Ο Ζέντερ έριξε μια ματιά στην κοπέλα που είχε αποκοιμηθεί στον ώμο του. Ήξερε που ήταν το σπίτι της Νταϊάνα, κάποτε του το είχε πει. Με το ένα χέρι να σφίγγει το τιμόνι μ' ένα μείγμα ευαισθησίας και δύναμης, οδηγούσε στην οδό που βρισκόταν το σπίτι της. Σταμάτησε λίγο πιο κάτω υποθέτωντας πως η Νταϊάνα είχε φύγει χωρίς την άδεια των γονιών της.

Το σώμα του στράφηκε σε εκείνη να την ξυπνήσει. Τα δάχτυλά του χάιδεψαν ανάλαφρα τα μεταξένια μαλλιά της και εκείνη μουρμούρισε κάτι και άνοιξε τα μεγάλα της μάτια της, που τόσο του άρεσε να τα παρομοιάζει με γατίσια. Το άγγιγμά του την ξύπνησε.

«Φτάσαμε κι' όλας;». Έπιασε το κεφάλι της με το χέρι της και πίεσε λίγο τους κροτάφούς της. Από τη γκριμάτσα της φάνηκε ότι πονούσε πολύ. Τι άλλο περίμενε; Ω ναι, θα πονάει αυτό για λίγο.

«Ξύπνησε η Ωραία Κοιμωμένη;»
Η Νταϊάνα ανακάθησε και τεντώθηκε. Ο ύπνος στο αμάξι ήταν κάπως άβολος.

«Συγγνώμη, δεν είχα σκοπό να σε περάσω για μαξιλάρι», είπε.

«Έχω αντέξει και χειρότερα. Πήγαινε. Και πρόσεχε όπως σου ζήτησα». Για μια στιγμή του ήρθε στη μνήμη μια ανάμνηση που εκείνη ποτέ δεν θα θυμόταν. Και ο ίδιος θα το ξεχνούσε άλλωστε.

«Ευχαριστώ που με έφερες», το γαλάζιο βλέμμα καρφώθηκε ζαλισμένο πάνω του. Εκείνος έγνεψε. «Καληνύχτα». Άνοιξε την πόρτα και έφυγε χωρίς να περιμένει παραπάνω.

Ο Ζεντ έμεινε να την κοιτάζει για μια στιγμή μέχρι να βεβαιωθεί ότι η μικρή εκνευριστική ήταν ασφαλής στο κρεβάτι της. Έκανε αναστροφή και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Το αμάξι κατάπινε τα χιλιόμετρα με την μηχανή ίσα να ακούγεται. Δεν ήθελε να γυρίσει ακόμα στο μπαρ, μετά από αυτό που έμαθε ήθελε να σκεφτεί λίγο τις επόμενες κινήσεις του. Αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση. Η φωτεινή οθόνη αφής του αυτοκινήτου έδειχνε ότι έβγαινε από την πόλη και κατευθυνόταν σε μια ερημική τοποθεσία.

Ο Ζεντ έστριψε ξανά το τιμόνι και οι ρόδες του αμαξιού κύλησαν πάνω σε άμμο καθώς πλησίαζε τη θάλασσα. Ο άνδρας ακινητοποίησε το όχημα και έσβησε τη μηχανή. Με νευρικές αλλά συγκροτημένες κινήσεις βγήκε προσπαθώντας να μην βροντήξει την πόρτα. Ακούμπησε πάνω στον καπό και έκλεισε τα μάτια του. Μόλις είχε κάνει για δεύτερη φορά μια βλακεία, τρίτη δεν θα του χαριζόταν. Απαγορευόταν να το κάνει εκτός αν εξυπηρετούσε το συνολικό συμφέρον και δεν αποσκοπούσε στο δικό του. Δυστυχώς όμως παράκουσε. Δεν ήξερε όμως για ποιόν ηλίθιο λόγο να κάνει κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν το είχε ξανακάνει και ποτέ δεν τον ένοιαζε.

Από την πρώτη στιγμή που την είχε δει εκείνη την βροχερή νύχτα κατάλαβε ότι αυτή η κοπέλα ήταν μπελάς. Ίσως γιατί δεν ήθελε να την μπλέξει, ίσως γιατί την λυπήθηκε, ίσως γιατί ήταν υπερβολικά καλή και δεν της άξιζε. Το τελευταίο όμως πότε τον είχε νοιάξει; Ίσως αυτή η παρθενική της αθωότητα, η τόσο ξένη για εκείνον. Όλη του τη ζωή έπεφτε στο κρεβάτι με έμπειρες γυναίκες, που γνώριζαν ότι ήταν μονάχα για μια νύχτα. Το ζητούμενο ήταν μόνο η δική του ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Δε νοιαζόταν για έρωτες και αγάπες, έρωτας του ήταν το καθήκον του και η αγάπη του ο φόνος.

Έχασε τη Τζέννιφερ από δικό του λάθος και δεν έπαψε από τότε να κατηγορεί τον εαυτό του. Την είχε αγαπήσει πραγματικά αλλά μάλλον όχι τόσο δυνατά ώστε να την κρατήσει κοντά του. Είναι στιγμές της ζωής που σε στιγματίζουν και σε αλλάζουν. Στιγμές, γιατί η ίδια η ζωή είναι μια στιγμή. Η ζωή του ποτέ δεν ήταν εύκολη και ιδίως μετά το χαμό της Τζέννιφερ για μια περίοδο δεν ήταν ο εαυτός του. Σε κανέναν δεν ανοιγόταν και κανένας δεν ήξερε τα συναισθήματά του, μόνο όσα εκείνος άφηνε να φανούν.

Του άρεσε όμως ότι η μικρή προσπαθούσε να του δείχνει ότι δεν την επηρέαζε. Τον διασκέδαζε. Ο Ζέντερ ξαφνικά θυμήθηκε τον Άνταμ, τον νεαρό που ήταν ερωτευμένος μαζί της. Τον κακόμοιρο, η πριγκίπισσα θα έπαιζε μαζί του και θα τον πέταγε σαν χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο αν δεν ήταν φίλος της. Δεν είχε νόημα να μπλέκεται άλλο στη ζωή τους. Είχε και άλλες υποχρεώσεις, πιο σημαντικές.

Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τη θάλασσα να δαμάζει την άμμο. Τα μικρά κύματα έγλυφαν την άμμο. Άκουσε τον ευχάριστο θόρυβο που έκανε καθώς την παρέσερνε πέρα δώθε το νερό για ώρα. Άφησε τον εαυτό του να περπατήσει στην ακτή για να σκεφτεί ήρεμα το πως έπρεπε να χειριστεί τον απρόσμενο θάνατο της Τρίτης Φύλακα. Το θέμα αυτό τον απασχολούσε πολύ. Τα πράγματα από εδώ και πέρα θα γίνονταν δύσκολα. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.