«Οι ιδιότητες των περιοδικών στοιχείων είναι περιοδική συνάρτηση του ατομικού τους αριθμού». Είπε ο καθηγητής της Χημείας. Η Νταϊάνα όπως άλλωστε και τα περισσότερα παιδιά τον κοιτούσαν σαν να ήταν εξωγήινος. Τι ακριβώς είπε τώρα; Το διαβολάκι φαίνεται να θέλει να της καταστρέψει τη ζωή. Κρίμα που όμως δεν ήταν το σωστό διαβολάκι...
Κάτι που δεν θα καταλάβεις ποτέ! Γιατί είσαι πιό άχρηστος και από την κατσαρίδα! Αντιμίλησε το αγγελάκι. Και οι κατσαρίδες σε κάτι χρησίμευσαν. Όλοι οι οργανισμοί. Και επίσης γιατί αυτά τα δύο πλάσματα της φαντασίας της έπρεπε μα εμφανίζονται έτσι απλά; Προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στις ιδιότητες των...στοιχείων που είχαν περίοδο...Άσε, ασχολήσου καλύτερα με το πόσο ωραίος ήταν ο καθηγητής φέτος! Οκ, ίσως έπρεπε να κόψει τον πρωινό καφέ.

Ο καθηγητής συνέχισε να προσπαθεί να εξηγήσει τον Νόμο της Περιοδικότητας. Απ'ότι φαινόταν κανένας δεν αφιέρωνε τα σημαντικά λεπτά της ζωής του για να μάθει τι είναι αυτό. Ένα σημείωμα έφτασε στα χέρια της. "Κούκλος ο καθηγητής. Δεν συμφωνείτε;"

Η Νταϊάνα γύρισε και κοίταξε λίγες θέσεις πιο πίσω και δεξιά προς τα θρανία ποιο κοντά στα παράφυρα. Με τα μάτια της είπε: Δεν θα αλλάξεις ποτέ, στη Σαμ. Καθώταν με την Σούζαν που όλοι την λέγανε πολυβόλο γιατί δεν σταματούσε να μιλάει. Μιλάει αδιάκοπα και για τα πάντα και σε όλους. Αυτή ακόμα και στο κομωδίνο της μιλάει. Ας σκάσει επιτέλους.

«Δεσποινίς Μπένετ, μήπως θα μπορούσατε να μου περιγράψετε τον τρόπο με τον οποίο είναι κατανομημένα τα στοιχεία στον πίνακα;», ρώτησε ο καθηγητής ξαφνικά την Σαμ. Η καημένη δεν σταματούσε να πολυβολήτε από την Σούζαν.

«Εεε...είναι κατανομημένα σε σειρά», είπε διστακτικά εκείνη. Γέλια διάσπαρτα σε όλη την τάξη.

«Ησυχία. Συνεχίστε δεσποινίς Μπένετ»

«Και κατά ομάδες;»

«Εμένα ρωτάτε; Δεν προετοιμαστήκατε για το μάθημα; Είχατε αρκετές μέρες στη διάθεσή σας» Η Σαμάνθα κάτι του απάντησε έχοντας έκφραση πληγωμένου κουταβιού που του έχουν πάρει το μπαλάκι. Πίσω από την Νταϊάνα η Σκάρλετ έκανε έντονα νοήματα και χειρονομίες. Ανοιγόκλεινε τα χείλη της συλλαβίζοντας άηχα τις λέξεις.

«Αα τώρα κατάλαβα την ερώτηση. Η ταξινόμηση έγινε με βάση την περιοδικότητα», είπε η κοπέλα κοιτώντας τον με μάτια που έλαμπαν.

Ο καθηγητής κοίταξε για μια στιγμή πίσω του τους άλλους μαθητές και ύστερα στράφηκε ξανά στην Σαμ. «Με εκπλήξατε ευχάριστα δεσποίνης. Δεν μπορώ παρά να σας βάλω άριστα» Η Σαμ κόντεψε να λιποθυμήσει πάνω στο θρανίο της. Ο καθηγητής συνέχισε το μάθημα από εκεί που το είχε σταματήσει. Μιλούσε για τον Νιούλαντς και τον Δ. Μεντελέγιεφ.

