip from my head to my Stan Smith sneaker. While doing so, his meeting brows deepened in utter confusion as his sexy thin mouth parted. Imbes na mabahala ay ngumiti pa ako. He could still pull that expression off in a gorgeous manner.

Sa pag-walk out niya kanina marahil ay nabigyan na niya ng sandali ang sariling kumalma. But he's still trying to calm himself now. Hinila ako ng pagbukas sara ng kanyang kamao at umiigting na panga.

Aabutin ko sana ang kamay niya nang tumambad sa harap ko ang matabang kamay ng bouncer.

"Miss, bawal po iyan."

Tinabig niya ang kamay ko! The other bouncer pulled me away.

I didn't have the time to nurse my affected hand dahil pinaligiran na ako ng dalawang bouncer at tig-iisa sila sa braso kong pinipiga na nila ngayon. Tanga na ako kung manlalaban pa dahil alam kong hindi ako makakawala!

"Dean!" I called his name expecting him to stop them.

Panic rose but not from these meaty men. Umaalab ang hiling kong may gagawing hakbang si Dean.

His eyes, jaw and fists are the only body parts that moved. I don't understand the confusion that was still drawn on his face. Tila ba wala ang presence of mind niya sa kasalukuyan.

Namilog ang mga mata ko nang hindi ko na maramdaman ang sahig. I screamaed to no avail as I felt so many hands lifting me by my arms.

"Dean! Aray ang sakit kuya! Bitawan niyo ako! Sasama naman ako, eh. Aalis naman ako!" sigaw ko.

Pumapadyak-padyak na ako habang bumababa na sila sa hagdan at bitbit ako na parang isang naliligaw na kuting.

"Sinabi mo na iyan kanina." Mababa ang boses ng isang bouncer. "Ginawa mo ba? Inisahan mo pa kami ni sir Wilmer."

"Kasalanan ko bang tanga kayo? Malamang iisahan ko kayo! Utak din kuya. Laki pa naman ng mga katawan niyo."

"Bastos kang bata ka, a." Tinawanana siya ng isang kasama.

I don't have to see how I am making a spectacle as we're turning to the way out. Narinig ko pa ang boses ni Jude na tinatawag ako.

Sa sandaling iyon ay hinayaan ko nang bitbitin nila ako. Tiniklop ko ang aking mga tuhod upang hindi sumayad ang mga paa ko sa sahig. Sumasakit na ang braso kong hawak nila kaya hindi na ako nagpumiglas.

Lumingon ako sa stage at nakitang handa na akong tulungan ni Cash ngunit pinigilan siya ni Wilmer. Sky looked at Dean probably expecting him to order these meaty men to put me down. Ngunit pinapanood niya lang akong dinadala palabas.

Wala na akong mabakas sa emosyon sa kanya, ngunit hindi pa rin nito winawala ang intensidad na natural nang nakaukit sa kanyang mukha. His sharp edges and exceptionally passionate hazel green eyes that used to promise naughty paradise could now hynotize you to tear your heart into two. Titigan ka lang niya ay babagsak ka na. Seven years of being apart, but he has changed beyond seven ways or more.

Him not doing anything about this equalled to my falling debris of hope. Kumalat ang lamig galing sa kalamnan patungo sa aking batok. Ngunit umiinit sa sakit ang aking puso na tila pinupunit.

Ito ang naging paksa ng panghihina ko. Even thinking about this Saturday barely lifted me lalo na't malaking parte sa akin ang duda kung seryoso ba si Wilmer.

"Dean..."

Sumisinghap kong dinilat ang aking mga mata. Agad ring napapikit dahil sa sumisilip na liwanag sa bintana. Hinarangan ko sa aking braso ang sinag na bumubulag sa aking paningin.

A wave in my chest and stomach was instantly felt as I was reminded of it again. His face in blank canvass and my hopeless voice in his name is a match that ended in tragedy.

