Calum pov.

Snel verander ik in mijn wolf en ren naar voren om aan te vallen maar op de één of andere manier kan ik me niet bewegen. Het lijkt net alsof ik in de lucht stil sta. Sophie kijkt me met een geniepig glimlachje aan terwijl haar wijsvinger de lucht in wijst, haar arm ontspannen naast haar. Michael ben ik tijdelijk uit het oog verloren. 'LUKE, WAT GEBEURD HIER?!' 'IK HEB ECHT GEEN IDEE!' schreeuwt Luke net zo panisch als mij. 'WAAROM WEET JIJ DAT NIET?! JIJ HOORT TOCH ALLES TE WETEN?!' 'JA, OVER WEERWOLVEN! NIET OVER DIT!' Handig... 'Verbaasd Calum? Bang? Omdat je niet weet wat je moet doen?' Treitert Sophie. 'Och, hou je kop!' Roep ik in gedachten boos naar haar. 'Das niet zo aardig, Calum.' Zegt Sophie bestraffend. Hè? Ze kon dat horen? Hoe dan? 'Breek je hoofd daar maar niet over Calumpje. Je bent toch te dom om het te begrijpen.' Ik wil verontwaardigd grommen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Wat is dit toch?!

Sasha pov.

Die irritante geur verdwijnt en ik voel al die extra energie uit mijn lichaam verdwijnen. Ik val op de grond en kijk om me heen. Overal staan bomen in de fik en alle struiken zijn al platgebrand. Een steek in mijn hart laat me het uit schreeuwen. De steek word gevolgd door nog een steek en nog één en nog één. Het gaat zolang door tot ik het gevoel heb dat ik geen hart meer over heb. Wat betekend dit? Waarom doet het zoveel pijn?! Waar is mijn fribtin? Een zwartgeblakerd skelet met resten van verbrandde kleren verschijnt in mijn beeld en geschrokken hap ik naar adem als ik een zilver kettinkje met een plaatje van een hagedis om de nek van het skelet zie zitten. Het is Paisley! De tranen beginnen te stromen en nu doet mijn hart pas echt pijn. Het lijkt net alsof al die steken messen zijn geworden en er nu langzaam draaiend uit worden getrokken om mijn hart vervolgens achter elkaar door de papierversnipperaar te smijten. Huilend kruip ik naar Paisley toe waarbij ik vaak mijn handen en benen brand. Als ik bij Paisleys verbrande overschot ben, neem ik het voorzichtig in mijn armen waarna ik het al huilend heen en weer wieg. 'Waarom?! Waarom moet het enige goede mij worden afgenomen?! Waarom?!' Schreeuw ik huilend naar de lucht gevuld met zwarte rook. In de verte hoor ik schreeuwende stemmen dichterbij komen maar ik negeer ze tot er een hand op mijn schouder word gelegd en ik word omgedraaid. Ik kijk recht in het gezicht van een meisje dat waarschijnlijk net iets ouder is dan mij. 'Kom.' Zegt ze vriendelijk. Ik schud mijn hoofd en klem Paisleys skelet voorzichtig steviger tegen me aan. Het is volgens mij een wonder dat het nog niet verbrokkelt is. En precies als ik dat denk verbrokkelt het hele skelet. De tranen beginnen nog harder te stromen en ik schreeuw het uit. Hij was gekomen om me te redden en kijk wat mijn dank daarvoor is! Huilend pak ik het zilveren kettinkje op en doe het om mijn nek. Mijn hele lichaam trilt en plotseling heb ik het ijskoud. Een deken word om me heen gelegd maar het helpt niks. 'Kom.' Zegt hetzelfde meisje terwijl ze me met een trieste glimlach haar hand uitsteekt. Zwijgend pak ik haar hand vast en laat me door haar omhoog trekken. De deken klem ik om me heen terwijl ik nog steeds niet kan stoppen met huilen. Misschien zal ik wel nooit meer kunnen stoppen met huilen. Dat zou mijn verdiende loon zijn....

Eerder:

Paisley pov.

Een enorme hitte dringt mijn lichaam binnen en laat me het uitschreeuwen van de pijn. Ik heb het gevoel alsof alles in mijn lichaam langzaam aan het verbranden of smelten is. Ik val op de grond en het volgende moment schijnt er een helder wit licht in mijn ogen. 'Kom.' Hoor ik mijn moeders stem zeggen vanuit het witte licht en snel begin ik ernaartoe te rennen alleen lijkt het witte licht maar niet dichterbij te komen. 'Kom.' Hoor ik weer mijn moeders stem zeggen. 'Ja, ik zal komen.' Zeg ik vastberaden en stop met rennen en loop met grote, ferme passen naar het witte licht toe. Het lijkt dichterbij te komen en precies wanneer ik ervoor sta verdwijnt het en word het zwart. 'Welcome in hell, son.' Treed mijn vaders stem me tegemoet voor alles helemaal zwart word.