Η υπόλοιπη ώρα κύλησε στον ίδιο ρυθμό. Ο καθηγητής πηγαινοερχόταν ανάμεσα στις τρεις σειρές θρανίων χωρίς να κοιτάζει το τι έκανε ο καθένας. Είχε απορροφηθεί από αυτά που έλεγε. Ο Τζάιλς, ο ωραίος της τάξης κόντευε να κοιμηθεί όρθιος και ο διπλανός του τον σκούνταγε συνεχώς.

Η Νταϊάνα κοίταξε έξω από το παράθυρο. Οι αχτίδες του ήλιου έκαναν τα φύλλα των ψηλών δένδρων, που έφταναν σχεδόν μέχρι τον τρίτο όροφο, να γυαλίζουν κάθε φορά που το ελαφρύ αεράκι τα κούναγε. Έτσι όπως ήταν ανασηκωμένα τα κλαριά τους προς τον ουρανό έμοιαζαν να παραδίνονται, σαν να σηκώνουν τα χέρια ψηλά προσπαθώντας να φτάσουν τα σύννεφα. Αλλά μπορεί πάλι, να προσεύχονταν σε έναν δικό τους άγνωστο θεό. Η Νταϊάνα δεν ήξερε αν όντως υπήρχε ο Θεός. Όμως σίγουρα κάτι υπήρχε. Τις θρησκείες οι άνθρωποι τις έπλασαν για να έχουν κάπου να καταφεύγουν, να ελπίζουν. Ο θεός είναι ίδιος σε όλους, απλά ο καθένας τον λατρεύει, τον αποκαλεί και τον φαντάζεται με τον δικό του τρόπο και την δικιά του νοοτροπία. Υπάρχει κάπου αυτή η Δύναμη, αυτή η ενέργεια που αποκαλείτε "Ο Βασιλεύς των Ουρανών". Δεν ήξερε γιατί όλοι πιστεύουν και λένε ότι ο θεός είναι στον ουρανό, το ίδιο και όλοι όσοι πεθαίνουν. Ίσως γιατί ο ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατοικήσει αυτό το υπέροχο χαλί. Ίσως γιατί ο ουρανός είναι κάτι άπιαστο για τους ανθρώπους, να αποτελεί κάτι μυστήριο. Ίσως γιατί πάλι ο ουρανός είναι πολύ όμορφος. Τη νύχτα γεμμάτος με αστέρια. Τόσο όμορφος, τόσο μυστηκοπαθής, τόσο ερωτικός. Η ομορφιά του καθρεφτίζεται πάνω στην κρύα θάλασσα. Χαρίζει και σε αυτήν λίγη ομορφιά. Από την άλλη όμως, μπορεί για πολλούς να μην υπάρχει Θεός, για την ίδια όμως υπάρχει. Κάτι άγνωστο. Κάτι μυστήριο. Όχι όλα αυτά που λένε οι άνθρωποι.

Το κουδούνι χτύπησε και μονομιάς όλη η τάξη ζωντάνεψε. «Για την επόμενη φορά θέλω την ιστορία του περιοδικού πίνακα, όλη γραπτός. Καλή συνέχεια»

«Άλλη φορά να μιλάς πιο ξεκάθαρα. Εκεί που κάτι έλεγες για τον νόμο της περιοδικότητας κόντεψες να με καρφώσεις! Την επόμενη φορά...»

«Θα πάρεις κάτω από την βάση γιατί δεν πρόκειται να σου σώσω ξανά το τομάρι», έκοψε τον αέρα η Σκάρλετ στην Σαμ. Έβαλε τα φλογάτα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά της και έπιασε το βιβλίο της Χημείας τοποθετώντας το στην τσάντα.

«Έι! Αυτό είναι άδικο, άλλωστε έχουμε πάρει τον Όρκο Φιλίας. Επομένως είσαι υποχρεωμένη», δήλωσε η Σαμ με θριαμβευτικό ύφος. Τα κορίτσια άρχισαν πάλι να λογομαχούν ως συνήθως ενώ περπατούσαν στους γεμάτους με παιδιά διαδρόμους. Η κοπέλα έγνεφε δεξιά και αριστερά. Η Νταϊάνα δεν άκουγε γιατί έψαχνε εκείνον. Εκείνον που έβλεπε συχνά αυτήν τημ εβδομάδα στα όνειρά της. Την έσωζε ξανά και ξανά από το κακό που έπαιρνε διάφορες μορφές. Μετά από την πρώτη μέρα που είχαν μιλήσει, η κοπέλα δεν τον είχε ξαναδεί. "Ζέντερ" Είχε ξεχωριστό όνομα. Σπάνιο. Είχε ρωτήσει διακριτικά τον Άνταμ και της είχε πει πως στα διαλείμματα εξαφανιζόταν, ή δεν ερχόταν καθόλου στο σχολείο. Είχαν βγει μια φορά για ποτό ένα βράδυ και από τότε δεν είχε ξαναεπικοινωνήσει μαζί του. Της Νταϊάνα της φάνηκε σαν να γνώριζε κάτι. Αλλά δεν ήξερε τι ήταν αυτό το κάτι.

