Legolas loopt naar het paleis. Onderweg speelt hij met de vlam en denkt na.

Hoe zal vader reageren als ik zomaar binnen kom lopen? Zal hij blij zijn met mijn prooien, of boos dat ik de laatste dagen niets heb gevangen?

Hij verwacht eigenlijk wel dat zijn vader boos zal worden en hij weet daarom ook niet waarom hij nu richting het paleis loopt. Als hij bij de brug aankomt, bergt hij snel de vlam op. Hij twijfelt wanneer hij bij de poort is. Na al zijn moed bij elkaar verzamelt te hebben, loopt hij naar binnen. Met voorover gebogen hoofd snelt hij door de hal. Niemand merkt hem op. Hij zit al de hele dag in het levenszicht en als hij in de schaduw van een pilaar staat, kijkt hij even om zich heen.

Ik zie het leven van de boom waar het paleis van gemaakt is!! Huh, daar is toch een deur? Waarom zie ik dan toch het leven van het hout. Dat zou toch zwart moeten zijn?

Het hout van de deur heeft geleefd. Omdat het hout niet opgegeten, maar bewerkt is, is de oude glans van zijn leven nog te zien. Legolas blijft nog even peinzend staan. Dan gaat de deur van de rangtakkenhuizen open. Nordil stapt eruit. Hij loopt naar de troonzaal. Legolas gaat door de onopvallende deur en sluit hem heel zachtjes achter zich. Nordil loopt naar de troon. Thranduil zit erop. Hij staart naar iets op zijn schoot.

Hoe voelt hij zich nu?
Waar kijkt hij naar? Wat ligt er op zijn schoot?

Legolas kan zijn gezichtsuitdrukking niet zien, omdat dat niet kan in het levenszicht. Hij probeert weer terug naar het normale zicht te gaan, maar het lukt niet. Zonder zich veel zorgen te maken luistert hij naar wat Nordil te zeggen heeft.

"Gollem is opgesloten in een kooi buiten het paleis excelentie." Hij buigt.

Slijmerd!
Wacht eens, zal hij dit ook altijd bij mij hebben gedaan om mij uiteindelijk te laten vallen. Is hij nooit mijn vriend geweest?

Thranduil knikt, maar lijkt er niet echt bij te zijn met zijn hoofd.

"Is er nog nieuws over Legolas?"
vraagt hij. Legolas is verbaasd dat zijn stem niet zo snedig is als normaal. Wanneer Thranduil Legolas' naam wilt zeggen, staakt hij even, maar gaat toch verder. Nordil lijkt niets in de gaten te hebben.

Of doet Nordil alsof hij niets in de gaten heeft? Ik weet het niet meer bij hem.

Legolas loopt naar de troon, maar ze lijken hem niet op te merken. Nordil maakt nog een buiging en zegt dan:

"Hij is nergens gezien. Ik denk dat hij dood is. Ik zelf heb hem ook al een paar dagen niet meer gezien. Ik was zijn beste vriend" Legolas verbaasd zich niet eens meer over de leugens die Nordil vertelt en hij kan het niet laten even verontwaardigd te snuiven. Hij luistert ernaar met een vreemde gelatenheid.
Nordil fluistert iets naar Thranduil, maar door zijn versterkte gehoor hoort Legolas het luid en duidelijk.

"U moet hem opgeven. Wijs een nieuwe opvolger aan en vergeet de oude." Thranduil reageert niet en Nordil draait zich om. Hij kijkt Legolas recht aan, maar zegt niets. Legolas balt zijn vuisten. Nordil loopt op hem af. Als hij bijna bij hem is probeert Legolas iets te zeggen. De woorden blijven steken in zijn keel en Nordil loopt door. Hij loopt door Legolas heen. Legolas ziet hun levens verstrengelen en dan weer uit elkaar bewegen. Zijn ogen worden groot. Nordil rilt alleen even maar loopt gewoon verder.

Aaaaah! Ben ik dood? Is het daarom dat het wild mij niet ziet? Ziet niemand mij?

Thranduil staat op en eindelijk krijgt Legolas te zien wat er op zijn schoot lag. Het is zijn dekentje. Het dekentje dat hij bij zijn geboorte kreeg van de toenmalige koning van Gondor. Hij krijgt een brok in zijn keel. Hij dacht dat hij het dekentje ooit kwijt was geraakt, maar zijn vader had hem dus al die tijd bewaart! Het dekentje heeft een heleboel leven in zich.

Hoe kan een 2000 jaar oud dekentje nu nog leven?

Legolas kijkt naar zichzelf. Hij ziet dat zijn leven langzaam weg sijpelt. Thranduil loopt naar de vuurkorf die naast zijn troon staat. Hij pakt het dekentje vast en houd het boven de vlammen.

Hij gaat het verbranden! Hij geeft mijn leven op!

Legolas beseft dat hij uit het levenszicht moet. Hij vecht tegen het zicht, maar het trekt niet weg. Plotseling ziet hij nog iets veel ergers in.

Als hij het dekentje verbrandt, is mijn connectie met de echte wereld weg. Daarom is het dekentje zo vol met leven. Het is mijn leven. Als hij het verbrandt kom ik nooit meer uit deze wereld en zal ik sterven!