"Dus de portalen leiden naar het hiernamaals?" "Nee, ze leiden naar de onderwereld. De meeste toch, er zijn maar een paar gevallen bekend die naar iets anders leiden, maar die zijn bijna allemaal verwoest." "Dit is allemaal nogal veel om te verwerken." "Nee, joh..." Hij rolt met zijn ogen. "Ik kan gewoon niet geloven dat ze dit voor ons verborgen houden." "Ik hoop dat je op je eigen clan doelt." Is het eigenlijk nog wel mijn clan? Die gedachte sluipt mijn hoofd binnen en ik probeer hem op afstand te houden. "Dit alles geeft een heel nieuwe betekenis aan ons bestaan." Hij knikt alleen maar. Mijn gedachten gaan alles na dat hij heeft verteld.

Lang geleden ten tijde van de heksenjacht en de brandstapels was er een zeer duistere periode. Die periode werd alleen niet door heksen veroorzaakt zoals de mens dacht. Hij werd veroorzaakt door de portalen die overal ter wereld extreem actief waren. Er was een oorlog tussen het bovennatuurlijke. De heksen die de uiteindelijke toedracht van de portalen hadden achterhaald, hadden hun inboedel bij elkaar geraapt en vertrokken naar de plaatsen waar ze het meest nodig waren. Negen van die heksenclans hadden elkaar hier getroffen in deze wouden op dit eiland in het midden van wat nu de Bermudadriehoek wordt genoemd, bij dit gigantische portaal. Samen besloten ze de Cirkel te vormen. Er werd een extra clan gevormd die alle anderen zou leiden. De Nox-clan, die bestond uit allemaal afgevaardigden van de verschillende clans en weide zich volledig aan het bestuderen van het portaal en het vereren van onze godin, de maan. Ieder jaar zou er een uitwisseling zijn om nieuwe mensen aan de Nox-clan toe te voegen en zodat de clans in vrede zouden leven. Het moest de verbondenheid waarborgen. Na een paar eeuwen was het portaal bijna inactief te noemen. Het was een soort vulkaan en niemand weet wanneer hij weer actief zal worden. Er glipten zo nu en dan wel eens wat wezens door, maar de Vis-clan rekende daar samen met de Fortis-clan en de Silva-clan snel mee af. Elk gespot wezen moest worden gerapporteerd aan de Nox-clan. Dat is nog steeds zo. De andere clans vergaten na eeuwen bijna het bestaan van het portaal. De conflicten tussen de clans groeiden en na vele eeuwen merkte men de laatste jaren dat er meer en meer activiteit van het portaal was. Alsof er iets te gebeuren stond. De Pectus-clan weigerde echter nog te geloven in het portaal en zei dat er niets aan de hand was. Iets dat je niet zou mogen verwachten van de clan die staat voor wijsheid.

