Chapter 16

Walang gana kong ibinaba ang hawak kong kutsara. Ni wala pa nga akong nagagalaw sa totoo lang, pero nakakawalang gana kasi. Dumukdok ako sa may mesa saka ako napabuntong hininga. After awhile, I felt my friend tapped my back.

"Malapit ng magtime. Tara na sa lab." Boses iyon ni Vida. Pero sa halip na tumayo, I just lazily shook my head.

"Go ahead. Ayoko munang pumasok." I answered.

"Why?" They asked but I once shook my head. Wala lang talaga akong gana sa araw na 'to. That's just it.

Hindi naman na sila nagtanong pa then hinayaan na lang nila ako, saka nila ako iniwan doon. Our next subject is Science. Definitely, we have to continue the last experiment we did the last time. Ang oras ng klase namin ay 11:00-12:30 kaya nag-early lunch kami kanina, ang kaso wala naman akong gana.

Left alone, muli akong dumukdok sa mesa. Narito ako sa food court and I can feel the students coming in and out of this place. Of course because malapit na ang lunch time.

Nang marealize kong paparami na nang paparami ang mga estudyante, saka ako umayos ng upo at hindi na naman nakaligtas sa akin ang kakaibang klase ng tinging ipinupukaw ng mga ito sa akin.

Tss. They really thought I was the killer, huh?  Sana nga ako na lang ang killer so I could kill them in an instant. Kaso ang makakita nga lang ng dugo, nanghihina na ako. How much more ang pumatay?

They should have known that I was just a newbie here. What do I know about killing?

"Millizen," agad akong napalingon sa taong iyon.

"What?"

"Let's talk."

"I'm not in the mood." I replied, avoiding his gaze but this guy grabbed my hand saka ako inilabas sa lugar na iyon.

"Damon, ano ba?" I hissed at him.

"Why are you letting those students look at you that way?" Tanong nito.

Ang tinutukoy ba nito'y iyong paraan ng pagtitig sa akin ng mga estudyante? Na para bang kinasusuklaman nila ako? Anong magagawa ko e nakaukit na yata sa isipan nilang ako talaga ang pumatay doon sa babae two days ago.

When I turned back my gaze at Damon, I sneered.

"You accused me, don't you remember? What's the difference anyway?" I mocked.

Kumpara sa mga tinging ibinibigay ng mga estudyante sa akin, I think what he did was worst. Now he's asking me why am I letting those students look at me that way? Kapag ba ipinaliwanag ko ang sarili ko, pakikinggan ba nila ako? Paniniwalaan ba nila ako?

Not interested with his words, nagsimula akong maglakad but my eyes bulged wide because these killers came out and are now attacking again. Having an idea of what is going on, muli kong nilingon si Damon saka ko ito hinila palayo sa cafeteria na iyon.

Doon kami nagtago sa likod ng isang silid-aralan, na kahit malayo na kami sa food court, dinig na dinig dito sa kinatatayuan namin ang sigawan ng mga estudyante. I can also hear some students running for their life.

Wala na ba talaga silang pinipiling lugar?

"11:11, they are attacking again." I stated upon checking the time on my wrist watch. Then I leaned on the wall.

"What are you talking about?" Damon asked me, confused.

"That's the time for them to attack." Sagot ko rito.

Mula ka pagkakasandal ko sa dingding, I can see him on my peripheral vision that he's looking at me. I guess no one really noticed about that time aside from me.

Nang mapansin kong aalis ito, I stopped him.

"Kailangan kong gumalaw Millizen. I can't wait for them to finish those students without doing nothing." Saad nito. Naiintindihan ko naman 'yon pero hindi ito pwedeng sumugod na lang ng basta-basta.

"What about your friends?" He then asked.

"They knew. And I guess they were safe right at this moment." Sagot ko.

Alam naming ganitong oras lagi silang lumilitaw kaya aware na kami sa mga gagawin namin. Sila itong walang kaalam-alam sa kung anong nangyayari sa paligid nila. Ang alam lang nila ay may patayan, purong patayan. That's all.

Saglit kaming binalot ng katahimikan maliban na lamang sa ingay na dulot ng mga estudyanteng sumisigaw para sa kanilang buhay, ng mga patalim na tumatama sa kung saan-saan, at kung anu-ano pa.

"Don't." Mariin kong hinawakan ang palapulsuan ni Damon nang akma ulit itong aalis.

Kita ko ang mga mata nitong bumaba sa kamay kong nakahawak ng mahigpit sa kanya. Then he looked straight at my eyes.

"Killers are attacking again, Millizen. I have to move." He's about to leave pero mas lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak ko sa kanya.

