Legolas sluit de deur achter zich en loopt door de gangen. Zijn boog heeft hij samen met zijn zwaard in de kamer achtergelaten, maar zijn twee messen zitten nog in de schedes op zijn rug.

Ik hoef mijn hand maar uit te steken en iedereen in mijn omgeving gaat dood. Waarom ben ik daar niet blij mee?
Misschien omdat ik mijn krachten niet onder controle heb en ik zomaar iemand kan vermoorden?

Legolas zucht en loopt met neerhangende schouders richting de tuin. Als hij door een zuilengalerij loopt, blijft hij verrast staan omdat hij muziek hoort. Het is niet de suffe, langzame muziek van de elfen, maar snelle, lagere muziek die hij niet kent. Hij gaat tegen een zuil staan en luistert met gebogen hoofd naar de muziek. De muziek wordt gevormd door een trommel en één of andere hoorn, maar dat geluid kan Legolas niet plaatsen. Het klinkt wel goed en hij tikt onbewust met zijn voet mee op de maat. Plotseling begint een zware stem te zingen.

Het begint met een rustig dorpje, maar algauw wordt de sfeer grimmig. Een woeste dreiging komt vanaf het noorden en vernietigt de hoop en blijheid van de mensen. Het verjaagt een volk uit hun thuis en laat ze zich jaren lang onder de mensen begeven. Verder afglijdend: van heldhaftig en legendarisch, tot laf en nauwelijks gewaardeerd. Het lied gaat vooral over die tijd. Legolas voelt hoe het volk de hoop uiteindelijk opgeeft en een volk van nietszeggende en willoze vluchtelingen wordt. Opeens verandert de muziek. Het klinkt hoopvoller en mogelijk nog mooier. Één iemand staat op om hun thuis te heroveren op de dreiging. Na vele omzwervingen en tijden van wanhoop, komen hij en zijn kameraden aan bij hun thuis. Ze verjagen de dreiging en wanen zichzelf gelukkig, maar oorlog breekt uit en de leider wordt ziek. Geestesziek. Hij komt net op tijd bij zinnen en geeft zijn leven om zijn volk te redden. Het lied eindigt treurig, maar er klinkt hoop. Hoop op een betere toekomst.

Wat prachtig. Is dit hoe mensen een elfenlied horen? Zijn dit de emoties waarover iedereen altijd spreekt, vlak na een lied? Wow.

Een warme gloed trekt over zijn gezicht. Hij doet zijn ogen open als de muziek stopt en knijpt ze meteen weer dicht. De zon verblindt hem en hij draait zich om. Uit de kamer hoort hij zacht geklap.

Wacht eens even. Hoe kan de zon in mijn ogen schijnen als ik in een zuilengalerij sta?

Hij kijkt nog eens en ziet dat de zon net boven de daken zweeft. Hij kwam aan bij het huis van Elrond rond het middaguur. Dus dat zou betekenen...
Legolas beseft dat hij ruim 4 uur te laat is voor de afspraak met Elrond.

"Kan ik dan nooit is een keertje iets goed doen? Is het teveel gevraagd om één rustige avond of wandeling te hebben?" vraagt hij met zijn blik op de hemel terwijl hij richting de tuin sprint.

Gelukkig is de tuin niet heel ver weg, dus hij is er binnen een paar tellen. Nog niet helemaal bekomen van het lied dat hij net gehoord heeft, loopt hij door de tuin naar een bruggetje. De tuin is in zijn mooiste vorm. Het is herfst dus de bomen zijn met goud en rood getooid, en de paddestoelen springen uit elke bladerhoop of dode boomstronk. Op het bruggetje ziet hij Elrond al staan. Hij buigt diep en verontschuldigt zich:

"Het spijt mij Heer Elrond. Ik was wel op tijd op weggegaan richting de tuin, maar ehh... " Hij weet niet hoe hij de afgelopen uren moet verwoorden. Elrond kijkt hem begripvol aan.

"Het geeft niets. Ik had je al zien staan in de zuilengalerij." zegt hij dan. Legolas kijkt verbaasd op. Elrond glimlacht.

"Jij zat zo in de muziek, er had een oorlog naast je kunnen uitgevochten worden zonder dat jij daar iets van zou merken." Legolas grinnikt. Hij vraagt niet verder over het lied, want hij voelt dat Elrond iets wil zeggen.

Het blijft daareentegen tergend lang stil. Dan schraapt Elrond zijn keel en begint te praten.

"Ik hoorde geruchten dat er een elf uit Mirkwood zes mannen had gedood met een handbeweging. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Toen ik jouw hier binnen zag rijden, precies een dag na het voorval, verbaasde dat mij zeer. Ik zag dat je de waarheid niet sprak toen je zei dat je een bericht van je vader kwam langsbrengen, dus ik wil je nu vragen of jij iets te maken hebt met het voorval." Legolas zucht en durft Elrond niet aan de kijken, bang voor wat hij in die zielkijkende ogen zal zien. Blijkbaar merkt Elrond zijn angst op, want hij klopt hem bemoedigend op zijn schouders en zegt:

"Ik zal je iets vertellen. Ik durfte zonet niets te zeggen, omdat er een soort macht om jouw heen hangt. Ik voel het en het baart mij zorgen. Wat is er aan de hand?" Legolas gaat op de rand van het bruggetje zitten en begint te vertellen. Hij vertelt alles vanaf het begin tot het einde. Als hij bij het verraad van Nordil aankomt, stokt zijn woordenvloed even. Op het moment dat hij op zijn paard zat, bij de stallen van het paleis, had alles vergeven geleken. Nu weet hij niet of hij hem wel moet vergeven.

Hij heeft sorry gezegd. Hij besefte niet wat voor pijn hij mij deed, maar toen hij het wel besefte deed hij er volgens mij alles aan om het goed te maken. Moet ik hem vergeven?

Elrond heeft al die tijd geduldig staan luisteren. Hij gebaart nu dat hij vindt dat Nordil vergeven moet worden. Legolas weifelt, maar vervolgt zijn verhaal. Op het eind valt er een gespannen stilte.

"Als ik de macht om jouw heen niet voel, zou ik je voor krankzinnig verklaren. Nu ben ik ook niet honderd procent zeker of jij wel helemaal goed bij je hoofd bent." Legolas knikt en glimlacht.

"Ik weet het ook niet." Elrond glimlacht opnieuw. Legolas weet niets te zeggen. Elrond wil iets zeggen maar wordt onderbroken door een geritsel in de struiken. Een diep gegrom komt van onder de bomen. Elrond kijkt verbaasd richting het geluid. Het gegrom wordt luider.

Wat???