Max pov.

Michael merkt dat ik bang word en grijnst met schuim om zijn mond. Het ziet er eng en raar uit. En het doet me vooral denken aan iemand met hondsdolheid. 'Michael. Luister niet naar haar. Ik weet dat jij dit niet wilt. Gooi haar wil van je af. Ik weet dat je het kan.' Zeg ik terwijl ik hem doordringend aankijk ook al ben ik doodsbang. Michael lijkt er helemaal niet op te reageren maar ik weet dat hij me gehoord heeft. 'HIJ ZAL TOCH NOOIT NAAR JE LUISTEREN! NIET ZOLANG HIJ VAN MIJ IS!' Gilt Sophie enthousiast terwijl ze nog steeds op Seff zit die nu bewusteloos is, net als de rest volgens mij want ik hoor ze allemaal niet meer. 'Wie ben je?' Vraagt Maaike haar. 'Wat?' Vraagt Sophie onbegrijpend. 'Wie ben je?' Vraagt Maaike haar nog eens. 'Wie ik ben gaat jou niks aan.' 'Dat gaat het wel.' 'Nee, dat gaat je niet. Sophie is verdoemd, al vanaf dat ze geboren is in het jaar vierhonderdvijftien na Christus.' Holy shit... Sophie is gewoon weg bijna net zo oud als ik! Holy shit... 'Hoezo is Sophie- NEE! MICHAEL STOP!' schreeuwt Maaike precies op het moment dat ik Michaels tanden tegen mijn nek voel. Ze zinken er niet doorheen maar mijn angst word wel steeds groter. Michaels tanden verdwijnen van mijn nek en opgelucht adem ik uit. Iets beukt door mijn buik heen en zinkt erin. Ik schreeuw het uit. Normaal voelen we niks vanwege onze huid maar als ze daar doorheen zijn... 'MAX!' hoor ik Ashton en Maaike gelijktijdig schreeuwen. Ik adem uit en probeer de pijn te negeren en mezelf te ontspannen. 'JIJ MONSTER!' gilt Maaike en ik hoor Maaike springen. Kort daarna klinkt er een bonk en het geluid van twee mensen die met elkaar worstelen. Michaels hand verdwijnt uit mijn buik en direct hap ik naar adem terwijl ik mezelf al langzaam voel helen. 'GODVERDOMME MICHAEL! GA VAN HUN AF!' schreeuwt Ashton woedend. Ik sluit mijn ogen om de brandende pijn in mijn buik te negeren. Helen is nooit het leukste wat een vampier kan meemaken. Het is ook één van de weinige dingen die écht pijn doen. 'What the hell?! Wat is hier aan de hand?' Klinkt Sara's geschokte stem van ergens achter me. 'Sophie... bezeten, argh. Michael.... hondsdol...' breng ik uit terwijl ik met mijn handen naar mijn buik grijp waar nu een hels vuur in brand, te minste, zo voelt het. 'Ik begrijp geen snars van wat je zegt Max maar ik weet wel dat ik Michael van Maaike af moet krijgen en Maaike van Sophie.' Ik onderdruk de neiging om te schreeuwen dat ik dat ook bedoelde alleen niet goed verwoordde.

¤ pov.

