Pride over Conscience
——————————————————————

Shock was all over me upon seeing Ysmael's face. Hindi agad ako nakagalaw. The feeling of his body embracing mine was already embarrassing and the fact that I don't feel scared is an offence.

Mabilis ko siyang naitulak palayo at kasabay nun ang pagyakap ko sa sarili. My body was screaming danger but my heart whispered safe. Hindi ko mawari ang nararamdaman ko kaya sinunod ko nalang ang utos ng katawan.

I glared at him and swore, "You...pervert!"

His face didn't even show any displease but rather amusement. Narinig ko ulit ang mababang tawa niya at kahit na madilim ay malinaw na nakita ko kung gaano ka lalim ang biloy nito sa kaliwang pisnge. My eyelids fluttered numerous times before I forced my wit to return.

"Na pogi." ani nito.

"Huh?" with puckered brows I asked.

Ngumiti ulit ito, "Kulang ang sinabi mo. Sabihin mo ulit 'yon pero dagdagan mo ng pogi sa huli. Sabihin mo, 'You...pervert na pogi.'"

My mouth gaped in disgust. He's annoyingly conceited. And all I want right now is for him to disappear before my eyes. My temper sprang out of nowhere. And to do that, violence must be applied. Mula sa likuran ay kinuha ko ang maliit na kutsilyong pinagpalaman ko sa tinapay.

Biglang naglaho ang ngiti nito sa labi at napalitan ng pagkabahala. Gusto ko nalang matawa sa mukha nito. Anong akala niya sa akin? Isang kriminal? Pero hindi ko pinakealaman ang impresyon nito sa akin. Who'd have guessed that frightening him would be enough to get him to shut up?

"Oo na, oo na. Tatahimik na ako. Just put that thing down, okay?" he softly said, thinking it would bite me.

Itinuro ko ito sa kaniya para pagbantaan siya, "If I see you touching me again, I won't hesitate to cut your balls off." ngumiwi siya at napaatras.

"Sorry na. Nakakatawa ka kasing panoorin kanina. Your terrified expression was adorable to look at. Paano nga ulit 'yon?" mabilis itong lumayo nang bahagya kong inangat ang kutsilyo.

Namuo naman ang tawa niya pagkatapos at dahil sa inis ay tinalikuran ko nalang ito upang balikan ang ginagawang pagkain. Mabilis ang kilos ko na nagtimpla ng gatas. He was still around but his silence is creeping me. I'm afraid of what he was thinking because even if I only met him a few times, I could determine how imbecile he was, or so I thought.

Pasimple ko itong hinanap. I roamed my eyes around without even turning my head, I just don't want to cause another humiliation. Ngunit nang maibalik ko ang tingin sa harap ay agad akong napatalon.

"Hinahanap mo ako?" with his elbow supporting, he comfortably leans on the counter, at least few feets away from me.

Hindi na sana ako magrereklamo dahil sa espasyong nilaan niya sa pagitan namin pero kahit ganoon ay hindi nakatakas sa mga tenga ko ang imposibleng tanong nito.

"Are you that bighead?" I tried not to come out as mean.

As usual, it didn't provoke him. Tinawanan niya lang ito pero sa pagkakataong ito ay may ibang kahulugan. I glared suspicion at him but he acted obliviously.

"Oo naman! Ako pa." I had no idea what he was proud of and I shudder to know. I'd prefer to keep as little information about him as possible.

"Nga pala," there was no privacy in his dictionary, "Takot ka ba sa dugo?"

I shouldn't be surprised when he posed that question. Malinaw sa isipan ko kanina na nagkaroon siya ng kamalayan sa nasaksihan. I feel so ashamed of myself and I regret going there. Sinilip ko lang at tinaasan ng kilay, "Everyone has their own phobia." sagot ko nalang.

Sa gilid ng mga mata ko ay nagpatango-tango ito, "Hindi ko alam na may kinakatakutan rin pala ako hanggang sa marinig kong sinabi mo 'yon."

Pinakatitigan ko lang siya na walang pakealam. "And?"

"Dahil ngayon ko lang rin napagtanto na natatakot akong mawala ka sa piling ko."

Kung pwede ko lang sana siyang saktan, kanina ko pa ginawa. But how unfortunate that he has a bigger physique than mine. Baka masaktan ko lang ang sarili ko kung sakaling gawin ko 'yon.

Inirapan ko nalang ito at nilahad sa harapan ang kutsilyo. "Do you want some?" I asked non-spiritedly. Wala akong alam kung bakit siya nandito, kasama ko. At dahil nasa kusina kami ay hinala ko na kakain rin ito.

Mukhang hindi ito makapaniwala sa tanong ko kaya napangiti ako. His gaze dropped to my mouth the same time his expression changed. Napatikom agad ako dahil sa napagtanto. He remained staring at it for seconds before looking up into my eyes. My brows slowly arched upon seeing his genuine smile.

"Gagawan mo ako?" there was no hint of a tease but pure innocence, but it wasn't what surprised me, it was rather the unusual beat of my heart that did it.

