Calum pov.

Twee weken geleden is Max vermoord, Sophie verdwenen en is iedereen tien keer zo stil geworden en als we praten is draait dat meestal uit op ruzie. Vorige week is Max begrafen, nadat we zijn vader of beter gezegd stief-vader het hadden vermeld. Hij en zijn vrouw waren ook gekomen op de begrafenis waar ze kennis hadden gemaakt met Sara, Max' mate. Ze waren erg vriendelijk en hebben Sara met zich mee genomen zodat ze met z'n drieën konden rouwen om Max. Maaike hebben we hier maar een paar keer gezien maar Quinten was hier de hele tijd. Het is me opgevallen dat Maaike Quinten de hele tijd ontwijkt als ze hier is. De enige met wie ze praat zijn Ashton en ik. Sinds vorige week heb ik elke avond weer een vreemde droom. Het lijkt net alsof ik beelden binnenkrijg van een heel andere wereld, andere dimensie. En de ik in die dimensie vind ik niet zo leuk, als ik eerlijk ben. Mijn god, wat een player is dat zeg. Zeker zes verschillende meisjes per dág! Nou ja, alleen als hij daar zin in had. Nooit gedacht dat ik dit over mezelf zou zeggen maar ik mag hem écht niet! 'Home sweet home...' hoor ik Maaike zachtjes mompelen bij de voordeur voordat deze opengaat. 'Ben thuis...' mompelt ze zacht waarna ze direct door naar boven sjokt. Ik werp een blik op de klok, twee uur. Maaike is eerder thuis dan normaal. Ik frons, Maaike is nooit eerder thuis. Of later. Er is iets aan de hand. Tegelijk met Ashton loop ik richting de trap. 'En wat denk jij te gaan doen?' Vraagt Ashton bits als hij ziet dat ik ook naar boven wil lopen. 'Maaike vragen wat er aan de hand is.' Antwoord ik terwijl ik de trap op wil lopen maar Ashton houdt me tegen. 'En waarom zou jij dat mogen?' 'Dude. Ze is de beste vriendin van mijn mate. Sophie vermoord me als ik niks doe.' 'Ja, en dan? Ze is mijn mate. Ze is van mij dus ik ben degene die nu als eerste met haar mag praten.' Ik rol met mijn ogen. Was ik vroeger ook zo erg? Of ben ik nu nog steeds zo erg? Dat zou wel kunnen verklaren waarom Sophie altijd zo verschrikkelijk chagrijnig word als ik weer eens "overbezorgd" of "hebberig" reageer... 'Nou, gaat u dan voor meneer.' Zeg ik bekakt terwijl ik opzij stap. 'Moet ik ook nog voor u buigen of zal ik direct uw voeten kussen?' Ashton laat een geërgerde grom horen en stampt naar boven. 'Sweetheart? Mag ik bi-' 'ROT OP!' gilt Maaike keihard en verschrikt grijp ik naar mijn oren. Sjezus hé...

? Pov.

