Το ελαφρύ λίκνισμα της κούνιας παρέσερνε τις σκέψεις τις Νταϊάνα στον αργό ρυθμό της. Το ελαφρύ αεράκι μπερδευόταν στα μαλλιά της. Καθόταν στη βεράντα με το χοντρό και βαρύ βιβλίο της Τζένιφερ Ντόνελη ακουμπισμένο δίπλα της, Το τριαντάφυλλο του χειμώνα, ένα υπέροχο μυθιστόρημα. Αναφέρεται στην αγάπη ενός επικίνδυνου γκάνγκστερ της Αγγλίας και μιας γιατρού. Μια μακρινή εποχή, δύσκολα χρόνια. Τόσο τραγική και συναισθηματική ιστορία. Παρά τα όσα χρόνια πέρασαν, παρά τις δυσκολίες που αναγκάστηκαν να υποστούν, η αγάπη τους τελικά ήταν δυνατότερη από όλα.

Τώρα η Νταϊάνα αναρωτιόταν αν υπάρχει στην πραγματικότητα η αληθινή αγάπη ή είναι μόνο ένα γέννημα της φαντασίας κάποιων ανθρώπων που είχαν την ανάγκη να ζήσουν έστω και νοητικά αυτό που ονόμαζαν αιώνια αγάπη.

Ευχήθηκε να υπήρχε πράγματι κάτι τέτοιο. Ο έρωτας. Ευχήθηκε να υπάρχουν στην πραγματικότητα να υπάρχουν αυτοί οι μηχανισμοί που ξεκλειδώνουν τα αισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να ερωτεύονται. Μοναδικό κλειδί, μια ματιά, η οποία όταν βρει την σωστή κλειδαριά, ανοίγει τις πόρτες της ψυχής και της καρδιάς. Κάνει τους ανθρώπους ευάλωτους και ευαίσθητους.

Ξαφνικά θυμήθηκε πως έπρεπε από χθες να είχε μιλήσει στον Άνταμ. Δεν τον είχε δει όλη μέρα και αποφάσισε να το κάνει αύριο.

Έριξε το κεφάλι της πίσω και έκλεισε τα μάτια, απολαμβάνοντας το σιγανό κούνημα.

«Κοίτα τι ανακάλυψα!», ακούστηκε μια ψιλή ενθουσιασμένη φωνή.

Η Νταϊάνα πάτησε το πόδι της στο έδαφος για να σταματήσει η μορφή του Χάρι να πηγαινοέρχεται μπρος πίσω μπροστά στα μάτια της. Ο μικρός κάτι κράταγε στο χέρι έχοντας μια σκανδαλιάρικη σπίθα στα μάτια του και ένα χαμόγελο ίδιο με του Τσέσαϊρ. Ξάφνου η κοπέλα δεν ήθελε να ξέρει τι κράταγε ο αδελφός της σφιχτά στο χέρι.

«Είναι γυμνοσάλιαγκας! Τον βρήκα κάτω από αυτή την γλάστρα! Δεν είναι πανέμορφος;», φώναξε ο Χάρι γεμάτος χαρά ενώ παράλληλα κούναγε το μικρό ζωύφιο μπροστά στο πρόσωπό της.

Η Νταϊάνα έκανε μια γκριμάτσα αηδίας. Από μικρή δεν σιχαινόταν τα έντομα και μάλιστα έπιανε τα σαλιγκάρια της βροχής που είναι ξαδέλφια με την... πανέμορφη ανακάλυψη του Χάρι, τα οποία όμως δεν μπορούσε να τα βλέπει μπροστά της. «Μπορείς να πάρεις αυτό το πράγμα από μπροστά μου;», του έδειξε με την παλάμη της, κοιτώντας με αποστροφή το ζώο.

Ο Χάρι έβγαλε την γλώσσα του κοροϊδευτικά και έτρεξε να πετάξει τον γυμνοσάλιαγκα -που είχε γίνει αλοιφή από το πολύ σφίξιμο- από την βεράντα.

«Μην ξεχάσεις να πλύνεις τα χέρια σου τρεις ή μάλλον καλύτερα πέντε φορές μικρέ», του φώναξε η Νταϊάνα.

Ο Χάρι επέστρεψε μετά από λίγα λεπτά και κάθησε στο πάτωμα αντί δίπλα της μιας και το βιβλίο με το μαύρο εξώφυλλο δεν καταλάμβανε πολύ χώρο. «Πες μου λοιπόν τα νέα σου», ρώτησε χαρούμενα τον αδελφό της καθώς καθόταν και εκείνη κοντά του στο σκονισμένο πάτωμα. Βάλθηκε να πασπατέυει τα λευκά κορδόνια από τα All star της.