Grijnzend kijk ik toe hoe Maaike wanhopig met Sophie en Michael worstelt terwijl Ashton Michael van Maaike af probeert te trekken. Dat gaat hem nooit lukken aangezien ik Michael veel sterker heb gemaakt via Sophies lichaam. Ze gaan elkaar vermoorden en niemand zal het overleven. 'DAVI!' Schreeuwt Irene, mijn koningin, door mijn hoofd. 'Ja, mijn koningin?' 'Hoe gaat het met dat stomme clubje vermoorden?' 'Ben er bijna mee klaar koningin.' 'Geweldig. Als ze dood zijn kom dan naar het paleis. We krijgen een exclusief bezoekje van prins Paisley.' Dat ga je toch niet menen?! 'Hoe dan koningin? Hij is verbannen!' 'Daar heb ik al iets opgevonden. Kom straks gewoon naar het paleis.' 'Ja, koningin.' 'Mooi.' Plots springt Sara in beeld en een vloek rolt over mijn lippen. 'Wat is er aan de hand Davi?' 'Sara is in beeld gekomen.' 'Sara? Dat stomme kind die ik niet in de gevangenis heb laten gooien? En vervolgens is weggelopen om verbannen te worden?' 'Ja, die ja majesteit.' 'HOU HAAR TEGEN! VERMOORD HAAR!' gilt ze in mijn hoofd. 'Ik ben al bezig, mijn koningin.' 'Dat is je geraden.' Snel stuur ik wat bevelen naar Sophie, die direct doet wat er van haar gevraagd word. Sara word ruw aan de kant gesmeten door Sophie terwijl Michael Maaikes keel probeert door te bijten en Ashton Michael van Maaike afprobeert te trekken. Calum ligt nog steeds op de grond, net als Seff en Maarten. Alles gaat zoals gepland en ik weet zeker dat niemand het zal overleven. Heel misschien Sophie en Michael maar die vermoord ik later zelf wel.

Sasha pov.

Woedend ruk ik aan de kettingen die om mijn polsen zijn gebonden. De bewakers lachen er alleen maar om en roepen dat het toch niet lukt om te ontsnappen zonder de sleutel. Ik heb ze gevraagd waarom ik opgesloten zit, wat ik heb misdaan maar ze gaven geen antwoord en gingen gewoon druk door met pokeren. Wat een super bewakers zijn dit zeg, echt super bewakers... Ik voel Paisley dichterbij komen en een hoopvol en tegelijkertijd wanhopig gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Ik wil dat hij me komt redden maar ik wil niet dat hij zichzelf in gevaar brengt. Plots dringt een metaalachtige, zoete geur mijn neus binnen en direct verdwijnt alles behalve die ene geur. Ik háát die geur! Die geur moet ik weghalen! Ik voel kracht door mijn lichaam stromen en een extra energie-stoot die richting de plek tussen mijn schouderbladen gaat wekt me uit de ban van de geur. 'Onderdruk het niet Sasha. Dit is waarom je er bent. Om die geur te vernietigen!' Schreeuwt een irritant stemmetje door mijn hoofd. Ik probeer de stem te negeren maar de stem word steeds luider net zolang tot het pijn doet in mijn hoofd en ik verslagen de strijd opgeef. Direct verplaatst de energie-stoot zich naar de plek tussen mijn schouderbladen en komt naar buiten. Mijn schouderbladen schieten naar achteren terwijl ze samensmelten met de hitte die tussen ze in gloeit en zich door mijn lichaam verspreid.

Paisley pov.