Για κάποιον λόγο ήθελε να τον ξαναδεί και παρόλο που της έσπαγε τα νεύρα, της άρεσε ο τρόπος που μιλούσε. Είχε προσπαθήσει να τον ψάξει αλλά μάταια. Εξάλλου, τι της ήταν αυτός; Γιατί ενδιαφερόταν τόσο; Και όχι! Είναι χαζοί όσοι πιστέψουν ότι είναι ερωτευμένη. Όντως τώρα. Είναι η πιο λογική απάντηση. Δεν ισχύει όμως.

Ο Ζέντερ συνέχισε να είναι άφαντος και για τις υπόλοιπες δύο εβδομάδες. Άκουγε μόνο διάσπαρτα σχόλια για όσες τον είχαν δει.

«Νταϊάν; Γη προς Νταϊάνα όβερ. Που ταξιδεύεις πάλι;». Τρία ζευγάρια ματιών την κοιτούσαν ανήσυχα.

Η Νταϊάνα χαμογέλασε ψεύτικα, πιό ψεύτικα και από το χαμόγελο της Μπάρμπι. «Εδώ είμαι. Συνεχίστε»

«Και πάμε πάλι. Τον είδα το πρωί στον διάδρομο και θεέ μου, πόσο πιο κούκλος μπορεί να γίνει; Μα τι μυστηριώδης που είναι όμως», μίλησε πάλι η Βικτώρια.

Ξανά ο Ζέντερ. Πουθενά δεν μπορούσε να γλυτώσει από αυτόν; Εσύ δεν ήσουν αυτή που καιγόσουν να τον βρείς; Τελικά θα πρέπει να οργανώσει μια δολοφονία και να το κάνει να φανεί σαν ατύχημα. Το κόκκινο τερατάκι δεν την γλυτώνει.

«Ναι πράγματι. Είναι αστείο το τι φήμες κυκλοφορούν. Λένε ότι μπορεί να είναι κατάδικος δολοφόνος. Τι άλλο μπορούν να σκεφτούν;», είπε η Σκάρλετ.

Η Σαμ έκλεισε τα μάτια της και το πρόσωπό της πήρε μια ονειροπόλα έκφραση.«Τι ρομαντικό! Να σε στραγγαλίζουν αυτά τα χέρια και εσύ να παιθένεις κοιτώντας αυτά τα υπέροχα μάτια», είπε.

«Πάει, το 'καψε αυτή». Η διαπίστωση ήταν της Σκάρλετ η οποία κουνούσε απογοητευμένη το κεφάλι της. Τα κορίτσια έβαλαν τα γέλια. Πουλιά κελαϊδούσαν πάνω από τα κεφάλια τους, στα κλαδιά της μεγάλης ιτιάς, συνοδεύοντας σαν ορχήστρα της φωνές τους.

«Περιμένετε, δεν τελειωσα. Με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα...»

«Της αγελάδας;», διέκοψε ξανά η Σκάρλετ. Τα μάτια της είχαν πάρει μια σκανδαλιάρικη λάμψη. Η Σαμ έχοντας πάθει κρίση γέλιου, είχε πέσει πάνω στα γόνατα της Νταϊάνα και τρανταζόταν.

«Όχι μωρέ», είπε πάλι η Βίκη όταν ηρέμησε λιγάκι. «Απλώς λέω πως το βλέμμα του ήταν...»

«Της κατσίκας;»

«Ξέρεις δεν είναι αστείο. Εδώ προσπαθώ να σου πω κάτι σοβαρό για το βλέμμα του και εσύ σαχλαμαρίζεις. Όταν κοίταξε, το βλέμμα του έμοιαζε...»

«Με εγοπρόβιο με χαμηλά λιπαρά;», ήταν η σειρά της Νταϊάνα να διακόψει. Η Σαμ την χτύπησε στο μηρό. «Σκάσε!», γέλασε. Η Σκάρλετ πήρε μια έκφραση που έλεγε πως ήταν περήφανη για εκείνη. Ενώ η Βίκη αδιαφόρησε.