"Mira, ben je er nog?" Hij lacht zacht. "Sorry. Weet je, ik ga eens gaan zoeken naar eten." "Doe geen moeite. Stella komt het eten zo meteen brengen." "Wie is Stella?" "De vrouw van Rob. Ze is zeg maar zo een beetje onze verpleegster. Kom anders langs deze kant liggen. Ik denk dat je been dat wel kan appreciëren en je rug." "Je wilt dat ik naast je kom liggen?" Hij wordt knalrood en knikt even. Ik hink naar de andere kant van het bed en kruip onder de warme zachte dekens die helemaal naar hem ruiken. Na een tijdje in stilte naast elkaar gezeten te hebben, doezel ik zachtjes in. Mijn hoofd schiet met een ruk omhoog als ik de deur hoor opengaan. Er komt een vrouw binnen die beladen is met borden. Als ze Sebastian en mij in hetzelfde bed ziet liggen, zet ze de borden neer en zet haar handen in haar zij. Ze kijkt ons alle twee verwijtend aan. "Je had me wel even kunnen zeggen dat ze hier was, Sebastian. Dan had ik niet met al die borden naar de verkeerde kamer gezeuld." Daarna verlicht een stralende lach haar gezicht. Sebastian heeft een grijns op zijn gezicht en kijkt verlekkerd naar het voedsel. Mijn maag knort even zacht als de geur van het eten mijn neusgaten bereikt. "Ik hoor dat je honger hebt. Het was niet al te slim om je bed uit te sukkelen en helemaal hiernaartoe te komen, hoor," zegt ze terwijl ze het eten bij ons op bed zet en daarna eerst Seba's wonden en daarna de mijne onderzoekt. "Eh, Stella?" "Ja, lieverd?" "Weet je toevallig wat er met mijn haar is gebeurd?" Ze kijkt op van mijn beenwond en haar gezicht is getekend met medelijden. "Je vlecht was half afgehakt door de Silverghost. Het was ongelijk en zag er vreselijk uit. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het gelijk heb geknipt. Het is wel zonde. Je had heel mooi haar, maar als ik eerlijk ben dan staat dit kapsel je beter. Het doet je krullen meer recht aan." "Eh, dank je." Sebastian grinnikt weer. Ik kan zijn gegrinnik wel gewoon worden. Waar kwam die gedachte vandaan? "Hoelang gaan we moeten revalideren?" vraagt Seba. Stella's hoofd schiet met een ruk omhoog en ze zet zich recht. Haar handen gaan weer naar haar heupen en ze kijkt streng naar de schaapachtig kijkende Seba. "Zolang als nodig is, Sebastian Muillo! En ik wil je er niet meer over horen klagen. Maar goed, ik schat dat het ongeveer drie weken gaat duren voor alles terug werkt zoals daarvoor." Seba zucht al opgelucht wat hem nog een strenge blik oplevert. "Jullie moeten allebei nog minstens twee dagen in bed blijven. Sebastian nog iets langer dan jou, Mira lieverd." Zijn schouders zakken teleurgesteld naar beneden. Ik geef hem een stomp met mijn hand. Hij kreunt van de pijn en kijkt mij verwijtend aan. Stella zucht en schudt haar hoofd, terwijl ze de kamer uitloopt. "Waar was dat voor?" "Je moet niet zo ongelukkig kijken. Ze doet haar best om ons zo snel mogelijk terug op de been te krijgen, letterlijk. Bovendien werk je het genezingsproces alleen maar tegen als je alles haast. "je doet het weer..." murmelt hij. "Wat?!" "Je wijsneuzerige gedrag..." Deze keer geef ik hem een nog hardere stomp.