Napakurap ako ng pang-ilang beses bago naibato sa kaniya ang kutsilyo. It wasn't on purpose; it was a spur of the moment decision. Pareho kaming nagulat doon, lalo na nang makita kong tumama ito sa pisnge niya. The unusual beat of my heart changed into a tremble that made me confused. I know very well that it wasn't caused by the blood escaping from his flesh, and I am afraid to name what I was feeling. To avoid humiliation, my pride chose to ignore what my conscience was saying.

Inangat ko na ang tray na pinaglagyan ko ng pagkain atsaka tumungo papalabas sa kusina. I didn't notice how rush I was until I saw myself panting inside my room. Napatakip ako ng bibig at napaupo sa sahig.

What have I done?

Hindi ko nagawang kainin ang hinanda dahil sa konsensyang bumara sa lalamunan ko. I just can't help myself from worrying. I know that I should be saying sorry but all I did was escape.

Escape from another problem that I thought would cost me my feelings.

Nagbalot ako ng kumot at kinastigo ang sarili ko. How would I face him again when we see each other? Magagalit kaya ito dahil sa ginawa ko? O baka naman ay hindi na ako nito papansinin? The thought of him distancing himself should be a breath to me but I don't feel it that way. Nasa dibdib ko kasi ang takot at konsensya sa ginawa. I regretted that I chose my pride over my conscience. Dahil wala rin naman pala itong magandang dulot kundi kaba at nakakairitang konsensya.

I woke up with dark circles under my eyes. Ilang oras ang lumipas magmula nang mangyare 'yon. At sa loob ng mga oras na iyon ay ang pagpapalaki ko ng eyebags.

Nakatulala lamang ako sa kusina nang pumasok si Grandpa. He entered the room in good mood until he saw my gloomy face. Napahinto ito at maya-maya ay pinagtawanan ako.

Wala akong lakas na mainis dito kaya pinabayaan na lamang siya. I continued eating my food. Nanahimik ito pero nasa mukha pa rin ang pangkukutya. "Did you even sleep?"

Inirapan ko lamang siya. "Obvious ba?"

Tumawa ulit siya atsaka umupo para kumain. This was the first time we ate together, but the fact that it only happened because I didn't get to sleep was hilariously sad.

Panay pasiplat itong tumitingin sa akin habang kumakain. Even if he won't ask, I know how badly curious he is. Napabuntonghininga nalang ako atsaka siya binalingan. "My bodyguard."

Nag-angat ito ng kilay, "Ha?"

"The other one."

His forehead creased, "Ahm—si Yael?" he tried guessing. Tumango ako. "What about him?" nang tanungin niya ito ay tinitigan ko lang siya at umiling.

Nagtaka siya nang wala siyang marinig na sagot kaya nagsalita na naman ulit siya na may pag-iingat. "May nagawa ka bang kasalanan sa kaniya?"

Mabilis lumipad pabalik sa kaniya ang mga mata ko. Napaawang ang kaniyang labi at napatango-tango kahit hindi ko man sinagot. "Huwag kang mag-alala, hindi naman 'yon marunong magalit." at pagkatapos niyang sabihin 'yon ay bumalik ang sigla niya.

Mas natahimik ako sa sinabi niya. Gaano siya ka siguradong hindi ito galit? Naranasan niya na ba itong batuhin ang kutsilyo? But based on his look, it seemed like he was telling the truth. Kaya kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko kahit pa man na ang salita niya lang ang pinanghahawakan ko.

Napatingala ako nang may biglang naalala. "Pa..." he raised a quizzical brow. "What happened at the farm yesterday?" hindi ko kasi ito nagawang itanong kahapon.

Marahan nitong inilagay sa plato ang kutsara't tinidor atsaka uminom, "May bato kasing bumara sa makina ng tractor at saktong dumaan ang buntis na baka kaya nadumbol. Pinakuha ko ang medicine kit na dala mo para may extra kapag nagkulang ng gamot." napatango naman ako sa sagot nito.

I remembered the image of Ysmael treating the cow's wounds. "So, why was Ysmael was there?" walang preno kong tanong nang matapos siya sa sinabi. Bahagya pa itong napakurap bago ngumiti.

"Siya ang naggamot at nagpaanak ng baka kahapon dahil sakto rin naman na kabuwanan nito." he saw my face that was still confused. Napagtanto niya siguro na hindi ito ang sagot na gusto ko kaya natawa siya.

He cleared his throat first before answering, "He is actually Hacienda Silverio's official veterinarian. Kaya kung saan may hayop, nandoon rin siya."

Napanganga ako ng kaunti. I thought he was just working hard because he was scarce with money, and to think that he's working inside the hacienda when he had better options outside makes me wonder how mediocre he was. "Then why does he have to work for me when he's already earning a lot from you?" gusto ko sanang idagdag na hindi na rin naman kailangan dahil hindi naman ako nito nababantayan pero naalala kong may kasalanan pala ako. I kept my mouth shut.

"Because you need his help. I told you, wherever there's an animal, he's there," he stated unbothered.

Nang-aapoy ang mga mata kong tiningnan siya. How could he compare his granddaughter to an animal? Narinig ko itong bumuhakhak ng malakas kaya imbes na mainis ay napairap nalang ako at nag-iling.