Grijnzend kijk ik toe hoe Sophie in een veelste kort jurkje (wat haar ongelooflijk sexy maakt) het hutje staat te stofzuigen. Als ze dit nou eens vrijwillig zou doen, zou dat nog eens veel beter zijn. Maar dat doet ze niet dus pech gehad. Daarnet heeft koningin Irene mij vermeldt dat Sasha is overleden aan haar verwondingen. Spijtig maar helaas. Koningin Irene kan nu nooit meer dat ding dat ze nodig heeft om voor eeuwig te blijven leven meer vinden aangezien alleen draken dat weten en aangezien Sasha de laatste draak was is die informatie samen met haar heengegaan. Zouden zij en Sophie nu contact hebben? Nee, want haar ziel zit nog steeds in haar lichaam, toch...? Ja, want anders kon ik haar geen dwanggedachten geven. Waar maak ik me nu nou toch zorgen om? Dat Sophie me ooit gaat vermoorden? HA! Laat me dat maar eens zien dan zodra ze ontsnapt is uit mijn dwanggedachtes en bezweringen! 'Sophie. Vertrek en trek alsjeblieft iets anders aan want anders ben jij je maagdelijkheid straks kwijt.' Met een lege blik knikt ze en trekt de stekker van de stofzuiger uit het stopcontact waarna de stofzuiger opruimt. Zodra ze uit het beeld is concentreer ik me een beetje en voor ik het weet zie ik Maaikes villa met de bewoners voor me. Ashton en Maaike hebben knallende ruzie zo te zien en Calum staat maar een beetje onderaan de trap ongemakkelijk naar boven te kijken. Ik grijns. Dit was precies de bedoeling: verdeeldheid zaaien tussen hun zodat ze uiteindelijk elkaar zelf in de haren vliegen. Dan merk ik iets op: Maarten en Seff zijn verdwenen. Ik frons mijn wenkbrauwen en ga opzoek in de omgeving maar er is geen spoor van hun te bekennen. Dit is niet goed.... 'Er zijn twee heren voor u aan de deur.' Klinkt Sophies stem achter me. Fronzend draai ik me naar haar om. 'Wie zijn het?' 'Ze beweren dat u ze al kent.' 'Laat maar binnen.' Die stomme officieren van koningin Irene ook altijd... 'Ik had het moeten weten. Hallo, Tom.' (Wie van jullie herinnert zich Tom nog?)

Sophie pov.

Het is één groot wit veld waar ik in sta. En ik kan niks doen behalve de dingen die door mijn hoofd worden geschreeuwt. 'Sophie, dit. Sophie, dat. Sophie vergeet dit niet anders ben je je maagdelijkheid kwijt.' Bla, bla, bla. Ik haat de stem. Ik haat het witte veld. Ik haat mezelf omdat ik het zover heb laten komen. Ik wil terug. Ik wil gewoon terug, is dat nou zo moeilijk? Om mij gewoon mijn oude leven terug te geven? Mijn leven voor dat ik wist over weerwolven, vampiers, fribtins, draken en weet ik veel welke wezens nog meer. Ik wil gewoon daarnaartoe ook al weet ik er niks meer over. Als ik daar weer ben, waren al deze fucking problemen er niet. Dan was ik een gewoon pubermeisje dat naar school gaat en lol maakt met haar beste vriendin. Hoe aanlokkelijk klinkt dat leven? Hoe aanlokkelijk.... 'Val aan.' Klinkt de koude stem weer in mijn hoofd. Ik voel mijn lichaam bewegen zonder dat ik ook maar iets doe en voor ik het weet ben ik aan het vechten ook al zie ik mijn tegenstanders niet. Want ik zie nooit meer iets anders dan wit en ik hoor ook nooit iets anders dan de koude, bevelende stem. Ik wil terug. Laat me alsjeblieft teruggaan! Een knellend gevoel verschijnt in mijn keel en mijn ogen beginnen te schrijnen. Voor ik het weer zak ik door mijn benen en begin ik met horten en stoten te huilen. Al het verdriet, de woede, de angst komt eruit. En ik kan je vertellen, het lucht op. Het lucht enorm op. Wanneer is de laatste keer dat ik gehuild heb? O ja, toen Calum en Ashton "dood" waren, wat later gewoon een vloek van die klote fribtins bleek te zijn. Wat heb ik die fribtins ooit misdaan? Niks toch? Of zou ik wat gedaan hebben in al die jaren waar ik me niks van herinner? Of misschien mijn biologische ouders? Of mijn broer Seff? Ik weet het niet. Ik weet het verdomme niet! Een schreeuw verlaat mijn lippen. Hij klinkt rauw, pijnlijk en dat is precies zoals ik me vanbinnen voel. Uitgewrongen als een theedoek. Leeggehaald zoals een prullenbak. Verscheurd zoals een papierje wanneer je het door de papierversnipperaar gooit. Het brand, het schuurt, het doet pijn. Ik wil dat daar een eind aankomt. Ik wil dat er een eind komt aan deze hel, en deze fucking hel. Ik wil naar huis, ik wil verdomme naar huis!