Last Sunday's event barely put me to sleep for consecutives nights. Sa tuwing pinapaala sa akin ay matindi ang alsa ng kawalan na bumubugso sa aking dibdib. Maybe this is longing that I'll never see him again. Na hanggang doon lang ang pagkikita namin. That no one and nothing can make it happen that Dean would find peace everytime he sees me.

At ang pag iisip niyon ay mas kinakain ang aking lakas. Kaya naman hindi ko pa magawang bumangon ngayon. Nakapikit ay tamad kong siniksik ang aking kamay sa unan at kinuha ang aking celphone.

Nanliit ang mga mata ko nang i-unlock ang screen. I went to my Notes to read the address Wilmer has keyed in. Kinaumagahan nang pumasok ako sa trabaho ay agad kong ni-research ang lugar dahil hindi ito pamilyar sa akin.

It's a branch of a recording label company, Vinyl Records, the home of this generation's avant-garde independent bands and artists led by The Metaphoricals. Sila ang kauna-unahang indie band na napasikat nila. Since the birth of their fame, sunod sunod nang nagsilitawan ang mga banda ngayon na sumusubok na rin sa linya ng independent music.

Prior to the breakthrough of the said band, the extent of the rock genre in the country only used to be on the border of unadulterated, alternative and punk. That being said, The Metaphoricals became the pioneer of independent music in the country. Which made them reputed musicians all thanks to their unique sound. Every album of theirs is not the same from the last. Palaging may bago. They innovate year by year.

I've never been this proud for someone. Mas proud pa ako sa kanila kesa sa sarili ko. And thinking about this made me feel lighter and warm.

Dahil nakatunganga ay huli na nang mapigilan kong mahulog ang cellphone sa aking mukha.

"Oushit!" Sinapo ko ang aking ilong.

Bumangon na ako at dumiresto sa banyo upang maligo. Kahapon pa ako nagpaalam sa uncle ko na hindi ako papasok ngayon. He understood, ngayon lang naman kasi ako aabsent. Besides, it's a Saturday.

My mind and emotion has been drilled for these past few days kaya hindi na ako masyadong kabado ngayon. Nang nalaman kong recording company itong pupuntahan ko, lumawak ang talon ko sa panig ng paniniwalang seryoso nga si Wilmer.

He's going to help me talk to Dean. At base na rin sa napanood ko noong Linggo, they're okay with each other. It's just a matter of time for Dean and I to sink our differences, too.

Nang matapos ay agad akong naghanda. I styled my hair into a high bun at nilagyan ng sobrang nipis na headband. Kung ngayon man kami maghaharap nang maayos, might as well I present myself neatly and with decency. Malayo sa inasta ko noong Linggo. Just to not shock him again.

With my white halter crop top and denim culottes, I went out of my room. Ang tahimik na staff house ay naambagan ng ingay galing sa mga nagta-trabaho sa motorpool sa labas.

"O, Ruth. Alis ka na? Pahatid ka na kay Art." Pormal na salubong sa akin ni Tito Nelson nang nakababa ako sa building.

"Pwede po tito?" medyo gulat kong tanong.

Naisip ko nang hingin ang pabor na iyon ngunit inunahan ako ng hiya. He has already given us more than enough.

Tumango siya, pinaglalaruan ang kamay niyang naka gloves at tinatanggal ang dumikit na lupa roon. "Mamayang hapon pa naman ang lakad ko sa Batangas. Anong oras na ba..."

Sinilip niya ang kanyang palapulsuhan ngunit walang matagpuang relo. Pinigil kong matawa. I looked at my watch instead.

"Eight forty po."

"Eight forty, ah...kaya pa. Pahatid ka na lang. Sabihin mo kay Art na kailangan makabalik siya bago mag-lunch."

"Sige po, Tito. Thank you!"

Una kong ginawa ay kunin ang susi ng Elantra sa secretary ni Tito saka hinanap ang peronal driver nila. Hindi naman ito nagtagal at umalis na rin kami.

