-Selina-

Siedziałam na krześle gdy do sali wszedł Richard. Uśmiechnęłam się do niego baldo, co odwzajemnił i po przywitaniu się z Emilem i Arim usiadł obok mnie. Oparłam głowę o jego ramię i odetchnęłam. Uniosłam głowę i zobaczyłam, że w sali jest również Phillipp, który rozmawiał z medykami.

-I jak? Będziesz żyć? -zagaił mój brat. Pokiwałam głową.

-Tak, mam przez ten tydzień odpuścić trochę treningi i wypoczywać. Udało się bez jakiś poważnych urazów. Mam tylko stłuczone biodro, trochę plecy i wszystko mnie boli.

-To dobrze... Zabiorę cię do domu -zaczął i uśmiechnął się do mnie.

Pokiwałam głową nie chcąc się z nim kłócić. Westchnęłam i przymknęłam oczy. Otworzyłam je po chwili i zauważyłam wzrok Emila.

-Dobrze. Selina posłuchaj mnie uważnie.
Rozmawialiśmy z trenerami. Dostajesz przymusowy tydzień wolnego. Masz wykonywać ćwiczenia, które ci wysłaliśmy, odpoczywać i regenerować się. W razie gdyby coś się działo, masz dzwonić lub pisać. Zrozumiano?

-Wszystko -odpowiedziałam uśmiechając się lekko.

Próbowałam wstać, ale gdy tylko stanęłam, zakręciło mi się w głowie. Poczułam jak ktoś mnie łapie, tym samym ratując przed upadkiem. Przytrzymałam się ramienia tej osoby.
Usiadłam spowrotem i spojrzałam na Emila.

-Spokojnie. Spodziewałem się, że tak będzie. Kręci ci się w głowie?

Pokręciłam głowę zaprzeczając.

-To jeszcze raz na spokojnie. Phillipp asekuruj ją.

Wstałam jeszcze raz a szatyn stał za mną asekuracyjnie. Uśmiechnęłam się do niego. Podziękowałam chłopakom za pomoc i powoli wyszłam z pomieszczenia.

Za drzwiami stała już Alex, Katharina, Constantin, Daniel, Karl i Pius.

-A co wy tak stoicie? Jeszcze nie umarłam.

-Haha, bardzo zabawne -rzuciła sarkastycznie Alex przytulając się.

~~~

Dojechaliśmy pod mój blok. Westchnęłam cicho i oparłam głowę o zagłówek. Alex i Daniel już pojechali, więc wracałam do szarej codzienności.

-Rozmawiałaś z nim? -spytał mnie Richi.

-Nie. Nie wiem jak i kiedy to zrobić. A mam co raz mniej czasu...

Pokiwał głową dając znak, że rozumie moje obawy. Wysiadłam z samochodu i wzięłam swoją torbę. Richard uparł się żeby odprowadzić mnie pod same drzwi, więc szedł ze mną.

No i takim oto sposobem siedzieliśmy teraz w kuchni popijając herbatę.

-Poprosiłem go żeby do ciebie przychodził -powiedział i wziął łyka herbaty.

-Co zrobiłeś? -zapytałam zszokowana.

-Poprosiłem Phillipa Raimunda żeby do ciebie zaglądał. Znając życie Constantin też będzie przychodził...

-Dlaczego? -jęknęłam opierając się załamana o oparcie krzesła.

-Żebyś przypadkiem nie oszalała jak tu będziesz sama.

-Mi samej nic nie grozi. Gorzej jeśli będzie tu Constantin.

Starszy parsknął śmiechem.

-Ja mówię poważnie! -śmiałam się i opowiadałam dalej. -Ostatnio Karl stwierdził, że kiedyś go zabierze na badania specjalistyczne bo on jest nadpobudliwy.

-Brzmi jak Karl -śmiał się dalej.

Brat opuścił mnie po kolejnych dwudziestu pięciu i obiecał wpaść za jakiś czas. Znając jego będzie to za dwa, może trzy dni i w międzyczasie zadzwoni do mnie jakieś piętnaście razy.

Westchnęłam i wstałam od stołu. Przeszłam do swojej sypialni, gdzie zmęczona opadłam na łóżko. Chciałam płakać. Wszystko zaczynało kierować się w dobrą stronę, no i oczywiście że się zesrało.

Łzy bezsilności zaczęły spływać mi po policzkach, przytuliłam się do poduszki i pozwoliłam im płynąć. Nie chciałam tego powstrzymać.