Nu:

Calum pov.

Geschreeuw en de geur van verbrand hout dringt mijn neus binnen. Direct ben ik op mijn hoede en probeer ik om me heen te kijken, wat niet gaat aangezien Sophie me nog steeds in haar greep heeft. Sophie daarentegen kijkt wel zoekend om zich heen en haar blik blijft hangen op een plek schuinachter mij. Even verslapt haar greep en direct grijp ik mijn kans en storm naar haar toe waarna ik haar omgooi. Met een geschrokken gilletje valr ze op de grond. Het volgende moment springt er iets op mij en val ik op de grond door het plotselinge gewicht. Een hijgende adem bereikt mijn oren en ik weet dat mijn aanvaller Michael is. Ik grom dreigend en even voel ik Michael ineen krimpen. Direct gooi ik hem van me af. Michael vliegt door de lucht maar land keurig op zijn voeten. Hij heeft een hand in de grond gestoken om vaart te minderen en hij kijkt naar beneden. Plots kijkt hij op en ontbloot hij grommend zijn tanden. Volgens mij is hij een beetje boos... Woest rent hij op me af, zijn als gevaarlijke messen voor zich uitgestoken, klaar om mij te vermoorden. 'Stop.' Michael verstijfd en bijna schuldig draait hij zich om naar Sophie die met een stalen gezicht hem aankijkt. Langzaam schuifelt Michael naar zijn plaatsje naast haar en hij blijft haar de hele tijd schuldig aankijken. 'Gaat het, blue heart?' Vraagt Sophie terwijl er een grimmige trek op haar gezicht verschijnt. Michael kijkt haar onbegrijpend aan, alsof hij niet snapt waarom Sophie een gesprek voert met "de vijand". Sophies ogen zijn nog steeds helemaal wit al zie je nu twee hele kleine bijna onzichtbare rondjes in haar ogen. Plotseling valt Michael stuiptrekkend op de grond. Zijn ogen zijn gesloten maar je ziet zijn ogen alle kanten op schieten onder zijn oogleden. What the hell? Wat gebeurd er? Sophie doet niks en blijft met haar stalen masker strak vooruit kijken ook al kan ze waarschijnlijk niks zien. Voorzichtig loop ik naar haar toe. Zodra ik voor haar sta, geef ik een lik over haar hand. Direct krijg ik een klap tegen mijn hoofd aan van Sophie. Een boze grom rolt over mijn lippen maar Sophie verstijfd niet. Haar ogen zijn weer helemaal wit, zonder de haast onzichtbare grijze cirkeltjes. 'Blijf van me af, jij rot hond.' Ook al weet ik dat Sophie dit niet is, komt het toch hard aan. Ik struikel een beetje naar achteren en direct geeft Sophie me een harde trap met dodelijke preciesie tegen mijn borst aan om vervolgens vliegensvlug naar voren te lopen en mijn voorpoten onder me vandaan te schoppen. Met een smak val ik op de grond en Sophie gaat op me zitten. Het ergste is nog wel dat ik Sophie geen pijn durf te doen ook al zit er een heel ander persoon in haar lichaam. En hij of zij weet dat en maakt er duidelijk ernstig misbruik van. En dan komen Max, Maaike, Ashton en Sara in actie die eerst nog wantrouwend naar de nog steeds stuiptrekkende Michael aan het kijken waren maar nu naar ons toe rennen. Met één ruk trekken ze Sophie van me af, die een gekwelde en moordlustige kreet slaakt waarbij het kippenvel ter berge rijst. 'Kom op Sophie, we zagen net ook dat je jezelf weer in de hand had. Probeer het nog eens, sluit het buiten.' Zegt Maaike terwijl ze Sophies arm op haar rug wil draaien maar Sophie stribbelt woest tegen terwijl ze tegelijkertijd iemand probeert te verwonden, waarschijnlijk het liefst ernstig. Het gaat haar niet zo goed af als ze had gehoopt. Luke lacht haar uit en scheld degene uit die haar lichaam heeft ingenomen. Ergens ben ik boos op Luke want hij is wel onze mate aan het uitschelden maar aan de andere kant snap ik hem ook wel want eigenlijk is hij degene die Sophies lichaam heeft overgenomen of haar lichaam met dwanggedachtes bestuurd aan het uitschelden. Ik krabbel overeind, mijn poten doen nog steeds pijn op de plekken waar Sophie me geraakt heeft. Ik wandel op m'n gemakje naar het worstelende groepje toe en ga dreigend recht tegenover Sophie staan. Direct spuugt ze vlak voor me op de grond. Ik kijk er een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen naar. 'Hebben wolven überhaupt wel wenkbrauwen? En als ze die hebben zouden ze die kunnen optrekken? Hoofd erbij houden Calum!' Zeg ik streng tegen mezelf terwijl ik kort mijn hoofd schud. 'Wat gaan we nu doen, Calum? Zo kan ze niet blijven!' Zegt Max met op elkaar geklemde kaken. 'Haar meenemen, vastbinden en dan gaan jij en Ashton wolfsbane halen zodat jullie dat in een cirkel om haar heen kunnen leggen.' Ashton herhaalt wat ik net heb gezegd en ze knikken. 'Maar wie neemt Michael mee?' Vraagt Sara terwijl het been dat ze vasthoudt, uit haar handen glipt. Direct probeert Sophie haar te raken maar Sara heeft het been al snel weer onder controle en houdt het heel erg stevig vast. Als antwoord loop ik naar de inmiddels stilliggende Michael toe en duw er met mijn snuit hard tegenaan zodat hij een stukje op zijn buik rolt. Maaike schiet in de lach waardoor ze bijna de grip op Sophies linkerarm verliest. 'Succes, Calum. We zien je over een halfuurtje wel weer ofzo.' 'Nu overdrijf je Maaike. De deur is hier vlakbij.' 'Hij doet het wel met zijn snuit hè.' 'Ja, oké. Maar een halfuur is overdreven.' Maaike rolt met haar ogen maar zwijgt, net zoals Max. Dan beginnen ze richting de deur te lopen en begin ik ook aan mijn taak.