Estimated two hours ang naging biyahe bago narating ang address na pinakita ko kay kuya Art. I'm not familiar in this part of the city na nasa kasulok-sulukan na yata ng Makati. Instead of the buildings, ingested houses are almost everywhere. Although maayos na konkreto pa rin naman ang dinadaanan namin.

"Ito na po iyon?" pagtataka ko habang nakatanaw sa itim na gate sa harap.

"Opo, Ma'am Ruth. Iyong number dito sa address ay nandon, nasa gilid ng gate." Turo pa niya sa labas.

Nanahimik ako. I expected to see a building. Dito ba bahay ni Dean? I mean, you can always turn your house into a recording studio so this might be a house. His house.

"Uhm sige po, salamat. Huwag niyo na lang po akong sunduin," sabi ko sabay ng pag-click ng lock.

"Sige po, Ma'am."

Sinuot ko ang aking sunnies nang umibis ng Elantra. Tiningala ang mataas na black gate at mataas rin ang pumigilid ritong puting bakod. Sa init ng araw ay nagawa pa rin nitong lusubin ang aking kaba at mas pinainit pa. Ang guard na naghihintay sa labas ay nilapitan ko.

"Excuse me, ito ba iyong...Vinyl Records?" tanong ko sa guard. I'm still not sure about this.

"Opo ma'am." Pinasidahan niya ako. "May appointment po kayo?"

"I'm here to meet Dean Ortigoza." I'm sure kilala niya ito. Paano namang hindi?

Mukha pa siyang nagulat bago nagawang hilain ang asul na log book.

"Ilista niyo na lang po ang pangalan niyo rito ma'am..."

Kinuha ko ang ballpen na inabot niya at agad sinunod ang sinabi.

Nang pinapasok ay mabilis ang mga hakbang ko dahil mainit. The view inside was not what I was expecting. This almost looked like the industrial parks that I've been going in and out to twice or thrice a week para mag-collection.

Ilan lang ang mga naka park na sasakyan. The place is neat not just because of the all-white paint of the old factory-looking establishments na pinaganda at mukhang bago tignan. May bungalow type at meron din namang mukhang dalawa ang palapag dahil may nakita pa akong pulang hagdanan sa labas. An emergency exit way.

Saan ang recording studio dito? Hindi naman siguro ako ginagago ng guard. It's also deserted dahil tahimik. Well typical for a recording studio. It has to be in a serene vicinity.

Ang nahagip kong tinted glass door ang humila sa aking doon tumungo. Lamig ang bumati sa aking pagpasok imbes na isa man lang sa mga staffs nila rito. Where are the people here, by the way? Si Wilmer? Since siya ang nagpapunta sa akin dito.

Sounds echoed in my every step in this very dark corridor that would remind you of starless midnights. Lumiko ako sa pintuan na tanging maliwanag. My kitten heels is now kissing a shiny hardwood floor. May hagdan sa gilid siguro para sa isa pang studio.

Wala talagang tao, but regardless of that, tinuloy ko ang pag-tour ko sa sarili. Pinapasok naman ako ng guard at naka-log in ang pangalan ko, so I don' think I'd be subjected to an illegal act. This is not trespassing. May hinahanap lang ako.

Sa harap ay may nakadikit na sign na Studio D sa salamin ng isa sa mga double panel door. At dahil letter D, naisip kong narooon si Dean. I don't know. Just a weird thought.

Huminga ako nang malalim at winasiwas ang panlalamig sa aking mga kamay bago tinulak ang mabigat na pinto. May tatahakin pa akong maikling corridor pakaliwa at panibagong pinto na bubuksan.

So far this is the vastest recording studio I have ever seen, o baka dahil ito lang talaga ang nakita ko sa personal? It's still spacious even with the several surrounding sounboards, LCD monitors and speakers. And I could tell na hindi ito nag-iisa.

Pati rito ay walang niisang tao. But the monitors are in motion. Sa isang laptop ay mahinang tumutugtog ang kanta ng banda na mahina kong sinasabayan.

"She rolls her eyes with my curses...While a beg from my tongue for her prohibitions..."

