Wiadomość o balu bożonarodzeniowym rozeszła się tak szybko, że wszyscy gadali już tylko o tym. Krążyły najróżniejsze pogłoski – na przykład, że Dumbledore zakupił u madame Rosmerty osiemset baryłek pitnego miodu z korzeniami. Wszystko wskazywało jednak na to, że rzeczywiście wynajął Fatalne Jędze – czarodziejki zespół rockowy – na cały wieczór. Niektóre dziewczęta chichotały po kątach, a inne wymieniały się magazynami modowymi, by na ostatnią chwilę kupić ładną sukienkę.

Dwa tygodnie przed świętami pozwolono im wyjść do Hogsmeade i Antares, ubrana w ciepły płaszcz oraz wygodne buty, spotkała się z Thomasem przed szkołą i oboje powędrowali ośnieżoną drogą do wioski, gdzie uczniowie trzech magicznych szkół robili przedświąteczne zakupy.

– Gdzie chcesz iść najpierw? – zapytała.

Ulica i sklepy były zatłoczone bardziej niż zazwyczaj.

Zajrzeli na początek na pocztę, gdzie Thomas wysłał list, a następnie zahaczyli o Znoka, by pośmiać się z nowości w jego sklepie oraz zakupić kilka drobiazgów. W Miodowym Królestwie było tyle osób, że ledwo potrafili się dopchać do półek z łakociami, a potem dziesięć minut stali w kolejce do kasy. Obejrzeli z daleka Wrzeszczącą Chatę i zajrzeli na chwilę do księgarni, ale wyszli z niej bez większych zakupów.

– Zimno ci – zauważył Thomas, widząc jej czerwony nos oraz policzki. – Chodźmy się czegoś napić – zaproponował.

W Trzech Miotłach było tłoczno, ale udało im się zająć niewielki stolik w kącie i zamówić po grzanym piwie kremowym. Freddie, skrywający się w płaszczu Antares, wspiął się na stół, gdzie usiadł wygodnie ku zaskoczeniu Thomasa.

– Masz niuchacza? – zapytał.

– Od zeszłego roku – wyjaśniła, pieszcząc Freddiego po główce. – Miał być tylko projektem z opieki nad magicznymi stworzeniami, ale wrócił ze mną do domu. Robi tylko trochę problemów.

Madame Rosmerta przyniosła im piwa i Antares poprosiła jeszcze o jakieś skórki z mięsa dla Freddiego. Niuchacz w spokoju jadł, gdy oni rozmawiali, choć jego wzrok co chwila biegał po cenniejszych przedmiotach odwiedzających lokal gości.

– Więc... Jak podoba ci się w Hogwarcie? – zapytała onieśmielona.

– Ładnie tutaj – przyznał Thomas. – Hogsmeade też jest fajne, ale przyzwyczaiłem się już do Drumstrangu, choć jest trochę mniejszy. Gdybyś uczyła się w mojej szkole przez jakiś czas, na pewno inaczej spojrzałabyś na Hogwart.

– Wątpię – odparła, kręcąc nosem. – Hogwart jest cudowny.

– Widzę, że cię nie przekonam – zaśmiał się.

– Cała twoje rodzina studiowała w Drumstrangu czy tylko ty? – zapytał Antares, zerkając ostrzegawczo ku Freddiemu, który chciał dać nogę. Freddie wydał jakiś dziwny pisk i ułożył się Antares na kolanach, domagając się pieszczot, skoro nie mógł porozrabiać.

– Moja mama i ciotka chodziły do Hogwartu – wyjaśnił. – Ale ja i moi bracia wybraliśmy Drumstrang.

– Dużo masz rodzeństwa?

– Jude skończył szkołę w zeszłym roku i teraz pracuje w Ministerstwie, a Gilbert jest w twoim wieku i straszny z niego dzieciak. Przysięgam, że zachowuje się jak siedmiolatek. Profesor Karkarow ma z nim urwanie głowy.

Zaśmiała się. Skrępowanie, jakie na początku wyczuwała w obecności Thomasa, zniknęło i teraz była rozluźniona oraz zrelaksowana. Chłopak wpatrywał się w nią intensywnie, ale ona nie widziała już potrzeby, by odwracać wzrok.

