Obudziło mnie dzwonienie telefonu, który nie chętnie odebrałam nie patrząc na wyświetlacz.

-Halo? -mruknęłam przecierając oczy.

-Sela? Hej, słuchaj sprawa jest -zaczął mówić Constantin. -Bo widzisz sytuacja wygląda tak... Jaki to jest lawendowy?

-Co? -spytałam wstając z łóżka. -No taki pewnego rodzaju fioletowy. Taki jasny fioletowy.

-Aha. No to żeś mi powiedziała.

-A co innego mam ci powiedzieć? Kolory się ciężko opisuje.

Przytrzymywałam telefon ramieniem, sypiąc kawę do kubka.

-Robisz coś dziś? -spytał po chwili.

-Raczej nie -odparłam zalewając kawę.

-No to już robisz. Jedziesz z nami do budowlanego, bądź gotowa za pół godziny.

I się rozłączył. Uniosłam głowę ku górze i odetchnęłam. Wyjęłam z lodówki jakiś jogurt, dosypałam granoli, miodu i mrożonych malin. Zjadłam i poszłam się ubrać i ogólnie rzecz biorąc ogranąć żeby wyglądać jak człowiek. Wzięłam swoją torbę na ramię i wyszłam z mieszkania, które zamknęłam i udałam się przed mieszkanie.

-Cześć Sela -usłyszałam koło siebie od razu po wyjściu z bloku.

-Nie strasz błagam -odetchnęłam spoglądając na chłopka obok mnie.

-Przepraszam... Ciebie też zwołali o pomoc? -spytał mnie Adrian wskazując na dwójkę naszych przyjaciół, którzy wyszli ze swojego bloku.

-Eee... Tak w sumie to Constantin zadzwonił do mnie pół godziny temu, tym samym mnie budząc ale tak. W gruncie rzeczy tak -poszliśmy do nich i przywitaliśmy się z nimi. Po chwili siedzieliśmy już w samochodzie. Philipp za kierownicą, na miejscu pasażera Consti a z tyłu ja i Adrian.

-Zapewne zastanawiacie się czemu was tu zebrałem -odwrócił się do nas Constantin. Popatrzyłam na Adriana, który popatrzł na mnie lekko zdezorientowany. -Otóż moi kochani przyjaciele, czeka nas remont. Moja siostra, wychodzi ze szpitala a zarazem ktoś musimy przy niej być i w ogóle, w związku z tym zamieszka u mnie i u Philippa, ale żeby mogła to zrobić musimy wyremontować pewien pokój.

-A na co ja wam tutaj? -spytał Adrian.

-Jesteś wysoki na pewno się przydasz. A zanim zapytasz Sela, jesteś potrzebna, żeby pomóc z kolorami, bo ja nadal nie wiem co to jest lawendowy.

-Constantin ja cię błagam nie dobijaj mnie. A nie mogliście mi po prostu wysłać zdjęć farby? Napisałam bym wam, która będzie dobra...

-Nie narzekaj! -wykrzyknął i podgłosił radio żeby zacząć się drzeć do jakiegoś hitu.

-Sela -odwróciłam głowę w kierunku Adriana. -Ty wiedziałaś, że on ma siostrę?

-Coś kiedyś wspominał. Nie wiem za dużo, musiałabyś bardziej gadać z Philliphem.

Pokiwał głową i odwrócił się w kierunku okna. Krzyki Constantina nie ustały więc schowałam twarz w dłoniach lekko zażenowana i nadal nie rozbudzona.

-Dobra Consti, przestań już wydawać okrzyki godowe -zaczął się śmiać Hille, jednocześnie przyciszając radio.

-Ja się wyrażam... Artystycznie! -zawołał brunet.

-Chyba lepiej będzie jeśli ten twój artyzm nie ujrzy światła dziennego -mruknął w jego stronę Adrian.

-Aha? Taki właśnie jesteś, będziesz coś kiedyś chciał, będziesz coś chciał.

Opadł bezsilny na fotel samochodowy a ja parsknęłam cicho śmiechem na to co właśnie się stało. Dojechaliśmy do marketu budowlanego bez większych kłótni.

-Dobra to plan jest taki -zaczął tak dla odmiany Phillipp. -Constantin idziesz z Selą po farby, Adrian idź po wałki i pędzle a ja idę na stolarkę po parę belek i podpytać o parę rzeczy, a potem jakoś się znajdujemy i idziemy na lampy i po żarówki. Jasne?

