Chapter 22

Patakbo akong dumiretso roon sa direksyong itinuro ni Yves at naghanap agad ako ng paraan para makaalis sa lugar na ito. Masyado pang maliwanag ang buong kapaligiran dahil mag-aalas dose pa lang ng hapon pero heto kami't hindi malaman kung paanong lulusutan itong sitwasyon namin ngayon.

Hindi ko alam kung nasaan na ang mga kaibigan ko. Hindi ko rin alam kung anu-ano na ba ang mga ginagawa nila ngayon dahil nagkahiwa-hiwalay kami kanina.

Umaasa na lang akong sana ay magkakasama pa rin iyong kambal at ang magpinsan dahil alam kong lalakas ang loob ng mga iyon kapag magkakasama sila.

"Argh!" I whined when one of the killers attacked me.

Dahil iyong medyo may kalakihang kahoy ang una kong nakita, dinampot ko iyon at ipinangpalo rito sa killer na ngayo'y umaatake sa akin. Hindi pa nakuntento sa ginawa ko sa kanya ay muli ko itong pinalo ng malakas hanggang sa tumama ang ulo nito sa pader.

Mabilis akong kumilos matapos ko iyong gawin sa kanya. Agad naman akong nagtago sa isang gilid na hinintuan ko at inilibot ko ang paningin ko sa buong paligid, pasikretong nagmamasid.

Hindi ko lubos akalain na darating ang araw na ito na kung saan lahat kami ay makikipagsapalaran sa aming buhay. Na wala kang ibang katulong kundi ang tanging sarili mo lamang.

"Millizen! Millizen!" Napalinga ako sa paligid dahil sa mahinang bulong na iyon at nakita ko iyong magpinsan na katulad ko ay nakasiksik din sa isang gilid.

Sinenyasan ako ng mga itong pumunta sa kanila pero agad na nanlaki ang aking mga mata nang makita ko iyong isang killer sa likod nila. I immediately picked up a stone. Iyong sakto lang ang laki at iyon ang ipinambato ko sa killer na iyon.

Dahil sa ginawa kong iyon ay agad na napaharap ang magpinsan sa kanilang likuran. Natatarantang dumampot din ng bato ang mga ito at binato iyong killer pero hindi iyon sapat para matalo iyong kalaban.

What Eyra did was to pick up a big stone, a sharp one. Since the killer was facing Cheska, agad na inambahan niya ito and she smashed that stone on the killer's head. Napaatras pa ito sa kanyang ginawa nang may tumulong dugo sa gilid ng ulo ng killer hanggang sa dumami nang dumami iyon.

"Come here!" Agap kong tawag sa kanila because I can see that they're shivering from what they did.

I know that feeling but right now, hindi dapat kami matakot dahil itong takot ang siyang magpapahamak sa amin. We have to be brave in order to save ourselves.

"Where are the twins?" I asked them but they answered me that they do not know.

Noong nagkahiwa-hiwalay kami kanina, sa magkaibang direksyon ang pinuntahan ng mga ito kaya hindi na raw nila alam kung nasaan iyong dalawa.

"The dorm's near. Go there and get some of your weapons. We can't fight those killers with our bare hands. We're not used to killing but we have to, we need to for us to save ourselves." Tumango iyong kambal sa sinabi ko at agad ko silang tinulak para kumilos sila. Pero bahagya ring natigilan iyong dalawa at hinarap ako.

"How about you?" They asked me worriedly. Hindi lang ang boses nila ang makapagsasabi na nag-aalala sila. I can read it in their eyes too.

"I will be fine. After this, let's see each other in the dorm. All of us should be alive. Alright?" I smiled at them for them to feel assured. They once nodded at me and told me to take care bago tumakbo ang mga ito.

Without wasting any second, agad na sinundan ko iyong matanda. Yes, I've seen her earlier at hindi ko alam kung bakit parang binabantayan nito ang mga galaw at mga pinag-uusapan namin kanina.

I should have gone with my friends but I won't waste this chance. Kailangan kong makausap iyong matanda.