– Ja nie mam rodzeństwa – powiedziała. – Co najwyżej głupiego kuzyna Draco i kuzynkę, z którą rzadko rozmawiam i się widuję, ale też pracuje w Ministerstwie. Jest Aurorem.

– Jude jest Niewymownym – poinformował Thomas. – Chwilowo, bo ostatnio się skarżył, że denerwuje go ta praca.

Weszła do Trzech Mioteł Pansy Parkinson w towarzystwie swoich koleżanek, która spojrzała na Antares z dziwną miną. Chamsko utkwiła w nich swoje spojrzenie, więc by spotęgować w niej zazdrość, Antares ostrożnie przysunęła się bliżej Thomasa. Pansy fuknęła w powietrze i wraz z koleżankami wyszła.

– A ty co planujesz robić po szkole? – zapytała.

– Pewnie będę pomagał ciotce w rodzinnym biznesie, by kiedyś go przejąć – odpowiedział, a widząc jej zaciekawioną minę, Thomas ciągnął dalej. – Mamy stadninę i tor wyścigowy pod Londynem. Tor Wyścigów Konnych Colemanów – sprecyzował, a Antares rozszerzyły się oczy.

– Babcia i ciocia zabierały mnie tam czasem latem, żeby popatrzeć! – powiedziała podekscytowana. – Mój wuj uwielbia obstawiać zakłady ze swoimi kolegami. To bardzo znane miejsce! Moja babcia zna się chyba z twoją ciotką, Selmą, o ile się nie mylę.

– A twoja babcia to...

– Ester Langham – odpowiedziała. – To moja babcia od strony mamy. Ja mam na nazwisko...

– Black, wiem – uprzedził ją. – Czytałem o tobie w gazecie w zeszłym roku. Czytałem również twój artykuł w „Eliksirach Przyszłości". Bardzo ciekawy. Zrobiliśmy raz te chmurki na zajęciach z eliksirów i to były najwspanialsze zajęcia, jakie miałem w całym życiu.

Antares poczuła, że się rumieni.

Posiedzieli jeszcze chwilę, a potem zwolnili stolik grupce czarodziejów i powoli ruszyli w stronę zamku, śmiejąc się i rozmawiając, a gdy w końcu dotarli na miejsce i mieli się rozejść, Thomas ostrożnie złapał ją za rękę i spojrzał jej głęboko w oczy.

– Zastanawiałem się... Czy chciałbyś mi towarzyszyć na balu bożonarodzeniowym? – zapytał.

– Z chęcią – odpowiedziała bez większego namysłu.

Thomas uśmiechnął się do niej szeroko.

– Cieszę się – powiedział. – W takim razie, do zobaczenia.

– Pa – powiedziała i chwilę stała w miejscu, by potem szybko zerwać się do biegu i opowiedzieć wszystko Dafne z najmniejszymi szczegółami.

* * *

Powoli wyjaśniało się kto z kim szedł na bal.

Draco, chyba tylko po to, by zrobić Antares na złość, zaprosił Pansy Parkinson. Teodor poprosił Dafne i ta zgodziła się z chęcią. Blaise miał iść z jej młodszą siostrą – Astorią. Hermiona milczała, jakby jej ktoś zapłacił, z kim wybiera się na bal i wszyscy zachodzili w głowę, z kim pojawi się panna Granger. Niestety niektórzy nie mieli takiej odwagi lub rozumu, by kogoś zaprosić i tym kimś był oczywiście Harry. Antares go zrugała, gdy tydzień przed balem oznajmił jej, że nadal nie znalazł partnerki.

– Niesamowite, wielki Harry Potter, który poradził sobie ze smokiem, ma problem w zaproszeniu dziewczyny na bal – zażartowała, a kąciki jej ust drgnęły w rozbawieniu. – Nie bądź idiotą, Harry. Podchodzisz do dziewczyny i na luzie pytasz, czy by z tobą nie poszła. Koniec filozofii.

– Ale one zawsze chodzą takimi stadami.

– No i właśnie dobrze! – powiedziała. – Pytasz jedną, ta odmawia, to ty odwracasz się do drugiej i mówisz: „A może twoje piękna znajoma się ze mną wybierze?". Chłopie, pobiją się o ciebie, jak tak zrobisz.

Harry zaśmiał się cicho, rozbawiony tą wizją.