"Don't leave me here." I desperately told him using a small voice.

He heave a deep sigh saka ito sumandal sa tabi ko. I also heave a deep sigh, feeling thankful that he didn't leave.

It's just that part of me is scared. Scared that maybe someone would suddenly show up in front of me and kill me. I'm really scared.

While killers are attacking, announcement was made again, telling to back up students. Hindi nagtagal, unti-unting nawala ang ingay sa paligid.

Nang sisilip sana ako, isa sa mga killers ang tumatakbo papunta sa direksyon namin. Mabilis akong ginapangan ng kaba sa dibdib. I was just so thankful that Damon grabbed me at isiniksik ako nito sa pader, shielding me using his body.

Until that guy passed us by. Tila tumatakas ito palayo. Damon took something out of his pocket. Hindi ko alam kung anong sunod na nangyari. I just heard that guy fell down, already lifeless.

Nang pabalik na kami ni Damon, I can see that all students seemed scared. Who wouldn't be after all these happenings? Sino ba namang magiging okay kung bigla-bigla na lang may susulpot sa harapan niyo't papatayin ka? Who wouldn't get scared because of that?

"These happenings are very alarming. I cannot just stand here while watching those killers kill all the students here." Principal Arizona stated.

Pagkatapos ng pangyayari kanina, tinipon nila kaming lahat dito sa Primoon Hall. Some of the students had bruises. Ang iba pa sa kanila ay nabahiran ng dugo ang mga kasuotan nila. And yes, many students died again.

If Primoon Academy does not rule killings, baka ma-aamaze ako sa paraan ng pagsasalita ni Principal Arizona ngayon. It's as if they value all their students that much. Tss.

Lahat kami'y napatingin sa entrance ng bumukas iyon at ang tunog na dulot ng suot nitong mataas na sandalyas ang siyang kumuha sa atensyon naming lahat. It's Black Mistress.

She's just standing proudly while walking. Ni wala kang mababasang bakas ng emosyon sa mukha nito. Her face is so plain yet so scary.

Tumungtong ito sa may stage and took the microphone from Principal Arizona.

"I'm not happy with these unnecessary events happening inside this academy." Katulad ng madalas nitong gawin, dire-diretso ang pagkakasabi nito not minding to greet everyone.

"I bet this killer is playing with me. Well then, let's play your game." Saka ito ngumisi.

"Whoever finds the killer will be given the chance to leave this place immediately." Huli nitong saad saka ito bumaba at lumabas dito sa hall.

Napabuntong hininga na lamang ako. I get the idea that killings are normal here. What's not normal is that even the higher ups do not know who's responsible for this. They ruled killings. But now, they don't even know who's behind these killings.

Nang makalabas kami sa hall na iyon, nagmadali ako sa paglalakad pero pinigilan ako ni Damon. He asked me where am I going but I didn't tell him where. May gusto lang talaga akong makausap ngayon. Tinawag pa ako nito pero hindi ko na siya nilingon pa ulit.

Mabilis ang mga hakbang na ginawa ko hanggang sa makarating ako sa sadya ko. I opened her door without knocking and there, I saw her sitting on her swivel chair, massaging her temple. Nang maramdaman nito ang presensya ko ay saka niya ako tinignan.

"It's so surprising to see you here. What brought you—"

"It's also surprising that you know nothing." I cut her off. "Black Mistress, you really know nothing, don't you?" I asked. Nakakatawa lang sila. Puro patayan lang talaga ang alam nila.

"Aren't you curious about everything? Lumalabas lang ang mga killers kapag sumasapit ang 11:11. Aren't you suspicious about that?" Muli kong tanong sa kanya pero tinitigan lang ako nito. But I can see confusion drew in her face.

"I don't know why they have to show up every 11:11 just to kill all the students here!" Hindi ko maiwasang pagtaasan ito ng tono.

It's just that I really don't understand it. Pero sigurado akong may dahilan kung bakit ganoong oras lamang silang nagpapakita sa amin at iyon ang pumupuno sa kuryosidad ko. Of all the time, why 11:11?

"You ruled this academy right? Then you should make rules to overcome these killers." I stressed before leaving her alone inside that office.

Nang makalabas ako ay sina Principal Arizona at si Ate Fritzy naman ang nakita ko. I just shook my head saka ako umalis sa lugar na iyon at dumiretso na lamang sa dorm.

"Where have you been?" Asked by my friends pero sa halip na sagutin ko ang mga ito'y si Veyda ang napansin ko. She's crying on the side corner of this room. Beside her was her twin.