Ik voel Sasha dichterbij komen en nieuwe energie stroomt door mijn lichaam. En dan sta ik voor een enorm betonnen gebouw, zonder deuren.... Godver! Hoe kom ik nu in godsnaam naar binnen?! Of wacht... Wat als ik niet naar binnen hoef...? Direct verander ik weer terug in mijn mensengedaante en pak mijn vlindermes uit mijn zak. Ik maak een dunne snee in mijn arm en zie het bloed opwellen. Niet lang daarna klinkt er zacht maar woest en angstig geschreeuw vanuit de bunker. De wond op mijn arm is inmiddels alweer geheeld en snel veeg ik de bloedresten weg. Ik hoop dat dat voldoende is zodat Sasha me niet gaat vermoorden en tot as verbranden. De muur verbrijzeld met een harde knal en een niet heel erg groot maar ijzersterk, rood wezen vliegt door de opening, mijn richting op. Sasha is duidelijk niet van plan om voor me te stoppen en haar zich door mij te laten aaien... Vliegensvlug draai ik me om en verander in een mier. Direct na de verandering sprint ik weg en kruip in een reusachtige spleet in de grond die ik eerst niet gezien had. Hoe kon ik deze spleet niet gezien hebben?! Hij is zo gróót! Ik kijk omhoog, recht in Sasha's gele drakenoog die zoekend in de spleet kijkt. Snel kruip ik weg in een donker hoekje in de hoop dat ze me niet zal zien en plat branden. Dan voel ik de grond heel snel steeds warmer worden tot ik het gevoel heb dat mijn pootjes bijna in de fik vliegen. Vliegensvlug klim ik omhoog. Zodra ik boven ben verander ik in een vlieg en ontwijk net een vuurstraal van Sasha. Snel vlieg ik richting een boom om me daarin te verstoppen, tot de boom in vlammen opgaat en ik er net niet in vlieg. Dit gaat echt lekker jongens! Ik vlieg richting Sasha en wil op haar gaan zitten maar ze klapt één keer met haar vleugels en ik ben weggeblazen. Ik verander weer in mijn mensenvorm en land net op tijd voor de vlammenzee. Waar is de brandweer?! Hallo! Enorme bosbrand hiero! Ik kijk op en zie dat Sasha zoekend, door de vlammenzee, naar mij zoekt maar mij (tijdelijk) niet kan vinden. Ik zie Sasha de lucht opsnuiven en direct schiet haar hoofd mijn richting op. Oh, kom op zeg! Wat is er in hemelsnaam mis met mijn geur?! Al het bloed heb ik er toch afgeveegd? Snel werp ik een blik op mijn arm en zie nog hele vage resten bloed. Goddammit! Het is al helemaal droog en niet zo makkelijk meer weg te halen... Sasha's ogen kijken me moordend aan en het volgende moment komt er een enorme vuurbal op me af...

Calum pov.

Voor me staan vijf best wel knappe meisjes waarvan er twee giegelend hun hand over mijn arm laten glijden. Ik laat ze gewoon hun gang gaan en geef ze een stralende grijns. Direct lijken de meisjes haast weg te smelten en een zelfingenomen gevoel maakt zich meester van me. Ik weet heus wel dat dit ooit, misschien wel binnenkort, niet meer kan maar dat betekend niet dat ik er niet van kan genieten. 'Heb je zin om met mij mee te gaan?' Zegt het knapste meisje van het stel flirtend. 'Waarom ook niet, schoonheid.' Zeg ik met een knipoog. Ik sla mijn arm om haar heen en laat me door haar de club uitleiden. Achter me hoor ik de meisjes jaloerse geluidjes maken en mijn grijns word breder. Zo heerlijk dat ik zo'n beetje iedereen binnen no time om mijn vinger kan winden. Helaas zal ik daar ooit me stoppen...

