Chapter 23

Hindi ko alam kung paano kaming nakarating ni Damon ng ligtas dito sa dorm namin. I am really thankful that we came here safe and I'm also thankful to him.

On our way here, he showed me a secret passage at the back of the food court. Hindi ko alam na may ganoon pala rito. Akay-akay ko lamang siya nang daanan namin iyong sinasabi niya hanggang sa mapadpad kami roon sa likod ng dorm namin.

Hirap na hirap pa nga akong akayin siya paakyat sa hagdan kanina. Iyong isa niyang kamay ay nakasabit sa leeg ko, iyong isa nama'y ginamit niya upang pigilin iyong pagdurugo ng sugat niya.

Agad kong isinara iyong pintuan pagkapasok naming dalawa.

"Are you okay?" Nag-aalala kong tanong sa kanya.

"Let someone stab you and ask that to yourself." The side of my lips rose because of what he answered. Nasaksak na nga't ganito pa rin ang mga sinasabi niya.

I laid him on the divan while glaring at him. After that, I took the first aid kit at agad na pinunit ang kanyang damit. Seeing on how the blood covered his body, I can tell na malalim talaga iyong saksak sa kanya at marami na ring dugo ang nawala sa kanya.

"What are you doing?"

"I will make your wound worst." I hissed but of course, biro lang iyon. I'm just pissed.

With the help of little knowledge I have in cleaning wounds, I did what I have to do in him. Nakapikit lamang ang kanyang mga mata and every time na pinupunasan ko ang gilid ng nasaksak sa kanya ay humihiyaw ito sa sakit.

Until he fell asleep. Mas okay na rin siguro iyon para makapagpahinga siya ng kaunti. Gamit iyong kumot ko ay itinakip ko iyon sa katawan niya. I even lend him my jacket because I tore his clothes.

Seeing him sleeping, I went to the window and opened it a bit. Sumilip ako roon at tinignan ang kabuuan ng academy. There were lifeless bodies and blood splattered everywhere. I wonder if killers were gone or they were still attacking.

Sinara ko rin kaagad iyong bintana matapos kong sumilip. Pumunta ako sa may higaan ko at nakita akong alas tres na pala.

I wonder where are my friends now. I told them to just stay here pero pagkapasok namin kanina ay wala naman kaming nadatnan sa kanila.

Nalipat ang tingin ko kay Damon nang gumalaw ito. I went near him and fixed the blanket I covered in his body. May mga ilan din akong inilagay na band aid sa mukha niya.

Looking at him right now, I can't help but to pity him. If it wasn't because of him, he shouldn't be stabbed but part of me was thankful because of what he did.

I just felt sorry for him. And I felt more sorry because I thought of him as someone else. I never knew that a person who kept telling to kill me yet still saving me was him.

That masked guy was Damon Evangeles. It was not Yves Perez. It was him.

My eyes went on the doorway when I heard it being opened. Doon ay lumantad sila Caitlyn. Naroon ang mantsa ng dugo sa mga damit nila. Maging ang mga natuyong dugo ay naroon sa mga kamay nila.

"Are you guys okay?" Pambungad na tanong ko sa kanila. Tumango lamang ang mga ito saka sila dumiretso sa may higaan nila pero kita ko ang pagngunot ng kanilang mga noo nang mapatingin sila sa maliit na sala namin.

"Is that Damon? What is he doing here?" Nalilitong tanong ni Caitlyn sa akin. Nilapitan naman nina Lileth at Visel ang natutulog na si Damon.

"He was stabbed when he helped me and I can't just leave him there after what he did to me that's why I brought him here." I responded.

"Oh." Napatango-tango ang mga ito at hindi na nagtanong pa ulit. Sila Lileth at Visel naman ay napakibit balikat lamang matapos inspeksyunan iyong hitsura ni Damon.

Nakaupo lamang kami ngayon at walang nagsasalita. Then they all laid down on their beds after fixing themselves. Nakapagpalit na rin ang mga ito ng damit.

"Where are your friends by the way? Bakit wala sila rito?" Kristel curiously asked and they all looked at me.

I'm about to answer them when the door opened and it was Cheska and Eyra who entered. Agad ko naman silang nilapitan lalo na noong mapaupo ang mga ito sa gilid. Katulad ng hitsura nila Caitlyn kanina ay ganoon din ang napansin ko sa kanilang dalawa.

Panay buntong hininga lamang ang isinagit ng mga ito nang tanungin ko kung kumusta sila.

"I hope this killings will end soonest. I can't bear it anymore." Pahayag nila and I just comforted them.

It's not bad to feel weak sometimes and to feel scared. What's bad is to give up when you know you can still strive.

"What about the twins?"

Ang akala ko kasi'y magkakasama ang mga ito. Ang akala ko rin ay nagkulong lamang ang kambal dito pero hindi ko alam na umalis din pala sila.