Na twee dagen weigert Seba nog langer in zijn bed te blijven en heeft hij mij gepromoveerd of eerder gedegradeerd tot zijn persoonlijke manusje-van-alles ook al moet ik mijzelf ook met krukken verplaatsen. Ik zit meer voor de openhaard en praat nu ook eindelijk met de anderen. Wat mij vooral opvalt is dat er niet zoveel verschillen zijn tussen de Pectus- en de Vis-clan of met andere clans. Daarbij kom ik er ook achter dat iedereen hier bij mij op school zit, maar ze mij nog nooit waren opgevallen. Na nog een week stilzitten, kan ik eindelijk mijn been terug gebruiken. Het gaat nog heel stroef, maar het is beter dan constant hinken en pikkelen. Sebastian wilt een week later al terug beginnen trainen. Ik rol met mijn ogen iedere keer als hij erover begint. Terwijl ik een boek aan het lezen ben in de zetel, komen Amber en Nia binnen. Amber is het vuurmeisje en Nia het watermeisje. Vrolijk springen ze in de zetel en trekken mijn boek uit mijn handen. Ik wil hard protesteren, maar word zowat het zwijgen opgelegd. "Weet jij al wat je gaat aandoen naar het Zomerfeest?" "Het wat?" vraag ik verbaasd. "Het Zomerfeest. Het is al binnen twee weken en ik heb nog niks om aan te trekken. En ik weet nog niet met wie ik ga gaan en zou ik de kleuren van de Vis-clan of van mij eigen clan dragen?" Mijn brein schiet in error-mode. "Wacht. Jullie geven feestjes aan het eind van de zomervakantie?" De twee kijken mij aan alsof ik twee hoofden heb. "Het is een soort groot feest tussen de Vis-clan, Fortis-clan, Silva-clan, Lumen-clan en Ignis-clan. Het wordt ieder jaar gegeven en de jongeren van de uitwisseling staan altijd in de verf. We moeten er dus op ons best uitzien. Plus het is één van de beste momenten om een jongen aan de haak te slaan." Een sociaal event dus... Niet echt mijn ding. "Ik denk niet dat ik ga gaan." Ze kijken mij alle twee verschrikt aan. "Waarom zou je niet komen?" Ik schud alleen mijn hoofd, wetend dat ze het toch niet zouden begrijpen. Terwijl ik mijn boek terug pak en naar mijn slaapkamer wandel, hoor ik nog meer mensen opgewonden praten over het feest. Voor ik mijn kamer kan binnengaan, trekt iemand mijn deur voor mijn neus terug dicht en wordt mijn boek voor de tweede keer uit mijn handen gesleurd. Ik slaak een verschrikt kreetje. "Wat lees jij toch allemaal? Wat betekent "fae" zelfs?" Ik knijp mijn ogen kwaad tot spleetjes. "Sebastian, geef me mijn boek terug." Ik steek mijn hand uit, maar hij houdt het buiten mijn bereik. "Nee," zegt hij lachend. Ik ga op mijn tippen staan om het uit zijn hand te kunnen pakken. Hij houdt het gewoon boven zijn hoofd. Soms vervloek ik mijn lengte. "Eerst het magische woord zeggen." Ik laat mij terug op mijn voeten zakken en kijk hem kwaad aan. "Alsjeblieft," pers ik tussen mijn tanden door. Met zijn grijns nog steeds op zijn gezicht geplakt, geeft hij het terug. "Wat moet je?" "Jij bent duidelijk met het verkeerde been uit bed gekomen." Ik probeer hem aan de kant te duwen, maar hij poseert zich in het deurgat. Zijn lach verdwijnt van zijn gezicht. "We gaan trainen. Nu. We hebben genoeg stilgezeten de afgelopen twee weken." "Maar het is middag!" roep ik verontwaardigd. "Inderdaad. Maar je hebt dan ook deze ochtend niets gedaan." "Je kan amper normaal wandelen. Hoe ga jij in hemelsnaam met mij sparren." Zijn eeuwige grijns is weer terug. "Dat gaan we niet doen." "Maar ik dacht dat je zei dat..." Hij kapt mij af midden in mijn zin: "Trek nu maar gewoon iets gemakkelijk aan. Je zult het wel zien als we er zijn."