I stilled as I heard silent but bass-sounding footfalls. In the pure silence of the room I could hear my own heartbeat kicked for a race when the first door creaked. Kasabay nito ay pagsipol sa isang pamilyar na tono na sinundan ng pagha-hum.

Nakatutok lang ako sa pinto, nag-aabang sa papasok. Ilang hakbang ang inatras ko nang bumukas ito. Ang umaasa kong mga mata ay nagliwanag nang bumungad ang taong sadya ko. His name is treading around my brain repeatedly.

He froze midstep in the doorway seeing me. How his muscles tensed is hard to look past at. Sinasaad nitong hindi niya ako inasahan dito. Nasa door knob ang mga kamay niyang kung hindi lang ito hawak ay marahil naging kamao.

My slightly parted mouth are leading for the words to come out. Ngunit hinarangan ito ng mga tanong. Ano nga ba ang sasabihin ko. Ano ang uunahin kong ipaliwanag?

Siguro ay wala naman talaga. Siguro ay dahil gusto ko lang talaga siyang makita nang malapitan at mas matagal. Last Sunday for me wasn't enough. It's always not enough for me without him.

The weight of his stare seems to drown everything out. Filling the color of green in his eyes are purging shades of pent up anger and frustration that betrayed my produced courage. His face could be a flawed masterpiece carved from stone due to its hard intensity. Sharp edges. No soft touches. Hindi ito matitibag. Hindi nasusugatan ng panlalambot. Hindi hahayaan ang pagkakataon na papungayin ito.

With the way he's treating me with his hate appraisal, It felt like he is stabbing the heart of my very soul.

Ikinaigting ko ang palagapak na pagsara ng pinto nang pinakawalan ni Dean ang busol.My pulses kicked into overdrive triggered by the movement of his severe jawline.

Sa mabagal iyang hakbang umatras ako. Every step is filled with threat and danger. Parang binibigyan niya pa ako ng pagkakataong makatakas bago ako paliguan sa sarili kong dugo.

Alam na niyang pader na itong nasa likod ko ngunit hindi siya huminto. He kept on moving forward while I have nowhere else to go. Kung posible lang ay baka naging bahagi na rin ako ng pader ngayon.

Despite my apprehension, I can't help but praise him. Exposing his assets are his loose deep gray sando, semi-skinny dark jeans and combat boots. The equals sign tattoo in his left biceps never went unnoticed to me. Ang ugat na gumagawa ng bakas sa kanyang braso ay prominente. Inaakit nitong pagbuhol-buhulin ang sikmura ko.

Marahas niyang tinanggal ang kanyang beanie at tinapon sa kung saan na hindi ito tinitignan. It left his hair in a breathtaking dissarray. I almost whimpered in fear when he clicked his neck, like a predator who's about to devour its prey. Ako ang pinapanatiling biktima ng patalim niyang mga mata.

There's no point in evasion when he caged me in between his tensed arms lifted at either side of my head. Nang dinikit niya ang kanyang katawan sa akin ay iyon ang halos hindi ko kayanin. His manly scent is a reminder of no escape and my being seventeen.

Memories crowded around. Memories when he used to hold me captive just like this. Under the stairways. In the locker room. Inside his pick-up car. Memories that are never there when we were in our teens. Ang galit na meron siya noon ay may determinasyon. Ang galit na nakaukit sa kanya ngayon ay nagbabanta.

I could feel the heat of him, so as the pronounced rise and fall of his chest. To look at him better is not possible by the way his face inched close. His towering height made him crouch so he could touch his nose on mine.

"Why are you here... " his raspy whisper grated on my nerves sending shivers. There was no room for tenderness.

I struggled to remind myself as my thoughts find their own ways to be incoherent.

"W-we have to talk about...years ago. Mali ang..."

Inangat niya ang paningin sa aking mga mata. The palpablae anger in his greens is a bullet shot to my longing heart. Ginagawa akong abo sa nagbabaga niyang galit!

If only Wilmer had rectified what happened years ago, my job would have been easier. This isn't anything I imagined us ending up with!