Kanina lamang ay pinag-uusapan namin sila, ngayon ay ang kambal naman ang sunod na dumating. Ang kalagayan nila ay mas malala kumpara dito sa mga naunang dumating. Iyong mga kamay kasi nila'y nababalutan ng mga dugo. It was not dry. It was a fresh blood. Ang ilan pa sa dugo ay tumutulo roon sa hawak nilang mga patalim.

Dumiretso ang mga ito sa C.R. at agad na nilinisan ang kanilang katawan. Sumunod naman kaming tatlo sa kanila at pinapanood lamang sila. Habang naglilinis sila ng katawan ay nagkwento ang mga ito sa pangyayari kanina.

They told us that the killers were already gone. Ang ilan sa kanila ay namatay, thanks for the help of men in black. Ang ilan naman ay pinatay mismo ng mga estudyante habang naglalaban ang mga ito... katulad na lamang ginawa ko. They even told us that they also killed some.

Pero kahit marami sa killers ang napatay, mas marami pa rin daw sa mga co-students namin ang namatay dahil sa mga killers na iyon.

Right now, they were sure that those men in black are now roaming around the whole place to check if there are some killers who are hiding. Others were now cleaning those dead bodies.

Tahimik lang kaming lahat habang nakaupo. Ako na rin ang nagboluntaryong magluto dahil ramdam kong hindi pa rin okay iyong kambal, I mean silang lahat. Sakto namang nagising si Damon noong matapos akong magluto kaya inaya ko na rin ito.

Knowing that it's Saturday tomorrow, I let Damon stay here for the mean time. Pumayag naman iyong mga kasama ko dahil alam ng mga ito ang kalagayan nito ngayon.

Pero alas singko ng umaga ay agad ko rin itong inihatid sa dorm ng mga boys dahil ayaw kong malaman ng iba na natulog siya kagabi roon sa dorm namin. I'm just trying to avoid unnecessary things that's why kailangan ko na siyang ihatid ngayon.

Pagbalik ko sa dorm namin ay nadatnan kong mahimbing pa rin ang tulog ng mga kasamahan ko kaya natulog na lang din ulit ako. Nagising lamang kami noong may paulit-ulit na kumatok sa pintuan. Si Kristel iyong naunang bumangon sa amin kaya siya iyong nagbukas doon.

Agad itong napalingon sa direksyon namin. Out of curiosity, we also stood up and went to the doorway. But something started to build inside me when I saw who's that person standing in front of our dorm, waiting for us. It was Ate Fritzy and there were two girls behind her, some of her co-students assistant I guess.

When our eyes met, her mouth curved into a smile and I couldn't get to hide my distraught on her.

How can she showed up like this? How can she showed up like nothing happened? How can she acted like she was an innocent in front of us? In front of people like us who were suffering because of her doings?

"We were sorry for disturbing your sleep. We all know what happened yesterday and we are here dahil may kaunti lang sana kaming itatanong sa inyo." Her voice was soft, so soft that she was able to fool everyone here.

"What is it ate?" Pagtatanong ni Erica.

"Are you all still complete? I mean, sorry to say this but you know killers attacked yesterday and we are doing a student's monitoring right now. So, we want to know if some of your dorm mates... died?" She tried to feel sympathetic to us but because I already knew her true color, I'm just becoming more upset to her.

"We are complete and we will always be. We won't let the killers subtract our numbers." I answered with finality. Kahit na sa totoo lang ay pinagdududahan din namin itong limang magkakaibigan na baka ay kabilang sila sa mga killers, na baka ay kasamahan pa niya ang mga ito.

"Thanks goodness." Mahina pa nitong saad pero alam kong sinadya niya iyon para marinig ko. "Thank you for sparing your time to us. Stay safe guys!" Iyon ang huli nitong sinabi bago umalis ang mga ito.

Bumalik naman iyong mga kasama ko sa loob but I stayed still on the door side. Sinundan ko pa ng tingin ang papalayong sila Ate Fritzy. Hindi ko nga alam kung ramdam ba nitong may nakatitig sa kanya dahilan para lingunin niya ako. She even waved at me.

I sneered. How can a person looked so angelic in the outside but a demon inside?

"Did she just wave at you?" I looked at my back and my friends were standing behind me.

"Hmm."

"Are you two okay now?" A heavy sigh was the only thing I could answer them.

Kapag nalaman lang nila ang totoo sa katauhan ni Ate Fritzy, baka ay nanaisin pa ng mga itong kahit huwag ng makipag-ayos sa kanya.

Sa totoo lang ay gusto ko ng sabihin sa mga kaibigan ko ang tungkol kay Ate Fritzy pero para bang may pumipigil sa akin. Maybe I will wait for the right time? But when will that right time comes? I sighed again.

Siguro sa ngayon ay sasarilihin ko na lang muna ang tungkol doon. I need to find some information so I could prove to them that Ate Fritzy is a killer. Natatakot din kasi ako sa posibleng mangyari lalo pa't hindi ko alam kung sino ang mga kasamahan nito dahil kahit hindi ko pa nasisiguro, alam kong may kasabwat si Ate Fritzy sa paaralang ito.

Kapag may nakuha na akong iba pang impormasyon, then I will take the risk on telling everyone that she's a killer.