Legolas stormt de deur door en rent door de hal naar de poort. De schildwachten knikken respectvol naar hem, maar Legolas keurt ze geen blik waardig en rent de brug over. Pas als hij aan de grens van hun jachtgebied is, stopt hij met rennen en klimt in een boom.

Hoe kan hij dit doen? Ik kan er niets aan doen dat al het wild mijn pijlen ontwijkt. Ik ben een vechter, geen jachtelf.

Hij pakt zijn messen en begint de takken in zijn omgeving weg te snijden. Hij verzamelt de meest buigbare en vlecht er een mandje van.

Over, door, achter, over, door, achter.

Hij denkt met heimwee terug aan de tijd dat hij dit geleerd heeft. Toen had zijn moeder nog geleefd. Hij ruikt de geur van haar haar terwijl ze voordoet hoe je een mandje vlecht.
Legolas probeert het ook en ze lacht als een tak losspringt en op de grond valt. Met een schok beseft hij dat hij haar lach is vergeten.
Zijn herinneringen aan haar vervagen langzaam. Een traan loopt over zijn wang en verwoed veegt hij hem weg. Er komen meer tranen bij.

Ik hoor een voorbeeld te zijn voor alle Mirkwoodelfen. Niet iemand die wegvlucht voor een probleem en vervolgens jankt om zijn overleden moeder.

Toch blijven de tranen stromen. Hij merkt dat hij honger heeft, maar beweegt zich niet. Hoog boven hem twinkelen de sterren hem tegemoet.
"Moeder, wat moet ik nu doen? Al het wild ontwijkt mijn pijlen en als ik niets vang word ik verbannen uit het kroontakgebouw. Dan kan ik nooit meer iemand in de ogen kijken."
De sterren reageren niet. Of toch wel?
Er valt een ster in de richting van het midden van shelobgebied.

Bedankt moeder, ik weet wat ik moet doen.

En met een glimlach valt de prins van Mirkwood hoog in een boom in slaap. Het takkenmandje stevig tegen zich aan geklemd.