Maaike pov.

Woedend gooi ik een afstotelijke vaas tegen de muur om vervolgens de scherven op te rapen en deze ook tegen de muur te gooien. Hoe durft hij?! Mij beschuldigen van vreemdgaan! Hij is net zo fucking asociaal als ik maar ik beschuldig hem toch ook niet van vreemdgaan?! Een gefrustreerde schreeuw ontsnapt me maar het kan me niks schelen. Mijn vuist raakt de muur en hij gaat er dwars doorheen. Verbaasd kijk ik ernaar. Zo sterk ben ik nou toch ook weer niet? Ik probeer mijn vuist uit het gat te halen. Wanneer dit niet lukt begin ik er woest aan te rukken en schreeuwend mep ik met mijn andere vuist tegen de muur zodat het gat groter word en ik mijn vuist kam bevrijden. Alleen lukt dat niet, mijn vuist komt met een keiharde en heel erg pijnlijke smak tegen de muur terecht. Stukjes van de muur steken rechtovereind in mijn hand als ik ernaar kijk. Mijn gezicht trekt in een pijnlijke grimas samen wanneer ik mijn hand spreid en weer bal tot een vuist. Mijn andere hand is nog steeds niet vrij... Boos kijk ik naar het gat, alsof mijn hand daardoor plotseling wél vrijkomt. Na anderhalve minuut begin ik er weer boos aan te rukken. Ik begin te gillen van frustratie en bonk met mijn hoofd tegen de muur. Plots gaat er iets ijskouds en glibberigs over mijn hand en begin ik nog harder te gillen, alleen nu uit angst. Ik ruk, draai en blijf maar trekken aan mijn hand. Mijn pols is helemaal rood en schrijnt maar ik negeer het. Mijn hand moet daar weg. Waarom komt niemand kijken, verdomme?! Ze horen mij toch wel gillen of niet dan? Ik voel hoe het ijskoude en glibberige langzaam mijn hele hand omhelst en verder trekt over mijn pols. Ik werp er een blik op en nu komt er zo'n harde gil uit dat ik zeker weet dat iedereen die een weerwolf of vampier is me zou kunnen horen tot een straal van negen kilometer. Een ENORME paarse bobbel zit onder mijn huid en laat het er ziekelijk uit zien. Ik gil en voel een paar tranen van angst over mijn wangen diggelen. Eindelijk word de deur opengegooit en direct kijk ik om, recht in Ashtons woedende gezicht. 'Wat loop jij nu weer te gillen, bi-. HOLY SHIT! WAT IS ER MET JOUW'N POLS AAN DE HAND?!' 'A... Alsjeblieft! Help me!' Zeg ik bang terwijl ik aan mijn pols blijf rukken. Direct komt Ashton in actie. Voor ik het door heb, staat hij voor me het gat waar mijn hand in vast zit groter te maken. In een minuut is het gat groot genoeg om mijn hand er zonder rukken uit te halen. De paarse bobbel heeft nu mijn hele onderarm in bezit en mijn angst word steeds groter. Ashton trekt met een ruk mijn hand uit het gat. Een lange, dikke, kleverige sliert heeft mijn hand omvat en zit vast ergens in het gat. 'A... ashton? Wat is dat?' Vraag ik terwijl mijn angst die daarnet iets was gekrompen nu tien keer vergroot word. 'I... ik weet het niet Maiks!' Zegt Ashton licht in paniek. 'Verdomme, zulke dingen wist Max alleen! Max...' 