«Σαν να με διάβαζε...πως να το πω, σαν να με σκάναρε», τελείωσε επιτέλους την φράση της.

«Πολλοί άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό. Η μητέρα μου το καταφέρνει πολύ καλά», η Σκάρλετ έκανε μια μικρή παύση. Ύστερα συνέχισε «Και το κληρονόμησε σε μένα», είπε τελικά έχοντας ανάλαφρη χροιά στην φωνή της.

Η Νταϊάνα της έριξε μια ερευνητική ματιά. Τα γαλανά μάτια της που θύμιζαν τροπικό ουρανό, την κοίταζαν εξεταστικά ψάχνοντας για σημάδια που ίσως να πρόδιδαν τα συναισθήματα της φίλης της. Τίποτα όμως.

«Ναι αλλά όταν το έκανε αυτός ανατρίχιασα. Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν, να μου το θυμηθείτε», είπε η Βικτώρια ανατριχιάζοντας ξανά καθώς το θυμόταν. 

«Τότε ίσως να έχει πολύ ανεπτυγμένη αυτήν την ικανότητα», προσπάθησε να εξηγήσει η Νταϊάνα. Πόσες άλλες ικανότητες θα έχει ανεπτυγμένες...ποιό δημιουργικές, πετάχτηκε πάλι το διαβολάκι στον αριστερό ώμο. Θεέ και Κύριε, σταματάει ποτέ;

«Πάλι περνάτε καλά χωρίς εμένα;». Ο Άνταμ έκανε την εμφάνισή του.

«Ναι δεν βλέπεις;», απάντησε ειρωνικά η Βικτώρια. «Δεν έχουν σταματήσει να με χλευάζουν οι κάργιες». Τρία εκφαμβωτικά χαμόγελα. Τρείς αγγελικές εκφράσεις.

«Για να δούμε τι καλό έχουμε, μουρμούρισε ο Άνταμ και ψάρεψε από το διάφανο σακουλάκι που βρισκόταν στο κέντρο της κουβέρτας, ένα μπισκότο. Το έφαγε καθώς καθόταν μαζί τους. 

«Έλεγα στα κορίτσια για τον μυστηριώδη καινούργιο», τον ενημέρωσε η Βίκη. Όταν μιλούσε πάντα κουνούσε υπερβολικά τα χέρια της. Το χέρι του Άνταμ πάγωσε για μια στιγμή πάνω στο σακουλάκι αλλά ξαναβρήκε γρήγορα τον αυτοέλεγχο του. Κανένας δεν το πρόσεξε εκτός από την Νταϊάνα.

«Μήπως ξέρεις κάτι εσύ;»

«Εγώ;...», η φωνή του έσβησε αλλά ξανάρχισε να μιλάει. «Όχι, μακάρι να 'ξερά. Ο τύπος δεν νοιάζεται καν για το σχολείο». Δεν κοίταξε κανέναν στα μάτια. Ύποπτο. Όποιος δεν σε κοιτάει στα μάτια έχει πολλά να κρύψει. Ή δεν σε συμπαθεί, ή δεν σε σέβεται, ή λέει ψέμματα και πολλά άλλα που για να τα αναλύσεις θα σου χρειαστεί ολόκληρο βιβλίο. Τι βιβλίο; Τόμοι ολόκληροι. Τα μάτια είναι οι καθρέφτες της ψυχής. Προδίδουν πολλά μυστικά, και άλλοτε κρύβουν πολλά. Μπορούν να εκφραστούν πολύ πιο εύκολα από ένα στόμα. Ένα βλέμμα αρκεί, δεν λένε; Και ένα βλέμμα ίσως μπορεί να πονέσει περισσότερο από οποιαδήποτε λέξη. Τα μάτια μαγεύουν, θαμπώνουν, μαγνητίζουν. Μπορούν όμως και να σε πληγώσουν το ίδιο εύκολα με το να σε μαγέψουν.

«Θέλετε να πάμε μια βόλτα;», έλεγε εκείνη την ώρα ο Άνταμ. «Σκέφτηκα το Σάββατο να πάμε, γιατί θέλω να ψωνίσω ένα φούτερ», είπε όταν η Βίκη είχε φύγει. Μόλις εκείνη την στιγμή η Νταϊάνα το πρόσεξε.