Nang makita ko ang likuran nito, bago pa siya makaliko ay agad kong hinamblot ang telang nakatakip sa mukha nito pero gano'n na lamang ang pagkagulat ko sa mabilis nitong galaw.

At sa halip na matanggal iyong telang nakatakip sa kanya, paikot itong lumayo sa akin at hindi ko alam kung anong ginawa nito dahil mas lalo lang naging secured iyong pagkakatakip sa mukha niya.

Nagtatakang tinignan ko ito. Paanong nagagawa ng matandang ito ang kumilos ng ganoon kabilis?

Muli ko siyang nilapitan pero nahawakan nito ang aking kamay. Holding my hand, pinaikot niya ako sa kanya hanggang sa makulong ako sa mga kamay niya. Now, I was standing in front of her, being locked on her. Iyong kanang kamay niya ay nakapaikot sa leeg ko sa paraang sasakalin niya ako.

Habol-habol ang paghingang ginagawa ko ngayon dahil hindi ko lubos malaman kung paano niyang nagagawa ang mga iyon sa akin. Na para bang isa lang akong laruan at gano'n kabilis niya akong manipulahin.

Parang kailan lang ay lagi ko siyang sinusundan. Ngayong hawak niya ako, hindi ko alam kung ano ang aking mararamdaman.

"Who are you?" I bravely asked despite this scary feeling building inside me.

Tumawa lang ito dahilan para mas lalong madagdagan ang kabang nararamdaman ko. At napapikit ako ng mga mata nang maramdaman ko ang paglapit nito at ang pag-ayos niya ng ilang hibla ng buhok sa may tainga ko.

"Why don't you face me for you to see?"

Upon asking that, she pushed me causing me to almost get lost of my balance. Being freed, I faced her and I saw how she slowly remove that black scarf covering her face and my eyes bawled in shock. I gulped in an instant and I kept checking if what I'm seeing right now is right.

"Ate Fritzy..." Mahina kong tawag sa pangalan niya. Ngumisi lang ito sa akin.

"Yes, it's me. The old lady." At muli na naman siyang tumawa.

Pinakatitigan ko siya at pilit inaalisa sa sarili ko itong nalaman ko. She's the old lady. How could she? Does that mean...

"You are the killer." I concluded.

Humakbang ito palapit sa akin ngunit humakbang ako paatras sa kanya. Paano niyang nagagawa ito sa amin? Is this the reason why she told us to get away from her for us to be safe?

"You are the killer." Muli kong saad.

"You can never tell." She smiled devilishly at me and that smile slowly faded making me feel frightened.

Nakatitig lamang siya sa akin habang ako ay napapalunok na lamang. Hanggang sa itinakip ulit nito iyong tela sa kanyang mukha at talikuran ako. Sinubukan ko siyang sundan pero napahinto ako agad nang makasalubong nito ang isa sa mga lalaking nakasuot ng pulang damit, ang mga killers.

"Get her. Or play with her. Do whatever you want." Utos nito at tuluyang lumiko sa kaliwa.

When she's gone, I stepped backwards when this killer looked at me. And I run quickly before this guy could catch me. Kasabay ng mabilis na pagtakbo ko ay ang mabilis ding pagtibok ng puso ko.

"Shit." Pagmumura ko at awtomatiko akong napahinto dahil may isa pang killer na tila nag-aabang lamang sa akin.

Napatingin ako sa likuran ko. Someone's tailing me and another one in front is just waiting for me. Lalo akong napamura sa isip ko dahil ngayon ay nasa maliit na space lamang kami sa pagitan ng magkabilang classroom.

Matapos kong lumunok ng malalim ay nagpakawala ako ng malalim na buntong hininga. I can't die yet. Not right now. After encouraging myself mentally, nagpatuloy na ako sa pagtakbo.

Holding a knife, this killer in front of me jumped when I'm almost near him. What I did was to rolled down the floor to get away from him. At agad akong lumingon sa kanya. Dahil nakatalikod ito sa akin, kinuha ko ang pagkakataong iyon para labanan siya bago pa niya ako mapatumba.