Na het looptochtje naar de trainingsvelden brandt mijn bovenbeen alsof er zuur in de wonde is gegoten. Seba staat voor een schietschijf te wachten. Er is verder niemand al hoor ik wel dat er beweging is op de trainingsvelden een beetje verder. "Waarom stoppen we hier al?" "Omdat ik je vandaag ga leren schieten." "Schieten?" "Ja, schieten. Als langeafstandswapens gebruiken we de pijlenboog, kruisboog, werpsterren, messen en dolken en het pistool." "Een pistool?" "Ja, het is een soort relikwie. Echt een oud ding, maar we zijn tot de ontdekking gekomen dat semiautomatische vuurwapens niet werken. Dus we zullen het ermee moeten doen. De meesten van ons gebruiken trouwens ook geen pistool, omdat we dat laf vinden. Het is ook bekend dat vrouwen meestal eerder de neiging hebben om met langeafstandswapens te werken dan mannen." "Wat wil je daar nu weer mee zeggen?" "Dat het me interessant leek om je dus te leren omgaan met deze wapens. We zullen beginnen met het mes werpen, aangezien je daar al wat aanleg voor leek te hebben." "Wanneer heb ik dat ooit getoond?" "Toen je mij bijna een blauw oog bezorgde door je houten oefenzwaard naar mijn hoofd te smijten." Bij de herinnering moet ik een lachje inhouden. Seba kijkt een beetje nors. "Laten we beginnen. Kom hier staan in de positie die ik nu aantoon." Ik ga naast hem staan en probeer zijn houding na te bootsen. Hij kijkt sceptisch toe. "Zo?" vraag ik. Seba komt uit zijn houding en geeft mij een zacht duwtje. Ik val niet om zoals hij duidelijk wel had verwacht. Hij komt dichterbij staan en pakt mijn heupen vast. "Je moet ze iets meer zo draaien en je arm moet in deze hoek. Nu, kijk naar het doel en werp." Zijn warme adem doet de haartjes in mijn nek bewegen en ik trek mijn arm naar achteren en laat los. Zijn handen liggen nog steeds op mijn heupen, maar die haalt hij er nu af. Ik heb het plotseling koud. Waar slaat dat nu weer op? Ik schud mijn hoofd om de rare gedachten eruit te krijgen. "Niet slecht voor een eerste keer," meldt Seba vrolijk. "Nog een keer!" Ik kreun. Dit gaat een lange namiddag worden.

"Seba?" "Ja?" We zijn terug onderweg naar huis, maar niemand van ons had nog zin om te lopen, dus slenteren we al pratend over de bospaadjes. "Ga jij naar het Zomerfeest?" Zijn gezicht draait verbaasd in mijn richting. "Je hebt dus al gehoord over ons fenomenale 'eind van de zomer' feestje." Ik knik. Hij grijnst. "Ik ga. Jij gaat toch ook?" Hij fronst en bestudeerd mijn gezicht. "Eh, ik weet het niet..." "Natuurlijk, ga je! Iedereen gaat, zelfs Rob en Stella gaan en zij zijn niet de grootste feestbeesten." "Ik hou niet zo van drukke bedoeningen." "Dat weet ik. Maar ik vind dat je moet gaan. Achteraf is er ook altijd een kampvuur dat de jeugd organiseert en deze keer is het de beurt aan de Vis-clan om het te organiseren." Ik kijk nog steeds sceptisch. Zijn frons wordt dieper en hij stopt met wandelen. "Luister eens. Als je trainer en dus je meerdere beveel ik je om naar het Zomerfeest te gaan." "Ik denk niet dat je dat kunt." "Wacht maar af." Hij grijnst en zijn ogen glimmen stoutmoedig. "Ik zou niet eens weten wat ik moet aantrekken..." Hij haalt zijn schouders op en draait zijn ogen. "Dat is toch simpel. Je trekt iets leuks aan en zorgt ervoor dat er rood in zit verwerkt." "Maar ik ben niet van deze clan." Hij stopt weer. "Natuurlijk wel. Je zit in onze clan voor minstens een jaar en misschien langer als je beslist te blijven." Hij draait zijn hoofd weg voordat ik naar zijn gezicht kan kijken. Als we voor het huis staan roept iemand Seba's naam. Hij verontschuldigt zich en gaat ervandoor. Ik kijk hem na en loop dan direct naar mijn kamer. Waar ik mij op mijn bed laat vallen, terugdenkend aan vandaag. Hopend dat hij binnen twee weken wel zal vergeten zijn dat hij mij naar het feest zou sleuren.