"Hm...?" malambing huni ni Dean.

Pumikit siya. And God those long and thick lashes could be the envy of everybody. Parang sarap na sarap siya sa pagkiskis ng ilong niya sa ilong ko. Malalim ang tagpo ng mga kilay niya na parang gumagawa siya ng kanta sa pagdama sa aking ilong.

Noong una ay hindi ko maintindihan ang ginagawa niya ngunit nang mahagip ang mahigpit na tikom ng kanyang labi at igting na panga, I was able to tell that beneath this move are waiting guards of abhorrence and sarcasm.

After all, that part of him didn't change. Hindi basta basta siyang nagpapatawad hangga't hindi ka magmamakaawa sa harap niya.

Tumigil siya sa ginagawa nang hinawakan ko siya sa dibdib. Feeling his warm chest made me change my mind that instead of pushing him away, dinadama ko ang mabilis na tibok ng puso niya. His racing heartbeat gave me hope.

"It's been years, Dean."I silently said. " If you still hate me up to this day, tatlong taon at magiging dekada na iyang galit mo sa akin. It's not healthy. No..." puno ng pagsusumamo akong umiiling. "Can you just...m-move on...?" I almost trailed off.

Sa kanyang pagdilat ay agad kong pinagsisihan na nagsalita pa ako. A flash of something akin to pain passed through his glare that made me forget about my fear. Ngunit pilit niyang pinaghahari ang kanyang galit. Fury intensified he could turn me into cinders.

"Move on?" nagtitimpi ang mariin at nanginginig niyang boses. Binalikan ako ng kaba at takot.

Umigting na naman ang panga nito. Parang may tinatago siyang patalim at sasaksakin niya ako kung kailan niya gusto.

His thin lips pressed harder forbidding the bad words to come out.

But it came along as a tone when he growled in his gritted teeth , "Never."

Suminghap ako nang inakalang hahalikan niya ako. Nilapit niya lang ang kanyang mukha. Nanunuri, nanunuya, parang hinahanapan ako ng pagbabago.

His rough fingers tauntingly traced my face from my temples down to my cheeks, then to my chin. Nanindig ang balahibo ko sa kiliting hatid nito. Dinakip ng daliri niya ang aking baba upang ianggulo ang mukha kong maharap sa kanya. Flames burned my face and neck as his breath spitted fire.

His other arm is still resting at the side of my head. Iyon ang una kong tinignan bago tinagpo ang paningin niya. I'm racing against my heartbeat as I found his drunken stare that totally made me forget what I am here for.

Inangat ko ang aking mukha upang ilapit ang aking labi sa kanya. In my parted mouth, I sought for his lips, like he used to seek mine way back. Marahan akong napangiti sa hindi niya pag-iwas. His jaw clenched so tight but that didn't make me let up. Humihingal ako habang papalapit na ako upang mahalikan siya.

Ang madilim niyang tawa ang nagpahinto sa akin. The devil in his grin is planning to play with sin.

Without taking his heavy eyes off from mine, siya na ngayon ang lumapit. Almost. Gut-wrenching almost touching my lips!

"Do you really think I'm gonna let you kiss me?"

Threatening ang taunting is the only way I could describe the way he whispered this to me.

Tila yelo ang bumuhos sa akin nang marinig ito sa kanya. Humihingal ako nang masuyong lumapat ang kanyang labi sa gilid ng labi ko ngunit hindi ito hinalikan. It only touched a whisper. Nanghihina na ang aking mga binti.

From there, his torturous fiery breath crawled to my cheeks leaving a trace of heat on my skin. Malakas siyang suminghap, inamoy ang buhok ko, bago binaba ang bibig sa aking tenga.

"Never..." he whispered. This time, more deadly.

Mabilis niyang nahila ang sarili at walang lingon na dumiretso sa pinto. Naiwan akong tulala, lutang sa mga nangyari. Ang nakakabinging pagbagsak ng pinto ang gumising sa akin sa isang tila panaginip.

What the hell did just happen?