«Τίποτα σπουδαίο», απάντησε ο Χάρι παίζοντας και εκείνος, με έναν πλαστικό Μπάτμαν όμως.

«Τίποτα; Δεν γίνεται να μην βασανίζετε την κυρία Στιλ», του είπε με ένα συνομωτικό ύφος. Ήξερε την κυρία Στιλ γιατί και εκείνη είχε πάει στο ίδιο σχολείο με τον Χάρι. Γνώριζε την κοντή, στρουμπουλή δασκάλα γύρω στα εξήντα, που δεν έλεγε να βγει στη σύνταξη.

«Χμ», ο Χάρι συνοφρυώθηκε και ύστερα χαμογέλασε πονηρά. «Την είχε πάρει ο ύπνος μια φορά και της ζωγραφίσαμε το πρόσωπο με μαρκαδόρους»

Αν στη θέση της βρισκόταν η μητέρα της σίγουρα ο Χάρι θα είχε βρει μπελά και μια καλή τιμωρία, η Νταϊάνα όμως γελούσε. «Και μετά;»

«Μετά ξύπνησε γιατί κάποιος της είχε βάλει το ρολόι δίπλα στο αυτί της και αυτό άρχισε να στριγλίζει και αυτή τινάχτηκε και παραλίγο να πέσει από την καρέκλα της», συνέχισε ο Χάρι γελώντας. «Είχε νευριάσει πιο πολύ και από την μαμά όταν κάνω κάτι. Και μας έβαλε μια εργασία για το περιβάλλον και κανένας δεν ήξερε τι να κάνει»

Η Νταϊάνα τον κοίταξε ξαφνιασμένη. «Εντάξει καταλαβαίνω ότι φοβήθηκες την μαμά, σε μένα όμως γιατί δεν ήρθες;»

«Εσύ πήγες στον Ντάμιεν και μετά δεν γύρισες το βράδυ και μετά κοιμήθηκα», μουρμούρισε ο μικρός.

Η Νταϊάνα δεν διώρθωσε τον τρόπο που ονόμασε το άλογό της γιατί η σκέψη της επέστρεψε σε εκείνη την μέρα. Κοίταξε τον αδελφό της που κούναγε τον πλαστικό Μπάτμαν στον αέρα σαν να πετούσε. Έπρεπε να ήταν σπίτι για να τον βοηθήσει. Ήξερε ότι παρά τις σκανδαλιές στο σχολείο ο μικρός φοβόταν. Της το είχε πει την πρώτη μέρα του σχολείου. Έσκυψε και έδωσε ένα φιλί στα καστανά μαλλάκια του με τις μπουκλίτσες.

«Την επόμενη φορά πάρε με τηλέφωνο αν δεν είμαι σπίτι. Θα τα αφήσω όλα και θα έρθω αγάπη μου». Τα δάχτυλά της χάθηκαν μέσα στις μικρές μπουκλίτσες.

Τα μάτια του μικρού συναντήθηκαν με τα δικά της λιγάκι λυπημένα. Τον ένιωθε. Ο Μπράιαν έλειπε, η μαμά έτρεξε να προλάβει τα πάντα και εκείνη είχε τα δικά της. Έκατσαν για λίγη ώρα ακόμα να μιλάνε για τις περιπέτειες του με τους φίλους του και να γελάνε. Στο τέλος απλώς του είπε να είναι προσεκτικός και να μην μπλέξει. «Δεν φαντάζεσαι τι είχε τραβήξει από μένα και την Σκάρλετ η κυρία Στιλ. Μας πήγε στον διευθυντή και μας έδωσε αποβολή»

Ο Χάρι έπνιξε ένα γελάκι. «Και τι της κάνατε;», ρώτησε δήθεν αθώα.