Mabilis ko siyang nilapitan. She was just sitting with her knees tuck up at ang ulo nito'y nakapatong sa kanyang tuhod. Ginalaw ko siya and when she looked up at me, napamura na lang ako.

"Damn Veyda! Are you okay?" Mabilis ko siyang niyakap nang sakupin ng iyak nito ang buong kwarto.

May mga dugo sa may bandang dibdib at braso nito and her twin, Vida told me that she was almost killed earlier. Hinigpitan ko ang pagkakayakap kay Veyda. It was a mistake for me to think that they will be okay despite telling them that 11:11 is a curse.

Cheska handed me the kid. Gamit ang gunting, pinunit ko iyong damit sa may bandang braso ni Veyda and I didn't know she was hurt this deep. Mabilis kong nilinisan iyong sugat niya habang nakaalalay ang mga kaibigan ko sa akin. Nang matapos ako roon ay tinulungan ako ng mga itong akayin siya pahiga sa kama niya.

When Veyda fell asleep, ang mahinang hikbi naman ni Vida ang narinig namin. She's leaning on the side of their double deck bed, sobbing. Hinagod-hagod ko na lang ang balikat nito.

"I want to leave here now. Hindi ko na kaya. Hindi ko kayang makita na harap-harapan tayong pinapatay rito." Hikbi nito. Inayos ko ang buhok nito saka pinahid ang luha niya.

"Hang in there Veyda. We can get out of this place, okay? Kailangan lang muna nating magtiis sa ngayon." Pagpapagaan ko sa loob nito. If I only have the power and the chance to do it, I will take my friends out of this place.

Knowing what they're up to right now, I volunteered to cook our foods. Naaawa talaga ako sa kalagayan ng kambal ngayon.

The silence inside this dorm broke when I heard someone almost break in the door just so they could barge in here. Nagkatinginan kami ni Cheska dahil kami ang nagboluntaryong magluto at si Eyra iyong pinaiwan naming magbantay sa kambal.

Then dali-dali kaming lumabas sa maliit na kusinang iyon only to see that Black Mistress is here.

"What brought you here Black Mistress?" Mabilis kong saad, na kulang na lang ay itago ko ang mga kaibigan ko sa likuran ko.

"You newbies are rule breaker. Magkakaibigan nga kayo." Mahina nitong sambit pero may diin sa tono nito.

I'm about to ask what happened pero nagulat ako nang pabagsak nitong itinapon ang isang cellphone dahilan para mawasak iyon. And if I'm not mistaken, it was Vida's phone.

"Starting today, I won't let you use phones anymore."

Upon saying that, may tatlong lalaki sa likod nito na pumasok sa aming kwarto at hinalughog ang mga gamit namin. Wala akong nagawa kundi ang panoorin na lamang sila dahil kahit pa makipagmatigasan kami, ganoon lamang kadali para sa kanila na itulak kami.

At hindi na ako nagtaka nang marinig ko ang anunsyong ipinagbabawal na ang paggamit ng cellphone sa lahat ng mga estudyante.

"You are just newbies. Know your place in this academy." Saka lumabas ang mga ito.

Napaupo ako sa tapat nina Eyra at Vida. I asked them what happened and I learned that Vida called her parents, telling them to pick them up dahil hindi na matagalan ng mga ito ang nangyayari sa amin. I guess what happened to her twin brought her trauma.

"It's alright, it's alright." I comforted my friends.

At kung kailan namang lumabas sila Black Mistress, saka naman dumating ang mga ka-dorm mates namin.

"You know what, Black Mistress is really right. You guys should know your place here."

"Stop it Caitlyn." I tried to control my voice dahil ayokong patulan ito. At nasisiguro kong baka narinig ng mga ito ang usapan namin nila Black Mistress kanina.

"She's right naman talaga. Ever since you guys came here, this academy became a mess." Sinalubong ko ito ng masamang tingin.

"Huwag mong isisi sa amin kung anong nangyayari sa school na ito dahil kami mismo, walang kaalam-alam sa mga nangyayari." Pagdidiin ko.

Dahil ayoko naman ng patulan ang mga walang kwentang sinasabi niya, nilampasan ko na lang sila saka ko tinawag ang mga kaibigan ko para kumain na.

Habang kumakain kami, kung anu-anong pumapasok sa isipan ko. Nagsimula lang namang magkatotoo ito dahil sa matandang nakita namin noon. She's the only person who told us about this curse. And that shadow. Alam kong may kinalaman ang mga ito sa killers or maybe they were the killers.

I really need to see them. Alam kong sila lang ang makakasagot sa mga pangyayaring ito. But how? How can I find them kung nagpapakita lamang ang mga ito kung kailan nila gusto. Hays.