«Πηγαίνουν για ψώνια τα αγόρια;», η Σαμ γέλασε ξανά. Όλοι την αγνόησαν. «Συμφωνήτε;»

Τα παιδιά συμφώνησαν να συναντηθούν έξω από το "Ηλιοβασίλεμα" για καφέ και μετά για ψώνια στο εμπορικό. Η Σκάρλετ ανέλαβε να μαζέψει την κουβέρτα και η Νταϊάνα βρήκε την ευκαιρία να τραβήξει τον Άνταμ μακριά από τα αυτιά των φιλενάδων της.

«Πες μου τι τρέχει με τον Ζέντερ», απαίτησε σφυρίζοντας μέσα από τα δόντια της. «Και μην διανοηθείς μα μου πεις ψέματα», προεδοποίησε. Το ψέμα πρέπει να το μισείς. Είναι γλυκό αλλά δεν κρατάει για πάντα. Και πληγώνει πάντα. Μπορεί μερικές φορές να πρέπει να πεις ένα ή δυο ψέματα γιατί απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Όμως δεν κρατάει για πάντα. Και όσο και να είναι δύσκολο είναι προτιμότερο να λες την αλήθεια. Με τα ψέματα χτίζεις μεγάλα κάστρα, αλλά δεν είναι αληθινά όμως. Και όταν γίνει ένας σεισμός, αυτό θα καταρρεύσει...

«Νταϊάνα, είπα στον Ζέντερ... εεε...του είπα να μείνει μακριά σου», είπε διστακτικά το αγόρι.

Η Νταϊάνα έμεινε να το κοιτάζει. Του είπε να μείνει μακριά της. Πρώτον, για ποιόν ηλίθιο λόγο; Και δεύτερον, ο Ζέντερ ούτε καν νοιαζόταν για την ύπαρξή της -και αυτό ήταν αλήθεια- γιατί να θέλει να την πλησιάσει; Αυτό ηταν τρελό. «Άνταμ, γιατί;», ήταν περίεργη να μάθει.

«Νταϊάνα άκου... »

«Θέλω να ακούσω μόνο την απάντηση στην ερώτησή μου»

Ο Άνταμ ξεφύσηξε. «Γιατί δεν θέλω να πληγωθείς»

«Συγγνώμη; Για ποιόν λόγο να με πληγώσει;»

«Είσαι όμορφη. Δεν περνάς απαρατήρητη. Και αυτός φαίνεται για τύπος που αλλάζει γκόμενα κάθε βράδυ. Όχι φαίνεται, είναι. Δεν θέλω να παίξει μαζί σου λες και είσαι κανένα παιχνιδάκι του», είπε κάπως εκνευρισμένος ο Άνταμ.

«Πρώτον δεν θα γινόμουν το παιχνιδάκι κανενός και δεύτερον του είμαι παντελώς αδιάφορη», τόνισε την τελευταία λέξη η κοπέλα. Είχε αρχίσει και η ίδια να θυμώνει. Αλλά υπήρχε όντως λόγος; Είναι φίλος της και θέλει να την προστατέψει. Αλλά την ενόχλησε αυτό. Ξέρει να φροντίζει τον εαυτό της.

«Σε ενοχλεί αυτό; Μήπως θα ήθελες να μην είσαι;», είπε ο Άνταμ χωρίς να το σκεφτεί.

«Μα τι έχεις πάθει;», φώναξε η κοπέλα. Ετοιμάστηκε να φύγε. «Που είχατε συναντηθεί;», ρώτησε ξαφνικά. Είχαν ήδη φτάσει στο εσωτερικό του σχολείου. Μια παρέα κοριτσιών πέρασε και χαιρέτησαν χαμογελώντας την Νταϊάνα. Η κοπέλα αρκέστηκε στο να χαμογελάσει με το χαμόγελο της Μπάρμπι, ψεύτικο.

«Στο "The Dark". Γιατί;»

Η Νταϊάνα κούνησε το κεφάλι της. «Πρέπει να φύγω». Έκανε να φύγει αλλά ο Άνταμ της έπιασε το χέρι κρατώντας την κοντά του.

«Πρόσεχε. Μην κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις», είπε ήρεμα πλέον. Το βλέμμα της Νταϊάνα μαλάκωσε. Χαμογέλασε και άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του, όταν μια  φράση την έκανε να παγώσει για μια στιγμή.

«Βγαίνει με την Καρολάιν»