'Geen tijd om te rouwen nou Ashton. Ik heb het gevoel dat dit paarse spul niet goed is.' zeg ik als ik zie dat het paarse spul nu tot mijn spierbal komt. Een hoge gil ontsnapt me en ik begin te hyperventileren. Ashton probeert het paarse spul in tweeën te trekken maar het sluit zich om zijn handen. Tot mijn afschuw zie je de huid tussen knokkels opensplijten en het paarse spul glijd erin. Weer een gil van mijn kant. Ashton trekt zich niks aan van het paarse spul dat langzaam onder zijn huid gaat en blijft proberen de lange, dikke, kleverige sliert kapot te trekken. Een stekende pijn in mijn schouder laat mij naar kijn schouder kijken. Het paarse spul is al onder mijn shirt en je ziet de stof scheuren, zo dik is dat paarse spul onder mijn huid. Vliegensvlug trek ik mijn shirt uit en direct is de stekende pijn in mijn schouder weg. Nu zie ik ook hoever het is. Het is bij mijn sleutelbeen. Ik begin weer te gillen, keihard en donders lang maar er komt niemand. 'Waarom komt er niemand?' Vraag ik angstig aan Ashton. Bij hem is dat paarse spul al tot zijn ellebogen alleen ziet het er bij hem stukken pijnlijker uit. Er zijn dikke oranje, groene en gele kronkelende strepen bovenop het paarse te zien. Ook zitten er overal rode blaasjes die op het punt lijken te staan te knappen maar toch blijft hij doortrekken, wat het paarse spul alleen maar sneller lijkt te doen gaan. 'Ashton, stop. Zo verspreid het zich alleen maar sneller.' Zeg ik trillend van angst maar lieflijk tegen Ashton terwijl ik mijn andere hand tegen zijn wang leg. Direct kijkt hij op, zijn ogen radeloos en vol paniek als een op hol geslagen dier. 'Maar sweet-' 'Nee, niks: 'maar sweetheart.' Hou op Ashton. Kijk naar je arm. Ik wil dat niet voor jou. Ik had gewoon mijn vuist niet op die plek door de muur moeten rammen, punt. Ik hou van je Ashton en ik wil niet dat jij de dupe word van mijn acties.' Ashtons blik verhard. 'En ik wil niet dat jij sterft door jouw'n acties! Ik kán niet zonder je. Ik wíl niet leven zonder je, verdomme! Je bent mijn mate. Mijn fucking zielsverwant! Ik hou te veel van je om je te laten gaan. Nu niet, nooit niet. Als we dan toch gaan, dan gaan we verdomme samen, ongeacht de gevolgen. En ik zal net zolang jou proberen te redden als nodig is. Ik hou van je Maaike . Daar kan geen enkel wezen wat aan veranderen, geen enkel begrepen?' Ashton kijkt me doordringend aan. 'BEGREPEN?!' Als antwoord overbrug ik de afstand tussen ons en zoen hem terwijl ik voel hoe mijn luchtpijpen langzaam worden dichtgeknepen en ik steeds moeizamer ga ademhalen. Hijgend haalt Ashton zijn lippen van me af en ik open mijn ogen. Allemaal zwarte vlekken bedekken mijn zicht en ik voel mezelf op de grond vallen. Hoor hoe Ashton paniekerig mijn naam roept en dan word alles helemaal zwart.

DON'T HATE ME! Aan het eind zullen jullie al deze dode mensjes snappen en voor iedereen die het niet snapt zal ik het dan uitleggen. Ik wil wel dat jullie weten dat dit voor mij ook niet leuk is aangezien ik Max, Paisley, Sasha, Sara en Maaike ook mis of ga missen maar het moet gewoon want anders komt er geen einde aan dit boek en komt er ook nooit een vervolg en daar heb ik al hele goeie en leuke ideetjes voor OMG! WE HEBBEN DE 74K AAN LEZERS BEREIKT! THANK YOU SO MUCH!! LOVE YOU GUYS♡♡ AND SEE U AT THE NEXT CHAPTER!