Na tien minuten sta ik voor de deur en open hem met mijn bek. Ben ik even blij dat ik net zo groot ben als Sophie. De meeste wolven vallen niet echt op omdat ze niet zo groot zijn maar alpha's kunnen net zo groot zijn als een vrouw van één meter zeventig. Ligt er maar net aan hoe groot en machtig de roedel is. Mijn vaders roedel is erg machtig. Zo'n beetje iedereen kent 'm wel. Al is de lengte soms wel erg lastig, ik bedoel maar, hoe moet je ongezien wegkomen als je bijvoorbeeld zo groot bent als ik en zo'n witte vacht hebt als Sophie? Erg lastig dus. De deur gaat met veel moeite open en ik rol Michael met nog meer moeite naar binnen. Waarom moet daar in godsnaam een opstapje zijn?! 'HA! IK WIN!' hoor ik Max enthousiast schreeuwen als hij me binnen hoort komen. 'KON DAT ECHT NIET SLOMER CALUM?!' schreeuwt Maaike naar mij. Ik rol met mijn ogen. Ze hebben serieus weddenschappen afgesloten voor dit kleine, miezerige dingetje. Echt, applaus voor hun... 'Waar is het wolfsbane?' Vraag ik en Ashton vertaald. 'Ja, over dat... Kunnen jullie dan niet heel lang het huis niet in?' Ik schud mijn kop. Waarom begrijpen ze niet gewoon dat we het alleen niet aan kunnen raken?! Wacht eens... Dan kan Sophie er gewoon overheen stappen tenzij we een heeeeeele dikke cirkel om haar heenleggen, nee dat gaat niet werken. 'Dat dachten wij ook ja.' Zegt Maaike terwijl ze een klodder spuug ontwijkt. 'BAH SOPHIE! DAT IS ECHT SMERIG!' roept Maaike boos terwijl ze Sophie vernietigend aankijkt. Die haalt alleen maar onverschillig haar schouders op en spuugt weer richting Maaike die op het punt staat haar zelfbeheersing te verliezen. 'Maiks, probeer je in te houden oké?' Zegt Max licht dwingend. 'Wat denk je dat ik aan het proberen benb?' Sist Maaike tussen haar tanden door. 'Weet ik veel, in leven blijven?' Maaike rolt met haar ogen en besluit Max te gaan negeren. 'Is ze me nu aan het negeren...? JE BENT ME AAN HET NEGEREN!' roept Max. Sara gniffelt en kijkt met pretoogjes naar het duo. Een kreun laat me omdraaien en naar Michael kijken die achter me ligt. Langzaam komt hij overeind terwijl hij maar door zijn haar blijft wrijfen, alsof de hoofdpijn die hij waarschijnlijk heeft daardoor minder word of zal overgaan. Dan worden zijn ogen groot als hij het tafereel voor zich ziet: Sophie die door vier mensen word vastgehouden terwijl ze wanhopig losprobeert te komen, allemaal onder het bloed en al het meubilair is kapot of omgegooid. O ja, ondertussen liggen er ook nog twee bewusteloze mensen op de grond. Ja, redelijk schokkend als je het mij vraagt. 'Wat gebeurd hier nou?' Vraagt hij uiteindelijk. 'Laten we zeggen dat de frbtins een beetje behoorlijk boos op ons zijn.' Zegt Sara met een uitgestreken gezicht. 'Aha... En daarom houden jullie Sophie vast en liggen Seff en Maarten als een soort dode wezens op de grond?' 'Jep.' 'Oké... En waarom zitten we allemaal onder het bloed behalve Seff en Maarten? Waar zijn Sasha en Paisley eigenlijk?' 