Mijn hoop wordt in elkaar geklopt als een dag voor het Zomerfeest Nia het nodig vindt om mij te vragen wat ik ga aandoen waar Seba bij staat. Ik probeer niet naar zijn gezicht te kijken en nonchalant mijn schouders op te trekken alsof ik wel zal zien. Als ik mij omdraai, staat hij met zijn armen gekruist teleurgesteld naar mij te kijken. De teleurstelling in zijn ogen is als een stomp in mijn maag. "Je bent van plan je hieronder uit te muizen of niet soms?" Ik kijk hem schaapachtig aan. "Daar komt dus mooi niets van in." "Sebastian..." "Nee, niets zeggen. Ik dacht dat ik wel duidelijk was geweest. Je gaat of je dat nu leuk vindt of niet." Na die woorden stormt hij langs mij heen rechtstreeks mijn kamer binnen. "Wat ben je aan het doen?" Hij trekt mijn kast open en begint er in te rommelen. Na een tijdje haalt hij zijn hoofd terug uit mijn kast. "Je hebt geen rode kleren," verklaarde hij droogjes. Ik knik een beetje aarzelend. Hij stormt weer langs mij heen en grijpt mijn arm in het passeren. We lopen het huis uit in de richting van het dorpje van de Vis-clan. Aangekomen bij een schattig stenen huisje, klopt Seba hard op de deur. De deur gaat open en Stella kijkt verbaasd op ons neer. "Wat kan ik voor jullie twee doen?" "Ze weigert om naar het Zomerfeest te gaan en heeft geen rode kleren," verklaart Seba. "Aha, kom maar binnen." Stella leidt hen het huisje binnen. Het is gezellig ingericht en straalt een huiselijke warmte uit. "Eens kijken. Je hebt een vrij smalle taille ten opzichte van de rest," mompelt ze. Ik word knalrood. Sebastian staat gelukkig aan de andere kant van de kamer de dolken die aan de muren hangen te bekijken. "Ik denk dat ik wel iets heb van toen ik jouw leeftijd was." Ze verdwijnt even door een deur. "Waarom doe je dit?" vraag ik aan Seba. Hij draait zich naar mij om. "Omdat ik vind dat je je te veel verstopt voor iedereen. Plus ik moet je in de gaten houden en dat kan alleen als jij ook op het feest bent." Ik krimp een beetje in elkaar. Waarom weet hij mij altijd te kwetsten met de simpelste dingen. Hij ziet mij nog steeds als een vijand. Waarom vind ik dat zelfs erg? Stella's stem haalt mij uit mijn overpeinzingen. "Zo, dit is iets dat jou wel zal passen en goed zal staan. Trek het even aan. Hiernaast is de badkamer." Ze wijst naar een deur aan haar linkerkant. Ik pak het jurkje dat ze vast heeft aan en ga naar binnen. Het is van zachte zijde en tule gemaakt en heeft een mooie donkere bordeaux kleur die het licht lijkt te vangen. Ik trek het aan en het valt soepel over mijn rondingen. De rok lijkt een beetje op een omgekeerde bloem met het tule dat als blaadjes over de zijde heen gedrapeerd is. Als ik uit de badkamer stap, hoop ik stiekem dat Seba staat te kijken. Maar de enige die in de kamer naar adem hapt is Stella die hartelijk lacht. "Het past perfect!" "Waar is Seba?" vraag ik, terwijl ik probeer niet al te terneergeslagen te klinken. "Oh, die zei dat hij nog met een paar vrienden had afgesproken en dat hij weg moest. Maar liefje, je ziet er beeldig uit." Ze knipoogt. Ik ben blij en toch voelt het alsof ik in de steek gelaten ben. Wat natuurlijk belachelijk is. Toch?

Hier is dan het volgende hoofdstuk! Blijkbaar was ik hoofdstuk 5 vergeten publiceren (oeps!) dat stond dus al twee maand klaar om gepubliceerd te worden. Mijn excuses daarvoor. Ik hoop dat je dit een leuk hoofdstuk vond en dat je zin hebt in het volgende! Ik weet dat het rare tijden zijn met de pandemie die onze wereld in zijn greep houdt, dus ik hoop dat jullie allemaal gezond en wel zijn. Mijn laatste schooljaar verloopt ook niet helemaal zoals ik het in gedachten had en de spanning loopt soms hoog op, maar houd moed! Veel liefs en tot het volgende hoofdstuk! 

Eline X