– Czy ja wiem... – mruknął w końcu.

– Harry, jesteś Gryfonem, więcej odwagi! – zachęciła go. – W sekrecie ci powiem, że nikt nie zaprosił Ginny, więc jeśli zrobisz to dzisiaj, zdąży się jeszcze wpisać na listę osób zostających w zamku na święta.

– Ginny? – powtórzył głupio Harry. – Ale...

– No weź, Harry, ona cię bardzo lubi, co udowodniła w drugiej klasie, ale popełniła gafę. Teraz oboje jesteście już trochę starsi... Będzie tylko twoją partnerką na bal, nic więcej, żadnych zobowiązań – starała się mu tłumaczyć. – Ty jeszcze tego nie wiesz, ale bardzo do siebie pasujecie.

– Serio? – zdziwił się Harry. – Jakoś tego nie widzę.

– I właśnie dlatego nosisz okulary – zauważyła, czym tylko go rozbawiła.

* * *

Bal Bożonarodzeniowy był wielkim wydarzeniem i z tej okazji Antares kupiła sobie wspaniałą suknię w kolorze szmaragdowym o odkrytych ramionach i gorsecie przypominającym kwiaty. Z pomocą Dafne pofalowała delikatnie włosy, a część spięła, przyzdabiając kwiatami. Srebrna biżuteria podarowana jej przez babcię zdobiła jej szyję, uszy i szczupłe nadgarstki.

Gdy zeszła pod Wielką Salę, Thomas już na nią czekał. Jego niebieskie oczy błysnęły zachwytem, gdy ją ujrzał. Sam był ubrany bardzo elegancko – w odświętną szatę Drumstrangu z grubą, czerwoną peleryną przyczepioną do ramienia, w której prezentował się przystojnie.

– Wyglądasz zjawiskowo – powiedział, podając jej rękę.

– Ty też nie najgorzej – odpowiedziała.

Ku jej zaskoczeniu Harry zaprosił Ginny i tak, jak podejrzewała, oboje świetnie razem wyglądali. Antares udało się nawet dostrzec dziwny błysk w oku profesor McGonagall, gdy obserwowała, jak reprezentanci szkół tańczą. Największą furorę i tak zrobiła Hermiona, pojawiając się u boku Wiktora Kruma.

– Wiedziałeś? – zapytała Thomasa.

– Tak, Wiktor się chwalił, że ją zaprosił. Bardzo dużo o niej mówi.

Zabawa była przednia. Fatalne Jędze grały swoje najlepsze kawałki i Antares tańczyła bez przerwy. Jeśli nie towarzyszył jej Thomas, to obracał ją Draco, Blaise lub Teodor. Udało jej się nawet wyciągnąć na parkiet Harry'ego oraz Rona, a chwili wielkiego entuzjazmu przetańczyła chwilę z Fredem i Georgem albo z Georgem i Fredem (nie była pewna).

Miło było patrzeć, że Hermiona wyśmienicie bawiła się z Wiktorem Krumem, a Ginny zabawiała Harry'ego i wręcz zmusza go do tańczenia. Teodor dobrze zajmował się roześmianą Dafne. Oboje śmiali się w głos, podskakując w rytm muzyki. Profesor Dumbledore raczył tańcem profesor Sprout. Ludo Bagman, chyba już trochę podpity, zaciekle rozmawiał o czymś z Karkarowem i Snapem.

– Chcesz się przejść i chwilę odpocząć? – zaproponował Thomas i Antares przytknęła. Oboje wyszli przed Wielką Salę, gdzie jakaś dziewczyna z Beauxbatons krytykowała dekoracje Hogwartu.

– To taki nic – mówiła, rozglądając się po roziskrzonych ścianach Wielkiej Sali. — W Beauxbatons mamy na Bozinarozeni lodowi statui w cali Jadalni Komnat. Nie rozpliwai się, naturellement, są jak wielki statui z diament... I mami lasowi nimfi, one nam serenadui, kiedy jemy. Nie mamy taki stari zbroji, a jak poltergeist pojawi się w Beauxbatons, to robimy tak — tu trzasnęła pięścią w otwartą dłoń — i poltergeista nie ma!

W miarę jak szli, rozmawiając cicho, czas płynął powoli. Nie tylko oni wybrali się na przechadzkę. Wielu starszych uczniów zaszywało się w klasach albo zamykało się w szkolnych powozach, racząc się chwilami sam na sam.