«Είχαμε μια συμμαθήτρια θυμάμαι, την Καρ...Για μισό λεπτό», σταμάτησε απότομα η Νταϊάνα και κοίταξε τον αδελφό της. «Δε μου λες; Προσπαθείς να μπεις σε νέους μπελάδες;»

Ο Χάρι γέλασε αγκαλιάζοντας την με τα μικρά του χεράκια. «Πάμε βόλτα;»

«Για μια ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο σου μέρος;»

Το παιδί αναφώνησε χαρούμενα και έτρεξε να το πει στη Σάρα. Δεν χρειάστηκε να πάει μακριά όμως γιατί έπεσε πάνω της την ώρα που εκείνη έβγαινε στην βεράντα. «Χάρι δεν έχω πει να μην τρέχεις στο σπίτι;»

«Μαμά! Μαμά! Η Νταϊάνα θα με πάει βόλτα!», της είπε με μια ανάσα, τόσο γρήγορα που η μαμά του μόρφασε. Τα ματάκια του όμοια με δύο λαμπερούς ήλιους, γεμάτα ζωντάνια.

Πήγε να του πει να μην ξεχάσει και το λουρί του αλλά είδε το αυστηρό ύφος της Σάρα. «Μα είναι δυνατόν να λέει ότι θα τον πάω βόλτα λες και είναι σκυλί;», δικαιολογήθηκε η κοπέλα.

«Μικρός είναι, θα μάθει. Εσύ τι νομίζεις; Ότι μίλαγες άπιαστα από τη μέρα που γεννήθηκες; Να σου θυμίσω το νηπιαγωγείο το έλεγες υπναγωγείο. Εξάλλου δεν μπορώ να καταλάβω τι σε πειράζει τόσο πολύ», είπε η Σάρα. «Να τον έχεις κοντά σου», πρόσθεσε.

Η Νταϊάνα έγνεψε παίρνοντας τα κλειδιά και το κινητό της.

«Νταϊάνα;»

Ωχ! Η Νταϊάνα πάντα ήξερε τι σημαίνει αυτό το ύφος. «Ναι;», είπε ξερά.

«Υπάρχει κάτι που σε προβληματίζει; Σε βλέπω συνεχώς σκεφτική. Έγινε κάτι με το άλογο προχθές;»

«Όχι μαμά. Δεν έχει γίνει κάτι. Καλά είμαι και πάψε να με ρωτάς συνέχεια». Η δικαιολογία ότι η Νταϊάνα έμεινε με τον Ντέιμον μέχρι αργά εκείνη την μέρα και ότι δεν είχε το κινητό της πάνω της, δεν την έπειθε καθόλου όμως δεν την είχε μαλώσει. Η Νταϊάνα ήταν χαρούμενη που της έδειχνε εμπιστοσύνη όμως αν ήξερε ότι ήταν σε ένα μπαρ και φιλιόταν με ένα αγόρι σίγουρα δεν θα την άφηνε να βγει από το σπίτι για έναν μήνα.

«Το σέβομαι γλυκιά μου. Ξέρεις, τα προβλήματα χτυπάνε την ζωή σαν τα κύματα τα βράχια. Για όλα υπάρχει η λύση»

Τότε τα δικά μου προβλήματα είναι τσουνάμια, σκέφτηκε η Νταϊάνα. Ίσως λόγω ηλικίας να τα δραματοποιούσε υπερβολικά πολύ. Δεν ήθελε όμως να το αναλύσει περισσότερο.

Πιάνοντας τον Χάρι από το χέρι, χαιρέτησαν και οι δύο την Σάρα και βγήκαν στον δρόμο συζητώντας φωναχτά.

Η γυναίκα έμεινε λίγο να στέκεται σε εκείνη την άδεια πλέον βεράντα, την σκονισμένη, να θυμίζει την ψυχή της πλέον. Όταν έφευγαν και τα παιδιά της έμενε μόνη με τους δικούς της δαίμονες. Αναρωτιόταν, τι να σκεφτόταν η κόρη της; Παντα χρειαζόταν μια δυνατή προσωπικότητα να την κουμαντάρει, όπως ο Μπράιαν ή ο πατέρας της. Η κόρη της δεν της ανοιγόταν σχεδόν ποτέ και αυτό ήταν ένα αγκαθάκι στην καρδιά της.

Τίποτα κακό δεν θα συμβεί σωστά;

Γεια σας!!!! Τι κάνετε;;; Επέστρεψα με ένα καινούργιο κεφάλαιο (βαρετό) όμως το επόμενο θα είναι μεγάλο και με εξελίξεις και φυσικα πολυ Ζεντερ και Νταϊάνα!! Να συγχαίρω όσους έδωσαν πανελλήνιες γιατί πραγματικά ήταν μια δύσκολη χρονιά και εύχομαι κάθε επιτυχία και χαρά! Ευχαριστώ πολύ!

Ιουλία (που κάνει ηλιοθεραπεία στο γκαζόν παρέα με τον σκύλο της😂) 😎😎