Pokiwaliśmy głowami i rozdzieliliśmy się na wejściu.

-Sela -Constantin przeciągną ostatnią literę lekko mnie tym drażniąc.

-Co tam? -spytałam.

-A jak tak po tym weselu? Coś, gdzieś jakoś, po coś?

-Nie pytałeś o to Philippa? -uniosłam brew patrząc w jego kierunku.

-No pytałem... Ale on powiedział, że nic się nie zmieniło ani nic takiego...

-Bo ma rację -mruknęłam odwracając głowę w jego kierunku. -Nie wiem co wy sobie myślicie ale nic się między nami nie zmienia.

Mruknęła w jego stronę trochę wrednej niż planowałam i przyspieszyłam krok żeby po chwili znaleźć się przy farbach.
Constantin szedł za mną uśmiechając się głupio.

-Widzisz ten kolor? -mruknęłam po dłuższej chwili milczenia. Pokiwał głową.
-To nie lawendowy.

-No ale to jest jasny fioletowy...

-Ale nie lawendowy. To taki bardziej różowy.

-No ale nawet w nazwie ma, że fioletowy.

-Ale to nie fioletowy tylko różowy.

-Nic z tego nie rozumiem -złapał się za głowę.

-Dlatego ja tu jestem -uśmiechnęłam się w jego kierunku i wróciłam do tłumaczenia kolorów.

Po jakiś piętnastu minutach dołączył do nas Adrian, który podśmiewywał się z filozofii Constantina a gdy koniec końców udało nam się ustalić jaki w końcu fioletowy jest lawendowym to zdjął nam trzy puszki.

-Ja cię Sela naprawdę szanuje, że ty to wszystko rozróżniasz -powiedział brunet pchając wózek.

-Ale to nie jest aż tak trudne -mruknęłam wyglądając Philippa.

-Jestem! -usłyszeliśmy za sobą. Philipp stał z kolejnym wózkiem tym razem pełnym drewna. -Macie wszystko?

Constantin kiwnął głową więc udaliśmy się do kas. Razem z Adrianem czekaliśmy na nich przed wejściem.

-Gotowe! -brunet wyszedł ze sklepu pchając wózek.

-Ej a takie pytanie... Jak wy to wszystko zmieścicie w samochodzie? -spytał Adrian patrząc na dwa pełne wózki.

-Oj... -mruknął Constantin.

-To jest bardzo dobre pytanie młody... -mruknął Philipp. Po chwili zastanowienia westchnął. -Dzwonimy do Andreasa. Karl by się z nas śmiał, a Andi zrozumie chociaż częściowo.

Odszedł od nas żeby zadzwonić do blondyna i po chwili wrócił zadowolony. Czy udało mu się załatwić żeby Andi do nas przyjechał? No nie. Zamiast tego pojawił się Karl.

-No widzę panowie, że doskonale to rozplanowaliście... -jego wzrok z tej dwójki padł na Adriana a późnej na mnie. -No ciebie Sela to się tu nie spodziewałem.

-Ja tu się pojawiałam nie do końca z własnej woli -odparłam na jego słowa.

-Dobra zrobimy tak. Hille i Adrian jedziecie ze mną i dajecie całe to drewno do mnie do samochodu. Wasza trójka razem i błagam Constantin, nie odwalaj żadnych głupot. Sela dasz sobie z nim radę?

Pokiwałam głową. Najstarszy z nas uśmiechnął się i poklepał mnie po głowie. Zapakowaliśmy wszystko razem z Constantinem i usiedliśmy w samochodzie.

-A ty co jakiś się taki cichy zrobiłeś? -spytałam chłopaka, który siedział wyjątkowo cichy.

-Karl nam żyć po tym nie da -mruknął.

-Aż tak źle chyba nie będzie...

-Będzie. On jest okrutny względem nas -położył rękę na swojej klatce piersiowej żeby podkreślić dramat tej sytuacji.

Parsknęłam śmiechem, a brunet uśmiechnął się dumny z siebie i swojego zachowania. Ruszyliśmy w kierunku ich mieszkania, jadąc za samochodem Karla.

~~~
Wszystkiego dobrego w nowym roku!