Antares i Thomas przystanęli obok wielkiego renifera, oświetlonego przez dziesiątki lampek choinkowych. Dziwne ciepło biło od posągu, jakby w środku ukryty był piecyk. Niebo było gwiaździste i oboje zadzierali głowy, by przyjrzeć się konstelacjom.

– Harry już gotowy do drugiego zadania? – zapytał Thomas.

– A co to za przeszpiegi? – komicznie udała oburzenie, rozbawiając go. – Już dawno – skłamała. – A Wiktor pewnie w tyle.

– Tylko trochę – odpowiedział Thomas. – Wiesz, mięśni ma sporo i dobrze czaruje, ale... Nie wiem, dla mnie jest trochę głupi. Nie rozumiem, dlaczego Czara Ognia go wybrała.

– Może przez sławę? – zgadywała Antares.

Thomas się zaśmiał i zbliżył się do niej o krok. Wyraźnie poczuła silną woń jego perfum.

– Tak, on i Harry to największe gwiazdy tego konkursu. Wiesz, do pierwszego zadania wszyscy myśleli, że Harry nie da sobie rady, a tu taka niespodzianka. Wiktor był trochę zazdrosny o jego umiejętności.

– I dobrze, Harry jest najlepszy – stwierdziła z dumą Antares.

Thomas zbliżył się jeszcze o krok i teraz stali już naprawdę blisko siebie. Zarzucił część swojej peleryny na jej nagie ramiona, by ją ogrzać, a jednocześnie jakby się upewnić, że mu nie ucieknie. W milczeniu patrzyli sobie w oczy, ciesząc się wieczorem.

– Obrazisz się, jeśli cię pocałuję? – zapytał.

– To zależy, jak całujesz – odparła, a on się ponownie i ich usta się zetknęły.

Był to powolny, nienatarczywy pocałunek, który rozgrzał ją wyjątkowo silnie w tę mroźną, bożonarodzeniową noc.

– Black!

Odsunęli się od siebie.

– Szlag – przeklęła i spojrzała na profesora Snape'a, który stał tuż nad nimi. – Dobry wieczór, profesorze. Jak się pan bawi? – zapytała.

– Nie denerwuj mnie, Black – warknął. – Jeśli skończyłaś się bawić, pożegnaj się, proszę, z kolegą i idź do swojego dormitorium, bo zmarzniesz.

– Nie zmarznie, dałem jej swoją pelerynkę! – wtrącił Thomas, a Snape spiorunował go srogim spojrzeniem. – No nic, pójdę już. Dziękuję za miły wieczór, Antares – powiedział i ucałował ją w dłoń, co sprawiło, że oczy zabłyszczały jej z zachwytu, a odszedł w stronę jeziora i statku.

Black spojrzała na Snape'a z wyrzutem.

– Pan to ma wyczucie czasu – mruknęła. – Serdecznie dziękuję za nic.

– Black, uspokój się – powiedział profesor Snape. – Od początku roku zachowujesz się dziwnie i lekceważąco w stosunku do mnie. Pragnę przypomnieć, że to dzięki mnie zdałaś SUMa w tak młodym wieku.

– Wolałabym być nieudacznikiem z eliksirów, a mieć ojca oczyszczonego z zarzutów – odparła, trzęsąc się zarówno z zimna, jak i złości. – Zaufałam panu, profesorze, a pan zachował się samolubnie. Chyba fakt, że jestem pana podopieczną, nic dla pana nie znaczy.

Twarz Snape'a nie drgnęła ani o milimetr.

– Może kiedyś zrozumiesz, dlaczego to zrobiłem – powiedział. – A teraz idź spać, Black.

Wyminął ją bez słowa, by podejść do czarnej karety. Wyciągnął z niej jej dwójkę Puchonów, a potem odjął im punkty i poszedł dalej. Antares westchnęła ciężko. Nie miała cierpliwości do tego człowieka.

_____

Rozdział zawiera fragmenty książki "Harry Potter i Czara Ognia" autorstwa J.K.Rowling.

Damn, rozdziały z Czary Ognia są trochę gorsze jakościowo, ale obiecuję, że za dwa rozdziały wszystko się zmieni. Enjoy!