Nakipag-agawan ako sa hawak nitong patalim. Luckily, I did it and stabbed him from his chest for how many times until he lost his breathing. Nang lingunin ko iyong killer na humahabol sa akin, dalawang metro na lang ang layo nito sa akin. Bago pa ito makalapit sa akin ng husto, I threw the knife on him and it hit his throat.

Agad itong tumumba. Still looking at me, he tried to remove the knife on his throat and when he did that, his blood spurt out.

"Hindi ang katulad niyo ang tatapos sa akin." Mariin kong bigkas.

Nang masiguro kong wala na rin itong buhay, doon ako nagpakawala ng sunud-sunod na paghinga. I can't die yet. Not with their hands.

Muli akong tumayo at umalis sa lugar na iyon. Hindi ko alam kung anong oras na at mas lalong hindi ko alam kung kailan ba matatapos ang patayang ito.

Pagliko ko, kahit nakatalikod lamang sila'y alam kong ang mga kambal iyon. Nagtatago lamang ang mga ito at wala silang kaide-ideya na mayroong killer sa likod nila.

Nang may nakita akong patalim malapit sa akin, agad ko iyong dinampot at walang pagdadalawang isip na tinakbo iyong pwesto ng killer at sinaksak ito sa kanyang gilid. Rinig ko ang pagsigaw ng kambal dahil sa nangyari. When they faced our direction, that killer's cold body fell off the ground.

"Millizen, are you okay?" They asked me.

Tumango lamang ako at ibinalik din sa kanila ang tanong na iyon. Nakahinga akong maluwag nang marinig kong okay lang din sila.

I tiredly sat on the ground and leaned on the wall. May arms were rested on my both knees same as with my head.

"Thank you." The twins told me and felt them holding my hand.

Nang mag-angat ako ng tingin ay pansin kong nakatingin lamang sila sa kamay kong nababalutan ng dugo. I just intertwined my hands to hid the blood in it.

"Never did I imagine that my hands would be coated with blood like this." I smiled and looked up to stop my tears.

Ang dami kong pangarap para sa buhay ko lalo na paglaki ko pero noong pumasok kami sa paaralang ito, hindi ko aakalaing hahantong kami sa ganito.

"You know I dreamed of being an attorney, right?" Mahina kong tanong sa kanila and they nodded their heads at me. "Can a person who killed people like me... C-can I still become an a-attorney?" I stuttered and my voice can clearly show them my pain.

"Millizen." Tawag ng mga ito sa pangalan ko at agad ko naman silang nilingon. "I'm sorry." Sabay nilang saad pero umiling lamang ako.

Hindi nila kasalanan kung bakit nakapatay ako. It's my will to help them so there's no need for them to apologize.

"This is crazy! How can I think of my dream? I should be thinking about our lives." Saka ako tumawa. I faced them again and smiled.

"Go back to the dorm. Lock yourselves there if possible. Mas magiging ligtas kayo roon."

"Paano ka?" Tanong ng mga ito.

"I need to find Cheska and Eyra. But if you happen to see them, huwag na kayong maghiwa-hiwalay." Paliwanag ko. Seeing their faces now, alam kong ayaw ng mga itong iwanan ako pero hindi ako mapapakali hanggat hindi ko nakikita iyong dalawa.

"I'll be back. Don't worry, I'll be alright." Tinapik ko sila sa kanilang braso bago ko sila tinanguan. Tinignan ko pa ang mga ito bago sila umalis.

Maliban sa pagbuntong hininga, wala na yata akong ibang ginawa. I feel so exhausted right now. Kumikirot din ang ibang sugat na natamo ko kanina but I can endure it. I have to.

Ilang minuto pa akong nanatili roon bago ako tumayo. Kumpara kanina, wala na akong masyadong naririnig na maingay at sana nga ay wala na itong mga killers. Pero nagkamali ako dahil pag-alis ko sa puwesto ko kanina, heto't may paparating na namang killer sa harapan ko.

I quickly turned at my back and started to run again. Hindi ko alam na mayroon pa pala sila't pakalat-kalat lamang. I groaned when this killer threw his weapon to me and that made me get wounded again. Shit.