Even as the nights passed, I made every effort to avoid going out after midnight. Not only did I not want to repeat what had happened, but I also lacked the guts to face him.

Nakatambay lang ako sa balkonahe habang nilibang ang sarili ko sa social media. It is actually the day of Jarvis' mini album's release. Katulad ng iba ay nasasabik na rin akong mapakinggan ito.It's not because I'm his cousin; rather, I enjoy his music.

Isang minuto nang mailabas ang mga kanta niya. Pinakinggan ko ang lahat ng mabuti at pagkatapos nun ay dumiretso ako sa account niya para tingnan ang mga post. I reacted heart to every picture, shared, and even commented in his latest posts. Mas nauna pa ang mga tagahanga nito na pansinin ang komento ko kaya bigla tuloy nag-ingay ang notifications ko. Pinabayaan ko nalang muna at ibinaling ang sarili sa posts ng iba.

After scrolling back and forth, I couldn't help myself but feel jealous and sad at the same time. Hindi ko lang kasi mawari kung paano nila nagawang ngumiti sa harapan ng kamera kung sa likod nito ay puro sakit at pait naman. I know that I shouldn't compare them to myself because I was once like them too. I was fake and prideful. I hated it every time someone notices that I was only acting. Gusto ko lang kasing makita ng mga tao na sa lahat ng nangyare ay nanatiling matatag pa rin ako. But I knew that a time comes and it'd wear off. Ang mapait lang ay hindi ko alam na mapaaga pala ang dating nito.

But on the second thought, I think t'was not envious that I felt but cowardliness.

Kahit paman na lagi kong pinapakita ang totoong ugali sa harapan ng mga tao ay alam kong may ibang bahagi pa silang hindi nakikita. At iyon ay ang pagiging duwag.

At siguro 'yon rin ang dahilan kung bakit hindi ko kayang humingi ng tawad kay Ysmael. It's because I'm selfish and coward, not to mention how high my pride is.

Malakas na napabuga nalang ako ng hangin atsaka napatingala sa langit. Unti-unti nang lumubog ang araw. Sa paglubog nito ay binigyan niya ng kulay ang kalangitan bago mawala sa kadiliman.

I found myself comparing how it represents my life. I bloomed in my way up and beamed as I reached the top, but like how the sun is obliged to come down, I also experienced my downfall but what's worse was that I didn't fall gradually, I fall swiftly without even reluctance.

Pero kagaya ng araw ay alam kong may pag-asa pa akong bumangon muli. Hindi man kasingganda ng kahapon pero kasing saya naman ng paparating na umaga.

Inangat ko ang cellphone ko atsaka kinunan ng litrato ang magandang tanawin. Ilang buwan na rin bago ako huling nakapagpost. I didn't hesitate in posting it and captioned: "My only hope". Dahil ito ang magsilbing pag-asa ko sa mga bukas.

Ibinulsa ko na ang cellphone at ilang oras munang tumambay sa balkonahe bago napagisipan na pumasok sa loob. And the moment I walked into the room, I knew I brought the hope that I was seeking for.

Nagmulat ako sa sunod-sunod na pag-iingay ng bagay sa ilalim ng ulan. Nakapikit na kinuha ko ito at pilit na binabasa ang mga mensahe na galing sa mga pinsan at kay Dona.

Wala akong naiintindihan sa nangyayare pero nang mabasa ko ang pangalan ni Ysmael ay sobra nalang ang pagkagulat ko at napabangon mula sa pagkakahiga.

Mabilis ang kamay kong binuksan ang nga mensahe ng mga pinsan na nasa unahan ng inbox. Nalukot ang mukha ko nang puro pangkukutya ang nabasa. Paulit-ulit pa ito at ang mas nakakapagtataka ay kung paano nila nalaman ang pangalan ni Ysmael.

Maybe it was because I only woke up that I couldn't figure out what was happening, but by the time I read Dona's message, doon lang ako nagising.

I checked on my social media accounts right away, and what I saw astounded me. Nanginginig ang mga kamay na tinitigan ko ang litrato. It was the photo I uploaded yesterday that caused a stir on the internet.

Napatakip ako ng bibig nang makita ang pinagkaka-abalahan nila. It was not the scenery, but the man who ended up in the picture by mistake. Napakagat nalang ako ng labi at napapikit.

May isa pa nga akong kasalanan na hindi ko magawang humingi ng patawad at ngayon ay may dumagdag na naman. I couldn't help but giggle at my own frustration. Is this an indication that I should confront him?

Crisceana, hindi kita guguluhin kapag sinabi mo sa akin kung saan 'yan.

Pikalala mo naman ako beh.

Sarap siguro lagi ng umaga ni Crisceana.

Nagtatrabaho ba 'yan sa lolo mo? Pwede rin ba akong mang-apply?

Sana ako nalang 'yong kabayo para masakyan niya. plokplok.

Napabuga ako ng hangin habang tinitigan ang mga komento. All these noisy comments yet not even one beats the loudest sound my heart produced.

And no, it wasn't something romantic but rather the anxiety reigning my body.

——————————————————————
nyariina
1/1/'21
7/20/'21