'We zitten allemaal onder het bloed omdat jij en Sophie het leuk vonden om ons aan te vallen en waar die twee zijn, ik heb echt geen idee.' Antwoord Sara. 'Aha.... Waarom herinner ik me daar niks van? Ik herinner me alleen dat ik een meisje moest beschermen en een stel hongerige vampiers wouden haar doden... hoe heette ze nou ook alweer? Hm.... Nee.... O JA! MOON!' 'En waarom moest je haar beschermen?' 'Ik heb echt geen idee.' 'Dat is... zeer interessant...' 'Weet ik. Maar weet je wat het rare was? Af en toe klonken jullie stemmen door mijn hoofd. Echt apart.' 'Dat komt omdat je ons voor die hongerige vampiers aanzag. En trouwens, je moet me echt nooit meer in m'n buik stompen want anders ruk ik van schrik je kop eraf.' Zegt Max met een pijnlijk gezicht. 'Was jij dan die vampier waarbij ik met mijn hand door de buik ging?' Vraagt Michael verbaast. 'Ja, dat was ik inderdaad ja!' Zegt Max terwijl hij een klodder spuug in zijn gezicht krijgt. 'VERDOMME SOPHIE! WEET JE NIET HOE RANZIG DAT IS?!' roept hij terwijl hij met één hand het spuug van zijn gezicht veegt. Ondertussen giert Michael het uit. 'DIT IS ZO NIET GRAPPIG MICHAEL!' roept Max boos. 'DAT IS HET WEL!' zegt Michael, gierend van het lachen. 'NIET!' 'WEL!' 'NIET!' 'WEL!' 'NIET!' 'WEL!' 'SHUT UP!' 'NEE!' 'JA!' NEE!' 'JA!' 'NEE!' 'JA-' 'EN NU KOPPEN DICHT, ALLEBEI!' schreeuwt Sophie er dwars doorheen. Een paar tellen kijken Max en Michael die inmiddels is gestopt met lachen Sophie aan. 'NEE!' 'JA!' 'NEE!' 'JA!' 'NEE!' 'JA!' 'Oooooooh...' zeggen Maaike, Sara en Ashton tegelijkertijd. Door hun kinderachtige spelletje heeft Max Sophies been losgelaten en Sophie merkt dat want op de één of andere manier krijgt ze het voor elkaar om zowel Maaike, Ashton én Sara op de grond te gooien, die haar verschrikt loslaten. Direct rent Sophie weg en ren ik achter haar aan maar zodra ik bij de voordeur ben is Sophie in rook opgegaan en je ziet alleen nog wat losse bladeren op de grond liggen. Wat...?

YOOOOOOOOWWW! I know, it's a long time ago bút I got a reason! Onze wifi deed heel maar dan ook echt heel irritant op mijn mobiel waardoor ik daarop niet kon schrijven en ik moest mijn tablet nog halen waardoor dit hoofdstuk er nu pas opstaat. Wees niet al te boos omdat Paisley dood is! (ja, hij is echt dood en het is niet een stomme hallucinatie zoals met Calum en Ashton van de fribtins.) Gisteren is school weer begonnen voor mij :'( iedereen die nu nog vakantie heeft: YOU GUYS ARE LUCKY ASSES! Maar zo erg vind ik naar school gaan ook weer niet vanwege vrienden weer zien enzo. Voor iedereen die weer naar school gaat: laten we er maar het beste van maken want het is niet anders! Volgende week ga ik naar de Ardennen dus die week ook weer geen updates. Gut o gut, dit is echt erg.... Maar daarna kan ik weer lekker updaten dus dat gaat helemaal goed komen! LOVE YOU GUYS! THANKS FOR THE VOTES AND COMMENTS!

P.s. op de foto is Michael met z'n vuurrode haar ;p