Hindi na ako nakatakbo palayo sa kanya nang hilain nito ang buhok ko. Playing another weapon on his hand, he tried to smack me but I took his hand. I turned around at him and elbowed his neck. I even kneed his stomach.

While facing him, I feel something coming from me and following my instinct, I moved a bit and caught that dagger thrown upon me. Hindi kalayuan sa direksyon ko ay ang isa pang killer at sigurado akong siya iyong nagbato nung dagger sa akin. Hindi ko alam kung saan ko natutunan ito but I can clearly sense everything around me.

Since I was holding that dagger in a wrong way, iniikot ko ito sa kamay ko at nang mahawakan ko iyon sa tamang paraan, agad kong isinaksak iyon sa kalaban. That killer who threw the dagger run a forward attack in me.

Patakbo rin akong sumugod sa kanya gamit ang nakuha kong dagger kanina. This killer kicked my hand until the dagger fell. Just to be fair, I also did the same thing.

Not having any sharp weapons, we end up using our fists. What Caitlyn taught us during our training is really helpful to me right now. I didn't know this would be the right time I could apply those skills I learned from them.

Napaatras itong killer dahil sa malakas na sipang ibinigay ko sa kanya. Lumapit ako sa kanya upang sana'y tapusin siya pero agad nitong napulot iyong kutsilyo. He skillfully threw it on me at bumaon iyon sa may braso ko. I removed that dagger and blood spilled out. Noong lingunin ko siya'y napangisi lamang ito sa akin.

"Good bye." That killer laughed and he quickly attacked me.

Ang akala ko'y katapusan ko na pero may biglang yumakap sa akin at iyon ang sumalo sa saksak na dapat ay para sa akin.

"I will kill you later." Banta nito katulad ng madalas niyang sabihin sa akin bago hinarap iyong killer.

Even though he's bathing in his own blood, nagawa pa nitong makipaglaban. Pagewang-gewang na ito sa paglalakad nang mapatay niya iyong kalaban. Bago pa siya matumba ay agad ko siyang dinaluhan.

"You stupid! You can't die like this!" Asik ko sa kanya nang masalo ko siya sa may kandungan ko. "Get up there! How can you kill me if you're going to die first?" Sumbat ko ulit sa kanya.

Napahawak ito sa may tagiliran niya at noong tignan niya ang kamay niya'y maraming dugo ang naroon. Malalim iyong pagkakasaksak sa kanya dahilan para ganito karaming dugo ang lumalabas sa kanya.

"Hey!" Mahina kong sinampal-sampal ang mukha niya dahil pumikit ito. "You can't die like this! Come on, Yves!"

Niyugyog ko ang katawan niya. Hindi ko rin alam kung bakit ako naluluha. I just don't want him to die especially that he had save me many times. I can't let someone die because of me. I'd rather die for them.

Muli kong tinapik iyong pisngi niya pero natigil ako nang hawakan niya iyong kamay ko.

"Yeah, I can't die. I can't die being called as someone." My eyes narrowed.

"What do you mean?" Kunot noong tanong ko sa kanya.

Hawak iyong kamay kong nasa pisngi niya, he led my hand at the back of his head at nahihirapang inalis iyong kanyang maskara. Nagtataka ko siyang tinignan. Why is he removing that mask now?

Pero mas lalo akong nagtaka nang tuluyang maalis iyong maskara sa mukha niya. My free hand went its way to my mouth out of shock.

"It's Damon, Millizen. I'm not the person you just mentioned." He exclaimed but my eyes were still staring at him.

"How... come?" Mahina kong tanong dahil hindi talaga ako makapaniwala.

Inakala kong baka siya nga iyong lalaking nakamaskara nung huli naming pagkikita pero hindi ko aakalaing siya pala talaga iyon. But why did Yves let me think that it was really him?

"I thought you don't want me die? Why don't you just help me, huh?" Nahihirapan din nitong saad. Doon lamang ako nabalik sa sarili at agad ko siyang inakay.

"I need an explanation after this."