Verschrikt schiet ik recht op en kijk om me heen, écht om me heen. Ik kan weer zien! Is het eerste wat door me heen schiet. Wat is er in godsnaam gebeurd? Is het tweede wat door me heen schiet. Overal is bloed te zien, op de vloer, de bank, een kastje waar volgens mij eerst een vaas opstond die nu in scherven op de grond ligt met in het midden geknakte paarse bloemen in een plas water. Maarten en Seff liggen bewusteloos op de grond met hun handen op hun rug vastgebonden. Op hun nek zijn vage, rode sporen te zien van wrijving. Waar zouden die van komen? Ik wil opstaan maar ik merk dat ook mijn handen zijn vastgebonden op de rug. Hè? 'MAAIKE? ASHTON? DIAMANTJE? IEMAND?!' schreeuw ik terwijl ik op probeer te staan. Stilte... Te minste, in het huis. Ergens achter klinken heel zacht vechtgeluiden. Verdummele, nu móét ik wel opstaan! Al snel lukt het me om op mijn knieën te zitten en een paar seconden later sta ik rechtop. Mijn beenspieren zijn verrassend genoeg erg stijf. Wat heb ik in godsnaam gedaan? Wat is er gebeurd? Waarom zijn Maarten en Seff bewusteloos? Waar zijn Paisley, Sara, Sasha, Maaike, Ashton en mijn diamantje? Ik begin richting de tuin te lopen en doe mijn best om niet te struikelen over alle omgevallen spullen. 'AU! GODSAMME!' Schreeuw ik als ik mijn kleine teen heb gestoten aan een uitstekend stuk hout. 'Fuck, fuck, fuck, fuck, fuck!' Sis ik terwijl ik op één been aan het rond springen ben. Waarom doet het zo verdomd veel pijn? En als je een teen stoot waarom is het in godsnaam altijd je kleine teen?! Waarom niet de middelste?! Zou die minder pijn doen als je hem zou stoten? Als de pijn in mijn teen weg is, laat ik mijn been weer zakken en loop ik door naar de deur van de achtertuin. Nu nog beter oplettend waar ik mijn voeten plaats en vooral waar ik mijn kleine tenen plaats. Als ik (eindelijk) bij de achterdeur ben, zijn de geluiden van een gevecht duidelijker geworden. Met mijn voet probeer ik de deur open te maken, wat na de achtste poging ook lukt en nadat ik zeven keer gevallen ben. De deur gaat open en direct valt het me op dat de geur van bloed hier nog sterker aanwezig is en nog duidelijkere sporen heeft achtergelaten. Ik stap de tuin in en direct valt mijn mond open. Op het gras zijn Ashton, Maaike, Sara en Max tegen Sophie en Michael aan het vechten. Sophie en Michael hebben haast geen schrammetje terwijl Sara, Max, Maaike en Ashton onder het bloed zitten en duidelijk aan het eind van hun krachten zijn. 'WHAT THE HELL?!' schreeuw ik hard terwijl ik de touwen om mijn polsen vervloek. 'Calum... Sophie.... behekst... Michael.... ook.... proberen.... ons..... vermoorden....' brengt een uitgeputte Maaike uit. 'GODSAMME! SOPHIE! WAAR DENK JE WEL NIET MEE BEZIG TE ZIJN?!' schreeuw ik terwijl ik met grote passen naar haar en Michael toeloop. Michael kijkt naar me alsof hij me per direct af wilt maken maar dat hij door iets of iemand word tegengehouden. En hij ziet eruit alsof hij hondsdol is met die wilde blik en al dat schuim om zijn mond. Ik ga voor Sophie staan en kijk haar recht aan alleen heeft ze geen irissen én geen pupillen. Verschrikt deins ik achteruit. 'Ben je nu bang voor me Calum? Dat zou tijd worden.' Zegt Sophie met een totaal andere stem dan die van haar. Direct sta ik weer recht tegenover haar en kijk ik haar uitdagend aan. 'Wie ben je? Wat heb je met Sophie gedaan? Waar is Sophie?' Zeg ik pissig. Ze giegelt en zegt: 'Wie, wat, waar? Serieus Calum? Wat een leuke vraagstelling!' Wow... Sophie is raar maar zij kan er ook wat van zeg! 'Nou, gefeliciteerd dat je het zo'n leuke vraagstelling vind maar ik wil wel antwoord op mijn vragen!' 'Oké. Eén: gaat je niks aan. Twee: gaat je ook niks aan en drie: ook dat gaat je niks aan.' Daar heb ik ook echt heel veel aan... 'Stop... vragen.... vecht....' zegt Sara uitgeput. Zwijgend blijf ik Sophie of beter gezegd de persoon in haar strak aankijken terwijl ik langzaam naar achteren loop, naar hun toe. 'Pas o-' hoor ik Max nog zeggen voor ik op de grond val. Sophie giert het uit en Michael kijkt me met een zeer tevreden blik aan. 'Bedankt voor de waarschuwing, Max. Het zou fijner zijn als ze wat eerder van te voren zouden komen.' mopper ik terwijl ik overeind krabbel en naar hen toeloop terwijl ik nu wel kijk waar ik loop. Het valt me op dat Ashton en Max er het fitst uitzien en het grootste deel van het bloed op hun is niet van hen. Behalve bij Max' buik waar een groot gat in z'n shirt zit. Max' ogen zeggen dat hij later wel verteld wat er precies gebeurd is en ik knik terwijl ik me naar Michael en Sophie omdraai. Laat de strijd maar komen, ik ben er een soort van klaar voor!